Мачей Сломчинский - Ciemna Jaskinia

Zamilkli oboje i zaczęli schodzić w kierunku plaży. Ogromne półkole piasków zatoki, jak okiem sięgnąć, wyludnione. Tylko w odległości kilkuset metrów od Mroczków jakiś samotny mężczyzna w czarnych spodenkach kąpielowych wychodził właśnie z wody i brodząc po kolana szedł z wolna ku brzegowi.

— Nie można powiedzieć, żeby ci ludzie doceniali to, co mają pod samym nosem — powiedziała Halina, schodząc powoli grzbietem wydmy i czując pod podeszwami sandałów suchy, sypki piasek. — Taki cudowny dzień, a na plaży żywego ducha, tylko ten jeden facet. — Zatrzymała się, zdjęła sandały, wzięła je do ręki i dalej szła już boso. Piasek był ciepły.

— Stali mieszkańcy pewnie zbierają się, żeby pójść do pracy albo po zakupy, a letnicy, jeżeli już są, śpią jeszcze. Zresztą tu nie ma prawie domów, tylko ta nasza uliczka. Zdaje się, że mieszkają tu sami starsi ludzie. Nie widziałem dzieci ani młodzieży. A dalej pola. Ładny krajobraz: dwie płaszczyzny, jedna wyżej — zielona, druga niżej — niebieska. Gdybym tu mieszkał, mógłbym nie wyjeżdżać do końca życia.

— I ja…

Znowu zamilkli. Halina rozpięła lekką, płócienną sukienkę i zdjęła ją. Zaczęła zbiegać ku motorówce. Ruszył za nią, mając w oczach dwie jaskrawoczerwone plamy jej kostiumu bikini. Biegła szybko, zwinnie, wymachując w jednej ręce sukienką, w drugiej pantoflami. Nagle zatrzymała się i pochyliła.

— Zobacz, jaka śliczna muszla!

— Pełno tu tego jest… — przystanął przy niej i zaczął się rozbierać. Potem podeszli do łodzi, położyli ubrania u wejścia na pomost i wskoczyli na pokład.

— Umiesz to uruchomić? — zapytała, przesuwając dłonią po gładko wylakierowanym słupku poręczy.

— Oczywiście. Nic trudnego. Jeżeli tylko w silniku wszystko jest w porządku. Ale najpierw musimy ją odcumować i wypchnąć.

Łódź tkwiła w rozwidleniu pomostu jak w szczypcach, mocno uwiązana z obu stron nylonowymi, kolorowymi linkami, najwyraźniej na wypadek sztormu, który mógłby uszkodzić burty uderzając nimi o pale. Pokład zakryty był brezentem, który zdjęli i ułożyli na dnie.

Mroczek pochylił się nad silnikiem.

— Benzyna jest… — mruknął cicho. Potem zapalił, nie włączając kontaktu do wału śruby. Silnik zamruczał cicho, — Odwiązujemy!

Rozluźnili sznury i odrzucili je na pomost. Tadeusz przeszedł na rufę łodzi i mocno odepchnął ją nogą. Motorówka miękko wyszła spomiędzy pali i zakołysała się na wodzie.

— Jazda! — włączył silnik na pół gazu. Za rufą zakotłowało się lekko, strzeliła niewielka fontanna piany i łódź szarpnęła ku przodowi. Brzeg cofnął się.

Halina usiadła na nadbudówce i trzymając się poręczy jedną ręką, drugą odgarnęła włosy z czoła.

— Pamiętaj, że twoja żona nie umie pływać! — roześmiała się. — Nie utop mnie!

Głos silnika nasilał się. Tył łodzi zanurzył się lekko, dziób skoczył ku przodowi.

— Nie ma obawy! — krzyknął Mroczek. — Morze spokojne jak stół. Nie będę zresztą robił żadnych sztuczek, tylko wypłyniemy kawałek i zawrócimy. Dobrze nam zrobi po tym wszystkim trochę świeżego powietrza. Potem wykąpiesz się przy brzegu, a ja będę cię pilnował! Cudo, prawda?

— Wspaniale!

Opuściła nogi i rozejrzała się wzdłuż brzegu, który oddalał się coraz bardziej. Pusto. Tylko odległy człowiek na plaży odpoczywał teraz najwyraźniej po kąpieli. Dostrzegła go. Leżał na piasku, ale z tej odległości był tak maleńki, że nie zauważyła ciężkiej polowej lornety, którą uniósł ku oczom, nie odrywając głowy od piasku. Patrzył w ich kierunku.

— Słuchaj! Tu jest woda na dnie! — powiedziała nagle. — Zdaje się, że jej przedtem nie było.

