Мачей Сломчинский - Ciemna Jaskinia

— Ale dlaczego? Wzruszyła ramionami.

— Musiałbyś go o to zapytać. Ja ci na pewno nie odpowiem. Jedno tylko mogę powiedzieć: że żałuję…

Ona także urwała.

— Czego żałujesz? — Mroczek odwrócił się od okna i podszedł ku żonie.

— Żałuję, że nie zadzwoniliśmy do niego wczoraj. Wygląda na bardzo przyzwoitego człowieka. Myślę, że gdybyśmy zwierzyli mu się ze wszystkiego, mielibyśmy spokój i od razu inaczej by się wszystko potoczyło. — Uniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. — Tadek, co wyście mówili o tej łodzi? Dlaczego mu się to wydawało takie dziwne? I tobie też? Czy… czy ty coś myślisz?

— Zawsze człowiek coś myśli… — znowu podszedł do okna. — Nie rozumiem — powiedział na pół do siebie — czego ten człowiek tu chciał teraz? Udawał, że nic go nie obchodzi, ale rozglądał się. Zauważyłaś? I znalazł się akurat pod ręką, kiedy łódź zaczęła tonąć? Czy to też zbieg okoliczności? Same zbiegi okoliczności.

— Ale ten szkielet jest prawdziwy — powiedziała odkładając suknię na łóżko i podchodząc do męża, który nadal stał przy framudze okna, wpatrzony w daleki, chłodno niebieski widnokrąg morski. — Może on o nim coś wie?

— Cicho… — położył palec na ustach, a potem wskazał nim podłogę. — Ona tam jest. Może usłyszeć… — zniżył głos do szeptu. — Błagam cię, nie rozmawiajmy o tym nieboszczyku, kiedy jest najmniejsza szansa, że ktoś może usłyszeć. Muszę się zastanowić, Halinko. Może… może masz słuszność?… Ale na razie musimy iść na pogrzeb. Potem się zastanowimy. Gdybym tylko wiedział, czego on naprawdę szukał na plaży tak wcześnie? I był na lodzi po śmierci stryja: słyszałaś przecież, sam to powiedział. Chodził tu, pytał łudzi, rozmawiał z panem Goldsteinem i z Weronką, i z innymi sąsiadami na pewno. Nic o tym nie wiedzieliśmy. Ale oczywiście nie opowiedzieli nam tego, bo uważali, że to nieważne. Milicja zawsze musi sporządzić protokół, kiedy ktoś zginie tragicznie. To zrozumiałe. Tylko dlaczego w takim razie ten kapitan interesuje się tym nadal?

— Skąd wiesz, że się interesuje? To naprawdę mógł być zbieg okoliczności, że znalazł się tu rano. Jest taki opalony, że na pewno ciągle siedzi na plaży. I pływa doskonale, prawda? Więc to, że był akurat niedaleko, kiedy wypływaliśmy, nie dziwi mnie. Jeżeli chce sobie codziennie popływać, musi to robić przed rozpoczęciem służby. Trudno, żeby chodził się kąpać w czasie zajęć.

— Na pewno…

Pomimo tych słów Tadeusz wydawał się nieprzekonany.

— Głowę bym dała za to, że za parę minut zasiądzie u siebie za biurkiem — powiedziała Halina — i zupełnie zapomni, że widział nas kiedykolwiek.

Ale było to przewidywanie bardzo ryzykowne i gdyby miało zamienić się w rzeczywistość, jej jasna główka stoczyłaby się natychmiast z ramion, gdyż kapitan Żelechowski myślał w tej chwili o nich obojgu i nie zapowiadało się wcale, że gotów jest zapomnieć w nawale pracy o' parze przybyszów z Warszawy. Zszedł zboczem wydmy nad brzeg morza i zatrzymał się, czując na stopach łagodny, chłodny dotyk nadbiegającego języka fali, która cofnęła się i za chwilę powróciła.

Żelechowski odwrócił się. Pośród krzewów na szczycie wydmy, w odległości kilkuset kroków dostrzegł błysk niklowanej kierownicy swego motocykla, ukrytego starannie, gdyż właściciel był przekonany, że nic tak nie niszczy emalii jak promienie słońca. Obok powinien był leżeć mundur, a na nim służbowy pistolet w kaburze. Komendant nie uważał tego za lekkomyślność, chociaż na pewno pozostawianie broni w miejscu dostępnym dla każdego stanowiło wyraźne przekroczenie regulaminu służby. Ale choć do miejsca tego istniał dostęp łatwy, było tu zawsze absolutnie pusto rankiem. Zresztą trudno w mundurze i z pistoletem u pasa wchodzić do wody.

