Yrsa Sigurdardottir - Neem mijn ziel

‘Ha, ha,’ zei Matthew. ‘Om te gillen. Hopelijk heb je haar verteld over de warme ontvangst die jij kreeg toen we de stallen bezochten. Je hebt — wat? — drie woorden kunnen zeggen voordat Rósa helemaal uit haar plaat ging.’

‘Je moet toch toegeven dat ze nogal vreemd reageerde,’ zei Thóra, ‘hoe ongepast de vraag misschien ook was. Ik moet erachter zien te komen wat haar relatie is met Jökull.’

‘Ze reageerde wel een beetje overdreven,’ gaf hij toe, ‘maar ik had je gewaarschuwd dat je je er niet mee moest bemoeien.’

‘Het grappige is dat ik juist beleefd probeerde te blijven omdat ik vond dat Bergur zo lelijk tegen haar deed,’ zei Thóra. ‘Naar die jongen in de rolstoel vragen was het enige wat ik zo snel kon bedenken.’

‘Ja, jammer,’ zei Matthew. ‘Kun je er niets over vinden op internet? Zijn verwondingen zijn duidelijk niet aangeboren; ze zien eruit alsof hij ze in een brand heeft opgelopen, en branden komen meestal wel in het nieuws. Vooral als er gewonden bij vallen. Misschien kun je wat oude verhalen vinden op websites van kranten.’

‘Ja, dat zou ik kunnen proberen,’ zei Thóra. ‘Het zou alleen zoveel gemakkelijker zijn als ik iemand kon vinden die het me kon vertellen. Ik weet niet waar ik moet zoeken; ik weet niet eens of het tien jaar of een maand geleden is gebeurd. De kranten vermelden bijna nooit verwondingen — ze zeggen eerder dat een slachtoffer in kritieke toestand verkeert, zwaargewond is of het naar omstandigheden goed maakt. Daar komt bij dat ik niet eens weet of het om een huisbrand gaat of dat die jongen gewoon in een geiser is gevallen.’ Ze zuchtte. ‘En ik moet echt proberen om die arme Jónas te helpen.’

‘Als je dat kunt,’ bromde Matthew. ‘Je moet toch toegeven dat hij schuldig zou kunnen zijn.’

‘Ja, helaas wel,’ zei ze. ‘Maar ik ben er vrij zeker van dat hij die moorden niet heeft gepleegd.’

‘Maar wie dan wel?’ vroeg Matthew. ‘Het zou er stukken beter uitzien als er nog een verdachte was.’

Thóra dacht na. ‘Bergur zou een goede kandidaat zijn, alleen zou ik niet weten waarom hij Eiríkur zou hebben willen vermoorden.’ Ze beet op haar lip. Ze stonden tegen Matthews huurauto geleund op het parkeerterrein van het hotel, waar Thóra naartoe was gelopen om Bella te bellen. ‘Iedereen die bij de seance was kunnen we toch zeker wel uitsluiten?’ peinsde Thóra. ‘Die was volgens de politie nog aan de gang op het moment dat Birna werd vermoord.’

‘Weten we het exacte tijdstip van overlijden dan al?’ vroeg Matthew.

‘Thórólfur zei dat het afgelopen donderdag tussen negen en tien uur moet zijn gebeurd,’ antwoordde ze. ‘Dat zal hij wel op de lijkschouwing hebben gebaseerd. Het klopt ook met het sms’je waarin haar wordt gevraagd om negen uur naar het strand te komen.’ Ze zuchtte. ‘De seance begon om acht uur. Wij hebben er vanaf het strand ongeveer een halfuur over gedaan, dus als de moordenaar de seance te voet heeft verlaten, kan hij nooit op tijd terug zijn geweest voor de pauze om halftien. De oprijlaan naar het hotel was opengebroken, dus niemand kon er met de auto komen en het zou te lang hebben geduurd om eerst naar de weg te lopen.’

‘Weet je wie er bij de seance waren?’ zei Matthew. ‘Het heeft weinig zin een heel gezelschap mensen uit te sluiten als je niet eens weet wie het waren.’

‘Nee, maar Vigdís weet vast wel wie er zouden komen. Zij heeft de kaartjes verkocht,’ zei Thóra. ‘En waarschijnlijk hebben veel mensen met een creditcard betaald, dus zo kunnen we ook nog wel wat namen te weten komen.’

‘Kun je je niet beter concentreren op de mensen die in aanmerking komen als verdachte, in plaats van op de mensen die het zeker niet hebben gedaan?’ opperde hij.

‘Ja, maar op deze manier kan ik veel mensen uitsluiten. En het bezorgt me ook een lijst van mensen die Jónas in de pauze misschien hebben zien lopen en hem een alibi kunnen verschaffen,’ zei Thóra. Ze keek naar een overvliegende zeemeeuw. ‘Tenzij de moordenaar heeft gevlogen,’ zei ze terloops, maar ze schoot meteen overeind. ‘Wat dacht je van de zee?’ zei ze. ‘Denk je dat hij een motorboot kan hebben gehad om mee naar de inham te varen?’

