Georges Simenon - Maigret hezitas

— Jes… Mi estas la ĉambristino… Vi jam renkontis min en la koridoroj…

— Kie estas la fraŭlino?

— Eble en la manĝoĉambro?.. Eble ĉe sia patro aŭ sia patrino… Estas en la alia alo…

— Mi scias… Mi iris hieraŭ al sinjorino Parendon…

Malfermita pordo lasis lin vidi manĝoĉambron kun muroj de malsupre supren kovritaj per lignotegaĵoj. La manĝilaro estis metita por du sur tablo, ĉe kiu oni povintus sidigi dudek personojn. Post momento, Bambi kaj ŝia frato estus tie ĉi, apartigitaj per vasta surfaco de tablotuko, kun iu Ferdinando humila, kun blankaj gantoj.

Pase li malfermetis la pordon de la kabineto de la advokato. Tiu sidis en la sama fotelo, kiel matene. Sur faldebla tablo vidiĝis vinbotelo, glaso, kelkaj sandviĉoj. Parendon ne moviĝis. Ebli li aŭdis nenion? La suno faris makulon sur lia kranio, kiu, tiel vidite, aspektis kalva.

La komisaro refermis, retrovis la koridoron, kiun li laŭiris la antaŭan tagon, la pordon de la buduaro. Tra tiu li aŭdis voĉon impetegan, tragikan, kiun li ne konis.

La vortoj ne atingis lin, sed sentiĝis senbrida pasio.

Li frapis tre forte. La voĉo subite eksilentis kaj post momento la pordo malfermiĝis, junulino staris antaŭ li, ankoraŭ anhelanta, kun brilaj okuloj, premita spirado.

— Kion vi volas?

Malantaŭ ŝi sinjorino Parendon, ĉiam en blua negliĝo, turniĝis, starante, al la fenestro, tiel kaŝante de li sian vizaĝon.

— Mi estas komisaro Maigret…

— Tion mi suspektas… Kio, do?.. Ĉu ni jam ne havas la rajton esti hejme?..

Kvankam ne bela, ŝi havis agrablan vizaĝon, bonproporcian korpon. Ŝi surhavis simplan kostumon kaj, nekonforme al la modo, ŝiaj haroj estis retenitaj per rubando.

— Mi estus ŝatinta, fraŭlino, havi mallongan konversacion kun vi, antaŭ ol vi iros tagmanĝi.

— Ĉi tie?

Li hezitis. Li vidis tremeti la ŝultrojn de la patrino.

— Ne devige… Kie vi volos…

Bambi eliris el la ĉambro, sen rerigardo malantaŭen, fermis la pordon, eldiris:

— Kien vi volas, ke ni iru?

— Al via ĉambro? — li sugestis.

— Liza estas nun okupata ordigante ĝin…

— Al iu el la oficejoj?

— Estas egale al mi…

Ŝia malamikeco ne speciale direktis sin al Maigret. Estis pli ĝuste animstato. Nun, ĉar ŝiaj koleraj paroloj estis interrompitaj, ŝiaj nervoj falis kaj ŝi sekvis lin kun laceco.

— Ne ĉe… — ŝi komencis.

Ne ĉe fraŭlino Svaga, kompreneble. Ili eniris en la oficejon de Tortu kaj de Julien Baud, kiuj iris tagmanĝi.

— Ĉu vi vidis vian patron?.. Sidiĝu…

— Mi preferus ne sidiĝi…

Ŝi restis tro vibranta por senmoviĝi sur seĝo.

— Kiel vi volas…

Ankaŭ li ne sidiĝis, sed apogis sin sur la skribotablo de Tortu.

— Mi demandis vin, ĉu vi vidis vian patron?

— Ne depost mia hejmenveno, ne…

— Je la kioma vi venis hejmen?

— Je kvarono post la dek-dua…

— Kiu informis vin?

— La pordisto…

Lamure ŝajnis esti gvatinta ilin ambaŭ, Gus kaj ties fratinon, por la unua sciigi al ili la novaĵon.

— Poste…

— Poste kio?

— Kion vi faris?

— Ferdinando volis paroli al mi; mi ne aŭskultis lin kaj iris rekte al mia ĉambro…

— Tie vi trovis Lizan?

— Jes. Ŝi purigis la banĉambron. Pro tio, kio okazis, ĉio malfruas.

— Ĉu vi ploris?

— Ne.

— Ĉu ne venis al vi la ideo kontakti vian patron?

— Eble… Mi ne memoras… Mi ne iris tien…

— Vi restis longe en via ĉambro?

— Mi ne rigardis la horloĝon… Kvin minutojn, aŭ iom pli…

— Por fari kion?

Ŝi rigardis lin, hezitanta. Tio ŝajnis esti kutimo en la domo. Ĉiu, antaŭ ol paroli, inklinis pesi siajn vortojn.

— Por rigardi min en la spegulo…

Tio estis defio. Ankaŭ tiu trajto retroviĝis ĉe aliaj personoj de la familio.

