Georges Simenon - Maigret hezitas

Nenio neklara en lia sinteno. Eble gnomo, se oni devas primoki homojn malaltkreskajn, sed gnomo kun miriga inteligenteco.

— Mi kredas, ke vi estos devigata aresti min antaŭ la fino de la tago, — li subite diris.

Estis nenio sarkasma en lia sinteno. Li estis homo, kiu konkludis, post kiam li pesis la “por” kaj la “kontraŭ”.

— Tio estos okazo por mia defendanto, — li aldonis, ĉi-foje kun ironio, — ekzerciĝi pri la artikolo 64…

Maigret estis denove konfuzita. Li estis tia eĉ pli, kiam la pordo, kiu komunikis kun la granda salono malfermiĝis kaj oni vidis sinjorinon Parendon en la kadro. Ŝi ne estis kombita nek ŝminkita. Ŝi surhavis la bluan negliĝon de la antaŭa tago. Ŝi staris tre rekta, sed aspektis tamen multe pli aĝa ol ŝi estis.

— Senkulpigu min, ke mi ĝenas vin…

Ŝi parolis kvazaŭ nenio estus okazinta en la apartamento.

— Mi supozas, komisaro, ke mi ne rajtas havi konversacion duope kun mia edzo?.. Tio ne ofte okazas al ni, sed pro la cirkonstancoj…

— Momente, mi povas permesi al vi paroli kun li nur en mia ĉeesto…

Ŝi ne antaŭeniris en la ĉambron, restis staranta, kun la sunlumigita salono malantaŭ si. Ambaŭ viroj ekstaris.

— Tre bone. Vi faras vian profesion.

Ŝi prenis elspiraĵon de la cigaredo, kiun ŝi havis enmane, kaj rigardis ilin laŭvice kun hezito.

— Ĉu mi povas demandi vin unue, sinjoro Maigret, se vi faris decidon?

— Pri kio?

— Pri la evento de hodiaŭ matene… Mi ĵus eksciis tion kaj mi supozas, ke vi ekplenumos areston…

— Mi ne faris decidon…

— Bone… La infanoj baldaŭ revenos hejmen, kaj estas pli bone, ke la aferoj estu klaraj… Diru al mi, Emilo, ĉu estas vi, kiu mortigis ŝin?

Maigret kredis nek siajn okulojn, nek siajn orelojn. Ili estis vidalvide, je tri metroj unu de la alia, kun la rigardoj malmildaj, kun la trajtoj streĉitaj.

— Vi aplombas demandi min, ĉu…

Parendon sufokiĝis, kun siaj pugnetoj streĉitaj pro rabio.

— Neniun komedion. Respondu: jes aŭ ne…

Kaj subite li ekfuriozis, kio certe ne okazis ofte en lia vivo kaj, kun ambaŭ brakoj levitaj en speco de petego al ĉielo, li kriis:

— Vi ja scias, ke ne, nomo de Dio!

Li stamfis pro tio. Li eble estus tiam kapabla impeti kontraŭ ŝin.

— Estas ĉio, kion mi volis aŭdi… Dankon…

Kaj, tre nature, ŝi retroiris en la salonon, refermis la pordon malantaŭ si.

— Senkulpigu min pro tio, ke mi furioziĝis, sinjoro Maigret. Tio ne estas en mia karaktero…

— Mi scias…

Precize, ĉar li sciis tion, Maigret estis revema.

La eta staranta viro reakiris la spiron, sian memkontrolon, ankoraŭfoje viŝis sian vizaĝon. Tiu ĉi estis ne ruĝa, sed dubeflava.

— Vi malamas ŝin?

— Mi malamas neniun… Ĉar mi ne kredas, ke homo povas esti plene responsa…

— La artikolo 64!..

— La artikolo 64, jes… Ne gravas, ke tio ŝajnigas min maniulo, sed mi neniam ŝanĝos mian opinion…

— Eĉ se temas pri via edzino?

— Eĉ se temas pri ŝi…

— Eĉ se ŝi estus mortiginta fraŭlinon Svaga?

La vizaĝo, dum momento, ŝajnis solviĝi, la pupiloj fandiĝi.

— Eĉ!

— Ĉu vi opinias, ke ŝi estas kapabla je tio?

— Mi akuzas neniun…

— Antaŭ momento mi faris al vi demandon… Mi faras nun la duan kaj vi povos respondi al mi per jes aŭ per ne… Mia anonima korespondanto ne estas nepre la murdisto… Iu, antaŭsentanta la dramon, povis imagi al si, ke li evitos ĝin enirigante la policon en la domon…

— Mi antaŭvidas la demandon… Ne mi skribis la leterojn…

— Ĉu povus esti la viktimo?

Li iom longe pripensis.

