Georges Simenon - Maigret hezitas

— Kioma horo estis?

— Mi ne rigardis mian horloĝon… Proksimume la naŭa kaj duono…

— Kia li estis?

— Kiel kutime…

— Sola?

— Fraŭlino Svaga estis kun li…

— Ĉu ŝi eliris tuj post via alveno?

— Kelkajn momentojn poste…

Ankaŭ Maigret estus volonte trinkinta gluton da konjako, sed li ne kuraĝis.

Atendis lin la formalaĵoj. Tio grumbligis lin, sed, finfine, ne estis malbonaĵo, ĉar tio devigis lin eliri de sia koŝmaro.

La Prokurorejo nomumis juĝiston Daumas, kun kiu li plurfoje laboris, simpatian homon, iom timidan, kies nura manko estis troa detalemo. Li estis ĉirkaŭ kvardekjara; li havis ĉe sia flanko vicprokuroron De Claes, altan blondulon, tre maldikan, ĉiam elegante vestitan, kiu ĉiam tenis enmane, somere kaj vintre, paron da helaj gantoj.

— Kion vi opinias pri tio, Maigret? Oni diras al mi, ke vi havis inspektoron en la konstruaĵo? Vi suspektis dramon?

Maigret ŝultrolevis, faris svagan geston.

— Tio estus tro longa por klarigi al vi… Hieraŭ kaj antaŭhieraŭ, sekve de anonimaj mesaĝoj, mi pasigis praktike mian tutan tempon en tiu ĉi domo.

— La mesaĝoj indikis la viktimon?

— Ne, jen la problemo. Precize tial la murdon estis neeble eviti. Estus necese starigi policiston malantaŭ ĉiun el la loĝantoj, sekvi ilin paŝon post paŝo tra la loĝejo. Lapointe pasigis la nokton malsupre… Hodiaŭ matene Janvier venis anstataŭi lin…

Tiu ĉi staris en angulo, kun mallevita kapo. Oni aŭdis en la korto la ŝprucaĵon per kiu la ŝoforo de la peruanoj lavis la Rollson.

— Ĉi-rilate, Janvier, kiu avertis vin?..

— Ferdinando… Li sciis, ke mi estis malsupre… Mi estis parolinta kun li…

Aŭdiĝis pezaj paŝoj en la koridoro. Estis la specialistoj, kiuj alvenis siavice kun siaj aparatoj. Malgranda viro ronda estis kurioze miksita al ilia grupo kaj li rigardis la personojn kunvenintajn en la ĉambro ne sciante, al kiu turni sin.

— Doktoro Martin… — li fine flustris. — Mi petas pardonon, ke mi alvenas tiel malfrue, sed mi havis pacientinon en mia kabineto kaj la tempo por ke ŝi revestu sin…

Li vidis la kadavron, malfermis sian tekon, genuiĝis sur la pargeto. Li estis la malplej emociita el ĉiuj.

— Ŝi estas mortinta, kompreneble.

— Ĉu subita morto?

— Ŝi certe pluvivis kelkajn sekundojn, ni diru tridek aŭ kvardek sekundojn kaj, kun la gorĝo tranĉita, ŝi havis neniun eblon krii…

Li montris objekton, kiun la tablo parte kaŝis, la skrapilon samtempe akran kaj tre tranĉan, kiun Maigret rimarkis la antaŭan tagon.. Ĝi estis nun gluiĝinta en la densa sangoflako.

La komisaro kontraŭvole rigardis la vizaĝon de la junulino, ŝiajn flankenŝovitajn okulvitrojn, ŝiajn okulojn bluajn kaj fiksajn.

— Ĉu vi ne volus fermi al ŝi la okulojn, doktoro?

Ne ofte okazis al li, krom kiam li debutis, esti tiel skuita antaŭ kadavro.

Kiam la kuracisto estis obeonta, Moers tiris lin je la maniko.

— La fotoj… — li memorigis al li.

— Estas vere… Ne… Faru nenion…

Estis li, kiu ne plu devis rigardi. Necesis ankoraŭ atendi la juĝkuraciston. Doktoro Martin, tre vigla malgraŭ sia obezeco, demandis:

— Ĉu mi povas iri, sinjoroj?

Poste, rigardante ilin laŭvice, li fine turnis sin al Maigret.

— Vi ja estas komisaro Maigret?.. Mi demandas al mi, ĉu mi ne devus iri vidi sinjoron Parendon… Ĉu vi scias, kie li estas?

— En sia oficejo, mi supozas…

— Li estas informita?.. Li vidis?..

— Probable…

Reale, neniu sciis ion precizan. Estis nekohereco en la aero. Fotografisto aranĝis grandegan aparaton sur tripiedo dum grizhara viro prenis mezurojn sur la planko kaj la registristo de la enketa juĝisto skribaĉis sur libreto.

Lucas kaj Torrence, kiuj ankoraŭ ne ricevis instrukciojn, staris en la koridoro.

— Kion vi opinias, ke mi devas fari?

