Georges Simenon - Maigret hezitas

Li rigardis ŝin, scivolante la sekvon.

— Ŝi estas ĉie… Ŝi ofte eliras, vere, sed neniam eblas scii, ĉu ŝi estas ekstere aŭ hejme…Vi rimarkis, ke ĉiuj koridoroj kaj la plimulto el la ĉambroj estas provizitaj per planktapiŝo… Oni ne aŭdas ŝin veni… Malfermiĝas la pordo kaj oni vidas aperi iun, kiun oni ne atendis… Okazas, ekzemple, ke ŝi ŝovas mian pordon kaj murmuras, kvazaŭ ŝi erarus: “Ho! senkulpigu…”

— Ŝi estas scivolema?

— Aŭ neatenta… Aŭ eble estas manio…

— Ŝi neniam surprizis vin kun sia edzo?

— Mi ne certas… Iufoje, iom antaŭ Kristnasko, kiam oni kredis ŝin ĉe ŝia frizisto, ŝi eniris dum iu iom delikata momento…Ni havis tempon repreni sintenon, almenaŭ tion mi supozas, sed nenio estas certa… Ŝi ŝajnis tre natura kaj komencis paroli al sia edzo pri donaco, kiun ŝi ĵus aĉetis por Gus…

— Ŝi ne ŝanĝis sian sintenon al vi?

— Ne. Ŝi estas afabla kun ĉiuj, per tre propra afableco, iom kvazaŭ ŝi ŝvebus super ni por protekti nin… En la fundo de mia koro, mi foje kromnomas ŝin anĝelo…

— Vi ne amas ŝin?

— Mi ne farus el ŝi mian amikinon, se estas tio, kion vi aludas.

Eksonoris kaj la junulino abrupte ekstaris.

— Senkulpigu min. La ĉefo vokas min…

Ŝi jam staris ĉe la pordo, ekkaptinte pase stenografian blokon kaj krajonon.

Maigret restis sola rigardante; en la korto, kiun la suno ankoraŭ ne atingis, la ŝoforon, kiu nun frotpurigis la Rolls-Royce’on per ŝamo, fajfante gurdan kantaĵon.

Fraŭlino Svaga ne revenis kaj Maigret restis sidanta ĉe sia loko, apud la fenestro, ne perdante la paciencon, kvankam li abomenis la atendadon. Li povintus promeneti ĝis la fundo de la koridoro, al la oficejo okupata de Tortu kaj Julien Baud, sed li estis kvazaŭ senmovigita, kun duonfermitaj okuloj, rigardante jen unu objekton, jen alian.

La tablo, kiu servis kiel skribotablo, havis pezajn kverkajn piedojn kun sobraj skulptaĵoj kaj ĝi certe iam troviĝis en alia ĉambro. La supraĵo estis polurita per la tempo. Helbruna sorbpapero kun kvar ledaj anguloj servis kiel skribsubaĵo. La plumujo estis tre ordinara, el plasto, kaj enhavis fontoplumojn, krajonojn, gumon, skrapilon. Vortaro troviĝis sur la tablo ĉe la skribmaŝino

Iumomente li kuntiris la brovojn, ekstaris kvazaŭ malvolonte kaj venis rigardi la tablon pli proksime. Li ne eraris. Vidiĝis tie maldika entranĉo ankoraŭ freŝa, kian estus farinta akra skrapilo tranĉante paperfolion.

Apud la plumujo estis plata metala liniilo.

— Ankaŭ vi rimarkis ĝin?

Li eksaltis. Estis fraŭlino Svaga, kiu revenis kun sia stenografia libreto ĉiam enmane.

— Pri kio vi parolas?

— Pri la entranĉo… Ĉu ne estas bedaŭrinde difekti tiel belan tablon?

— Ĉu vi scias, kiu faris tion?

— Iu ajn povanta eniri en ĉi tiun ĉambron, do iu ajn. Mi ja diris al vi, ke ĉiu eniras ĉi tien kiel hejmen…

Tiel li ne bezonus serĉi. Jam la antaŭan tagon, li promesis al si observi la tablojn de la domo, ĉar li rimarkis, ke la papero estis tranĉita nete, kiel per folitranĉilo.

— Se tio ne ĝenas vin, sinjoro Parendon ŝatus vidi vin dum momento…

Maigret rimarkis, ke estis nenio skribita sur la stenografia libreto.

— Vi rakontis al li pri nia konversacio?

Ŝi respondis tute senĝene:

— Jes.

— Inkluzive pri tio, kio koncernas viajn rilatojn kun li?

— Kompreneble.

— Pro tio li vokis vin?

— Ne, li reale intencis peti informon pri la dosiero, super kiu li laboras…

— Mi revenos vidi vin post momento. Mi supozas, ke vi ne plu bezonas, ke oni anoncu min?

Ŝi ridetis.

— Li diris al vi iri kaj veni kiel hejme, ĉu ne?

Li do frapis al la alta kverka pordo, kies klapon li ŝovis kaj li trovis la vireton antaŭ lia vasta skribotablo, kiu hodiaŭ matene estis kovrita de dokumentoj kun oficiala aspekto.

