Yrsa Sigurdardottir - Neem mijn ziel

Thóra kreunde inwendig. ‘Mijn cliënt wenst deze vraag niet te beantwoorden,’ zei ze onbewogen.

‘Goed,’ zei de rechercheur. ‘We gaan toch een dna-monster van hem vragen, dus het antwoord is niet van belang.’

Er was geen dna-test nodig om de vraag te beantwoorden. Jónas zat als verstijfd naast Thóra en straalde uit al zijn poriën schuld uit. Het was iedereen overduidelijk dat Jónas die dag, ongelukkig genoeg dezelfde dag waarop zij zo gruwelijk aan haar einde was gekomen, seks had gehad met de architect.

‘Is er sperma gevonden in Birna’s vagina?’ vroeg Thóra. ‘Ik moet u eraan herinneren dat ik, indien mijn cliënt in hechtenis wordt genomen, inzage moet krijgen in al het bewijsmateriaal, want tegen een dergelijk bevel zouden wij zeker beroep aantekenen bij de Hoge Raad.’ Ze hoorde Jónas zacht jammeren.

Thórólfur had een potlood in zijn hand en kauwde daarop terwijl hij hierover nadacht. ‘Ik zie geen enkel juridisch beletsel om te bevestigen dat er inderdaad sperma is aangetroffen in de vagina van de overledene,’ zei hij uiteindelijk.

‘Mag ik vragen of het onderzoek Birna’s relatie met een plaatselijke boer al aan het licht heeft gebracht?’ vroeg Thóra, in de hoop dat de politie daar nog niet van op de hoogte was. ‘Dat sperma kan ook van hem afkomstig zijn.’

‘Wij weten alles van hem,’ zei Thórólfur en er gleed een eigenaardige uitdrukking over zijn gezicht.

‘O ja?’ zei ze. ‘Kunnen jullie dan niet beter hem ondervragen, in plaats van Jónas?’

‘O, maar dat doen we ook,’ zei Thórólfur, terwijl hij behendig zijn potlood tussen zijn vingers liet rollen. ‘Ongeacht de uitkomst van zijn dna-test, hebben we ook een monster van uw cliënt nodig.’

‘En waarom?’ vroeg Thóra. ‘Als het sperma van de boer blijkt te zijn, kan het moeilijk van Jónas zijn.’ Thórólfur glimlachte vals en opeens drong de waarheid tot Thóra door. ‘Is er sperma aangetroffen van twee verschillende mannen?’

Thórólfur staakte het spelen met het potlood. ‘Misschien,’ antwoordde hij na een korte stilte.

Meer hoefde Thóra niet te horen. Birna had dus op de dag van de moord met twee mannen seks gehad. Jónas was in elk geval een van hen en de ander was Bergur, of de moordenaar, tenzij zij een en dezelfde persoon waren. Ze voelde Jónas naast zich verstarren en ze wist genoeg van mannen om te begrijpen wat hem dwarszat. Ze boog zich naar hem toe en fluisterde, zonder dat de politie haar kon horen, in zijn oor: ‘Jij was vast en zeker de eerste.’ Ze moest zien te voorkomen dat Jónas nog zenuwachtiger werd. Ze voelde hem enigszins ontspannen. ‘Met iemand naar bed gaan is niet hetzelfde als iemand vermoorden, nietwaar?’ zei ze tegen Thórólfur, en ze voegde eraan toe: ‘Wat niet wil zeggen dat Jónas in dit stadium van het onderzoek ook maar iets van dien aard wil bekennen.’

‘Nee, dat zal wel niet,’ antwoordde hij. ‘Maar wanneer het slachtoffer van de moord zowel uitwendig als inwendig letsel vertoont dat overeenkomt met verkrachting, dan zien de zaken er opeens heel anders uit, nietwaar?’

Thóra verkoos hierop niet te antwoorden. ‘Is er verder nog iets waarover Jónas opheldering moet verschaffen, of gaat het alleen om het sperma?’

‘Er is nog iets,’ zei Thórólfur. ‘Laten we eens teruggaan naar het tweede sms’je dat met uw mobieltje is verzonden, Jónas. Hebt u daar inmiddels al een betere verklaring voor dan de vorige keer? Bijvoorbeeld door ons te vertellen waar u op de avond in kwestie tussen negen en tien uur was?’

Jónas wendde zich wanhopig tot Thóra. Zij knikte snel en keek hem met half toegeknepen ogen aan. ‘Ik kan dat berichtje nog steeds niet verklaren. Ik heb het niet verzonden, dus moet iemand anders mijn telefoon hebben gebruikt. Ik ben om een uur of zeven een eindje gaan wandelen en toen heb ik mijn mobieltje achtergelaten. Iemand moet het hebben gestolen terwijl ik weg was.’