— Kial?

— Vi volas, ke mi estu sincera, ĉu ne?.. Nu! mi estos… Mi scivolis al kiu mi similas…

— Al via patro aŭ al via patrino?

— Jes.

— Kio estis via konkludo?

Ŝi rigidiĝis por ĵeti rabie al li:

— Al mia patrino!

— Ĉu vi malamas vian patrinon, fraŭlino Parendon?

— Mi ne malamas ŝin. Mi volus helpi ŝin. Mi ofte provis.

— Helpi ŝin pri kio?

— Ĉu vi kredas, ke tio povas konduki nin ien?

— Pri kio vi parolas?

— Pri viaj demandoj… Pri miaj respondoj…

— Tio povus helpi min kompreni…

— Vi pasigas kelkajn horojn tie kaj tie ĉi, en iu familio, kaj vi pretendas sukcesi kompreni? Ne kredu, ke mi estas malamika al vi. Mi scias, ke, ekde lundo, vi vagas tra la domo…

— Vi scias ankaŭ, kiu sendis al mi la leterojn?

— Jes.

— Kiel vi eksciis tion?

— Mi surprizis lin tranĉantan la paperfoliojn…

— Ĉu Gus diris al vi, por kio li destinis ilin?

— Ne… Nur poste, kiam oni parolis pri ili en la domo, mi komprenis…

— Kiu parolis al vi pri ili?

— Mi jam ne scias… Eble Julien Baud… Mi ŝatas lin… Li aspektas kiel strangulo, sed li estas simpatia knabo…

— Pri iu detalo mi scivolas… Vi mem — ĉu ne? — elektis la kromnomon Bambi kaj nomis vian fraton Gus?

Ŝi rigardis lin kun neperceptebla rideto.

— Tio mirigas vin?

— Pro protesto?

— Vi ĝuste divenas. Pro protesto kontraŭ tiu granda solena domaĉo, kontraŭ la maniero, laŭ kiu ni vivas, kontraŭ la homoj, kiuj nin frekventas… Mi estus preferinta naskiĝi en modesta familio, devi lukti por sukcesi en la vivo…

— Vi ja luktas viamaniere…

— Arkeologio, sciu… Mi ne volis karieron, kie mi estus preninta la lokon de iu alia…

— Estas ĉefe via patrino, kiu incitas vin, ĉu ne?

— Mi tiom preferus ne paroli pri ŝi…

— Bedaŭrinde estas ŝi, pri kiu nun temas, ĉu ne?

— Eble… Mi ne scias…

Ŝi observis lin kaŝe.

— Vi kredas ŝin kulpa, — insistis Maigret.

— Kio pensigas tion al vi?

— Kiam mi iris al la buduaro, mi aŭdis vin paroli kolere…

— Tio ne signifas, ke mi kredas ŝin kulpa… Mi ne ŝatas la manieron, kun kiu ŝi agas… Mi ne ŝatas la vivon, kiun ŝi havas, kiun ŝi havigas al ni… Mi ne ŝatas…

Ŝi kontrolis sin malpli bone ol ŝia frato, kvankam ŝi aspektis pli kvieta.

— Vi riproĉas al ŝi ne feliĉigi vian patron?

— Ne eblas feliĉigi la homojn kontraŭvole… Sed se temas malfeliĉigi ilin…

— Vi ŝatis fraŭlinon Svaga, same kiel vi ŝatis Julien Baud?

Ŝi ne hezitis unu sekundon por ĵeti:

— Ne!

— Kial?

— Ĉar ŝi estis eta intrigantino, kiu kredigis al mia patro, ke ŝi amis lin…

— Vi aŭdis ilin paroli pri amo?

— Kompreneble ne. Ŝi ne iris ĝis kveri antaŭ mi. Sufiĉis vidi ŝin, kiam ŝi estis antaŭ li. Mi tute bone scias, kio okazis, post fermo de la pordo.

— Nome de moralo vi…

— Mi fajfas pri moralo… Kaj unue, kiu moralo?.. Tiu de kiu medio?.. Vi kredas, ke la moralo de tiu ĉi kvartalo estas la sama kiel tiu de provinca urbeto aŭ de la XXa Pariza distrikto [7] XXa Pariza distrikto. La XXa distrikto de Parizo estas la plej popola (interalie, tie situas la sidejo de SAT). ?..

— Viaopinie, ŝi suferigis vian patron?

— Eble ŝi pli solecigis lin…

— Ĉu vi volas diri, ke ŝi malproksimigis lin de vi?

— Tio estas demandoj, pri kiuj mi ne cerbumis, pri kiuj neniu cerbumas… Ni diru, ke se ŝi ne estus tie ĉi, li eble havintus siajn ŝancojn…

— Pri kio? Pri repaciĝo?

— Estis nenio repacigebla… Miaj gepatroj neniam amis unu la alian, kaj ankaŭ mi ne kredas al amo… Ekzistas tamen ebleco pace vivi, en certa harmonio…

— Tion vi klopodis atingi?