Yrsa Sigurdardottir - Neem mijn ziel

‘Sst,’ zei Thóra. ‘Niet kletsen, maar graven.’ Ze stonden weer in het weiland, waar Thóra net zo lang met haar handen over de grond had gevoeld tot ze een heuveltje had gevonden dat Matthew voor haar moest afgraven. ‘Ik weet zeker dat dit iets is.’

Hij kreunde. ‘Dat mag ik hopen.’ Hij stak de schop in de grond en zette zijn handen op zijn heupen. ‘Ziezo.’

Thóra kwam naast hem staan en tuurde in de ondiepe kuil. ‘Het lijkt wel een soort fundering.’

Matthew krabde aan zijn voorhoofd. ‘Voor een gebouw? Denk je dat hier een huis heeft gestaan?’ Hij pakte de spade weer op en schraapte aan weerskanten nog wat aarde weg. ‘Krijg nou wat.’

‘Zie jij wat ik zie?’ zei Thóra terwijl ze zich bukte. Ze kwam weer overeind en toonde hem haar handpalm. ‘As.’ Ze keek Matthew aan. ‘Dit gebouw is afgebrand.’

‘Zoals op die kindertekening?’ vroeg Matthew. Hij zweeg even en zei toen: ‘Stond er op die tekening niet iemand in het brandende huis?’

‘Ze heeft opgehangen,’ zei Thóra en ze trok een lelijk gezicht. Ze keek naar het schermpje van het mobieltje dat Jónas haar had geleend. ‘Tenzij de verbinding is verbroken.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, ze heeft opgehangen.’

‘En verbaast je dat?’ vroeg Matthew. ‘Zij en haar broer hebben je vanochtend bijna hun huis uit gegooid. Ze zit dus niet te popelen om jou weer te spreken.’

‘Nee, misschien niet,’ mopperde Thóra, terwijl ze het mobieltje weer in haar zak stak. ‘Het zou alleen heel erg handig zijn geweest als ze ons had kunnen vertellen wat voor gebouw hier heeft gestaan.’ Zij en Matthew stonden nu aan de rand van het grasveld, aangezien er bij het rotsblok geen bereik was geweest. ‘Misschien weet haar dochter, Berta, iets,’ peinsde Thóra. ‘Als ik haar tenminste niet óók heb beledigd.’

‘Dat betwijfel ik,’ zei Matthew. ‘Maar ik denk wel dat ze snel zal dichtklappen zodra je haar vragen gaat stellen over die vriend van haar die in een rolstoel zit.’

‘Inderdaad,’ zei Thóra. ‘Dat zal ik voorlopig maar niet doen. Op dit moment wil ik graag wat meer weten over dit gebouw.’ Ze liepen in de richting van het hotel. Toen ze de plek passeerden waar Matthew de fundering had blootgelegd, bleef Thóra staan. ‘Hoe kan het dat Birna hier niets van heeft geweten? Als we haar agenda mogen geloven, heeft ze grondig over dit stuk grond nagedacht.’

‘Maar dat is toch logisch,’ antwoordde Matthew. ‘Jökull maait de gazons, dus hij is waarschijnlijk de enige die weet hoe oneffen de bodem hier is. Hij en Birna konden blijkbaar absoluut niet met elkaar opschieten, dus heeft hij het haar vast niet verteld, zelfs niet als ze hem ernaar zou hebben gevraagd.’

‘Maar toch heeft iemand hier iets lopen zoeken. Als ze op zoek waren naar die fundering, dan hebben ze niet goed uit hun doppen gekeken. Die gaten waren niet eens in de buurt van die verhoging in de bodem.’

‘Je kunt het ook nauwelijks gaten noemen,’ bracht Matthew haar in herinnering. ‘Maar ik ben het met je eens dat onze mysterieuze gatengraver, als hij op zoek was naar het afgebrande huis, als speurder niet veel voorstelde.’

‘Ik zou bijna weer teruggaan naar de kelder om al die dozen nog eens grondig te doorzoeken,’ zei Thóra, koortsachtig nadenkend. ‘Misschien zit daar iets in waaruit we kunnen afleiden wat hier heeft gestaan. Een foto misschien.’

Matthew keek op zijn horloge. ‘Ik weet niet of dat wel zo’n goed idee is. Moet jij je kinderen en de caravan niet gaan ophalen?’

‘Dat kan wel tot vanavond wachten,’ antwoordde zij. ‘Ik heb Gylfi net even gebeld en ze redden zich daar nog wel even. Ze waren van plan naar een winkel te wandelen die daar niet ver vandaan is.’ Ze kruiste haar vingers. ‘Ik hoop alleen dat zijn vriendinnetje haar ouders laat weten dat alles in orde is. Ik ga ze in elk geval niet bellen. Dan beginnen ze meteen weer te zeuren over de problemen die Gylfi hun kleine schat heeft bezorgd. Ze vinden dat het allemaal mijn schuld is.’