— Eniru, sinjoro Maigret… Mi petas pardonon, ke mi interrompis vin… Mi cetere ne sciis, ke vi estis ĉe mia sekretariino… Vi do komencas scii iom pli multe pri nia domanaro… Ĉu estus maldiskrete peti vin ĵeti ekrigardon al la dua letero?

Maigret enmanigis ĝin al li volonte kaj ŝajnis al li, ke la vizaĝo, jam senkolora, iĝis vakseca. La bluaj okuloj jam ne fulmetis malantaŭ la dikaj okulvitroj, sed fiksiĝis al Maigret en angora demando.

— La krimo de nun povas okazi ĉiuhore… Tion vi kredas?

Maigret, kiu ankaŭ fiksrigardis lin, replikis nur:

— Kaj vi?

— Mi ne scias. Mi jam ne scias. Hieraŭ, mi prenis la aferon sufiĉe malgrave. Ne kredante al malbona ŝerco, mi inklinis opinii, ke tio estas eta venĝo samtempe perfida kaj naiva…

— Kontraŭ kiu?

— Kontraŭ mi, kontraŭ mia edzino, kontraŭ iu ajn el la domanaro… Lerta rimedo penetrigi la policon tien ĉi kaj turmenti nin per demandoj.

— Vi parolis pri tio al via edzino?

— Mi ja estis devigata, tial ke ŝi renkontis vin en mia oficejo.

— Vi povintus diri al ŝi, ke mi venis vidi vin por profesia demando…

La vizaĝo de Parendon esprimis dolĉan miron.

— Ĉu sinjorino Maigret kontentiĝus per tiaspeca klarigo?

— Mia edzino neniam faras demandojn al mi.

— La mia jes. Kaj ŝi ripetas ilin, kiel vi en viaj pridemandadoj, se mi fidas al la gazetoj, ĝis ŝi havas la impreson, ke ŝi tuŝis la fundon. Poste, laŭeble, ŝi komparkontrolas ilin per frazetoj, laŭŝajne negravaj, kiujn ŝi ĵetas al Ferdinando, al la kuiristino, al mia sekretariino, al la infanoj…

Li ne plendis. Li havis neniun acidecon en la voĉo. Prefere specon de admiro, entute. Li ŝajne parolis pri fenomeno, kies meritojn oni laŭdas.

— Kio estis ŝia reago?

— Ke temas pri venĝo de servisto…

— Ili havas kialon por plendi?

— Ili ĉiam havas kialon por plendi. Sinjorino Vauquin, la kuiristino, ekzemple, kiam ni havas vespermanĝon, laboras iom malfrue, dum la mastrumistino, kio ajn okazas, foriras je la sesa. Male, la mastrumistino perlaboras ducent frankojn malpli. Vi komprenas?

— Kaj Ferdinando?

— Ĉu vi scias, ke Ferdinando, tiel korekta kaj rigidafekta, estas ekslegiano [6] Membro de la Fremda Legio (Legion étrangère), kiu rekrutas soldatojn nur inter alilandanoj. Tial Ferdinando devis nomi sin belgo por esti akceptita. , kaj li partoprenis en danĝeraj misioj? Neniu iras por vidi, kion li faras vespere super la garaĝoj, kiujn li akceptas, nek kien li iras…

— Ankaŭ vi inklinas opinii tiel?

La advokato hezitis unu sekundon kaj decidis esti sincera.

— Ne.

— Kial?

— Neniu el ili estus skribinta la frazojn, kiujn oni trovas en tiuj leteroj, uzinta iujn vortojn…

— Ĉu ekzistas armiloj en la domo?

— Mia edzino posedas du ĉaspafilojn, ĉar ŝi ofte estas invitita al ĉasadoj. Mi ne pafas.

— Pro via vido?

— Ĉar mi malamas mortigi bestojn.

— Ĉu vi havas revolveron?

— Malnovan braŭningon en tirkesto de mia noktotablo. Kutimo de multaj homoj, mi pensas. Oni opinias, ke se rompŝtelistoj…

Li dolĉe ridetis.

— Mi maksimume povus timigi ilin. Vidu…

Li malfermis tirkeston de sia skribotablo kaj eltiris skatolon de kartoĉoj.

— La revolvero estas en mia ĉambro, ĉe la alia fino de la apartamento, kaj la kartoĉoj estas tie ĉi, kutimo, kiun mi prenis, kiam la infanoj estis pli junaj kaj mi timis akcidenton.

» Tio pensigas al mi, ke ili havas nun pli ol la prudentaĝon kaj ke mi povus ŝargi mian braŭningon…

Li plu esploris la tirkeston kaj eltiris el ĝi ĉi-foje amerikan kaprompilon.

— Vi scias, el kie devenas ĉi tiu ludileto? Antaŭ tri jaroj mi havis la surprizon esti alvokita al la polica komisaro. Kiam mi estis tie, oni demandis min, ĉu mi havas filon antaŭnomatan Jacques. Li estis tiam dekdujara.