‘Gestolen, zegt u,’ zei Thórólfur sarcastisch. ‘Dus iemand heeft het “gestolen” en later weer teruggelegd?’

‘Eh, ja,’ antwoordde Jónas aarzelend. ‘Ik heb het niet altijd bij me; ik laat het overal slingeren, dus zo moeilijk kan dat niet geweest zijn.’ Hij wreef over zijn slapen, op van de zenuwen. ‘Het was druk in het hotel. Er werd een seance gehouden. Iedereen kan het hebben gedaan.’

‘Grappig dat u dat zegt,’ zei de rechercheur peinzend. ‘Dat is precies het detail waar wij moeite mee hadden. Het was, precies zoals u zegt, druk in het hotel, en toch kan niemand zich herinneren u die avond te hebben gezien. Waar bent u naartoe gewandeld? Naar het strand?’

‘Nee!’ riep de hoteleigenaar uit, terwijl hij met zijn hand op het bureau sloeg. ‘Ik ben een eindje gaan lopen, maar eerst ben ik naar de oprit gewandeld, om te zien of de aannemer die de afvoer zou repareren al een beetje was opgeschoten. Daarna heb ik misschien nog een uurtje gewandeld. Toen ik terugkwam ben ik nog even in mijn kantoor geweest en daarna ben ik naar mijn kamer gegaan. Ik weet zeker dat iemand me moet hebben gezien. Ik heb niet geprobeerd mensen te ontlopen. Ik was even voor tienen terug en de seance was nog aan de gang, als ik het me goed herinner.’

‘En toch heeft niemand u rond die tijd gezien, niet binnen en niet buiten. Tussen halftien en tien uur was er een pauze. De bezoekers van de seance liepen door het hele hotel — sommigen gingen naar buiten om te roken; anderen gingen een kop koffie halen — maar niemand heeft u gezien. En toch zegt u dat u rond dat tijdstip bent teruggekomen,’ zei Thórólfur. ‘Maar laten we het even over iets anders hebben. Gisteravond is er in een stallencomplex hier in de buurt opnieuw een stoffelijk overschot gevonden. Kunt u ons vertellen waar u gisteravond, zondag dus, rond etenstijd was?’

‘Ik? Ik was in Reykjavík,’ zei Jónas.

‘Hoe laat bent u hier vertrokken?’

‘Om een uur of twee.’ Zijn stem trilde een beetje.

‘En ik neem aan dat u via de tunnel bent gegaan?’

‘Ja,’ zei Jónas, voordat Thóra hem kon tegenhouden. Iets aan deze manier van ondervragen zat haar niet lekker.

‘Met uw eigen auto, neem ik aan?’ hield Thórólfur vol. Hij grijnsde vergenoegd.

‘Mijn cliënt kiest ervoor deze vraag niet te beantwoorden,’ viel Thóra hem snel in de rede. Ze legde een hand op Jónas’ knie en kneep er stevig in.

‘Goed,’ zei de rechercheur, met een spottend lachje. ‘Maar we hebben dus vastgesteld dat u via de tunnel naar Reykjavík bent gereden. Aangezien het ten strengste verboden is zich te paard, te voet of met de fiets in die tunnel te begeven, moeten we de conclusie trekken dat u een gemotoriseerd voertuig, van welke aard dan ook, bestuurde.’

‘Ja, ik ben met mijn eigen auto gegaan,’ zei Jónas beteuterd, ondanks de druk die Thóra op zijn bovenbeen uitoefende. Ze kon de verleiding niet weerstaan even haar nagels in zijn been te zetten om hem te straffen voor zijn domheid. Jónas kromp ineen en wierp Thóra een verwijtende blik toe, maar ze negeerde hem.

Thórólfur grijnsde zo mogelijk nog breder. Toen verscheen er een smalende uitdrukking op zijn gezicht. Hij pakte wat papieren die aan elkaar waren geniet en smeet ze voor de hotelier op het bureau. ‘Dit is een lijst van alle auto’s die gisteren door de Hvalfjördur-tunnel zijn gereden. Het kenteken van uw auto staat er niet bij.’ Hij keek Jónas dreigend aan. ‘Hoe verklaart u dat?’

Ditmaal had Jónas de tegenwoordigheid van geest om niets te zeggen. ‘Mijn cliënt kiest ervoor deze vraag niet te beantwoorden,’ zei Thóra. ‘Ik moet erop wijzen dat Jónas op dit moment erg in de war is en dat wat hij zojuist heeft gezegd op een vergissing kan berusten.’

‘Het was gísteren!’ antwoordde Thórólfur. Toen Thóra en Jónas geen van beiden reageerden, haalde hij zijn schouders op. ‘Hoe dan ook, laten we het over iets anders hebben.’