‘En je ex?’ vroeg Matthew. ‘Denk je dat Gylfi hem zal bellen?’

‘Ik hoop het niet,’ zei Thóra. ‘Wat mij betreft mag Hannes ziek worden van bezorgdheid. Het is zijn schuld dat ze ervandoor zijn gegaan.’ Ze klopte op haar zak met het mobieltje erin. ‘Ik heb al een paar honderd ongelezen berichten van hem ontvangen. Ik lees ze wel wanneer ik er tijd voor heb, of…’ Haar telefoon ging en ze viste hem uit haar zak. Het was Bella.

‘Hallo,’ zei Thóra. ‘Hoe is het gegaan?’ Terwijl ze met haar secretaresse sprak, zocht ze in haar zakken naar pen en papier. ‘Geen Kristín, zeg je?’ Ze schreef snel op wat Bella haar vertelde. Toen hing ze op en draaide zich om naar Matthew. ‘Hij ligt daar alleen begraven. Geen Kristín in de nabijgelegen graven.’ Ze zuchtte teleurgesteld. ‘Op zijn grafsteen staan zijn naam, zijn geboortedatum en de datum van overlijden, en een kort gedicht.’

‘Leuk,’ zei Matthew. ‘Nog meer poëzie. Brand maar los.’

Thóra las Bella’s boodschap van het papiertje:

Ze keek op naar Matthew. ‘Dit komt me ergens bekend voor, in tegenstelling tot dat andere gedicht, dat ik nooit eerder had gehoord. Misschien kan ik het wel op internet vinden. Het zou me niet verbazen als het afkomstig is uit De Spreuken van de Hoge.’

Matthew tikte haar op de schouder. ‘Zo te zien heeft de politie versterkingen gehaald,’ zei hij, en hij wees naar de patrouillewagen die voor het hotel tot stilstand kwam. ‘Ik denk dat jij voorlopig nog even niet naar de kelder gaat.’

‘Waarom wil je niet naar buiten?’ vroeg Berta, terwijl zij de gordijnen opentrok. Het werd meteen licht in de schemerige kamer. ‘Het is heerlijk weer.’ Ze bleef een tijdje naar buiten staan kijken en draaide zich toen om van het raam. ‘Kom op, daar knap je van op.’

‘Ga jij maar,’ zei Steini kortaf, terwijl hij met zijn goede hand aan een klein stukje loszittend rubber aan een wiel van zijn stoel peuterde. ‘Ik heb geen zin.’

‘Doe nou niet zo,’ zei Berta. Ze liep naar hem toe en hurkte voor hem neer zodat hun gezichten zich op gelijke hoogte bevonden. Ze wist dat hij vaak beter reageerde als ze oogcontact maakte. ‘Ik weet zeker dat je je beter zult voelen door wat frisse lucht. Er zit je duidelijk iets dwars en wie weet, misschien helpt het wel om even je zinnen te verzetten.’

‘Dat helpt toch niet,’ antwoordde Steini stuurs.

Berta was inmiddels gewend aan zijn korte antwoorden. Hij sprak moeilijk vanwege de brandwonden aan één kant van zijn mond, waar de huid van zijn lippen op de een of andere manier was versmolten. Berta had zich er altijd over verbaasd dat de artsen daar niets aan hadden gedaan en zij vermoedde dat Steini had geweigerd verdere operaties te ondergaan; wanneer ze hem ernaar vroeg wilde hij er nooit over praten. Het was onmogelijk dat hij nog steeds op een wachtlijst stond, zoals hij haar ooit had verteld. Een veel plausibeler verklaring was dat hij nog niet voldoende was hersteld van de pijn en de ongemakken van zijn eerste operaties en dat hij de gedachte aan nieuwe ingrepen nog niet aankon. Vorige week had ze nog een boodschap van Steini’s fysiotherapeut op zijn antwoordapparaat gehoord, waarin hij vroeg hem terug te bellen om het hervatten van zijn behandeling te bespreken. Toen Berta hem had gevraagd de man terug te bellen, was Steini volledig dichtgeklapt. Kennelijk had hij meer tijd nodig om te herstellen, zowel geestelijk als lichamelijk.

‘We kunnen ook wel een eindje gaan rijden, als je dat liever wilt,’ stelde ze vriendelijk voor. ‘Ik ben voor alles in, maar ik vind wel dat we iets moeten gaan doen.’