Georges Simenon - Maigret hezitas

Ankaŭ Parendon ĉesis esti homo kiel la aliaj. La gnomo rigardis lin per siaj helaj okuloj, kiujn dikigis la dikaj okulvitroj, kaj Maigret vane provis legi en ili lian penson.

La aliaj… fraŭlino Svaga… Tiu granda rufa diablo, Julien Baud… Tortu subite rigardanta al la pordo, kie sinjorino Parendon aperis kvazaŭ mirakle…

Li ŝultrolevis kaj, ĉar la veturilo haltis antaŭ la pordo de K. P., li esploris siajn poŝojn serĉante monon.

Deko da inspektoroj, ĉiuj havantaj problemon por submeti al li, pasis tra lia oficejo. Li legis la poŝtaĵojn alvenintajn dum lia foresto, subskribis stakon da dokumentoj, sed dum la tuta tempo, kiam li tiel laboris en la orumita kvieto de sia oficejo, la domo de avenuo Marigny restis kiel fono.

Li sentis ĝenon, kiun li ne sukcesis forigi. Kaj tamen li faris ĝis nun ĉion, kio estis ebla al li. Neniu krimo, neniu delikto okazis. Neniu oficiale vokis la policon por preciza faro. Neniu plendo estis depoziciita.

Li tamen dediĉis horojn por studi la malgrandan mondon, kiu gravitis ĉirkaŭ Emilo Parendon.

Li vane serĉis precedencon en sia memoro. Li tamen konis la plej diversajn situaciojn.

Je la kvina kaj kvarono, oni alportis al li pneŭmatikan depeŝon, kiu ĵus alvenis kaj li tuj rekonis la bastonetajn literojn.

La stampo indikis, ke la letero estis enpoŝtigita je la dek-sesa horo tridek ĉe la poŝtoficejo de strato de Miromesnil. Tio estas kvaronhoron post lia foriro el ĉe Parendon.

Li detondis la bendon laŭ la punktolinio. Pro la dimensioj de la folio, la literoj estis pli malgrandaj ol en la antaŭaj mesaĝoj kaj Maigret povis konstati, komparante ilin, ke ĉi tiu estis skribita pli rapide, kun malpli da zorgo, eble en speco de febro.

Sinjoro fakkomisaro,

Kiam mi skribis al vi mian unuan leteron kaj petis vin respondi al mi pere de anonceto, mi ne povis imagi al mi, ke vi pelus vin, kun mallevita kapo, en tiun aferon, pri kiu mi intencis, sekve, doni al vi nemalhaveblajn precizigojn.

Via trohastemo fuŝis ĉion kaj nun vi certe konscias mem, ke vi vadas. Hodiaŭ vi, por tiel diri, provokis la murdiston kaj mi estas konvinkita, ke kaŭze de vi, li sentos sin devigata frapi.

Mi eble eraras, sed mi kredas, ke tio estos en la venontaj horoj. Mi jam ne povas helpi vin. Mi bedaŭras tion. Mi ne rankoras kontraŭ vi.

Maigret legis kaj relegis tiun bileton gravmiene, paŝis al la pordo por voki Janvier kaj Lapointe. Lucas forestis.

— Legu tion, infanoj…

Li observis ilin kun certa malkvieteco, kvazaŭ por malkovri, ĉu iliaj reagoj estas la samaj, kiel la liaj. Ili ja ne estis toksitaj per la horoj pasigitaj en la apartamento. Ili juĝis por tiel diri laŭ pruvopecoj.

Kune klinitaj super la folio, ili elmontris kreskantan intereson, fariĝis zorgoplenaj.

— Ŝajnas, ke tio preciziĝas, — flustris Janvier metante la pneŭmatikan depeŝon sur la tablon.

Lapointe, siaflanke, demandis:

— Al kio similas tiuj homoj?

— Al ĉiuj kaj al neniu… Kion mi demandas al mi, estas, kion ni povas fari… Mi ne povas lasi homon konstante en la apartamento, kaj cetere tio neniel utilus… La lokaloj estas tiel vastaj, ke kio ajn povas okazi ĉe unu ekstremo, sen tio, ke oni rimarkas ĝin ĉe la alia ekstremo… Postenigi iun en la konstruaĵo?.. Tion mi faros ĉi-nokte, pro konscienco-skrupulo, sed se tiu mesaĝo ne estas ŝerco, la frapo ne venos de ekstere…

» Vi estas libera, Lapointe?

— Mi havas nenion specialan por fari, ĉefo.

— Tiukaze vi iros tien. En la pordistejo, vi trovos la pordiston, iu Lamure, kiu iam laboris en strato de Saussaies. Vi pasigos la nokton en la ĉambro, grimpante de tempo al tempo al la unua etaĝo. Petu Lamure, ke li donu al vi liston de la loĝantoj de la konstruaĵo, ankaŭ de la servistaro, kaj kontrolu la enirojn kaj elirojn…

— Mi komprenas.

— Kion vi komprenas?

