Georges Simenon - Maigret hezitas

— Iu vivanta en tiu ĉi domo aŭ facile eniras en ĝin, sendis al ni, al Quai des Orfèvres, du leterojn anoncantajn baldaŭan dramon… Mi povas aldoni nun, ke estis, plie, dum mia foresto, telefonvoko…

— Kial vi ne parolis al mi pri tio?..

— Ĉar mi aŭskultis vin… Tiu mesaĝo, tre mallonga, nur konfirmas la antaŭajn… La nekonato aŭ nekonatino diris, prononcis, laŭvorte: “Diru al komisaro Maigret, ke tio baldaŭ okazos…”

Li vidis ŝin paliĝi. Tio ne estis komedio. Ŝia vizaĝo iĝis subite senkolora, kun nur makuloj de ŝminko. La buŝanguloj subfleksiĝis.

— Ha!..

Ŝi klinis la kapon kaj ŝia maldika korpo ŝajne perdis sian mirindan energion.

Tiumomente li forgesis sian nervozecon kaj kompatis ŝin.

— Ĉu vi ankoraŭ ne volas, ke mi sendu iun al vi?

— Kiucele?

— Kion vi volas diri?

— Se estas okazonta io, ne estos la ĉeesto de iu policisto, kiu staros Dio-scias-kie, kiu ĝin malhelpos…

— Ĉu vi scias, ke via edzo posedas aŭtomatan pistolon?

— Jes.

— Ĉu li scias, ke vi posedas tiun revolveron?

— Kompreneble.

— Viaj infanoj?..

Preta plori pro nervoziĝo, ŝi ekkriis:

— Miaj infanoj neniel estas koncernataj per ĉio tio, ĉu vi ne komprenas tion? Ili zorgas pri si, kaj ne pri ni. Ili devas fari sian vivon. Pri la nia, kio restas al ĝi, ili fajfas…

Ŝi denove parolis impete, kvazaŭ iuj temoj aŭtomate okazigus ŝian febron.

— Nu, ni finu!.. Senkulpigu min, ke mi ne akompanas vin… Mi demandas min, kion mi esperis… Okazu, kio okazos!.. Iru retrovi mian edzon, aŭ tiun knabinon… Mi salutas vin, sinjoro Maigret…

Ŝi estis malferminta al li la pordon kaj atendis ĝis li estis ekstere por refermi ĝin. Jam en la koridoro, ŝajnis al la komisaro, ke li eliris el alia mondo kaj la bluo de la dekoro, kiun li forlasis, ankoraŭ hantis lin.

Tra iu fenestro, li rigardis en la korton, kie alia ŝoforo, ol tiu en la mateno, frotpurigis alian veturilon. Estis ĉiam sunlumo kaj facila venteto. Li havis la tenton preni sian ĉapelon el la vestejo, kiun li bone konis, kaj eliri dirante nenion. Poste, kvazaŭ malgraŭvole, il iris al la oficejo de fraŭlino Svaga.

Kun blanka kitelo sur sia robo, ŝi fotokopiis dokumentojn. La persienoj estis fermitaj kaj lasis filtri nur lumradiojn.

— Ĉu sinjoron Parendon vi volas vidi?

— Ne.

— Des pli bone, ĉar li estas nur en konferenco kun du gravaj klientoj, unu veninta el Amsterdamo, la alia el Ateno. Ambaŭ estas ŝipproprietuloj, kiuj…

Li ne aŭskultis, kaj ŝi iris malfermi la persienojn, superverŝante la mallarĝan ĉambron per torento da sunlumo.

— Vi ŝajnas laca…

— Mi pasigis unu horon kun sinjorino Parendon.

— Mi scias.

Li rigardis la telefonan konektotabulon.

— Estas vi, kiu petis por ŝi la komunikon kun Quai des Orfèvres?

— Ne. Mi eĉ ne sciis, ke ŝi telefonis. Estas Liza, kiu venis por peti poŝtmarkon…

— Kio estas Liza?

— La ĉambristino.

— Mi scias. Mi demandas vin, kia persono ŝi estas…

— Simpla knabino kiel mi… Ni ambaŭ venis el provinco, mi el urbeto, ŝi el la kamparo… Ĉar mi estis iom instruita, mi iĝis sekretariino kaj ĉar ŝi ne estis tia, ŝi iĝis ĉambristino…

— Kiomaĝa ŝi estas?

— Dudektrijara… Mi konas ĉies aĝon, ĉar estas mi, kiu plenskribas la formularojn por la Socia Asekuro…

— Sindonema?..

— Ŝi zorge faras tion, kion oni diras al ŝi fari, kaj mi ne pensas, ke ŝi deziras ŝanĝi la postenon…

— Amantojn?

— Ŝia ripoztago estas sabato…

— Ĉu ŝi estas sufiĉe inteligenta por skribi la leterojn, kiujn vi legis?

— Certe ne.

— Ĉu vi sciis, ke antaŭ pli malpli unu jaro sinjorino Parendon surprizis vin kun sia edzo?