— Tio ne estas neebla… Tamen, tio neĝuste konvenas al ŝia karaktero… Ŝi estis pli rekta… Mi antaŭe parolis al vi pri ŝia spontaneco…

» Eble, efektive, ŝi ne estus direktinta sin al mi, bone sciante…

— Bone sciante kion?

— Ke, se mi estus kredinta min minacata, mi estus farinta neniun disponon…

— El kia kaŭzo?

Li rigardis Maigret, hezitante.

— Tio estas malfacile klarigebla… Iam, mi faris mian elekton…

— Edziĝante?

— Enirante en la karieron, kiun mi elektis… Edziĝante… Vivante laŭ iu maniero… Konsekvence, estas mi, kiu devas elporti la sekvojn…

— Ĉu tio ne kontraŭas viajn ideojn pri homa responseco?

— Eble… Almenaŭ laŭŝajne…

Oni sentis lin laca, konsternita. Oni divenis, malantaŭ lia konveksa frunto, tumultajn pensojn, kiujn li klopodis ordigi.

— Ĉu vi kredas, sinjoro Parendon, ke la persono, kiu skribis al mi, pensis, ke la viktimo estus via sekretariino?

— Ne…

Aŭdiĝis el la salono, malgraŭ la fermita pordo, voĉo, kiu kriis:

— Kie estas mia patro?

Poste, preskaŭ tuj, malfermiĝis la pordo per puŝo kaj tre alta junulo kun hirtaj haroj faris du aŭ tri paŝojn en la ĉambron, haltis antaŭ ambaŭ viroj.

Lia rigardo iris de unu al la alia, haltis, preskaŭ minaca, sur la komisaron.

— Vi arestos mian patron?

— Kvietiĝu, Gus… Komisaro Maigret kaj mi…

— Ĉu vi estas Maigret?

Li rigardis lin kun pli da scivolo.

— Kiun vi arestos?

— Momente, neniun…

— Ĉiuokaze, mi povas ĵuri al vi, ke ne estas mia patro…

— Kiu informis vin?

— Unue la pordisto, ne donante al mi detalojn, poste Ferdinando…

— Vi ne iom atendis tion?

Parendon profitis pri tio por iri sidiĝi al sia skribotablo, kvazaŭ por retroviĝi en sia plej kutima pozicio.

— Tio estas pridemandado?

Kaj la knabo turnis sin al sia patro por peti de li konsilon.

— Mia rolo, Gus…

— Kiu diris al vi, ke oni nomas min Gus?

— Ĉiuj en la domo… Mi faras al vi demandojn, kiel al ĉiu, sed tio ne estas oficiala pridemandado… Mi demandis vin, ĉu vi ne iom atendis tion…

— Kion?

— Tion okazintan ĉi-matene…

— Se vi volas diri pri tio, ke oni tranĉis la gorĝon de Antoinette, ne…

— Vi nomis ŝin Antoinette?

— Jam delonge. Ni estis bonaj gekompanoj…

— Kion vi atendis?

Liaj oreloj subite ruĝiĝis.

— Nenion precizan…

— Sed dramon?

— Mi ne scias…

Maigret konstatis, ke Parendon observis sian filon kun atento, kvazaŭ li mem farus al si demandon, aŭ kvazaŭ li faris malkovron.

— Vi havas dek kvin jarojn, Gus?

— En junio mi havos dek ses…

— Ĉu vi preferas, ke mi parolu al vi antaŭ via patro, aŭ ke mi prenu vin aparte en via ĉambro aŭ en alia loko?

La knabo hezitis. Se lia febro estis refalinta, lia nervozeco restis. Li denove turnis sin al la advokato.

— Kion vi preferas, patro?

— Mi opinias, ke al vi ambaŭ estos pli komforte en via ĉambro… Momenton, filo… Via fratino baldaŭ alvenos, aŭ eble jam estas tie ĉi… Mi deziras, ke vi ambaŭ tagmanĝu kune kiel kutime, ne zorgante pri mi… Mi ne manĝos ĉetable…

— Vi ne manĝos?

— Mi ne scias… Eble mi servigos al mi sandviĉon… Mi bezonas iom da paco…

Oni sentis la bubon preta kuri al sia patro, kisi lin, kaj ne la ĉeesto de Maigret malhelpis lin fari tion, estis iu pudoro, kiu certe ekzistis de ĉiam inter Parendon kaj lia filo.

Neniu el ili inklinis al sentimentalaj elverŝoj, al kisadoj, kaj Maigret tre bone vidis la pli junan Gus veni sidiĝi en la oficejo de sia patro, silenta kaj senmova, por rigardi lin legi aŭ labori.

— Se vi volas veni en mian ĉambron, sekvu min…

En la salono, kiun ili devis trairi, Maigret trovis Lucas kaj Torrence, kiuj atendis lin, malkomfortaj en la vastega kaj luksa ĉambro.

— Ĉu vi finis, infanoj?

— Jam farite, ĉefo… Ĉu vi deziras vidi la planon, koni la cirkuladojn?..