Yrsa Sigurdardottir - Neem mijn ziel

‘Er is niks mis met die grond,’ zei ze, meer tegen zichzelf dan tegen Matthew. ‘Het is een doodgewoon grasveld. Maar het gras moet wel worden gemaaid.’ Ze kneep haar ogen tot spleetjes. Boven het hoge groene gras, dat golfde in de wind, stak een groot, grijs rotsblok uit. ‘Kom op,’ zei ze tegen Matthew, terwijl ze aan een punt van het dekbed trok. ‘Kleed je aan. We gaan een rots bekijken.’

‘En hiervoor heb je me uit bed gesleurd?’ mopperde Matthew, en hij keek om zich heen. Ze stonden in het hoge gras in het weiland achter het hotel. ‘Dit is gewoon gras,’ zei hij.

‘Het gras interesseert me niet,’ zei Thóra, terwijl zij zich over het rotsblok boog dat boven de groene vlakte uit stak. ‘Dit wilde ik zien.’

‘O, ja, in dat geval begrijp ik het helemaal,’ zei hij, terwijl hij naar haar toe liep. Hij schudde zijn hoofd. ‘Dat is een grijze steen, Thóra,’ zei hij. ‘Je hoeft hem niet eens aan te raken om te weten wat het is.’

‘Oké, maar hij hoort hier niet,’ zei Thóra, en ze duwde het gras opzij. De steen was driehoekig, als een enorm stuk Toblerone. ‘Kijk nu eens om je heen,’ zei ze, ‘zie je nog andere rotsblokken in het gras?’

‘Nee,’ moest Matthew toegeven nadat hij om zich heen had gekeken. ‘Het wordt steeds spannender,’ voegde hij er sarcastisch aan toe.

‘Nee, maar nou even serieus,’ zei Thóra, die naar hem opkeek vanuit haar knielende houding. ‘Vroeger deden de mensen heel veel moeite om de stenen uit de weilanden te krijgen. Waarom zouden ze zo’n groot rotsblok als dit er middenin laten staan?’

‘Omdat het te zwaar was?’ opperde hij, en hij hurkte naast haar neer. ‘Of kan het een betoverde elfenrots zijn?’

Thóra schudde haar hoofd. ‘Nee, die waren veel groter; dat waren eerder zwerfkeien.’ Ze stond op en liep naar de andere kant van de steen. ‘Ik ben geen expert, maar volgens mij is deze kant gladgemaakt. Kijk maar.’ Matthew volgde haar en zag dat ze gelijk had. Aan de andere kant was het oppervlak ruw en oneffen, maar hier leek de steen gezaagd of gehouwen en vervolgens gepolijst. Thóra liet haar hand eroverheen glijden. ‘Kijk daar,’ zei ze, opgewonden. ‘Er is iets in gebeiteld.’ Ze duwde het hoge gras aan de kant en ze zagen de verweerde inscriptie in het midden van de rots.

‘Wat staat er?’ vroeg Matthew.

Thóra boog zich eroverheen en tuurde naar de inscriptie. Het eerste wat bij haar opkwam was dat het een grafsteen was, maar ze zag al snel dat er een gedicht in gegraveerd was, geen naam en data. Hardop las ze voor:

‘Wat betekent dat?’ vroeg Matthew gretig. ‘Is het iets belangrijks?’

Thóra leunde naar achteren. ‘Ik weet het eigenlijk niet,’ zei ze. ‘Het ziet eruit als een gedicht, maar ik begrijp het niet helemaal.’ Thóra boog zich weer over de steen, om er zeker van te zijn dat ze de tekst goed had gelezen. Ze stond weer op. ‘Ik vraag me af of dit is wat Birna zo dwarszat aan het weiland.’

‘Deze rots?’ Hij lachte. ‘Dat kan ik me niet voorstellen. Je zou hem gemakkelijk weg kunnen halen, dus ik zie niet in hoe deze rots heeft kunnen voorkomen dat dit stuk grond werd bebouwd.’ Hij keek uit over het weiland. ‘Dit is een doodgewoon stuk grasland met een rotsblok erop. Misschien is het gedicht wel van een boer die nogal een hoge dunk had van zijn eigen dichtkunst. Misschien lag hier vroeger wel een bloemperk of lag er een huisdier begraven. Heeft het gedicht iets met dieren te maken?’

‘Al sla je me dood,’ zei Thóra.

‘Waarom denk je dat het gras hier niet gemaaid is?’ vroeg Matthew opeens, terwijl hij naar beneden keek. Het gras stond zo hoog dat hij niet eens zijn eigen schoenen kon zien.

‘Wat?’ zei Thóra. ‘Waarom wel? Het ziet er geweldig uit. Heel natuurlijk.’

‘Het gras in het weiland aan de andere kant van het hotel wordt wel gemaaid,’ merkte Matthew op.

