Georges Simenon - Maigret hezitas

Maigret vokis la oficejan serviston por transdoni al li la subskribitajn dokumentojn kaj la ekspedotajn poŝtaĵojn.

— Nenio nova? Neniu por mi?

— Neniu, sinjoro fakkomisaro…

Maigret ne atendis vizitojn. Tamen mirigis lin la fakto, ke nek Gus, nek lia fratino manifestiĝis. Ili certe estis informitaj, kiel la cetero de la domanaro, pri tio, kio okazis de la antaŭtago. Ili certe aŭdis pri la pridemandadoj de Maigret. Eble ili eĉ ekvidis lin ĉe kurbo de koridoro?

Se, estante dekkvinjara, Maigret estus aŭdinta, ke… Li estus kurinta por demandi la komisaron kun impeteco, kompreneble, eĉ se li devus esti skoldita.

Li konsciis, ke pasis tempo de tiam, ke temis pri alia mondo.

— Ĉu ni trinku glason ĉe Brasserie Dauphine kaj ni iru por vespermanĝi, ĉiu en propra hejmo?

Tion ili faris. Maigret piediris sufiĉe longe antaŭ ol preni taksion kaj, kiam lia edzino malfermis la pordon aŭdante liajn paŝojn, li ne havis tro zorgoplenan vizaĝon.

— Kio estas por manĝi?

— La revarmigita tagmanĝo…

— Kaj kio estis ĉe l’ tagmanĝo?

— Kasuleto…

Ambaŭ ridetis, sed ŝi tamen divenis lian animstaton.

— Ne maltrankviliĝu, Maigret…

Li nenion diris al ŝi pri la afero, kiu okupis lin. Ĉu ĉiuj aferoj, entute, ne estis similaj?

— Ne vi estas responsa…

Post momento, ŝi aldonis:

— Dum ĉi tiu sezono, malvarmeteco abrupte falas. Prefere mi fermu la fenestron…

Lia unua kontakto kun la vivo estis unue, kiel en la aliaj matenoj, la odoro de la kafo, kaj poste la mano de lia edzino, kiu tuŝis lian ŝultron, kaj fine la vido de sinjorino Maigret, jam freŝa kaj vigla en domrobo kun floroj, kiu donis al li la tason.

Li frotis siajn okulojn kaj iom stulte demandis:

— Ne estis telefonvokoj?

Se estus, tio estus vekinta lin samtempe, kiel ŝin. La kurtenoj estis malfermitaj. La printempo, kvankam frua, daŭris. La suno jam leviĝis kaj la bruoj de la strato precize elstaris.

Li eligis suspiron pro senŝarĝiĝo. Lapointe ne vokis lin. Do, nenio okazis en avenuo Marigny. Li trinkis la duonon de sia taso, ellitiĝis kaj gajete iris al la banĉambro. Li malprave maltrankviliĝis. Li devintus, jam je alveno de la unua bileto, konscii, ke tio ne estis serioza. Li iom hontis, ĉi-matene, ĉar li lasis sin impresi kiel infano, kiu ankoraŭ kredas je historioj pri fantomoj.

— Ĉu vi bone dormis?

— Bonege.

— Ĉu vi kredas, ke vi venos hejmen por tagmanĝi?

— Ĉi-matene, ŝajnas al mi, ke jes.

— Ĉu vi ŝatus fiŝaĵon?

— Rajon kun nigra butero, se vi trovus iun.

Li estis surprizita, ĝenata, duonhoron poste, ŝovante la pordon de sia oficejo, trovante tie Lapointe en fotelo. La povra knabo estis iom pala, somnola. Ne lasinte al li raporton nek enlitiĝante, li preferis atendi lin, sendube ĉar la antaŭan tagon la komisaro elmontris tiom da maltrankvilo.

— Nu, mia eta Lapointe?

La inspektoro ekstaris, dum Maigret sidiĝis antaŭ la amaso da poŝtaĵoj sur sia skribotablo.

— Momenton, mi petas…

Li volis unue certiĝi, ke ne estis nova anonima letero.

— Bone! Rakontu…

— Mi venis tien iom antaŭ la sesa vespere kaj kontaktis kun Lamure, la pordisto, kiu insistis, ke mi vespermanĝu kun lia edzino kaj li. La unua, kiu eniris en la konstruaĵon post mi, je la sesa kaj dek, estis la juna Parendon, tiu, kiun ili nomas Gus…

Lapointe elpoŝigis libreton por konsulti siajn notojn.

— Li estis sola?

— Jes… Li tenis kelkajn lernolibrojn sur la brako… Poste, kelkajn minutojn pli malfrue, viro kun virineca aspekto, havanta enmane ledsakon… Lamure sciigis al mi, ke li estas la frizisto de la peruanino…

» — Certe estas ie festo aŭ granda vesperkunveno… — li trankvile anoncis al mi malplenigante sian glason kun vinaĉo.

» Parenteze, li sola malplenigis botelon kaj estis surprizita, iom ĉagrenita, ke mi ne same faris…

» Nu… Je la sepa kvardek kvin, virino alvenis en aŭto kondukita de ŝoforo, sinjorino Hortense, kiel nomas ŝin la pordisto.