Matthew leek niet erg overtuigd. ‘Is dat niet een beetje link?’ zei hij. ‘Ik heb die inham gezien en ik zou niet graag proberen op dat strand aan land te gaan. Volgens mij kost dat je de bodem van je boot.’ Maar toen schoot hem iets te binnen en hij voegde er bedachtzaam aan toe: ‘Hoewel ik een eindje verderop een betonnen aanlegsteiger heb gezien. Dat zou een mogelijkheid kunnen zijn.’ Hij zweeg en dacht na. ‘In dat geval moet de boot voorafgaand aan de seance aan de hotelsteiger hebben gelegen en herinnert iemand zich dat misschien. Kom, dan gaan we daar even kijken.’

Ze liepen langs het hotel naar de aanlegsteiger, die in een kleine inham ten oosten van het hoofdgebouw lag. Toen ze het eind van de steiger hadden bereikt, draaide Matthew zich om en keek naar het hotel. ‘Niemand kan ons hier zien,’ zei hij, wijzend. Vanaf de plek waar ze stonden konden ze het dak van het hotel zien, maar geen ramen of deuren. ‘Je zou hier ongestoord zo’n beetje alles kunnen doen wat je wilt.’ Hij keek om zich heen. ‘Maar zo te zien wordt de steiger niet veel gebruikt. Er hangen zelfs geen touwen aan de meerpalen.’

Thóra boog zich over de zijkant van de steiger, maar zag geen rubber banden als stootkussens langs de rand hangen, of enig ander teken dat de steiger regelmatig werd gebruikt. ‘Inderdaad,’ zei ze, ‘maar ik ga toch aan Vigdís vragen of zij die avond een boot heeft gezien.’ De wind veranderde van richting en de stank van de gestrande walvis overspoelde hen. ‘Jezus!’ riep Thóra uit, terwijl ze uitkeek over het strand. ‘Daar ligt dat walviskarkas, kijk!’ Ze wees naar een enorme zwarte berg, een eind verderop.

Matthew sloeg zijn hand voor zijn neus en mond, maar tuurde in de richting waarin Thóra had gewezen. ‘Wat is dat in vredesnaam? Ik heb nog nooit zoiets smerigs geroken.’

‘Zullen we even gaan kijken?’ zei Thóra. ‘Als we gewoon dit strand volgen, zijn we er zo.’

Matthew keek Thóra ongelovig aan. ‘Meen je dat nou echt? Jij wilt dus echt naar die weerzinwekkende berg rottend walvisspek gaan kijken.’

‘Ja, natuurlijk wil ik dat. Hij ligt vlakbij,’ zei Thóra, maar toen ging haar telefoon. Ze kreunde even toen ze het nummer zag. ‘Hallo,’ zei ze.

‘Was je nog van plan mijn sms’jes te beantwoorden, of wilde je ze gewoon maar blijven negeren?’ zei haar ex-man kwaad. ‘Ik heb geen idee waar je uithangt, maar ik ben het een beetje zat verstoppertje met je te spelen. Ik ben niet achterlijk; ik weet heus wel dat je je telefoon hebt uitgezet omdat je ergens zit met de een of andere kerel die je nog maar net kent.’

Thóra verwaardigde zich niet hierop te reageren, maar vond toch wel dat ze iets moest zeggen. ‘Als je heel even je mond zou willen houden, Hannes,’ zei ze, ‘dan kan ik je vertellen dat ik hier voor mijn werk ben en als je ooit de moeite had genomen je buiten de grote stad te wagen, zou je weten dat je niet overal een goede mobiele ontvangst hebt.’ Ze zei dit zonder enige gewetenswroeging, hoewel ze dit zelf ook nog maar sinds een paar dagen wist. ‘Het enige wat ik wil zeggen is dat Gylfi en Sóley ergens vlak buiten Selfoss zitten en moeten worden opgehaald. Sigga is er ook bij.’

‘En wat denk je dat ik daaraan kan doen?’ riep Hannes. ‘Ik werk ook. Ik kan je niet op je wenken bedienen en elk moment voor je klaarstaan.’

‘Kun je ze ophalen of niet?’ vroeg Thóra. ‘Zo niet, dan bel ik mijn ouders en vraag ik of zij het willen doen. Maar ik wil je er wel aan herinneren dat het in wezen jouw schuld is. Als jij niet steeds maar weer “Eye of the Tiger” had lopen zingen, dan waren zij nooit gevlucht.’ Opeens realiseerde Thóra zich dat ze muziek op de achtergrond hoorde. ‘Ik hoor “The Final Countdown”,’ zei ze geschokt. ‘Ben je nu nog steeds SingStar aan het spelen?’