Georges Simenon - Maigret hezitas

Li estis trankviligita. Li havis ĉiujn motivojn esti tia. Tamen restis al li iu pezo sur la stomako, svaga antaŭtimo.

Ĉe la direktoro temis ĉefe pri la filo de ministro, kiu je la kvara de la nokto havis aŭto-akcidenton ĉe la angulo de strato Francisko la Unua en malplaĉaj kondiĉoj. Ne nur li estis ebria, sed oni ja ne povis, sen kaŭzi skandalon, riveli la nomon de la junulino, kiu akompanis lin kaj kiun oni devis veturigi al la hospitalo. Koncerne la ŝoforon de la koliziita veturilo, li subite mortis.

— Kion vi pensas pri tio, vi, Maigret?

— Mi? Nenion, sinjoro direktoro.

Kiam temis pri politiko aŭ pri kio ajn rilata al politiko, Maigret jam ne ekzistis. Li havis la arton alpreni tiam svagan aspekton, preskaŭ stupidan.

— Necesas tamen trovi solvon… La gazetoj scias ankoraŭ nenion, sed, post unu aŭ du horoj, ili estos informitaj…

Estis la deka. La telefono sonoris sur la skribotablo de la granda ĉefo, kiu nervoze prenis ĝin.

— Jes, li estas ĉi tie…

Kaj prezentante la parolilon al Maigret:

— Estas por vi…

Li havis antaŭsenton. Li sciis, antaŭ ol meti la aŭskultilon al sia orelo, ke io okazis en la avenuo Marigny, kaj estis efektive la voĉo de Janvier, kiun li aŭdis en la telefono. Ĝi estis mallaŭta, kvazaŭ ĝenata.

— Estas vi, ĉefo?

— Estas mi, jes… Nu, kiu?

Janvier tuj komprenis la sencon de la demando.

— La juna sekretariino…

— Morta?

— Bedaŭrinde.

— Pafo?

— Ne… Tio okazis senbrue… Neniu ion rimarkis… La kuracisto ankoraŭ ne alvenis… Mi vokas vin antaŭ ol havi detalojn, ĉar mi estis sube… Sinjoro Parendon sidas apud mi, konsternita… Ni atendas doktoron Martin tujtuje…

— Ponardita?

— Ne, kun la gorĝo tranĉita…

— Mi tuj venos…

La direktoro kaj liaj kolegoj rigardis lin, surprizitaj vidi lin tiel pala, tiel emociita. Ĉe Quai des Orfèvres, ĉu oni ne ĉiutage laboras en murdo?

— Kiu estas tiu? — demandis la direktoro.

— La sekretariino de Parendon.

— La neŭrologo?

— Ne. Lia frato, la advokato… Mi ricevis anonimajn leterojn…

Li kuris al la pordo sen pliaj klarigoj, paŝis rekte al la oficejo de la inspektoroj…

— Lucas?..

— Tie ĉi, ĉefo…

Li serĉis ĉirkaŭ si.

— Vi, Torrence… Bone… Venu ambaŭ en mian oficejon…

Lucas, kiu estis informita pri la leteroj, demandis:

— Okazis la murdo?

— Jes…

— Parendon?

— La sekretariino… Telefonu al Moers, ke li iru tien kun siaj teknikistoj… Mi vokas la prokurejon…

Estis ĉiam la sama komedio. Dum pli ol unu horo, anstataŭ trankvile labori, li devos doni klarigojn al la vicprokuroro kaj al la enketa juĝisto, kiu estos nomumita.

— Ek, infanoj…

Li estis premegita, kvazaŭ temus pri iu de lia familio. El la tuta domanaro, fraŭlinon Svaga li estus laste supozinta kiel viktimon.

Li estis eksentinta simpation al ŝi. Li ŝatis la manieron samtempe bravan kaj simplan, kun kiu ŝi parolis pri siaj rilatoj kun sia ĉefo. Li konsciis, ke, interne de si, spite al la aĝdiferenco, ŝi sentis por li pasian fidelecon, kiu eble konstituas unu el la plej veraj formoj de amo.

Kial do ŝin oni mortigis?

Li instalis sin en la etan nigran veturilon, dum Lucas sidiĝis ĉe la stirilo kaj la dika Torrence lokis sin malantaŭen.

— Pri kio temas? — li demandis dum la starto.

— Vi ja vidos, — replikis Lucas, kiu komprenis la spiritstaton de Maigret.

Ĉi-lasta ne vidis la stratojn, la preterpasantojn, la de tago al tago verdiĝantajn arbojn, la dikajn aŭtobusojn, kiuj danĝere tanĝis ilin.

Li jam estis tie. Li imagis la malgrandan oficejon de fraŭlino Svaga, kie li sidis apud la fenestro, la antaŭan tagon je la sama horo. Ŝi rekte rigardis lin, kvazaŭ por prezenti al li la sincerecon de sia rigardo. Kaj, kiam ŝi hezitis post iu demando, estis ĉar ŝi serĉis la precizajn vortojn.