‘Je hebt gelijk.’ Ze wees naar een klein bergje bruine aarde, een eindje verderop. ‘Wat is dat?’ vroeg ze, en ze begon ernaartoe te lopen.

‘Jouw speurzin kent werkelijk geen grenzen,’ zei Matthew, neerkijkend op het bergje. ‘Kijk nou toch, je hebt een hoopje aarde gevonden.’

‘Ik weet dat het aarde is,’ zei Thóra. ‘De vraag is, wat doet het daar boven op het gras?’

Matthew keek om zich heen. ‘Zo te zien heeft iemand hier staan graven,’ zei hij. ‘Er liggen hier en daar nog wat van die bergjes.’

‘Hoe verklaar je dat? Kan het iets te maken hebben met de nieuwbouw van het hotel?’ Ze begon terug te lopen. ‘Misschien weet Vigdís van de receptie het en misschien kan zij ons ook vertellen waarom dit stuk niet gemaaid is.’

‘Vraag haar dan meteen of Birna nog een andere werkplek had dan haar kamer,’ zei Matthew, die achter haar aan liep.

Ze draaide zich grijnzend om. ‘Begin je soms te denken dat ik op het juiste spoor zit?’

Matthews glimlachje was ondoorgrondelijk. ‘Jij zit zo ver van het spoor als een blinde spoorzoeker.’

Vigdís zat op haar plek in de receptie, maar haar wangen waren rood en koortsig, haar ogen stonden glazig en haar handen beefden. Ze was met haar gedachten zo ver weg dat ze hen pas in de gaten kreeg toen ze luidruchtig kuchten. Ze schrok op en keek hen met open mond aan. Toen smeet ze de telefoon waar ze naar had zitten staren op de haak. ‘Jezus christus!’ zei ze, huiverend.

‘Is alles in orde?’ vroeg Thóra.

Vigdís keek met grote ogen naar haar op. ‘Nee, helemaal niet,’ antwoordde ze met trillende stem. ‘Alles is zo verschrikkelijk niet in orde dat ik gewoon niet meer weet wat ik moet zeggen.’

‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Thóra gespannen. ‘Er is toch niet nog een lichaam gevonden?’

‘Nee, dat niet,’ antwoordde Vigdís. ‘Maar ik heb net gehoord wie de dode in de stallen is.’ Haar wangen werden nog roder. ‘Het was Eiríkur,’ zei ze, en ze schudde verdrietig haar hoofd.

‘Eiríkur?’ herhaalde Thóra. ‘Wie is dat?’

‘Wie wás dat,’ verbeterde Vigdís haar. ‘We zullen eraan moeten wennen in de verleden tijd over hem te praten. God, dit is bizar. Eerst Birna en nu Eiríkur.’

‘En dat is…?’ herhaalde Thóra, maar ze haastte zich vervolgens om zichzelf te corrigeren. ‘Wás, bedoel ik.’

‘Hij was de auralezer hier in het hotel,’ antwoordde Vigdís. ‘Een lange vent, mager, kalend.’ Ze kreunde. ‘Dit is niet te geloven.’

Thóra gaf het nieuws door aan Matthew. Omdat ze het Duitse woord voor ‘aura’ niet kende, probeerde ze het uit te beelden, waarop Matthew dacht dat ze een stralenkrans bedoelde. Toen zei Thóra ongeduldig dat ze hem later wel zou uitleggen wat het beroep van de man was geweest. Ze richtte haar aandacht weer op Vigdís. ‘Hoe weet je dat?’ vroeg ze. ‘Heeft iemand je gebeld?’

‘Ja,’ jammerde Vigdís. ‘Zijn zus. Ze hebben een bonnetje van een creditcard in zijn zak gevonden en de naam getraceerd. En toen hebben ze haar gebeld en gevraagd of ze het lichaam kon komen identificeren. Zij was zijn enige naaste familie. Het lichaam is overgebracht naar Reykjavík.’ Ze zuchtte alsof dat nog het allerergste was. ‘Zijn zus was er helemaal kapot van. Ze zei dat hij was doodgetrapt.’

‘Door een paard?’ vroeg Thóra. Toen de politie met Jónas sprak hadden ze geen doodsoorzaak genoemd.

‘Dat heeft ze niet gezegd en ik ben zo geschrokken dat ik er niet aan heb gedacht het te vragen.’ Opeens keek Vigdís doodsbang. ‘Denk je dat het nog wel veilig is om hier te blijven? Wat gebeurt er toch allemaal?’

‘Dat moet iedereen voor zichzelf beslissen,’ zei Thóra, en ze voegde er op geruststellende toon aan toe: ‘Ik denk niet dat er een seriemoordenaar vrij rondloopt, als je dat soms bedoelt. We weten niet eens zeker of die man niet gewoon door een ongeluk om het leven is gekomen. Het kan een ongelukkig toeval zijn.’ Thóra dacht even na. ‘Heeft zijn zus misschien gezegd of de politie zijn dood als verdacht beschouwt?’