Georges Simenon - Maigret hezitas

Estis Renato Tortu, kiu kuŝis unufoje kun la sekretariino kaj nun plidaŭrigis sian fianĉigon kun alia virino, kaj fine la sviso Julien Baud, kiu faris, kiel plumknaristo, sian spertadon de Parizo, antaŭ ol lanĉi sin en teatron.

Kiuflanke estis unuj kaj la aliaj? Flanke de Gassin? Flanke de Parendon?

Iu, ĉiuokaze, volis mortigi iun.

Kaj malsupre, kiel ironie, eksinspektoro de la Nacia Sekureco deĵoris kiel servisto.

Vidalvide, la ĝardenoj de la prezidento de la Respubliko kaj, tra la frue ekverdiĝantaj arboj, la fama perono, kie oni fotografis ĉi tiun manpremantan al distingitaj gastoj.

Ĉu ne senteblis iu nekohereco? La kafejo ĉirkaŭ Maigret ŝajnis pli reala, pli solida. Tio estis ĉiutaga vivo. Negravuloj, certe, sed oni nombras pli da negravuloj ol da aliaj homoj, eĉ se oni malpli rimarkas ilin, se ili vestiĝas malhele, parolas malpli laŭte, ŝtelpaŝas apudmure aŭ premiĝas en la metroo.

Oni senpete servis al li rum-babaon abunde kovritan per ŝaŭmkremo, alian specialaĵon de la mastrino, al kiu Maigret ne forgesis iri manpremi en la kuirejo. Li devis eĉ kisi ŝin sur ambaŭ vangoj. Estis la tradicio.

— Vi ne plu restos tiel longe sen viziti nin, mi esperas?

Se la murdisto atendos, Maigret riskas ofte reveni…

Ĉar li repensis pri la murdisto, pri la murdonto, kiu ankoraŭ ne estis tiu. Pri la latenta murdonto.

Ĉu ne estas en Parizo miloj kaj miloj da latentaj murdontoj?

Kial tiu sentis la bezonon antaŭe averti Maigret? Pro speco de romantikeco? Por altiri la atenton? Por havi iam lian atestaĵon? Aŭ ankaŭ por ke oni retenu lin agi?

Kiamaniere eblas reteni lin?

Maigret en la sunlumo supreniris ĝis Saint-Philippe-du-Roule turnis maldekstren, haltante foje antaŭ vitrino: tre multekostaj objektoj, ofte senutilaj, tamen ili estis vendataj.

Li preterpasis la Papervendejon Roman, kie li amuziĝis legante sur vizitkartoj aŭ gravuritaj invitiloj la nomojn el la almanako de Gotha. De tie ĉi eliris la leterpapero, kiu ĉion kaŭzis. Sen tiuj sennomaj biletoj, Maigret ankoraŭ nun nenion scius pri Parendon, Gassin de Beaulieu, la onklinoj, la onkloj, la kuzoj kaj la kuzinoj.

Aliaj, same kiel li, paŝis laŭlonge de la trotuaroj pro la plezuro palpebrumi en la sunlumo kaj spiri aeron, kie pasis varmetaj ondoj. Li sentis emon ŝultrolevi, salti en la unuan aŭtobuson kun platformo kaj reveturi al Quai des Orfèvres.

— Fek por la Parendon-oj!

Tie, li eble trovus povran ulon, kiu vere mortigis, ĉar li jam ne povis fari alie, aŭ ankaŭ junan sovaĝulon, venintan el Marsejlo aŭ Bastia, kiu murdis rivalon, por kredigi al si, ke li estas viro.

Li sidiĝis ĉe teraso, apud braĝujo, por trinki sian kafon. Poste li eniris kaj enfermiĝis en la telefonbudo.

— Parolas Maigret… Venigu iun de mia oficejo, mi petas… Kiun ajn… Janvier, Lucas aŭ Lapointe prefere…

Estis Lapointe, kiu respondis.

— Nenio nova, fileto?

— Telefonvoko de sinjorino Parendon. Ŝi volis paroli al vi persone kaj estis al mi ege malfacile komprenigi al ŝi, ke vi tagmanĝis kiel ĉiuj…

— Kion ŝi volis?

— Ke vi vizitu ŝin kiel eble plej baldaŭ…

— En ŝia hejmo?

— Jes… Ŝi atendos vin ĝis la kvara… Pli malfrue, ŝi havas gravan rendevuon…

— Sendube kun sia frizisto… Estas ĉio?

— Ne… Sed la cetero estas eble blago… Antaŭ duonhoro, la telefonistino havis iun surlinie, viron aŭ virinon, ŝi ne scias, stranga voĉo, kiu povus esti tiu de infano… Ĉiuokaze, la persono anhelis, pro urĝo aŭ emocio, kaj ĝi prononcis tre rapide:

» — Diru al komisaro Maigret, ke li rapidu…

» La telefonistino ne havis tempon fari demandon; oni jam malŝaltis.

» Ĉi-foje, ne plu temas pri letero kaj tial mi scivolas…

Maigret preskaŭ respondis al li:

— Scivolu pri nenio.

Li mem scivolis pri nenio. Li ne provis ludi per enigmoj, kio ne malhelpis esti maltrankvila.

— Dankon, knabo. Mi estas tuj ironta al la avenuo Marigny. Se estos io nova, oni povos voki min tie.

