Georges Simenon - Maigret hezitas

— En Aubagne?

— En Toulon… Pro malbonaj amikiĝoj… Jen… Kiam mi ekkomprenis, ke tio malbone finiĝos, mi rekrutiĝis ĉe la Legio, dirante, ke mi estas belgo…

— Ĉu vi poste ne plu havis problemojn?

— Jam ok jarojn mi estas je la servo de sinjoro Parendon kaj li neniam plendis pri mi…

— Vi ŝatas tiun postenon?

— Estas ja pli malbonaj…

— Sinjoro Parendon estas afabla kun vi?

— Li estas elstare bona homo…

— Kaj la sinjorino?

— Inter ni dirite, ŝi estas kamelo.

— Ŝi turmentadas vin?

— Ŝi turmentadas ĉiujn… Ŝi estas ĉie, okupiĝas pri ĉio, plendas pri ĉio… Feliĉe mi havas mian ĉambron super la garaĝo…

— Por akcepti viajn amatinetojn?

— Se mi malfeliĉe farus tion, kaj ŝi tion ekscius, ŝi tuj maldungus min… Laŭ ŝi, la servistoj devus esti kastritaj… Ne, sed esti tie ebligas al mi libere spiri…Tio ankaŭ ebligas al mi eliri, kiam mi deziras, kvankam mi estas konektita kun la apartamento per sonorilo kaj supozata esti vokebla, kiel ŝi diras, dudek kvar horojn dum la tuta tago…

— Ŝi jam vokis vin nokte?

— Tri- aŭ kvarfoje… Sendube por certiĝi, ke mi estis tie…

— Je kiu preteksto?

— Iam, ŝi estis aŭdinta suspektindan bruon kaj ŝi faris kun mi la rondiron tra la ĉambroj por serĉi rompŝteliston…

— Tio estis kato?

— Estas nek kato, nek hundo en la domo… Tion ŝi ne elportus… Kiam sinjoro Gus estis pli juna, li petis junan hundon kiel Kristnaskan donacon, sed li ricevis anstataŭe elektran trajnon… Mi neniam vidis knabon tiel furioziĝi…

— La aliajn fojojn…

— Alian fojon, estis brulodoro… La trian… Atendu… Ha! jes… Ŝi aŭskultis ĉe la pordo de la sinjoro kaj ne aŭdis lian spiron… Ŝi sendis min vidi, ĉu nenio okazis al li…

— Ĉu ŝi ne povis iri mem?

— Mi supozas, ke ŝi havis siajn kialojn… Rimarku, ke mi ne plendas… Ĉar ŝi eliras ĉiun posttagmezon kaj preskaŭ ĉiuvespere, estas longaj momentoj de trankvilo…

— Vi bone rilatas al Liza?

— Ne tro malbone… Ŝi estas bela knabino… Dum iu tempo…Nu, vi komprenas, kion mi volas diri… Ŝi bezonas ŝanĝi… Preskaŭ ĉiun sabaton estas alia… Do, ĉar mi ne ŝatas partigi…

— Sinjorino Vauquin?

— Maljuna bovino!

— Ŝi ne amas vin?

— Ŝi kalkulas niajn porciojn, kvazaŭ ni estus pensionuloj kaj ŝi estas ankoraŭ pli strikta por vino, sendube ĉar ŝia edzo estas ebriulo, kiu batas ŝin almenaŭ du fojojn en la semajno… Pro tio, ŝi rankoras kontraŭ ĉiuj viroj…

— Sinjorino Marchand?

— Mi vidas ŝin nur ŝovantan sian polvosuĉilon… Tiu virino ne naskiĝis por paroli, sed por movi la lipojn, kiam ŝi estas sola… Eble ŝi recitas preĝojn?..

— La fraŭlino?

— Ŝi ne estas fiera nek afektema… Domaĝe, ke ŝi ĉiam estas tiel malgaja.

— Vi kredas, ke ŝi havas amĉagrenon?

— Mi ne scias. Eble estas la aero de la domo…

— Vi aŭdis pri la leteroj?

Li ŝajnis ĝenata.

— Prefere diri al vi la veron… Jes… Sed mi ne legis ilin…

— Kiu parolis al vi pri ili?

Ankoraŭ pli ĝenata, li ŝajnigis serĉi en sia memoro.

— Mi ne scias…Mi iras, mi venas, mi diras kelkajn vortojn al unu, kelkajn vortojn al alia…

— Fraŭlino Svaga?

— Ne, ŝi neniam parolas pri la aferoj de la sinjoro.

— Sinjoro Tortu?

— Tiu ĉi rigardas min, kvazaŭ li estus dua ĉefo.

— Julien Baud?

— Eble… Vere, mi jam ne scias… Eble estis en la servistejo…

— Vi scias, ĉu estas armiloj en la domo?

— La sinjoro havas kolton 38 en la tirkesto de sia noktotablo, sed mi neniam vidis kartoĉojn en la ĉambro.

— Estas vi, kiu ordigas lian ĉambron?

