Yrsa Sigurdardottir - Neem mijn ziel

Ze volgden Bergur naar een grote deur, die hij opengooide. ‘Kom binnen,’ zei hij.

‘Bedankt,’ zei Thóra, lachend om Matthews blik toen de geur van paardenmest hem in het gezicht sloeg. ‘Wat een lekkere paardenlucht,’ zei ze, zonder dat Bergur haar kon horen, en ze knipoogde naar Matthew. Hij hield zijn lippen zo stijf op elkaar geklemd dat hij onmogelijk kon glimlachen, maar toen ze de koffieruimte bereikten leek zijn gezicht enigszins te ontspannen.

‘Ga hier maar zitten,’ zei Bergur, en hij wees op drie harde stoelen rond een oude keukentafel. Hij leunde tegen een klein aanrechtblok waarop een vuile koffiebeker stond en een doos waarin geweerkogels hadden gezeten.

‘Dank u,’ zei Thóra, terwijl ze ging zitten. Ze zag Bergur smalend kijken toen hij zag hoe Matthew zijn stoel afstofte voordat hij ging zitten. ‘Ik weet niet of u mijn vraag zojuist hebt gehoord,’ zei ze, ‘maar zijn dit de stallen waar Eiríkurs lichaam is gevonden?’

Bergur knikte. ‘Ja,’ zei hij aarzelend.

‘En als ik het goed heb bent u degene die hem heeft gevonden?’ vervolgde Thóra. Toen hij zwijgend knikte, ging ze verder: ‘En Birna’s lichaam hebt u ook ontdekt. Is dat niet vreemd?’ zei ze huichelachtig.

In plaats van iets te zeggen, staarde Bergur haar vanonder zijn zware wenkbrauwen strak aan, net zo lang tot Thóra met haar ogen moest knipperen. Toen pas deed hij zijn mond open. ‘Probeert u soms iets te insinueren?’ beet hij haar toe. ‘In dat geval wil ik tegen u hetzelfde zeggen als tegen de politie — ik heb met allebei die sterfgevallen niets te maken.’

‘Moorden,’ corrigeerde ze hem.’ Ze zijn allebei vermoord. Hoe dan ook, we weten dat u een verhouding had met Birna. Ging alles goed tussen u twee?’

Bergur kreeg een kleur en Thóra wist niet of het van woede was of van schaamte omdat hij hier met een wildvreemde over zijn ontrouw zat te praten. Toen hij weer sprak, wees zijn stem op het laatste. ‘Alles ging prima,’ zei hij, met opeengeklemde lippen.

‘En wist uw vrouw ervan? Hoe heet ze ook alweer?’ zei Thóra. ‘Rósa, dat was het. Wist Rósa ervan?’

Hij kleurde nog dieper. ‘Nee,’ zei hij. ‘Zij wist het niet en volgens mij heeft ze er ook nog niets over gehoord. Niet van mij in elk geval.’

‘Dus het was niet meer dan een bevlieging?’ vroeg Thóra. ‘Ik vraag dat alleen omdat u het voor uw vrouw hebt verzwegen.’

‘Het was meer geworden dan dat,’ antwoordde Bergur, verwijtend. ‘Ik was van plan van Rósa te scheiden. Het was alleen niet het juiste moment.’

‘Ik begrijp het,’ zei ze. ‘Dus heeft het geen zin het haar nu nog te vertellen, met het oog op wat er is gebeurd?’

‘Dat gaat u niet aan!’ riep hij uit, zijn gezicht was inmiddels vuurrood aangelopen.

‘Nee, daar hebt u gelijk in,’ was Thóra het met hem eens. Haar stoel kraakte toen ze wat gemakkelijker probeerde te gaan zitten. ‘Ik heb vandaag iets over Birna gehoord wat me vreemd voorkomt in het licht van wat u mij zojuist hebt verteld.’ Ze zweeg even, alsof ze zich afvroeg of ze Bergur deelgenoot moest maken van het geheim.

‘Wat dan?’ Zijn nieuwsgierigheid was gewekt.

‘Nee, het is vast niet waar,’ zei Thóra en ze begon haar nagels te bestuderen. Toen keek ze op. ‘Oké. Op de dag dat Birna werd vermoord, heeft ze seks gehad met twee mannen. Met u, neem ik aan, en met iemand anders — misschien de moordenaar, misschien ook niet. Kan het zijn dat jullie relatie niets anders dan een pleziertje voor haar was?’

Bergur richtte zich op in zijn volle lengte en haalde diep adem. ‘Ik weet niet hoe u aan die informatie komt, maar mij is verteld dat ze verkracht is. Je hoeft geen genie te zijn om te concluderen dat die tweede keer tegen haar wil is gebeurd,’ riep hij.

‘Dus u geeft toe dat u een van de twee was?’ vroeg Thóra.

Bergur liet zich weer terugvallen tegen het aanrecht. ‘Ja,’ zei hij. ‘Het gebeurde absoluut met wederzijdse instemming, enkele uren voor haar dood. Wij waren die hele middag samen en ze is ’s avonds vermoord.’