— Niemożliwe. Zawsze jest trochę wody. Pewnie przesiąkła przez brezent w czasie burzy…

Mimo to odruchowo zredukował obroty silnika i spojrzał w dół.

— Przybywa jej! — zawołała Halina z przestrachem. — Tadek, zawracajmy!

Jeszcze przez ułamek chwili jej mąż patrzył na chlupocącą pod stopami wodę, której nagle zaczęło wyraźnie przybywać. Ostro położył ster na burtę i skierował dziób ku brzegowi, dodając gazu. Byli w tej chwili więcej niż o kilometr od przystani.

Halina odruchowo wspięła się na nadbudówkę i podkuliła nogi. Wody było już o wiele więcej. Łódź zwolniła wyraźnie, chociaż Mroczek starał się wycisnąć z silnika, ile się tylko dało. Brzeg był coraz bliżej.

Jeszcze osiemset metrów… siedemset…

Łódź pochyliła się na burtę.

— Cholera! — powiedział cicho Tadeusz.

— Słuchaj! — krzyknęła. — Toniemy! Zobacz, ona…

Nie dokończyła. Łódź stanęła niemal pionowo i zaczęła się osuwać tyłem w głąb.

Mroczek skoczył do wody i natychmiast wypłynął tuż przy burcie.

— Spokojnie, Halina… Skacz na nogi…

— Niee!

Ale skoczyła, bo dziób znowu podniósł się nagle. Morze, zamknęło się nad nią. Nie zdążyła krzyknąć po raz drugi i napić się wody, gdyż pochwyciły ją mocne ramiona, wydźwignęły nad powierzchnię i usłyszała spokojny głos Tadeusza:

— Nie szarp się… rozluźnij mięśnie… nie bój się… dopłyniemy… jest niedaleko… Połóż się na wodzie… trzymam cię… nie puszczę… spokojnie… spokojnie…

Choć przerażenie nie minęło, ale w głosie jego było coś, co stłumiło w niej panikę. Poddała się. Leżała na wodzie, czując, że nogi zapadają się w bezdenną, chłodną przepaść, ale podtrzymujące ją od spodu ramię nie dało im opaść. Posuwali si.

— Poruszaj lekko nogami… — powiedział, oddychając ciężko. — Będziesz się lepiej utrzymywała na powierzchni.

Spróbowała. Uczucie opadania minęło.

Boże — myślała — żeby to było już, żeby to już był brzeg… żebym już była na ziemi, na ziemi, na ziemi…

Mroczek płynął powoli, ale pewnie, zagarniając wodę wolną ręką i pracując nogami. Wiatr wiał od brzegu, czuł go na twarzy, a niewielkie fale, które unosiły ich oboje i opuszczały łagodnie, zdawały się odpychać go od linii lądu. Nie dostrzegł, że leżący na plaży mężczyzna poderwał się i zaczął biec ku morzu, gdyż stało się to niemal w tej samej chwili, kiedy łódź zaczęła tonąć. Ale zauważył teraz jego głowę na powierzchni wody i usłyszał okrzyk:

— Jest pomoc! — powiedział wprost do ucha żony, gdyż głowa jej oparta była niemal o jego szyję. — Trzymaj się. Wszystko będzie w porządku!

— Trzymam się… — powiedziała cicho i zacięła wargi prawie do krwi, bo chciała krzyczeć z przerażenia. Ale szepnęła tylko: — Nie wypuść mnie…

— Spokojnie… spokojnie… Już jesteśmy blisko…Tamten płynął pięknym, miękkim crawlem, zbliżał się

w oczach, Tadeusz zwolnił, silniej objął plecy leżącej na wodzie żony.

— Zaraz będzie dobrze… Dzielna jesteś…

Zobaczył wytrysk wody zagarniętej długim, opalonym na ciemny brąz ramieniem. Płynący znalazł się tuż przy nich, uniósł głowę i przyjrzał im się, najwyraźniej oceniając w mgnieniu oka sytuację jako nie tragiczną, bo uśmiechnął się.

— Niech pani położy ręce na nas obu… — powiedział zdyszanym głosem, wypluwając wodę. — Skończyłem kurs ratowniczy… Proszę się niczego nie obawiać. Nic się pani nie może stać… Do brzegu niedaleko…

Podstawił ramię Halinie, która objęła go kurczowo.

— Trochę lżej — powiedział spokojnie — bo będzie pani nam krępowała ruchy… A jak się pani czuje?

— W porządku… — Mroczek uśmiechnął się ku niemu z wysiłkiem. — Chyba dopłynęlibyśmy, ale dobrze, że pan jest…