Yrsa Sigurdardottir - Neem mijn ziel

‘Alles?’ herhaalde Steini, haar recht in de ogen kijkend.

‘Bijna alles,’ antwoordde Berta gemaakt vrolijk, terwijl ze opstond. Ze wist niet zeker wat hij probeerde te zeggen, maar ze durfde er niet verder op in te gaan. Nu niet en het liefst nooit. ‘Je weet wel wat ik bedoel.’ Ze legde een hand op zijn knie. ‘Kom nou. Alsjeblieft?’

Steini rukte het kleine stukje rubber van zijn band. ‘Ben jij nooit bang?’ vroeg hij.

‘Bang?’ vroeg Berta, uit het veld geslagen. ‘Waar zou ik bang voor moeten zijn?’ Ze glimlachte. ‘De zomer komt eraan.’

Hij bleef haar een tijdje zwijgend zitten aankijken. Toen staarde hij naar zijn schoot. ‘Ik voel me rot.’

Berta voelde een steek in haar maag. Ze vond het verschrikkelijk hem zo te zien. Het was allemaal al erg genoeg voor hem. Het was zo oneerlijk. Waarom moest hij zo ernstig gewond raken bij het ongeluk? Er waren voldoende mensen die ongelukken kregen en er zonder een schrammetje vanaf kwamen. Had ze hem maar niet opgebeld…

Ze dwong zichzelf te blijven glimlachen. ‘Ik weet wat,’ zei ze, ‘laten we naar Kreppa gaan. Ik loop mijlenver achter met inpakken en misschien vinden we nog wel iets interessants. Weet je nog hoeveel plezier we de vorige keer hebben gehad?’

Steini lachte kil. ‘Plezier, zei je?’ Hij zuchtte. ‘O, wat kan mij het ook schelen. Laten we dan maar gaan.’

‘Fijn,’ zei ze. ‘Ik weet zeker dat je er geen spijt van gaat krijgen.’ Ze was opgelucht. Zodra ze de deur uitgingen, zou hij opmonteren. Zo ging het altijd. Opeens schoot zijn hand naar voren en klemde zich om haar pols. Ze schrok ervan.

‘Kun je het me vergeven?’ vroeg hij zwakjes.

‘Vergeven?’ zei ze. ‘Wat zou ik je moeten vergeven?’

‘Als het ergste gebeurt, kun je het me dan vergeven?’

Berta schudde stomverbaasd haar hoofd. Dat was de langste zin die ze in maanden van hem had gehoord. ‘Waar heb je het over?’ Voorzichtig trok ze haar pols los uit zijn greep en ging achter de rolstoel staan. ‘Moet je jezelf nu eens horen. Ik zou jóú moeten vergeven?’ zei ze, terwijl ze begon te duwen. ‘Malle jongen, wat heb jij mij ooit aangedaan?’

‘Hopelijk niets,’ zei Steini, en hij trok zijn capuchon over zijn hoofd terwijl Berta hem naar buiten reed.

Thórólfur fronste en leunde tegen de deur van het tijdelijke kantoortje in het hotel. ‘We hebben aanzienlijke vorderingen gemaakt. Meer kan ik er op dit moment niet over zeggen.’

Thóra stond met haar armen over elkaar vóór hem in de gang. Om te voorkomen dat Jónas, die binnen op ze zat te wachten, haar zou horen, sprak ze fluisterend. Hij had Thóra gevraagd erbij aanwezig te zijn wanneer Thórólfur hem bij zich zou roepen, maar ze waren nog niet gaan zitten of Thórólfur had hem op zijn rechten gewezen en eraan toegevoegd dat hij als verdachte niet hoefde in te gaan op de beschuldigingen die hem ten laste werden gelegd. Nu stond zij buiten op de gang met de politieman te redetwisten.

‘U hebt geen antwoord gegeven op mijn vraag. Waarom wordt Jónas opeens als verdachte behandeld?’ vroeg ze. ‘Wat is er veranderd?’

Thórólfur sloeg ook zijn armen over elkaar en keek haar streng aan. ‘Wij hebben verschillende getuigen gesproken, zowel gisteren als vandaag. Het beeld dat zij ons hebben geschetst, ziet er niet goed uit voor uw cliënt.’

Thóra haalde diep adem. ‘Wat wilt u daarmee zeggen? Gaat u hem arresteren?’

‘Dat is afhankelijk van wat hij tijdens het verhoor gaat zeggen.’ Thórólfur haalde zijn schouders op. ‘Wie weet, misschien kan hij het een en ander uitleggen.’

‘Het een en ander?’ zei Thóra. ‘Zoals? Hij heeft u tot dusverre alles verteld wat u wilde weten.’

