Georges Simenon: Maigret hezitas

— Ĉu min vi deziras vidi? — ŝi demandis sen maltrankviliĝi.

Ŝi ekstaris, rigardis ĉirkaŭ si, montris seĝon apud la fenestro rigardanta al la korto.

— Mi bedaŭrinde ne havas fotelon je via dispono. Se vi preferas, ke ni iru al la biblioteko aŭ al la salono…

— Mi preferas resti tie ĉi…

Aŭdiĝis ie elektra polvosuĉilo. Alia skribmaŝino kraketadis en unu el la oficejoj. Vira voĉo, kiu ne estis tiu de Parendon, respondis per la telefono:

— Jes ja, jes ja… Mi perfekte komprenas vin, kara amiko, sed la leĝo estas la leĝo, eĉ se ĝi foje ŝokas la simplan prudenton… Mi parolis al li pri tio, kompreneble… Ne, li ne povas akcepti vin hodiaŭ nek morgaŭ kaj, cetere, tio tute ne utilus…

— Sinjoro Tortu? — demandis Maigret.

Ŝi jese kapsignis. La staĝanton oni tiel aŭdis paroli en la najbara ĉambro, kaj fraŭlino Svaga iris fermi la pordon, malŝaltante la sonon kiel oni faras kun la radio, turnante butonon. La fenestro restis duone malfermita kaj ŝoforo en blua kombineo lavis per akvoŝpruco iun Rolls-Royce.

— Ĝi apartenas al sinjoro Parendon?

— Ne, al la luantoj de la dua etaĝo, iuj peruanoj.

— Sinjoro Parendon havas ŝoforon?

— Li estas devigata, ĉar lia vidkapablo ne ebligas al li konduki.

— Kiun aŭton?

— Cadillac… La sinjorino pli ofte uzas ĝin ol li, kvankam ŝi disponas pri malgranda angla aŭto… La bruo ne ĝenas vin?.. Vi ne preferas, ke mi fermu la fenestron?

Ne. La akvoŝpruco partoprenis en la etoso, en la printempo, en domo kiel tiu, kie li troviĝis.

— Vi scias, kial mi estas tie ĉi?

— Mi scias nur, ke ni ĉiuj estas je via dispono kaj ke ni devas respondi al viaj demandoj, eĉ se ili ŝajnas al ni maldiskretaj…

Li refoje eltiris la unuan leteron el sia poŝo. Kiam li denove iros al Quai des Orfèvres, li fotokopiigos ĝin, alie ĝi fine estus nur paperĉifono.

Dum ŝi legis, li observis ŝian vizaĝon, kiun la kornframaj okulvitroj ne malbeligis. Ŝi ne estis bela en la kutima senco de la vorto, sed plaĉa. Precipe ŝia buŝo, karnoriĉa, ridetanta, kun suprenfalditaj anguloj, fiksis la rigardon.

— Kaj do?.. — ŝi diris redonante la folion.

— Kion vi opinias?

— Kion opinias sinjoro Parendon?

— Same kiel vi.

— Kion vi volas diri?

— Ke li ne estis pli surprizita, ol vi ĵus estis.

Ŝi klopodis rideti, sed oni sentis, ke la atako trafis.

— Mi devintus reagi?

— Kiam oni anoncas, ke murdo estas okazonta en domo…

— Tio povas okazi en iu ajn domo, ĉu ne? Antaŭ la momento, kiam li iĝas krimulo, mi supozas, ke homo kondutas kiel alia, ke li estas kiel alia, se ne…

— Se ne, ni arestus antaŭe la estontajn murdistojn, ĝuste.

Plej kurioze estis, ke ŝi pensis pri tio, ĉar malmultaj homoj faris antaŭ Maigret, dum lia longa kariero, tiun tiel simplan rezonadon.

— Mi aperigis la anoncon. Hodiaŭ matene mi ricevis duan leteron.

Li enmanigis ĝin al ŝi, kaj ŝi legis ĝin kun la sama atento, sed ĉi-foje ankaŭ kun iu angoro.

— Mi ekkomprenas, — ŝi murmuris.

— Kion?

— Ke vi estas maltrankvila kaj ke vi persone prizorgas la enketon…

— Vi permesas, ke mi fumu?

— Bonvolu; tie ĉi ankaŭ mi rajtas fumi, kaj tiel ne estas en la plejmultaj oficejoj…

Ŝi ekbruligis cigaredon per simplaj gestoj, tute ne afektaj, kiel tiuj de tiom da virinoj. Ŝi fumis por malstreĉiĝi. Ŝi klinis sin iom malantaŭen sur sia artikita seĝo de tajpistino. La oficejo ne similis al komerca oficejo. La tablo de la skribmaŝino estis ja el metalo, sed ĝin flankis tre bela tablo en la stilo de Ludoviko la XIII-a.

— Ĉu la juna Parendon havas petoleman karakteron?

— Gus? Li estas tute la malo de petolulo. Li estas inteligenta, sed sekretema. En la liceo, li ĉiam estas la unua en sia klaso, kvankam li neniam studas.