Estis jam aŭto antaŭ la pordo, tiu de la kvartala komisaro, kiun Janvier devis averti. Ĉar, kio ajn okazas, necesas obei la administrajn regulojn.

Iu funebra Lamure staris ĉe la sojlo de sia luksega pordistejo.

— Kiu estus kredinta… — li komencis.

Maigret preterpasis lin sen respondi kaj, ĉar la lifto estis ĉe unu el la etaĝoj, impetis en la ŝtuparon. Janvier atendis lin sur la ŝtuparplaceto. Li nenion diris. Ankaŭ li divenis la spiritstaton de la ĉefo. Maigret ne rimarkis, ke Ferdinando, ĉe sia posteno kvazaŭ nenio estus okazinta, prenis lian ĉapelon.

Li impetis en la koridoron, preterpasis la pordon de la oficejo de Parendon, alvenis antaŭ tiu, malfermita, de fraŭlino Svaga. Unue li vidis nur du homojn, la kvartalan komisaron, iun nomitan Lambilliote, kiun li ofte renkontis, kaj unu el liaj kunlaborantoj.

Li devis rigardi teren, preskaŭ sub la tablon en la stilo de Ludoviko la XIII-a, kiu servis kiel skribotablo.

Ŝi surhavis printempan migdalverdan robon, probable unuafoje en la sezono, ĉar dum la du antaŭaj tagoj, li vidis ŝin kun malhelblua jupo kaj blanka bluzo. Li tiam pripensis, ke tio certe estas por ŝi speco de uniformo.

Post la faro, ŝi certe deglitis de sia seĝo, kaj ŝia korpo fleksiĝis, strange tordita. Ŝia gorĝo estis malfermita kaj ŝi perdis grandegan kvanton da sango, kiu certe estis ankoraŭ malvarmeta.

Li restis dum iom da tempo, antaŭ ol konscii, ke Lambilliote manpremis al li.

— Vi konis ŝin?

Li rigardis lin, mirigita vidi Maigret tiel emociita antaŭ kadavro.

— Mi konis ŝin, jes… — li diris per raŭka voĉo.

Kaj li impetis en la oficejon de la fundo, kie Julien Baud kun ruĝaj okuloj ekstaris antaŭ li. Lia spiro odoris je alkoholo. Estis botelo da konjako sur la tablo. En sia angulo, Renato Tortu tenis ambaŭmane sian frunton.

— Ĉu ci trovis ŝin?

La “ci” nature venis, ĉar la granda vaudano subite aspektis kiel bubo.

— Jes, sinjoro…

— Ci aŭdis ion? … Ŝi kriis?.. Ŝi ĝemis?..

— Eĉ ne…

Li malfacile parolis. Lia gorĝo restis nodita kaj larmoj fluis el liaj bluaj okuloj.

— Senkulpigu min… Estas la unua fojo…

Ŝajnis, ke li atendis tiun momenton por eksingulti, kaj li prenis sian tukon el sia poŝo.

— Mi… Momenton… Pardonu…

Li ĝissate ploris, staranta meze de la ĉambro, aspektante pli alta ol sia metro okdek. Aŭdiĝis eta seka bruo. Tio estis la piptubo de Maigret, kiu krakis sub la premo de la makzelo. La pip-forneto falis teren kaj li kliniĝis por pluki ĝin, enmetis ĝin en sian poŝon.

— Mi petas vian pardonon… Mi ne povas kontraŭstari…

Li reakiris spiron, viŝis siajn okulojn, ĵetis ekrigardon al la konjakbotelo sed jam ne kuraĝis tuŝi ĝin.

— Ŝi venis ĉi tien ĉirkaŭ la naŭa kaj dek minutoj por alporti al mi komparendajn dokumentojn por provlego… Ĉi-rilate, mi jam ne scias, kien mi metis ilin… Tio estas la protokolo de la hieraŭa kunsido, kun notoj, referencoj… Mi probable lasis ilin en ŝia oficejo… Ne… Jen! Ili estas sur mia tablo…

Ĉifitaj de streĉita mano.

— Ŝi petis min redoni ilin al ŝi tuj post kiam mi estos fininta… Mi iris tien…

— Je kioma horo?

— Mi ne scias… Mi certe laboris dum proksimume tridek minutoj… Mi estis tute gaja, tute kontenta… Mi ŝatas labori por ŝi… Mi rigardis… Mi ne vidis ŝin… Poste, mallevante la okulojn…

Estis Maigret, kiu verŝis al li iom da konjako en la glason, kiun Ferdinando alportis.

— Ŝi ankoraŭ spiris?

Li kapneis.

— La prokurorejo, ĉefo…

— Ankaŭ vi nenion aŭdis, sinjoro Tortu?

— Nenion…

— Vi restis ĉi tie la tutan tempon?

— Ne… Mi iris vidi sinjoron Parendon, kun kiu mi havis kunparoladon dum deko da minutoj pri la afero, kiun mi prizorgis hieraŭ en la Justicpalaco…