‘Zoals ik al zei, hebben zich gisteren en vandaag enkele ontwikkelingen voorgedaan, dingen die we de laatste keer dat wij met hem spraken nog niet wisten. Daar komt bij dat ik zijn verklaringen tot dusverre niet bepaald bevredigend vond,’ antwoordde Thórólfur. ‘Zullen we maar? Dan krijgt u tenminste te horen wat het is dat wij hem willen vragen.’

‘Geef me twee minuten alleen met hem,’ zei ze. ‘Ik moet hem deze verandering in status uitleggen.’

Hij was er niet blij mee, maar kon het haar niet weigeren. Nu Jónas als verdachte werd aangemerkt, had zij als zijn advocaat het recht haar cliënt voorafgaand aan een verhoor onder vier ogen te spreken. De rechercheur riep zijn assistent uit het kantoor en Thóra ging naar binnen. Ze ging snel naast Jónas zitten, die haar in opperste verwarring aankeek.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg hij gespannen. ‘Waarom ging je weg?’

Thóra legde een hand op zijn knie. ‘Jónas, er zijn een paar dingen veranderd,’ zei ze. ‘Tot nu toe ben je ondervraagd als getuige en ben je aan het begin van elk verhoor in die hoedanigheid op je rechten gewezen. Nu ben je een verdachte.’

‘Wat?’ riep Jónas met schorre stem uit. ‘Ik?’

‘Ja, jij,’ antwoordde zij. ‘We hebben niet veel tijd, dus laten we geen tijd verspillen. Luister goed.’ Ze keek hem aan. ‘Thórólfur heeft mij verteld dat er zich bij de ondervraging van getuigen verschillende ontwikkelingen hebben voorgedaan, met als gevolg dat jij nu als verdachte wordt beschouwd.’

‘Wat? Maar ik heb niets gedaan; dat heb ik ze verteld,’ zei Jónas, en hij schreeuwde bijna. ‘Het kan niet anders dan dat ze liegen.’ Thóra voelde zijn been trillen.

‘Het is mogelijk dat de getuigen niet de waarheid vertellen, Jónas,’ zei ze, en ze greep zijn knie wat steviger vast om hem te kalmeren. ‘Het is nu heel belangrijk dat je uitlegt waar je bent geweest en overtuigende antwoorden geeft op Thórólfurs vragen. Als je antwoorden hem om welke reden dan ook niet bevallen, loop je het risico dat je wordt gearresteerd.’

Jónas’ been hield op met beven. Hij trok wit weg. ‘Gearresteerd? Hoe bedoel je?’

‘Gearresteerd door de politie, Jónas,’ zei Thóra. ‘Dan brengen ze je in een politieauto naar het bureau en moet je morgenochtend voor de rechter verschijnen, met de aanbeveling dat je in hechtenis blijft.’ Thóra had nog maar drie gevallen behandeld waarbij sprake was geweest van een kort voorarrest, dus ze was niet heel erg bekend met het hele proces. De bewuste gevallen waren vrij onbeduidend geweest, maar dit leek Thóra niet het moment om Jónas op haar onervarenheid te wijzen.

‘Ik kan niet naar de gevangenis,’ zei Jónas, en hij begon zo hevig te trillen dat Thóra geen moment aan zijn woorden twijfelde. ‘Dat kan gewoon niet. Het is maandag.’

Thóra trok haar wenkbrauwen op. ‘Maandag? Is dat erger dan een andere dag?’

‘Nee, nee,’ zei hij afwezig. ‘Ik wil vandaag gewoon niet in deze hele kwestie verwikkeld raken. Maandag is mijn ongeluksdag.’

Voordat hij verder kon bazelen over sterren en aura’s viel Thóra hem in de rede. ‘Luister goed. We laten zo meteen de politie weer binnen en dan gaan ze je ondervragen. Hopelijk heb je voor alles waarmee ze je schuld menen te kunnen bewijzen een verklaring en in dat geval lopen wij hier straks samen weer de kamer uit.’

‘En als ik die verklaring niet heb?’ vroeg Jónas, die haar hand greep. ‘Wat dan?’

‘Dan zullen we gewoon maar moeten zien wat er gebeurt,’ zei ze, en ze gaf hem een klopje op zijn schouder. ‘Kop op en doe je best om zo normaal mogelijk te doen.’ Ze stond op en liep naar de deur. ‘Ben je er klaar voor?’ vroeg ze, met een hand op de deurknop. Jónas knikte, maar zo zag hij er niet bepaald uit.

‘Eh, dat weet ik niet,’ zei Jónas, met een nerveuze blik op Thóra, die naast hem zat.

Thórólfur veinsde overdreven verbazing. ‘Echt niet? Als u mij zou vragen of ik afgelopen donderdag naar bed was geweest met een mooie jonge vrouw, zou het me geen enkele moeite kosten me dat te herinneren. Of is het voor u misschien iets wat regelmatig voorkomt?’