Georges Simenon - Maigret hezitas

— Ha lo! Mi bone estas ĉe doktoro Parendon?.. Tie ĉi K. P., fraŭlino… La oficejo de komisaro Maigret… La komisaro tre dezirus diri kelkajn vortojn al la doktoro… Kiel?.. en Nico?.. Jes… Momenton…

Ĉar Maigret mansignis al li.

— Demandu ŝin, en kiu hotelo li loĝas…

— Vi estas ankoraŭ ĉe la telefono? Ĉu vi povus diri al mi, kie la doktoro loĝas tie? Ĉe Negresco ? Jes, tion mi supozas… Mi tamen provos…

— Dum konsultado?

— Ne! Kongreso de infana neŭrologio. Laŭdire la programo estas tre ŝarĝita kaj morgaŭ la doktoro devas prezenti raporton…

— Voku Negresco n… Estas la sesa. La laborkunsido certe jam finiĝis… Je la oka, ili certe havos grandan bankedon, ĉe la prefektejo aŭ aliloke… Se ne, iun ajn koktelon…

Ili devis atendi dekon da minutojn ĉar Negresco estis ĉiam okupita.

— Ha lo!.. Tie ĉi la K. P. en Parizo, fraŭlino… Bonvolu kunligi min kun doktoro Parendon, mi petas… Parendon, jes… Li estas unu el la kongresanoj…

Janvier metis la manon sur la aparaton.

— Ŝi iras por vidi, ĉu li estas en sia ĉambro aŭ ĉe la koktelo, kiu okazas nun en la granda salono de la interetaĝo…

— Ha lo!.. Jes, doktoro… Senkulpigu min… Mi kunigas vin kun komisaro Maigret…

Tiu ĉi prenis mallerte la aparaton ĉar, lastmomente, li ne plu sciis, kion diri.

— Senkulpigu min, ke mi ĝenas vin, doktoro…

— Mi estis relegonta lastfoje mian raporton…

— Tion mi supozis…Hieraŭ kaj hodiaŭ, mi pasigis iom longajn momentojn kun via frato…

— Kiahazarde vi renkontiĝis?

La voĉo estis gaja, simpatia, multe pli juna, ol Maigret pensis.

— Tio estas iom komplika afero, kaj tial mi permesis al mi voki vin…

— Ĉu mia frato havas malagrablaĵojn?

— Ĉiaokaze, ne el tiuj, kiuj koncernas nin…

— Ĉu li estas malsana?

— Kion vi opinias pri lia sano?

— Li aspektas multe pli gracila kaj malforta, ol li fakte estas. Mi estus nekapabla rezisti al la tuta laborego, kiun li foje faras en kelkaj tagoj…

Necesis ja daŭrigi ĝis la fino.

— Mi klarigos al vi kiel eble plej mallonge la situacion. Hieraŭ matene, mi ricevis anoniman leteron anoncantan al mi, ke krimo estis probable okazonta…

— Ĉe Emilo?

La voĉo estis ridema.

— Ne. Estus tro longe rakonti al vi, kiel ni alvenis ĝis la apartemento de via frato. Ĉiaokaze, la letero kaj la sekvanta nepre eliris el lia hejmo, ambaŭ skribitaj sur lia leterpapero, kies leterfronton oni fortranĉis…

— Mi supozas, ke mia frato trankviligis vin?.. Tio estis blago de Gus, ĉu ne?..

— Laŭ mia scio, via nevo ne estas inklina al ŝercoj…

— Estas ĝuste… Ankaŭ ne Bambi, cetere… Mi ne scias, mi… Eble la juna sviso, kiun li dungis kiel oficiston?.. Aŭ iu ĉambristino?..

— Mi ĵus ricevis la trian mesaĝon, ĉi-foje per pneŭmatika depeŝo… Ĝi anoncas, ke la evento estas proksima…

La tono de la kuracisto ŝanĝiĝis.

— Ĉu vi kredas je tio?

— Mi konas la domon nur de hieraŭ…

— Kion Emilo diras pri tio? Mi supozas, ke li ŝultrolevas?

— Li precize ne prenas la aferon tiel leĝere… Mi havas la impreson, male, ke li kredas je reala minaco…

— Kontraŭ kiu?

— Eble kontraŭ li…

— Kiu havus la ideon atenci al li? Kaj kial? Krom sia pasio pri la revizio de la artikolo 64, li estas la plej sendanĝera kaj la plej afabla en la mondo…

— Li tre ĉarmis min…Vi ĵus parolis pri pasio, doktoro… Ĉu vi, kiel neŭrologo, eĉ dirus: manio?..

— En la medicina senco de la vorto, certe ne.

Li fariĝis pli abrupta, ĉar li komprenis la kaŝpenson de la komisaro.

— Sume, vi demandas min, ĉu mi konsideras mian fraton menssana…

— Mi ne iris tiel malproksime…

— Vi gardigas la domon?

— Mi jam sendis tien unu el miaj inspektoroj…

— Ĉu lastatempe mia frato ne devis trakti kun pli malpli suspektindaj homoj?.. Ĉu li ne luktis kontraŭ tro gravaj interesoj?

