Georges Simenon - Maigret hezitas

— Mi provis kvietigi la furiozon de mia patrino, mildigi ŝiajn nekoherojn…

— Via patro ne helpis vin en tio?

Ŝiaj ideoj tute ne estis tiuj de ŝia frato, kaj tamen, pri kelkaj etaj punktoj, ili rekuniĝis kun tiuj.

— Mia patro rezignis.

— Pro lia sekretariino?

— Mi preferas ne respondi, ne plu paroli… Metu vin en mian lokon… Mi revenas de Sorbono kaj trovas…

— Vi pravas… Tion mi faras nur, kredu min, por ke estu malplej da malbono…Imagu enketon, kiu daŭregus dum semajnoj, la necertecon, la alvokadojn al K.P., kaj poste en la kabineton de la enketa juĝisto…

— Mi ne pensis pri tio… Kion vi nun faros?

— Mi ankoraŭ nenion decidis…

— Vi tagmanĝis?

— Ne. Ankaŭ ne vi, kaj via frato certe atendas vin en la manĝoĉambro.

— Ĉu mia patro ne tagmanĝos kun ni?

— Li preferas resti sola en sia oficejo…

— Kaj vi? Vi ne tagmanĝas?

— Mi momente ne malsatas, sed mi konfesas al vi, ke mi mortas pro soifo…

— Kion vi ŝatus trinki? Bieron? Vinon?

— Kion ajn, kondiĉe, ke estu en granda glaso…

Ŝi ne povis ne rideti.

— Atendu min dum momento…

Li komprenis ŝian rideton. Ŝi ne vidis lin irantan al la kuirejo aŭ al la servistejo, same kiel liveranto. Ŝi ankaŭ ne imagis lin venantan sidiĝi kun Gus kaj ŝi en la manĝoĉambro, dum ili silente tagmanĝis. Kiam ŝi revenis, ŝi ne embarasiĝis per pleto. En unu mano, ŝi tenis botelon da vino Saint-Émilion aĝanta ses jarojn, en la alia, glason el ĉizita kristalo.

— Pardonu, ke mi bruske respondis, kaj ke mi ne estas tre utila al vi…

— Vi ĉiuj estas tre utilaj al mi… Iru rapide manĝi, fraŭlino Bambi…

Tio estis stranga situacio troviĝi tie, ĉe iu fino de la apartamento, en la oficejo de Tortu kaj de la juna sviso, sola kun botelo kaj glaso. Ĉar li parolis pri granda glaso, ŝi elektis glason por akvo kaj li ne hontis plenigi ĝin.

Li estis vere soifa. Li volis ankaŭ stimuli sin, ĉar li ĵus pasigis unu el la plej lacigaj matenoj en sia kariero. Nu, li estis certa, ke sinjorino Parendon atendis lin. Ŝi bone sciis, ke li demandadis la tutan domanaron, krom ŝi, kaj ŝi senpacienciĝis, sin demandante, kiam li fine venos.

Ĉu ŝi alportigis al si manĝaĵojn al la buduaro, kiel ŝia edzo faris siaflanke?

Starante antaŭ la fenestro, li trinkis sian vinon per glutetoj, svage rigardante la korton, kiun li vidis unuafoje malplena je veturiloj, kun nur unu rufa kato, kiu streĉiĝis en sunmakulo. Ĉar Lamure diris al li, ke neniu besto estas en la domo, krom unu papago, certe estis kato el la najbarejo, kiu serĉis trankvilan lokon.

Li hezitis servi al si duan glason, duone plenigis ĝin kaj, antaŭ ol trinki ĝin, prenis la tempon ŝtopi pipon.

Poste, li eligis suspiron kaj paŝis al la buduaro, tra la koridoroj, kiujn li konis.

Li ne bezonis frapi. Malgraŭ la planktapiŝo, oni estis aŭdinta liajn paŝojn kaj la pordo malfermiĝis tuj kiam li alproksimiĝis. Sinjorino Parendon, ĉiam en blusilka negliĝo, havis tempon ŝminki sin, kombi sin, kaj ŝia vizaĝo havis pli malpli la saman aspekton, kiel la antaŭan tagon.

Pli streĉita aŭ pli laca? Estus malfacile al li diri tion. Li sentis diferencon, specon de rompo, sed li ne estis kapabla determini ĝin.

— Mi atendis vin…

— Mi scias. Vi vidas, ke mi venis…

— Kial vi nepre volis vidi ĉiujn antaŭ ol vidi min?

— Kaj se estus por lasi al vi tempon por pripensi?..

— Mi ne bezonas pripensi… Kion pripensi?

— La okazintaĵon… Tion, kio fatale okazos…

— Pri kio vi parolas?

— Kiam okazis murdo, ĝin sekvas, frue aŭ malfrue, aresto, juĝa enketo, proceso…

— En kio tio koncernas min?

— Vi malamis Antoinette, ĉu ne?

— Ankaŭ vi nomas ŝin per ŝia antaŭnomo?

— Kiu alia faras tion ĉi tie?