Thóra dacht even na. ‘Wie heeft volgens ú Birna vermoord?’ vroeg ze. ‘Jullie waren heel close; u moet het zich toch hebben afgevraagd.’

‘Jónas,’ snauwde hij. ‘Wie anders?’

Thóra haalde haar schouders op. ‘Hij beweert dat hij onschuldig is. Net als u,’ zei ze. ‘En waarom zou hij haar dood hebben gewild? Ze werkte aan een project dat heel belangrijk voor hem was. Zonder haar komt er niets van terecht, of zal het in elk geval ernstige vertraging oplopen. Ik heb begrepen dat hij zich erbij had neergelegd dat zij met hem had gebroken, dus het lijkt me sterk dat hij jaloers was.’

‘Ze zijn nooit echt een stel geweest,’ zei Bergur boos. ‘Ze gingen met elkaar naar bed, maar het was geen relatie.’ Hij zweeg even. ‘Maar hij miste haar verschrikkelijk en het is niet waar dat hij zich bij de breuk had neergelegd.’

‘Hoe weet u dat?’ vroeg ze.

‘Dat heeft Birna me verteld,’ zei Bergur nors. ‘Hij zat nog steeds achter haar aan. Daarom gebruikte ze haar hotelkamer niet meer als werkruimte. Hij weigerde haar met rust te laten.’

Thóra kreeg het warm van opwinding. ‘Waar werkte ze dan?’ vroeg ze. ‘Ik neem aan ergens in de buurt.’

Het ontging Bergur natuurlijk niet dat Thóra’s belangstelling was gewekt en hij genoot ervan zijn antwoord zo lang mogelijk te rekken. ‘Ze verhuisde naar Kreppa,’ zei hij ten slotte. ‘De boerderij hoort bij het hotel, maar staat leeg. Ze heeft er al haar spullen naar overgebracht.’

‘Ik ken de boerderij,’ antwoordde Thóra. ‘Ik ben er zelfs binnen geweest, maar ik heb geen aanwijzingen gevonden dat iemand daar onlangs nog heeft gewerkt,’ zei ze weifelend. ‘Weet u misschien welke kamer ze gebruikte?’

‘Een van de kamers boven,’ zei hij, zonder er verder op in te gaan.

‘Juist,’ zei ze, vastbesloten om de eerste de beste gelegenheid aan te grijpen om nog een bezoekje te brengen aan de boerderij. Er moesten nog wat van Birna’s spullen liggen, hopelijk iets wat enig licht kon werpen op haar dood, al was dat misschien te veel gevraagd. ‘Vertelt u eens,’ zei ze. ‘Kent u de geschiedenis van de twee boerderijen, Kreppa en Kirkjustétt?’

Bergur schudde zijn hoofd. ‘Nee,’ zei hij. ‘Ik kom uit de Westelijke Fjorden. Ik ben hier pas komen wonen toen ik een jaar of twintig was.’

‘U hebt nooit iets gehoord over een brand op Kirkjustétt?’ vroeg ze hoopvol, ook al wist ze dat het onwaarschijnlijk was.

‘Nee, nooit,’ zei Bergur. ‘Het schijnt dat de huizen nog in de oorspronkelijke staat verkeren, dus er kan alleen brand zijn geweest als het is gebeurd vlak nadat ze gebouwd waren en de schade onmiddellijk is hersteld. Maar dat kan ik me niet voorstellen, want Birna was helemaal gefascineerd door die twee boerderijen en zij heeft er nooit iets over gezegd.’

‘Heeft ze u wel eens iets over hun geschiedenis verteld?’ vroeg Thóra. ‘En heeft ze het in verband met de huizen wel eens over nazi’s gehad?’

Bergur keek haar verbaasd aan. ‘Nu u het zegt, ja,’ zei hij. ‘We hadden het er niet zoveel over, maar ze heeft me inderdaad een keer gevraagd of ik wist of hier in de omgeving in het verleden nazi’s waren geweest. Daar wist ik natuurlijk niets van, maar toen ik haar vroeg wat ze bedoelde, zei ze dat het niet belangrijk was en begon ze over iets anders. Vreemd dat u er nu ook over begint. Ik was het helemaal vergeten.’

‘En Kristín?’ vroeg ze. ‘Heeft ze ooit de naam Kristín genoemd?’

Bergur lachte vreugdeloos. ‘Noem mij een IJslander die in zijn hele leven nog nooit de naam Kristín in de mond heeft genomen.’ Zijn lach verdween. ‘Maar nee, ik kan me niet herinneren dat ik haar die naam ooit heb horen noemen.’

‘Goed,’ zei Thóra. ‘Als u het niet erg vindt, wil ik u ook nog een paar vragen stellen over Eiríkur, de auralezer.’ Zonder zijn antwoord af te wachten, ging ze verder: ‘Kenden jullie elkaar?’