Georges Simenon - Maigret hezitas

» Li legas revuojn, sendas leterojn ĉien en la mondon, al homoj, kiujn li ne konas kaj kies artikolojn li legis… Okazas, ke li restas plurajn tagojn ne elirante el la domo, rigardante nur la mondon tra la fenestro… La samajn maronarbojn, la saman muron ĉirkaŭ la ĝardeno de Elizeo, mi estis aldononta la samajn preterpasantojn…

» Vi venis dufoje kaj vi ne petis vidi min… Nu, mi bedaŭrinde estas la unua koncernatino… Mi estas lia edzino, ne forgesu tion, eĉ se li foje ŝajnas forgesi tion… Ni havas du infanojn, kiuj ankoraŭ bezonas esti gvidataj…

Ŝi donis al li la tempon spiri, ekbruligante cigaredon. Tiu estis la kvara. Ŝi fumis avide, ne malrapidigante sian fumadon, kaj la buduaro jam estis plenigita per fumnuboj.

— Kion li faros, mi ne kredas, ke vi povos antaŭvidi tion pli bone ol mi… Ĉu al si mem li atencos?.. Estas eble, kaj tio terure ĉagrenus min, post kiam mi provis dum tiom da jaroj feliĉigi lin…

» Ĉu estas mia kulpo, ke mi ne sukcesis?

» Eble mi estos la viktimo, kio plej probablas, ĉar iom post iom li ekmalamis min… Ĉu vi komprenas tion?.. Lia frato, kiu estas neŭrologo, povus klarigi tion al ni… Li bezonas ĵeti sur iun siajn seniluziiĝojn, siajn rankorojn, siajn humiligojn…

— Senkulpigu min, se…

— Lasu min finparoli, mi petas… Morgaŭ, postmorgaŭ, kiam ajn, vi eble estos vokita ĉi tien por troviĝi antaŭ mortintino, kiu estos mi… Mi pardonas al li antaŭe, ĉar mi scias, ke li ne estas responsa, kaj ke la medicino, malgraŭ ĝia progreso…

— Vi konsideras vian edzon kiel medicinan kazon?

— Jes.

— Mensan kazon?

— Eble.

— Ĉu vi parolis pri tio al kuracistoj?

— Jes.

— Al kuracistoj, kiuj konas lin?

— Ni havas plurajn kuracistojn inter niaj amikoj.

— Kion ili ekzakte diris al vi?

— Gardi min…

— Gardi vin kontraŭ kio?

— Ni ne eniris en detalojn. Ne temis pri konsultoj, sed pri mondumaj konversacioj…

— Ĉiuj samopiniis?

— Pluraj…

— Ĉu vi povas citi al mi nomojn?

Maigret intence tiris sian notlibreton el sia poŝo. Tiu gesto sufiĉis, por ke ŝi retretu.

— Ne estus dece doni al vi ilian nomon sed, se vi volas ekzamenigi lin de eksperto…

Maigret perdis sian paciencan kaj naivan aspekton. Ankaŭ liaj trajtoj estis streĉitaj, ĉar la aferoj komencis iri tre malproksimen.

— Kiam vi telefonis al mia oficejo por peti, ke mi vizitu vin, ĉu vi jam havis tiun ideon enkape?

— Kiun ideon?

— Peti min pli malpli rekte, ke mi ekzamenigu vian edzon de psikiatro.

— Mi diris tion? Estas vorto, kiun mi eĉ ne prononcis…

— Sed ĝi travidiĝis filigrane en ĉio, kion vi diris al mi…

— Tiuokaze, vi miskomprenis min, aŭ mi malbone esprimiĝis… Mi estas eble tro sincera, tro spontana… Mi ne prenas la penon elekti miajn vortojn… Tio, kion mi diris al vi, tio, kion mi ripetas al vi, estas, ke mi timas, ke la timo ŝvebas en la domo…

— Kaj mi ripetas al vi: la timo pri kio?

Ŝi residiĝis, kiel elĉerpita, rigardis lin kun senkuraĝiĝo.

— Mi jam ne scias, kion diri al vi, sinjoro komisaro. Mi kredis, ke vi komprenus sen tio, ke mi bezonus precizigi. Mi timas pro mi, pro li…

— Alidirite, timo, ke li mortigos vin aŭ memmortigos sin?

— Tiel esprimite, tio ŝajnas ridinda, mi scias, dum ĉio aspektas tiel paca ĉirkaŭ ni…

— Mi petas senkulpigon, ke mi estas maldiskreta. Ĉu via edzo havas ankoraŭ seksajn interrilatojn kun vi?

— Ĝis antaŭ unu jaro…

— Kio okazis antaŭ unu jaro, kio ŝanĝis la situacion?

— Mi surprizis lin kun tiu knabino…

— Fraŭlino Svaga?

— Jes.

— En la oficejo?