— Mi diris al vi, ke tio okazis unufoje, sed alifoje ŝi eble malfermis kaj refermis la pordon senbrue…

— Ĉu Parendon konfidis al vi, ke de tiam lia edzino rifuzas al li ĉiujn seksajn rilatojn?

— Ili estis tiel maloftaj!

— Kial?

— Ĉar li ne amas ŝin.

— Ne amas ŝin aŭ jam ne amas ŝin?

— Dependas de la senco, kiun oni donas al la vorto ami. Li sendube estis danka al ŝi, ke ŝi edzigis lin kaj dum jaroj li klopodis pruvi al ŝi tiun dankemon…

Maigret ridetis pensante ke, aliflanke de la muro, du gravaj petrolindustriistoj venintaj el kontraŭaj punktoj de Eŭropo metis sian prosperon inter la manojn de la vireto, pri kiu fraŭlino Svaga kaj li tiele parolis…

Por ili, li ne estis senkaraktera gnomo, duone impotenta, refermita sur sin mem kaj remaĉanta malsanigajn pensojn, sed unu el la eminentuloj de mara juro. Ĉu ĉiuj tri ne estis ludantaj per centoj da milionoj, dum sinjorino Parendon, rabiema aŭ elĉerpita, vestiĝis por sia rendevuo je la kvara?

— Vi ne volas sidiĝi?

— Mi kredas, ke mi nun iros ĵeti ekrigardon apude.

— Vi trovos tie nur Julien Baud, ĉar Tortu estas en la Justicpalaco.

Li faris svagan geston.

— Bone! Nu, Julien Baud.

Maigret povintus kredi, ke li eniris en alian apartamenton. Kiom la cetera domo estis orda, rigidigita en soleneco iam ordonita de prezidanto Gassin de Beaulieu, tiom la malordo kaj la malzorgo mirfrapis ekde la unua rigardo en la oficejo, kiun Renato Tortu okupis kune kun la juna Julien Baud.

Apud la fenestro skribotablo, kian oni trovas en ĉiuj negocoj, estis superŝutita per dosieroj, kaj estis verdaj dosierujoj sur bretaroj el abiligno, kiujn oni stakigis unu super la aliaj laŭmezure de la bezonoj. Estis eĉ iuj kuŝantaj sur la planko, senpere sur la vaksita pargeto.

Kaj la skribotablo de Julien Baud estis iama kuireja tablo kovrita per pakpapero fiksita per prempingloj, kaj ĉe la muro fotoj de nudaj virinoj, eltonditaj el magazinoj, estis algluitaj per glubendo. Baud estis okupata afrankante kovertojn, kiujn li pesis unuope, kiam la komisaro ŝovis la pordon. Li levis la kapon kaj rigardis lin sen miro, sen emocio, ŝajnante scivoli, kion li venis fari.

— Vi serĉas Tortu?

— Ne. Mi scias, ke li estas en la Palaco.

— Li baldaŭ revenos.

— Ne lin mi serĉas.

— Nu, kiun?

— Neniun.

Belkorpa knabo, rufhara, kun lentugoj sur la vangoj. Liaj fajencbluaj okuloj esprimis absolutan kvieton.

— Vi volas sidiĝi?

— Ne…

— Laŭ via plaĉo…

Li plupesis la leterojn, inter kiuj kelkaj estis grandformataj, el griza papero, kaj poste li konsultis libreton indikantan la poŝtajn tarifojn laŭ la landoj.

— Tio amuzas vin? — demandis Maigret.

— Sciu, ke por mi, ĉefe gravas esti en Parizo…

Li havis iom da alloga akcento, plidaŭrigis iujn silabojn.

— De kie vi venas?

— De Morges… Borde de Lemanlago… Ĉu vi konas?

— Mi trapasis…

— Estas bele, ĉu ne?

La “bele” iĝis beeele kaj la “ĉu ne” kantis.

— Estas bele, jes… Kion vi opinias pri tiu ĉi domo?

Li miskomprenis la sencon de la vorto “domo”.

— Ĝi estas granda…

— Kiel vi rilatas kun sinjoro Parendon?

— Mi ne multe vidas lin… Mi ĉi tie gluas la markojn, iras al la poŝto, faras la aĉetojn, ŝnurligas la pakojn… Mi ne estas iu tre grava… De tempo al tempo, la ĉefo eniras en la oficejon kaj frapetas mian ŝultron, demandante: “En ordo, junulo?”

» La servistoj nomas min la malgranda sviso, kvankam mi altas unu metron okdek ĉe la staturmezurilo.

— Ĉu vi bone rilatas kun fraŭlino Svaga?

— Ŝi estas afabla.

— Kion vi opinias pri ŝi?

— Ankaŭ ŝi, vi scias, estas ĉe la alia flanko de la muro, flanko de la ĉefo.

— Kion vi volas diri?

— Kion mi diras, jen… Ili havas sian laboron tie, kaj ni havas la nian… Kiam la ĉefo bezonas iun, ne estas mi, sed ŝi…