— Ke tiamaniere, se okazos io, ni havos almenaŭ bazon…

Estis vere, sed la komisaro malinklinis prikonsideri la situacion sub tiu angulo. Se okazus io… Bone! Ĉar ne temis pri ŝtelo, povus temi nur pri murdo… Kies murdo?.. Farota de kiu?..

Homoj estis parolintaj al li, estis respondintaj al liaj demandoj, ŝajnis konfesdoni. Ĉu estis lia afero prijuĝi, diable, kiu mensogas aŭ kiu diras la veron, aŭ ankoraŭ, en tiu tuta historio, ĉu iu estas freneza?

Li iris kaj venis en sian oficejon per grandaj paŝoj preskaŭ rabiaj kaj parolis kvazaŭ por si mem, dum Lapointe kaj Janvier interŝanĝis rigardojn.

— Estas tre simple, sinjoro komisaro… Oni skribas al vi por diri al vi, ke oni mortigos… Tamen, oni ne povas anonci antaŭe, kiu mortigos la alian, nek kiam, nek kiel… Kial oni direktas sin al vi?.. Kial averti vin?.. Nenial… Por ludi…

Li ekkaptis pipon, kiun li ŝtopis per nervozaj puŝoj de la montrofingro.

— Por kiu oni prenas min, fine?.. Se okazos io, kiel ili diras, oni asertos, ke tio estas mia kulpo… Tiu helblua paperĉifaĵo jam asertas tion… Mi, onidire, agis tro rapide… Kio estis farenda?..

» Atendi, ĝis mi ricevos mortanoncon? Bone! Kaj, se okazos nenio, mi aspektos kiel kreteno, mi estos la sinjoro, kiu malŝparis dum du tagoj la monon de la impostpagantoj.

Janvier konservis sian seriozecon, sed Lapointe ne povis reteni sin de rideto kaj Maigret rimarkis tion. Lia kolero restis dummomente nedecidita kaj li fine ridetis siavice frapetante la ŝultron de sia kunlaboranto.

— Senkulpigu min, infanoj. Tiu afero fine incitegas min. Tie, ĉiuj paŝas sur la piedpintoj, kaj ankaŭ mi komencis paŝi sur la piedpintoj, kvazaŭ paŝante sur ovoj…

Ĉi-foje pro la bildo de Maigret paŝanta sur ovoj, ankaŭ Janvier estis devigata ridi.

— Tie ĉi, almenaŭ, mi povas eksplodi… Jen estas… Ni serioze parolu… Vi, Lapointe, povas foriri, manĝi ion kaj iri okupi vian postenon en avenuo Marigny… Se io ajn suspektinda okazos, ne hezitu telefoni al mi, eĉ meze en la nokto, al la bulvardo Richard-Levoir…

» Bonan nokton, oldulo… Ĝis morgaŭ… Ni anstataŭos vin ĉirkaŭ la oka matene…

Li iris loki sin antaŭ la fenestron kaj, kun la rigardo sekvanta la fluon de Sejno, daŭrigis, parolante al Janvier:

— Vi enketas nuntempe?

— Mi arestis la du etajn knabojn hodiaŭ matene, du deksesjarajn bubojn… Vi pravis…

— Ĉu vi volas, morgaŭ, iri anstataŭigi Lapointe?.. Tio ŝajnas idiotaĵo, mi scias, sed mi sentas min devigata preni tiujn antaŭzorgojn, kiuj ĉiel servas por nenio…

» Vi vidos, ke, se io okazos, ĉiuj ekscitiĝos kontraŭ mi…

Dum li prononcis la lastan frazon, lia rigardo fiksiĝis sur unu el la kandelabroj de la ponto Saint-Michel.

— Donu al mi la pneŭmatikan depeŝon…

Unu vorto revenis al li, pri kiu li ne atentis antaŭe, kaj li demandis al si, ĉu lia memoro ne trompis lin.

… mi estas konvinkita, ke kaŭze de vi, li sentos sin devigata frapi…

La vorto frapi ja estis tie. Kompreneble, tio povis signifi frapi per granda bato. Sed, en la tri biletoj, la anonima korespondanto montris certan zorgegon pri la elekto de la vortoj.

— Frapi , ĉu vi aŭdas? La viro kaj la virino, ĉiu havas revolveron. Mi ĵus intencis peti ilin, ke ili donu tiujn al ni, iom kiel oni forprenas alumetojn de infanoj. Sed mi ne povas forpreni de ili ĉiujn kuirejajn tranĉilojn nek ĉiujn papertranĉilojn… Oni frapas ankaŭ per fajrohundoj, kaj ĉar ne mankas tie kamenoj… Nek kandelingoj… Nek statuoj…

Subite ŝanĝante la tonon, li eldiris:

— Provu do fari por mi telefonparolon kun Germain Parendon… Li estas neŭrologo, kiu loĝas en la strato d’Aguesseau, la frato de mia Parendon…

Li profitis la okazon por rebruligi sian pipon. Sidante sur la angulo de la skribotablo, Janvier manipulis la aparaton.