— Tio estis naŭza…

— Kaj ekde tiam vi fermas vian pordon al li?.. Ĉu li plurfoje provis trairi ĝin?

— Unufoje. Mi diris al li, kion mi havis sur la koro.

— Kaj li ne insistis?

— Li eĉ ne senkulpigis sin. Li retiris sin, kiel iu, kiu eraris pri la etaĝo…

— Ĉu vi havis amantojn?

— Kiel?

Ŝiaj okuloj fariĝis malmildaj, ŝia rigardo pinta, malica.

— Mi demandas vin, — li kviete ripetis, — ĉu vi havis amantojn. Tiaj aferoj okazas, ĉu ne?

— Ne en nia familio, sinjoro komisaro, kaj se mia patro estus ĉi tie…

— Kiel juĝisto, via patro komprenus, ke estas mia devo fari al vi tiun demandon… Vi ĵus parolis al mi pri etosa timo, pri minaco, kiu surpezas vin kaj vian edzon… Vi kaŝvorte sugestas, ke mi ekzamenigu ĉi tiun de psikiatro… Estas do nature…

— Mi petas pardonon…Mi lasis min ekkoleri… Mi ne havis amantojn, ne, kaj neniam havos…

— Ĉu vi posedas armilon?

Ŝi ekstaris, rapide paŝis al la najbara ĉambro, revenis kaj enmanigis al Maigret malgrandan revolveron el perlamoto.

— Atentu…Ĝi estas ŝargita…

— Ĉu vi jam delonge havas ĝin?

— Amikino, kiu havis la senton de nigra humuro, donis ĝin al mi, kiam mi edziniĝis…

— Vi ne timas, ke la infanoj, ludante…

— Ili malofte venas en mian ĉambron kaj, kiam ili estis pli junaj, tiu armilo troviĝis en ŝlosita tirkesto.

— Viaj fusiloj?

— Ili estas en skatolo, la skatolo en la remizo kun niaj kofroj, niaj valizoj kaj niaj golfsakoj.

— Via edzo golfludas?

— Mi provis interesigi lin al tio sed, jam ĉe la tria truo, li estas spirmanka…

— Li estas ofte malsana?

— Li havis malmultajn gravajn malsanojn… La plej grava, se mi bone memoras, estis pleŭrito… Tamen, li ofte suferas pro malsanetoj, laringitoj, gripoj, korizoj…

— Li alvokas sian kuraciston?

— Kompreneble.

— Unu el viaj amikoj?

— Ne. Kuraciston de la kvartalo, doktoron Martin, kiu loĝas en strato de la Cirko, malantaŭ nia domo…

— Doktoro Martin neniam parolis al vi aparte?..

— Li, ne, sed okazis, ke mi atendis lin ĉe la eliro por demandi lin, ĉu mia edzo ne havis ion gravan…

— Kion li respondis?

— Ke ne…Ke viroj kiaj li estas tiuj, kiuj plej longe vivas… Li citis al mi la kazon de Voltero, kiu…

— Mi konas la kazon de Voltero… Li neniam proponis konsulti specialiston?

— Ne… Nur…

— Nur…?

— Kial? Vi denove malbone interpretos miajn parolojn.

— Provu tamen.

— Mi sentas, laŭ via sinteno, ke mia edzo faris al vi bonegan impreson kaj mi antaŭe estis certa pri tio. Mi ne diros, ke li konscie ludas rolon. Fronte al fremduloj li estas gaja homo, kiu afektas grandan stabilecon. Kun doktoro Martin li parolas kaj agas kiel kun vi…

— Kaj kun la servistaro?

— Ne, li estas responsa pri la laboro de la servistoj…

— Kion tio signifas?

— Ke li ne devas admoni ilin… Tiun zorgon li lasas al mi, tiel ke mi ludas la malbelan rolon…

Maigret sufokiĝis en sia tro mola fotelo, en tiu buduaro kies bluo komencis iĝi neelportebla al li. Li ekstaris, preskaŭ streĉiĝis, kiel li estus farinta en sia oficejo.

— Ĉu vi havas ankoraŭ ion por diri al mi?

Starante siavice, ŝi samrange rigardis lin.

— Estus senutile.

— Ĉu vi deziras, ke mi sendu al vi inspektoron por konstante prigardi la apartamenton?

— La ideo estas perfekte ridinda.

— Ne, se mi fidas al viaj antaŭsentoj…

— Ne temas pri antaŭsentoj…

— Temas ankaŭ ne pri faroj…

— Ankoraŭ ne…

— Ni resumu… Via edzo, jam de iom da tempo, donas signojn de mensa perturbo…

— Vi insistas pri tio!

— Li interniĝas sur si mem kaj lia konduto maltrankviligas vin…

— Tio estas pli proksima al la vero.

— Vi timas pri lia vivo aŭ pri la via…

— Tion mi konfesas.

— Al kiu vi inklinas?

— Se mi scius tion, mi estus parte malpezigita.