» Ŝi estas unu el la fratinoj de sinjorino Parendon, tiu kiu plejofte eliras kun ŝi. Ŝi edziniĝis al iu sinjoro Benoit-Biguet, viro riĉa kaj grava, kaj ilia ŝoforo estas hispano…

Lapointe ridetis.

— Senkulpigu min, ke mi donas al vi tiujn neinteresajn detalojn sed, ĉar mi havis nenion por fari, mi ĉion notis… Je la oka kaj duono, la limuzino de la peruanoj haltis sub la volbo kaj la paro eliris el la lifto, li en frako, ŝi en luksa vespera robo sub ĉinĉila pelto… Estas aferoj, kiujn oni ne plu ofte vidas…

» Je kvin minutoj antaŭ la naŭa, eliro de sinjorino Parendon kaj sinjorino Hortense… Mi eksciis poste kien ili iris… La ŝoforoj kutimas, reveturinte, veni trinki glason en la pordistejo kun Lamure, kiu ĉiam havas litron da ruĝa vino sub la mano…

» Estis almozdona briĝpartio en la hotelo Crillon, kaj tien ili iris. Ili revenis iom post noktomezo… La fratino supreniris kaj restis dum duona horo supre… Tiam la ŝoforo venis trinki sian glason…

» Neniu atentis pri mi…Mi aspektis kiel negrava kompano… Plej malfacile estis ne malplenigi la glasojn, kiujn oni donis al mi…

» Fraŭlino Parendon, kiun ili nomas Bambi, venis hejmen proksimume je la unua de la nokto…

— Je kioma horo ŝi estis elirinta?

— Mi ne scias. Mi ne vidis ŝin foriri. Tio signifas, ke ŝi ne manĝis en avenuo de Marigny… Ŝin akompanis junulo, kiun ŝi kisis piede de la ŝtuparo… Ŝi ne ĝenis sin pro ni…

» Mi demandis al Lamure, ĉu tio estis ŝia kutimo… Li respondis, ke jes kaj ke ĉiam estis la sama junulo, sed ke li ne sciis de kie li venis… Li surhavis bluzon kaj velkintajn mokasenojn kaj liaj haroj estis iom longaj…

Ŝajnis, ke Lapointe recitis, luktante kontraŭ endormiĝo, kun la okuloj sur sia libreto.

— Vi ne parolis al mi pri la foriro de fraŭlino Svaga, de Tortu kaj de Julien Baud…

— Mi ne notis tion, efektive, ĉar mi supozis, ke tio estis rutinaj aferoj. Ili malsupreniris, tra la ŝtuparo, je la sesa, disiĝis sur la trotuaro…

— Poste?

— Mi supreniris, du- aŭ trifoje ĝis la kvara etaĝo sed mi nenion vidis nek aŭdis. Mi tiel bone povintus vagi nokte tra preĝejo.

» La peruanoj hejmenvenis ĉirkaŭ la tria de la nokto noktomanĝinte ĉe Maksim’s . Ili antaŭe ĉeestis al granda kinopremiero, ĉe la Elizeaj Kampoj… Laŭdire ili estas tre parizaj famuloj…

» Estas ĉio pri la nokto… Neniu kato, oportune dirite, ĉar estas neniu besto en la domo, krom la papago de la peruanoj…

» Ĉu mi diris al vi, ke Ferdinando, la ĉefservisto de Parendon-oj, enlitiĝis ĉirkaŭ la deka? Ke la kuiristino foriris je la naŭa vespere?

» Estis Ferdinando, matene, kiu aperis la unua en la korto, je la sepa. Li forlasis la konstruaĵon, ĉar li kutimas iri al la proksima startrinkejo ĉe la strato de la Cirko, por trinki sian unuan kafon kaj manĝi freŝajn kornbulkojn… Li restis for dum duonhoro… Dume alvenis la kuiristino, kaj ankaŭ la mastrumistino, sinjorino Marchand…

» La ŝoforo malsupreniris el sia ĉambro, apud tiu de Ferdinando, super la garaĝoj, kaj li supreniris por matenmanĝi…

» Mi ne enskribis ĉion tuj. Tial estas iu malordo en miaj notoj. Dum la nokto mi iris dekon da fojoj meti mian orelon al la pordo de Parendon-oj kaj nenion aŭdis…

» La ŝoforo de la peruanoj eligis la Rollson de siaj gemastroj por lavi ĝin kiel ĉiumatene…

Lapointe remetis sian libreton en sian poŝon.

— Estas ĉio, ĉefo. Janvier alvenis. Mi prezentis lin al Lamure, kiu, laŭdire, jam konis lin, kaj mi foriris…

— Nun iru rapide enlitiĝi, mia kara…

Post kelkaj minutoj, la sonorado por la raporto aŭdiĝos en la koridoroj. Maigret ŝtopis pipon, prenis sian papertranĉilon kaj rapide tralegis la poŝtaĵojn.