Georges Simenon - Maigret hezitas

— Ĉar, — ŝi pludiris per amuza tono, — estas por la infanoj, la geonkloj, la gekuzoj… Sinjoro Gassin de Beaumont havis kvar filinojn kaj la tri aliaj loĝas ankaŭ en Parizo… Ili havas infanojn inter dek- kaj dudek-dujaraj… Ĉi-teme, unu el la junulinoj edziniĝis lastprintempe al oficiro, kiu havas sian oficejon ĉe la Mar-ministrejo… Tiom pri la klano Gassin de Beaulieu. Se vi deziras, mi faros por vi liston, kun la nomoj de la edzoj…

— Mi ne kredas, ke tio necesas en la nuna stato de la afero. Ĉu ili ofte venas ĉi tien?

— Jen unu, jen alia… Kvankam bone edziniĝintaj, kiel oni diras, ili daŭre rigardas tiun domon, kiel la familian domon…

— Dum…

— Vi komprenis antaŭ ol mi parolis al vi pri tio… La frato de sinjoro Parendon, Germain, estas kuracisto specialiĝinta en infana neŭrologio. Li edziĝis al eksaktorino, kiu restis juna kaj vigla…

— Li similas al…

Maigret estis iom ĝenata per sia demando kaj ŝi komprenis.

— Ne. Li estas tiel larĝa kaj potenca, kiel lia patro, multe pli ampleksa. Li estas tre bela viro, kiun oni surprize trovas tiel dolĉa. La geedzoj ne havas infanojn. Ili estas homoj, kiuj malofte eliras kaj gastigas nur kelkajn intimulojn…

— Sed ili ne venas ĉi tien… — suspiris Maigret, kiu komencis fari al si precizan tabelon pri la familio.

— Sinjoro Parendon vizitas ilin dum la vesperoj, kiam lia edzino havas briĝoludon, ĉar li abomenas kartludojn. Kelkfoje, sinjoro Germain venas kunrestadi kun li en la oficejo. Tion mi scias matene, kiam mi alvenas, ĉar la ĉambro tiam odoras je cigaro…

Ŝajnis, ke Maigret subite ŝanĝis tonon. Li ne iĝis pli minaca, nek severa, sed jam ne estis spuro de ŝercemo aŭ amuziĝo en lia voĉo kaj en lia rigardo.

— Aŭskultu min, fraŭlino Svaga. Vi respondis al mi, pri tio mi ne dubas, kun totala sincereco kaj vi eĉ kelkfoje iris renkonte al miaj demandoj. Restas al mi unu farenda al vi kaj mi petas vin esti tiel sincera. Ĉu vi opinias, ke tiuj leteroj estas ŝerco?

Ŝi respondis senhezite:

— Ne.

— Ĉu vi jam antaŭsentis, antaŭ ol ili estis skribitaj, ke iu dramo prepariĝis en ĉi tiu domo?

Ĉi-foje ŝi prenis sian tempon, ekbruligis novan cigaredon, lasis ĝin fali:

— Eble…

— Kiam?

— Mi ne scias… Mi serĉas… Eble post la ferioj… Ĉiuokaze ĉirkaŭ tiu periodo…

— Kion vi rimarkis?

— Nenion precize… Tio estis en la aero… Speco de premego, mi preskaŭ dirus…

— Kiu estas, laŭ vi, la minacata persono?

Ŝi abrupte ruĝiĝis kaj silentis.

— Kial vi ne respondas?

— Ĉar vi tre bone scias, kion mi diros: sinjoro Parendon.

Li ekstaris suspirante.

— Dankon. Mi kredas, ke mi sufiĉe turmentis vin ĉi-matene. Probable mi baldaŭ revenos vidi vin.

— Vi volas demandi la aliajn?

— Ne antaŭ la tagmanĝo. Estos baldaŭ estos la dek-dua. Sendube ĝis poste…

Ŝi rigardis lin foriri, granda kaj peza, aspektanta mallerta, kaj poste, subite, kiam la enirpordo estis refermita, ŝi ekploris.

Estis en strato Miromesnil, vestiĝo de pasintaj tagoj, malluma restoracieto, kie la menuo estis ankoraŭ skribita sur ardezo kaj kie, tra vitra pordo, oni vidis la mastrinon, enorman sur gamboj kiel kolonoj, celebrantan ĉe sia forno.

La kutimaj klientoj havis siajn buŝtukojn en fakoj kaj kuntiris la brovojn, kiam ilia sidloko estis okupita. Tio malofte okazis, ĉar la kelnerino ne amis novajn vizaĝojn. Kelkaj maljunaj inspektoroj de strato de Saussaies frekventis tiun lokon kaj ankaŭ oficistoj, kiujn oni nun malmulte vidas kaj kiujn oni imagas kun nigraj supermanikoj antaŭ eksmodaj nigraj skribotabloj.

La mastro, ĉe sia bufedo, rekonis la komisaron kaj venis akcepti lin.

— Jam multan tempon oni ne plu vidas vin en la kvartalo… Ĉiuokaze vi povas fieri, ke vi bone flarkapablas… Estas andujeto…

Maigret ŝatis de tempo al tempo manĝi tiel sola, lasante sian rigardon vagi sur eksmoda dekoro, sur homoj, kiuj plej ofte laboras en malantaŭaj kortoj, kie troviĝas neatenditaj oficejoj, kontrevizoroj, lombardoj, ortopedistoj, markovendistoj.