La fingrospuroj, sur ambaŭ leteroj, estis senrezultaj. Jam de jaroj la kompromitaj spuroj pli kaj pli maloftas, ĉar oni tiom parolis pri ili en la gazetoj kaj romanoj, ĉe televido, ke la plej etmensaj malbonfaruloj estas singardaj.

Li pasis preter la pordistejo, kie la eksinspektoro de la strato de Saussaies lin salutis kun respektema familiareco. Rolls trapasis la porĉon kun neniu malantaŭ la ŝoforo. Maigret supreniris al la unua etaĝo, sonorigis.

— Bonan tagon, Ferdinando…

Ĉu li ne iĝis iu el la domanaro?

— Mi kondukos vin al la sinjorino…

Ferdinando estis avertita. Ŝi nenion lasis al la hazardo. Senigita de sia ĉapelo, kiel en la restoracioj, li unuafoje trairis vastegan salonon, kiu povus esti tiu de ministrejo. Neniu persona objekto eksterlokiĝis, nek skarpo, nek cigaredingo, nek malfermita libro. Neniu stumpo en la cindrujoj. Tri altaj fenestroj rigardantaj al la kvieta korto, kiun nun inundis sunlumo kaj kie oni ne plu lavis veturilon.

Koridoro. Kurbo. La apartamento ŝajnis havi centran parton kaj du alojn, kiel la malnovaj kasteloj. Strio de ruĝa planktapiŝo sur la planko kun marmoraj slaboj. Ĉiam tiuj tro altaj plafonoj, kiuj ŝajnigas onin pli malalta.

Ferdinando frapetis al duklapa pordo, kiun li malfermis sen atendi kaj anoncis:

— Komisaro Maigret…

Li troviĝis en buduaro, kie estis neniu, sed tuj sinjorino Parendon ekaperis el najbara ĉambro, kun la brako antaŭe, paŝante renkonten al Maigret, al kiu ŝi vigle manpremis.

— Mi estas konfuzita, sinjoro komisaro, ke mi telefonis al vi, aŭ pli ĝuste, ke mi telefonis al unu el viaj oficistoj…

Ĉio tie estis blua, la brokita silko, kiu kovris la murojn, la foteloj en la stilo de Ludoviko la XVI-a, la planktapiŝo; eĉ la ĉina tapiŝo kun flavaj desegnaĵoj havis bluan fonon.

Ĉu nur hazarde je la dua posttagmeze ŝi ankoraŭ estis vestita en turkisblua negliĝo?

— Senkulpigu min, ke mi akceptas vin en mia truo, kiel mi diras, sed ĝi estas la nura loko, kie oni ne estas senĉese ĝenata…

La pordo, tra kiu ŝi eniris, restis duonmalfermita kaj li ekvidis tualetmeblon, ankaŭ en la stilo de Ludoviko la XVI-a, montranta, ke tio estas ŝia dormoĉambro.

— Sidiĝu, mi petas…

Ŝi montris al li fragilan fotelon, en kiun la komisaro singarde ŝoviĝis, promesante al si ne tro moviĝi.

— Nepre fumu vian pipon…

Eĉ se li ne dezirus tion! Ŝi volis lin kiel sur la fotografaĵoj en la gazetoj. Ankaŭ la fotografistoj ne forgesis memorigi al li:

— Vian pipon, sinjoro komisaro…

Kvazaŭ li suĉus sian pipon de matene ĝis vespere! Kaj se li dezirus fumi cigaredon? Aŭ cigaron? Aŭ tute ne fumi?

Li ne ŝatis la fotelon en kiu li sidis kaj li antaŭtimis aŭdi ĝin kraki senaverte. Li ne ŝatis tiun bluan buduaron, tiun bluvestitan virinon, kiu direktis al li svagan rideton.

Ŝi sidiĝis en kusenfotelon kaj ekbruligis cigaredon per ora fajrilo, kiajn li vidis en la vitrino de Cartier. La cigaredskatolo estis ora.Certe en ĉi tiuj ĉambroj multaj objektoj estis faritaj el oro.

— Mi estas iom ĵaluza, ke vi okupiĝis pri tiu eta Svaga antaŭ ol okupiĝi pri mi. Hodiaŭ matene…

— Mi ne estus kuraĝinta tiel frue ĝeni vin…

Ĉu li nun fariĝos iu monduma Maigret? Li riproĉis sin pri sia propra mildeco.

— Oni sendube rakontis al vi, ke mi ellitiĝas malfrue kaj ke mi pigrumas en mia apartamento ĝis la dua… Tio estas vera kaj malvera… Mi havas tre grandan aktivecon, sinjoro Maigret, kaj, reale, mi komencas miajn tagojn tre frue…

» Unue, ĉi tiun grandan domon mi devas direkti. Se mi ne telefonus mem al la liverantoj, mi ne scias, kion ni manĝus, nek kiujn fakturojn ni ricevus monatfine… Sinjorino Vauquin estas bonega kuiristino, sed la telefono ankoraŭ timigas ŝin kaj igas ŝin balbuti… La infanoj rabas mian tempon… Kvankam ili nun estas grandaj, necesas, ke mi zorgu pri iliaj vestaĵoj, pri iliaj aktivaĵoj…