— Li ne parolis al mi pri siaj aferoj, sed mi scias, ke ankoraŭ hodiaŭ posttagmeze li havis grekan ŝipproprietulon kaj nederlandan ŝipproprietulon en sia oficejo…

— Venas iuj eĉ el Japanio… Restas al ni nur esperi, ke tio vere estas ŝerco… Vi ne havis aliajn demandojn al mi?

Li estis devigata improvizi, dum ĉe la alia fino de la linio la neŭrologo sendube havis antaŭ la okuloj la Promenejon de la Angloj kaj la Bajon de la Anĝeloj en Nico.

— Kion vi opinias pri la ekvilibro de via bofratino?

— Inter ni, kaj tion mi kompreneble ne ripetus ĉe la barilo de la atestantoj, se ĉiuj virinoj estus kiel ŝi, mi estus restinta fraŭlo…

— Mi diris: ekvilibro…

— Mi bone komprenis… Ni supozu, ke ŝi estas ekscesa en ĉio… Kaj ankaŭ, por esti justaj, ke ŝi estas la unua, kiu suferas pro tio…

— Ĉu ŝi estas virino inklina havi fiksajn ideojn?

— Certe, kondiĉe, ke tiuj ideoj devenas de precizaj faktoj kaj estas verŝajnaj… Mi povas certigi al vi, ke, se ŝi mensogis al vi, ŝia mensogo estis tiel perfekta, ke vi ne rimarkis ĝin…

— Ĉu vi uzus la vorton histerio?

Estis iom longa silento.

— Mi ne kuraĝus iri tiel malproksime, kvankam mi vidis ŝin en statoj, kiujn oni povas kvalifiki histeriaj… Kvankam ŝi estas hipernervoza, vidu, ŝi trovas, mi ne scias per kiu miraklo, la forton kontroli sin…

— Ĉu vi scias, ke ŝi havas armilon en sia ĉambro?

— Ŝi parolis al mi pri ĝi iun vesperon… Kaj ŝi eĉ montris ĝin al mi… Estas pli ĝuste ludilo…

— Ludilo, kiu povas mortigi… Ĉu vi lasus ĝin al ŝi en ŝia tirkesto?..

— Vi scias, se venus al ŝi la ideo mortigi, ŝi ĉiel sukcesus, per aŭ sen pafarmilo…

— Ankaŭ via frato estas armita…

— Mi scias…

— Vi dirus la samon?

— Ne, mi estas konvinkita, ne nur kiel homo, sed kiel kuracisto, ke mia frato neniam mortigos… La sola afero, kiu povus okazi al li, iun vesperon pro senkuraĝiĝo, estus mortigi sin…

La voĉo ĵus estingiĝis.

— Vi tre amas lin, ĉu ne?

— Ni estas du…

Tiu frazo frapis Maigret-on. Ili ankoraŭ havis la patron, kaj Germain Parendon ja estis edziĝinta. Tamen li diris: “Ni estas du”.

Kvazaŭ ĉiu havus nur la alian en la mondo. Ĉu ankaŭ la edziĝo de la frato estis fiaskinta edziĝo?

Parendon tie skuiĝis, eble rigardis la horon.

— Nu! Ni esperu, ke okazos nenio. Bonan vesperon, sinjoro Maigret…

— Bonan vesperon, sinjoro Parendon…

La komisaro telefonis por trankviliĝi. Nu, tute la malo okazis. Li sentis sin pli maltrankvila parolinte kun la frato de la akvokato: “La sola afero, kiu povus okazi al li, iun vesperon kun senkuraĝiĝo…”

Kaj se precize tio prepariĝis? Se Parendon mem skribis la anonimajn leterojn? Por malhelpi sin agi? Por meti specon de barilo inter la impulso kaj la ago, kiu tentis lin?

Pro tio, Maigret forgesis Janvier, kiu lokiĝis apud la fenestron.

— Vi aŭdis?

— Tion, kion vi diris, jes!

— Li ne amas sian bofratinon… Li estas konvinkita, ke lia frato neniam iun mortigos, sed li estas malpli certa, ke li ne estos tentata iam memmortigi sin…

La suno malaperis, kaj subite kvazaŭ ekmankus io en la mondo. Ne estis ankoraŭ la nokto. Estis senutile eklumigi la lampojn. La komisaro tamen faris tion, kvazaŭ por forpeli la fantomojn.

— Morgaŭ vi vidos la domon kaj vi pli bone komprenos… Nenio malhelpas vin sonorigi, diri al Ferdinando, kiu vi estas kaj promeni tra la apartamento kaj la oficejoj… Ili estas avertitaj… Ili atendas tion…

» Ĉio, kion vi riskas, estas vidi sinjorinon Parendon ekaperi antaŭ vi en la momento, kiam vi malplej atendas tion… Kredeble ŝi povas cirkuli ne movante aeron…Tiam, ŝi rigardos vin, kaj vi sentos vin svage kulpa… Tiun impreson ŝi faras al ĉiuj…