Kiel li volonte diris, li remaĉis. Li ne pensis. Lia spirito vagis de unu ideo al alia, de unu bildo al alia, miksante foje malnovajn aferojn kun la kuranta afero.

Parendon fascinis lin. En lia spirito, dum li gustumis la andujeton sukan kaj krustecan kun frititaj terpomoj sen grasodoro, la gnomo alprenis aspektojn jen kortuŝajn, jen timigajn.

— La artikolo 64, sinjoro Maigret!.. Ne forgesu la artikolon 64!..

Ĉu vere estis, por li, obsedo? Kial tiu advokato pri aferoj, kiun oni venis konsulti de ĉie, grandkoste, pri maraj aferoj, hipnotis sin pri la sola artikolo de la Kodo koncernanta la homan responsecon?

Ho! Singarde. Ne donante la plej malgrandan difinon de frenezeco. Kaj limigante ĝin al la momento de la ago, t. e. en la momento de la krimo.

Li konis kelkajn malnovajn spertulojn pri psikiatrio el tiuj, kiujn la juĝistoj volonte elektas kiel ekspertojn ĉar ili ne serĉas subtilaĵojn.

Tiuj, por limigi la responsecon de krimulo, konas nur lezojn kaj misformaĵojn de cerbo, aŭ ankaŭ epilepsion, ĉar la Punkodo mencias ĝin en la sekvanta artikolo.

Sed kiel demonstri, ke homo, en la momento mortigi alian, en la preciza minuto de la murda gesto, estis en plena posedo de siaj kapabloj? Kiel, des pli, aserti, ke li estis kapabla rezisti al sia impulso?

La artikolo 64, jes… Maigret ofte diskutis pri ĝi, precipe kun sia malnova amiko Pardon. Pri ĝi oni diskutis ankaŭ en ĉiu kongreso de Internacia Asocio pri Krimologio kaj ekzistas dikaj verkoj pri tiu temo, precize, kiuj plenigis plejgrandparte la bibliotekon de Parendon.

— Nu? Bongustas?

La gajmiena mastro plenigis lian glason per Boĵolezvino eble iom juna, sed taŭge fruktogusta.

— Via edzino ne malspertiĝis…

— Ŝi estos kontenta, se vi iros diri tion al ŝi antaŭ ol foriri…

La apartamento estis laŭ la bildo de homo kiel Gassin de Beaulieu, kutima je ermenpelto, komandoro de la Honora Legio, kiu neniam dubis pri la Kodo, pri la juro nek pri si mem.

Ĉirkaŭ Maigret sidis ĉetable maldikuloj, dikuloj, tridekjaruloj kaj kvindekjaruloj. Preskaŭ ĉiuj manĝis solaj, kun la rigardo perdita en la vakuo aŭ fiksa sur gazetpaĝo, kaj havantaj komune tiun apartan patinon pro la humila kaj monotona vivo.

Oni inklinas imagi la homojn tiaj, kiaj oni volus, ke ili estu. Nu, unu havis malrektan nazon aŭ deklivan mentonon, alia tro malaltan ŝultron, dum lia najbaro estis dikventra. Duono de la vertoj estis senharaj kaj pli ol duono de la manĝantoj surhavis okulvitrojn.

Kial Maigret pensis pri tio? Nenial. Ĉar Parendon, en sia vasta oficejo, aspektis kiel gnomo, iuj dirus pli kruele: kiel simio.

Sinjorino Parendon, ŝi… Li apenaŭ vidis ŝin. Ŝi faris nur mallongan aperon, kvazaŭ por liveri al li specimenon de sia brila personeco. Kiel formiĝis tiu paro? Hazarde pro iu okaza renkontiĝo aŭ pro iuj familiaj traktadoj?

Inter ili ambaŭ estis Gus, kiu zorgis pri altfidela muziko kaj elektroniko en sia ĉambro kun la filo de la kukisto… Li estis pli granda, pli forta, ol sia patro, feliĉe, kaj, laŭ la opinio de fraŭlino Svaga, li estis stabila knabo…

Estis ankaŭ lia fratino Bambi, kiu studis arkeologion. Ĉu ŝi vere intencis esplori iam la dezertojn de Proksima Oriento, aŭ ĉu ŝiaj studoj estis nur alibio?

Fraŭlino Svaga vigle defendis sian ĉefon, kun kiu ŝi tamen havis okazon amori nur kaŝe, sur tabloangulo.

Kial ili ne rendevuis aliloke, diable! Ĉu ambaŭ tiel timis sinjorinon Parendon? Aŭ ĉu pro kulposento ili nepre volis konservi al siaj amrilatoj tiun karakteron ŝtelan kaj improvizan?

Estis ankaŭ la ekslegiano, nun ĉefservisto, la kuiristino kaj la mastrumistino, kiuj malamis unu la alian pro demandoj pri laborhoroj kaj salajro. Poste ĉambristino antaŭnomata Liza, kiun Maigret ne konis, kaj pri kiu oni preskaŭ ne parolis al li.