— Tio estas parto de miaj funkcioj. Mi ankaŭ servas ĉetable, kompreneble.

— Vi ne konas aliajn armilojn?

— La ludileto de la sinjorino, iu 6.33 fabrikita en Herstal… Necesus pafi el proksime por suferigi iun…

— Ĉu vi sentis, lastatempe, iun ŝanĝon en la etoso de la domo?

Li ŝajnis serĉi.

— Estas eble. Ĉetable, ili neniam multe interparolas. Nun, mi povus diri, ke ili jam tute ne interparolas… Kelkfoje nur kelkajn frazojn inter sinjoro Gus kaj la fraŭlino…

— Vi kredas je la leteroj?

— Proksimume kiel je astrologio… Laŭ la horoskopoj de la gazeto, mi devus, almenaŭ unufoje en ĉiu semajno, ricevi grandan monsumon…

— Vi do ne opinias, ke io povas okazi?

— Ne pro la leteroj.

— Pro kio?

— Mi ne scias…

— Sinjoro Parendon ŝajnas al vi bizara?

— Dependas de tio, kion oni nomas bizara… Ĉiu havas sian propran ideon pri la vivo, kiun li havas… Se li estas kontenta tiel… Ĉiuokaze, li ne estas freneza… Mi eĉ dirus: male…

— Estus ŝi, kiu estus freneza?

— Ankaŭ ne! Ho tute ne! Tiu virino estas ruza kiel vulpo…

— Mi dankas vin, Ferdinando.

— Mi faris mian plejeblon, sinjoro komisaro… Mi spertis, ke kun la polico estas pli bone malkaŝe paroli…

La pordo refermiĝis malantaŭ Maigret, kiu piede malsupreniris la larĝan ŝtuparon kun balustrado el fera artaĵo. Li mansignis al la pordisto galonita kvazaŭ pordisto de palaco kaj retrovis kun ĝua suspiro la freŝan eksteran aeron.

Li rememoris pri simpatia startrinkejo ĉe la angulo de la aveno Marigny kaj de la strato de la Cirko, kaj li baldaŭ alkubutiĝis al ties verŝtablo. Li serĉis kion li trinku, kaj fine mendis grandan glason da biero. La atmosfero de la Parendon-oj ankoraŭ gluiĝis al lia korpo. Sed ĉu ne estus same, se li estus pasinta tiom da tempo en kiu ajn familio?

Eble pli malaltgrade. Sendube li estus trovinta la samajn rankorojn, la samajn etanimecojn, la samajn timoj, ĉiuokaze la saman nekoherecon.

— Ne filozofu, Maigret!

Ĉu li ne malpermesis al si, principe, pensi? Bone! Li ne vidis la du infanojn, nek la kuiristinon, nek la mastrumistinon. Li nur ekvidis de malproksime la ĉambristinon en nigra uniformo, broditaj antaŭtuketo kaj kufo.

Ĉar li troviĝis ĉe la angulo de strato de la Cirko, li memoris pri doktoro Martin, la persona kuracisto de Parendon.

— Kiom mi ŝuldas?

Li ekvidis lian ŝildon antaŭ la konstruaĵo, supreniris al la tria etaĝo, estis enkondukita en atendejon, kie troviĝis jam tri personoj kaj, senkuraĝigita, li foriris.

— Vi ne atendas la doktoron?

— Mi ne venis por konsulto… Mi telefonos al li…

— Kiu nomo?

— Komisaro Maigret…

— Ĉu vi ne volas, ke mi avertu lin, ke vi estas ĉi tie?

— Mi preferas ne atendigi pli longe liajn pacientojn.

Estis la alia Parendon, la frato, sed ankaŭ li estis kuracisto kaj Maigret sufiĉe bone konis, dank’ al sia amiko Pardon, la vivon de la parizaj kuracistoj.

Li ne emis preni aŭtobuson, nek la metroon. Li sentis sin laca, ŝvela pro laceco, kaj lasis sin fali sur la benkon de taksio.

— Quai des Orfèvres…

— Jes, sinjoro Maigret…

Tio jam ne plezurigis lin. Antaŭe, li iom fieris, ke oni tiel rekonis lin sed, de kelkaj jaroj, tio pli iritis lin.

Kiel li aspektus, se nenio okazus ĉe la avenuo Marigny? Li eĉ ne kuraĝis paroli pri la leteroj ĉe la raporto. De du tagoj, li neglektis sian oficejon, pasigis la plej grandan parton de sia tempo en apartamento, kie homoj havis vivon, kiu ne koncernis lin.

Estis kurantaj aferoj, feliĉe ne tre gravaj, pri kiuj li tamen devis zorgi.

Ĉu estis la leteroj, kaj plie la telefonvoko de la dek-dua, kiuj misformis lian vidon de la homoj? Li ne povis pensi pri sinjorino Parendon kiel pri ordinara virino, kiun oni renkontas surstrate. Li revidis ŝin, patosan en la tuta bluo de ŝia buduaro kaj de ŝia negliĝo, ludantan antaŭ li specon de tragedio.