— Iru vidi lin, se vi kredas, ke li povas bezoni vin…

Doktoro Martin venis al la pordo, kiam Maigret revokis lin:

— Mi certe havos demandojn al vi dum tiu ĉi tago… Ĉu vi estos hejme?..

— Krom de la dek-unua ĝis la dek-tria… Tiam mi havas mian konsultadon en la hospitalo…

Li tiris grandan horloĝon el sia poŝo, ŝajnis timigita kaj rapide foriris.

Juĝisto Daumas tusetis.

— Mi supozas, Maigret, ke vi preferas, ke mi lasu vin trankvile labori? Mi nur volus scii, ĉu vi havas suspektojn…

— Ne… Jes… Sincere, sinjoro juĝisto, mi ne scias… Tiu afero ne prezentiĝas kiel la aliaj, kaj mi estas konfuzita…

— Ĉu vi ne plu bezonas min? — demandis komisaro Lambilliote.

— Ne plu bezonas… — malatente ripetis Maigret.

Li malpacience deziris, ke ĉiuj foriru. La oficejo iom post iom malpleniĝis. Foje ekbrilis fotofulmo en la tamen luma ĉambro. Du viroj, kiuj faris sian metion kvazaŭ lignaĵistoj aŭ seruristoj, prenis la fingrospurojn de la mortintino.

Maigret senbrue elŝoviĝis el la ĉambro, signis al Lucas kaj Torrence, ke ili atendu lin, eniris en la oficejon de la fundo, kie Tortu respondis ĉe la telefono dum Baud, kun la kubutoj surtable, rigardis antaŭ si per svagaj okuloj.

Li estis ebria. La nivelo de la konjako malleviĝis je almenaŭ tri fingroj en la botelo. Maigret ekkaptis ĝin kaj, senhonte, ĉar tio vere necesis, verŝis al si la trinkaĵon en la glason de la sviso.

Li laboris kvazaŭ somnambulo, kelkfoje ĉesante, kun fiksa rigardo, timante forgesi ion gravan. Li svage premis la manon de la jurkuracisto, kies vera laboro komenciĝos nur ĉe la juĝmedicina instituto.

La homoj de la funebra veturilo jam estis ĉi tie kun brankardo kaj li ĵetis lastan rigardon al la migdalverda robo, kiu devintus marki ĝojan printempan tagon.

— Janvier, vi zorgos pri la gepatroj… Oni certe havas ilian adreson, en la funda oficejo… Rigardu ankaŭ en ŝia mansako… Nu, faru la necesaĵon…

Li kondukis siajn du aliajn kunlaborantojn al la vestejo.

— Vi ambaŭ faru al mi planon de la apartamento, pridemandu la servistaron, notu en kiu loko troviĝis ĉiu el ili inter la naŭa kaj kvarono, kaj la deka… Notu ankaŭ, kion ĉiu vidis, ĉiun iron kaj revenon…

Ferdinando estis ĉi tie, kun la brakoj krucitaj, atendanta.

— Por la plano li helpos vin… Diru al mi, Ferdinando, mi supozas, ke sinjorino Parendon estas en sia ĉambro?

— Jes, sinjoro Maigret.

— Kia estis ŝia reago?

— Ŝi ne havis reagon, sinjoro, ĉar ŝi certe ankoraŭ ne estas informita. Laŭ mia scio, ŝi dormas, kaj Liza ne kuraĝis alpreni la decidon veki ŝin.

— Sinjoro Parendon ankaŭ ne iris vidi ŝin?

— La sinjoro ne eliris el sia oficejo…

— Li ne vidis la kadavron?

— Mi petas vian pardonon. Efektive li eliris el ĝi unu momenton, kiam sinjoro Tortu iris informi lin. Li ĵetis rigardon en la oficejon de fraŭlino Svaga kaj reiris al sia oficejo…

La antaŭan tagon Maigret eraris, kiam, ĉar lia anonima korespondanto havis precizan stilon, li kredis devi preni laŭvorte la vorton “frapi”.

Oni ne frapis. Oni ankaŭ ne pafis. Oni proprasence tranĉis la gorĝon.

Li devis retropaŝi por lasi pasi la brankardistojn kaj, kelkajn momentojn poste, li frapis al la giganta pordo de la oficejo de Parendon. Li aŭdis neniun respondon. Vere estas, ke la pordo estis el dika kverka ligno. Li turnis la butonon, ŝovis unu el la klapoj kaj ekvidis la advokaton en unu el la ledaj foteloj.

Dum sekundo li timis, ke estis okazinta malfeliĉo ankaŭ al li, tiom li estis sinkinta sur sin mem, kun la mentono sur la brusto, kun mola mano tuŝanta la tapiŝon.

Li antaŭeniris kaj sidiĝis en fotelo fronte al li, tiel, ke ili troviĝis vidalvide, je mallonga distanco unu de la alia, kiel por ilia unua interparolado. En la bretaro la nomoj de Lagache, Henri Ey, Ruyssen kaj de aliaj psikiatroj brilis en orumitaj literoj sur la bindaĵoj.