Odwrócił się i zrobił kilka kroków w tamtym kierunku, ale jak gdyby zatrzymany jakąś naglą myślą, znowu przystanął i rozejrzał się. Potem szybko wszedł do wody i zaczął płynąć wzdłuż wybrzeża w kierunku ostrogi skalnej. Od czasu do czasu spoglądał na brzeg. Ale na grzbiecie wydmy nie widać było żywego ducha, a osłaniała go ona od domów po drugiej stronie grzbietu i od oczu ludzi, którzy mogli znajdować się w tej chwili w ogrodach.

Zbliżywszy się do przystani, dal nurka i wypłynął tuż przed skrajnym palem pomostu. Przez chwilę, zanurzony po szyję, odpoczywał otoczywszy pod wodą pal ramieniem. Później odruchowo przesunął palcami drugiej dłoni po jego powierzchni. Pal był gładki, śliski, pokryty wodorostami. Trudno było przypuszczać, żeby którykolwiek z tych pali miał jakąś ostrą chropowatość czy występ, który mógłby… Ale przecież w nocy była burza. Coś się mogło odłupać. Przystań była stara, jakiś kawałek drzewa mógł…"

Nie zastanawiając się więcej, dał nura po raz drugi. Powierzchnia wody zamknęła się nad nim. Przez chwilę trwał nieruchomo, trzymając się nadal pala. Słońce docierało tu i cały widok przepełniony był miękkim, zielonkawym światłem, w którym dostrzegł małą, galaretowatą meduzę kołyszącą się tuż przed jego oczyma. Lekkim ruchem dłoni odsunął ją i patrzył przez ułamek sekundy, gdy rozkołysana nagle i wciągnięta w łagodny wir wody odpływała bezwładnie. Potem wynurzył głowę, nabrał głęboko powietrza i znowu się zanurzył. Z dołu widać było krawędzie pomostu i oba rzędy pali. Wszystko wyglądało tak, jak powinno było wyglądać: gładkie, proste, porosłe ciemnozielonymi wodorostami.

Spojrzał w dół. Piasek, a na nim miękkie, przelewające się cienie i załamania. I jego własny cień, ostrzejszy, ale płynny i ruchomy. A to co?

Zbliżył się do dna i sięgnął. Muszla, mała, różowa, bardzo ładna. Wypuścił ją z palców. Opadła powoli. Zaczynało mu brakować powietrza. Chciał się już odbić nogą od dna, kiedy zauważył coś. Siad wędrującego małża?…

Wypłynął jednym silnym ruchem ramion. Odetchnął kilka razy, starając się nie mącić zanadto powierzchni wody, chociaż pomost krył go przed oczyma każdego, kto w tej chwili znajdowałby się na przystani.

Powrócił pod powierzchnię. Gdzie to było? Tam? Nie, tu.

Opadł na dno i niemal leżąc wyciągnął rękę.

Była to nylonowa, zupełnie przezroczysta linka i gdyby nie załamanie światła i cień, który rzucała na piasek, j nie dostrzegłby jej nigdy. Cofnął się, nie wypuszczając linki z dłoni. Niknęła za jednym z pali. Odwrócił się i wypłynął pod pomost.

Linka uwiązana była do pala. Szarpnął. Trzymała mocno. Znowu zaczęło brakować powietrza. Wypłynął miękko, nie wypuszczając linki z dłoni i znów powrócił pod wodę. Linka prowadziła w kierunku morza. Płynął wzdłuż niej powoli, podtrzymując ją palcem nad dnem. dziesięć metrów… może dwanaście…

Nagle skończyła się. Coś trąciło go w palce. Zaczął szukać na dnie. Odnalazł linkę i u jej końca jakiś przedmiot. Trzymając go w palcach zawrócił i ciągnąc za sobą linkę dopłynął do przystani. Potem wynurzył się, rozejrzał i widząc, że nikogo nie ma, uniósł dłoń nad powierzchnię i przyjrzał się przedmiotowi. Był to szeroki, zakończony zatyczką, przez którą przewleczona była linka, korek od dużego termosu.

Żelechowski ostrożnie odwiązał linkę, wsunął z trudem korek za skraj swych obcisłych spodenek kąpielowych i płynąc krytą żabką zaczął oddalać się od przystani, trzymając się przez cały czas kilkanaście metrów od linii brzegu. Woda była tu płytka i mógłby iść, gdyby chciał, zanurzony po piersi, ale płynął tak długo, póki odległość pomiędzy nim a przystanią nie stała się dostatecznie duża. Wtedy skierował się ku brzegowi i wyszedł na ląd. Ruszył spokojnie w stronę swego motocykla, wymachując rękami, w których nic nie trzymał i potrząsając głową, żeby szybko osuszyć włosy. Ktokolwiek obserwowałby go teraz, widziałby najwyraźniej, że kapitan Żelechowski nie tylko, że nie niesie niczego, ale w ogóle nie sprawia wrażenia kogoś, kto jest zaaferowany niespodzianym odkryciem.