— Kio estas lia pasio?

— Muziko kaj elektroniko… Li instalis en sia ĉambro perfektigitan sistemon de alta fideleco kaj li abonas nekalkuleble multajn sciencajn revuojn… Vidu, jen unu alveninta inter la ĉi-matenaj poŝtaĵoj… Estas mi, kiu metas ilin en lian ĉambron… La Elektroniko de morgaŭ .

— Ĉu li ofte eliras?

— Mi ne estas ĉi tie vespere. Mi opinias, ke ne.

— Ĉu li havas amikojn?

— Foje iu kamarado venas aŭskulti diskojn aŭ fari eksperimentojn kun li…

— Kiel li rilatas al sia patro?

Ŝajne surprizis ŝin la demando. Ŝi pripensis, ridetis por senkulpigi sin.

— Mi ne scias, kion respondi al vi. Jam kvin jarojn mi laboras por sinjoro Parendon. Tio estas nur mia dua posteno en Parizo.

— Kiu estis la unua?

— En komerca firmao de strato Réaumur. Mi estis malfeliĉa, ĉar la laboro ne interesis min.

— Kiu prezentis vin?

— Estis Renato… pardonu! sinjoro Tortu… kiu parolis al mi pri tiu posteno…

— Vi bone konis lin?

— Ni manĝis, vespere, en la sama restoracio de strato Caulaincourt…

— Vi loĝas en Montmartro?

— Placo Constantin-Pecqueur…

— Tortu estis via amiketo?

— Unue, li altas preskaŭ unu metron naŭdek… Poste, krom unufoje, okazis nenio inter ni…

— Krom unufoje?

— Mi havas instrukciojn esti tute sincera, ĉu ne?.. Iun vesperon, nelonge antaŭ mia eniro ĉi tien, ni iris kune al kinejo, sur placo Clichy, elirante el Ĉe Maŭrico … Ĉe Maŭrico , estas nia restoracio en la strato Caulaincourt…

— Ĉu vi ĉiam vespermanĝas tie?

— Preskaŭ ĉiuvespere… Mi estas parto de la meblaro…

— Kaj li?

— Pli malofte depost lia fianĉiĝo.

— Do, post la kino…

— Li petis mian permeson veni preni lastan glason ĉe mi… Ni jam estis trinkintaj kelkajn glasojn kaj mi estis iom ebria… Mi rifuzis, ĉar mi abomenas, ke viro penetras en mian hejmon… Tio estas fizika… Mi preferis sekvi lin al lia hejmo, strato de la Salikoj…

— Kial vi ne reiris tien?

— Ĉar tio ne funkciis, tion ni ambaŭ sentis… Ne akordiĝis niaj haŭtoj, verŝajne… Ni restis bonaj gekompanoj…

— Ĉu li baldaŭ edziĝos?

— Mi kredas, ke ne urĝas al li…

— Ankaŭ lia fianĉino estas sekretariino?

— Ŝi estas la asistantino de doktoro Parendon, la frato de la ĉefo…

Maigret fumis sian pipon per etaj elspiraĵoj, provante sorbiĝi per tiu tuta mondumo, kiun li ne konis la antaŭan tagon kaj kiu ĵus ekaperis en lia vivo.

— Ĉar ni pritraktas tiun temon, mi nun faros al vi alian maldiskretan demandon. Ĉu vi kuŝas kun sinjoro Parendon?

Tio estis ĉe ŝi kutima maniero. Ŝi atente aŭskultis la demandon, kun serioza mieno, atendis dum iom da tempo kaj, en la momento de respondo, ekridetis per rideto samtempe petola kaj spontana, dum ŝiaj okuloj fulmetis malantaŭ ŝiaj okulvitroj.

— Iusence, jes. Okazas, ke ni amoras, sed ĉiam ŝtele, kaj tial la vorto kuŝi ne ĝustas, ĉar ni neniam kuŝis unu apud la alia…

— Tortu sciis pri tio?

— Ni neniam parolis kune pri tio, sed li certe konjektas pri tio.

— Kial?

— Kiam vi pli bone konos la apartamenton, vi komprenos. Nu, kiom da homoj iras kaj venas la tutan tagon?.. Gesinjoroj Parendon, plus iliaj du gefiloj, tio estas kvar… Tri en la oficejo, tio estas sep… Ferdinando, la kuiristino, la ĉambristino kaj la mastrumistino atingas dek unu…Mi ne parolas pri la masaĝisto de la sinjorino, kiu venas kvar matenojn ĉiusemajne, nek pri ŝiaj fratinoj, nek pri la amikinoj de la fraŭlino…

» Kvankam la ĉambroj estas multaj, oni fine renkontiĝas… Ĉefe ĉi tie…

— Kial ĉi tie?

— Ĉar en tiu ĉi oficejo ĉiu provizas sin je papero, markoj, agrafoj… Se Gus bezonas ŝnureton, li venas por serĉi en miaj tirkestoj … Bambi ĉiam bezonas markojn aŭ glubendon… Koncerne la sinjorinon…