— Gus, ekzemple… Mia edzo, mi ne scias… Li certe estas kapabla amori dirante ceremonie “fraŭlino”…

— Ŝi mortis…

— Kaj kio? Ĉu, ĉar iu persono mortis, oni devas ornami ŝin per ĉiuj kvalitoj?

— Kion vi faris la pasintan nokton, kiam via fratino forlasis vin, post kiam ŝi rekondukis vin de Crillon ?

Ŝi kuntiris la brovojn, rememoris, rikanis:

— Mi forgesis, ke vi plenŝtopis la domon per policistoj… Bone… Sciu, ke doloris al mi la kapo, ke mi prenis aspirinan tablojdon kaj ke mi provis legi atendante ĝian efikon… Vidu, la libro estas ankoraŭ ĉi tie kaj vi trovos paĝosignon ĉe la paĝo deka aŭ dek-dua… Mi ne legis tre malproksimen…

» Mi enlitiĝis kaj vane provis dormi… Tio ofte okazas al mi kaj mia kuracisto scias tion…

— Doktoro Martin?

— Doktoro Martin estas la kuracisto de mia edzo kaj de la infanoj… Mia kuracisto estas doktoro Pommeroy, kiu loĝas en bulvardo Haussmann… Mi ne estas malsana, dank’ al Dio!..

Ŝi prononcis tiujn vortojn kun energio, ĵetis ilin kvazaŭ defion.

— Mi praktikas neniun kuracadon, neniun reĝimon…

Li kredis aŭdi, post la kulisoj:

— Ne estas kiel mia edzo…

Ŝi ne diris tion, sed pluparolis:

— La nura afero, pri kiu mi povas plendi, estas mia manko de dormo… Okazas al mi je la tria nokte ankoraŭ ne dormi… Tio estas samtempe laciga kaj dolora…

— Tiel estis dum la pasinta nokto?

— Jes…

— Ĉu vi estis maltrankvila?

— Pro via vizito? — ŝi vigle rebatis.

— Tio povus esti pro la anonimaj leteroj, pro la etoso, kiun ili okazigis…

— Jam de jaroj mi ne dormas kaj ne temis pri anonimaj leteroj… Ĉiaokaze mi fine ellitiĝis kaj prenis barbituraĵon, kiun doktoro Pommeroy preskribis al mi… Se vi volas vidi la skatolon…

— Kiucele mi vidu ĝin?

— Mi ne scias… Sekve al la demandoj, kiujn vi faris al mi hieraŭ, mi povas ĉion atendi… Malgraŭ la dormigilo, tio daŭris ankoraŭ pli ol duonhoron antaŭ ol mi ekdormis kaj, kiam mi vekiĝis, mi miregis vidante, ke jam estis la dek-unua kaj duono…

— Ŝajnis al mi, ke ofte okazis al vi malfrue ellitiĝi…

— Ne tiel malfrue… Mi voksonorigis Lizan… Ŝi alportis al mi la pleton kun la teo kaj la toastoj… Nur kiam ŝi malfermis la kurtenojn mi konstatis, ke ŝi havis ruĝajn okulojn… Mi demandis ŝin, kial ŝi ploris… Ŝi diris al mi denove plorsingultante, ke okazis malfeliĉo en la domo, kaj mi unue pensis pri mia edzo…

— Vi pensis, ke okazis al li kio?

— Ĉu vi kredas, ke tiu viro estas solida? Ĉu vi opinias, ke lia koro ne povas malfirmiĝi ĉiumomente, kiel la cetero?

Li ne atentigis la “kiel la cetero”, kiun li rezervis por la sekvo.

— Ŝi fine sciigis al mi, ke fraŭlino Svaga estis mortigita kaj ke la domo estis plena de policistoj…

— Kia estis via unua reago?

— Mi estis tiel stupora, ke mi komencis trinki mian teon… Poste mi kuris al la oficejo de mia edzo… Kion oni faros kun tiu?..

Li ŝajnigis nekomprenon.

— Kun kiu?

— Kun mia edzo. Vi ne ĵetos lin en prizonon? Kun lia sano…

— Kial mi ĵetu vian edzon en malliberejon?.. Unue, tio estas ne mia kompetento, sed tiu de la enketa juĝisto… Poste, mi vidas neniun motivon, nunhore, por aresti vian edzon…

— Do, kiun vi suspektas?

Li ne respondis. Li malrapide paŝis sur la blua tapiŝo kun flavaj frondornamaĵoj, dum ŝi sidiĝis, kiel la antaŭan tagon, en la kusenfotelo.

— Kial, sinjorino Parendon, — li demandis akcentante la silabojn, — via edzo estus mortiginta sian sekretariinon?..

— Ĉu necesas kialo?

— Kutime, oni ne murdas senmotive.

— Iuj homoj povas fabriki al si imagan motivon, ĉu vi ne kredas?..

— Kiun, en la nuna kazo?..

— Se ŝi estus graveda, ekzemple?..

— Ĉu vi havas motivojn por kredi, ke ŝi estas graveda?