Мачей Сломчинский - Ciemna Jaskinia

— Chyba będziemy wracali, co, Tadziku? — powiedziała Halina wstając z piasku. — Już mi lepiej. Wyszliśmy rano po bardzo skromnym śniadaniu. Mleko nam wykipiało… — dodała z uśmiechem.

— Łódź leży na głębokości około dziesięciu metrów — powiedział Żelechowski zwracając się ku morzu. — Nie głęboko… Byłem, bodajże przedwczoraj, na jej pokładzie. Obchodziłem teren i na wszelki wypadek chciałem zajrzeć. Po prostu dla porządku. Dlatego że należała do pańskiego stryja i znajdowała się w pobliżu miejsca wypadku. Sam zresztą nie wiem, po co? Ot tak, z milicyjnej skrupulatności. Wydała mi się bardzo solidna. Zaglądałem wszędzie, ale żadnej dziury ani przecieku nie było. Oczywiście kiedy uda się ją wyciągnąć, będziemy mogli powiedzieć coś konkretnego o przyczynie wypadku. Była stara. Może coś w kadłubie obluzowało się? A może była jakaś inna przyczyna?… W każdym razie to szczęście, że jest tam tak płytko. Odzyskacie ją państwo na koszt PRL. — Roześmiał się.

Halina, która zaczęła iść w stronę pozostawionej na przystani sukni, zatrzymała się i odwróciła głowę ku mówiącemu. Mroczek spojrzał mu prosto w oczy.

— Proszę mi wybaczyć, ale mam wrażenie, że zachowuje się pan tak, jakby pan przypuszczał, że… — zawahał się — że może być w tym wszystkim coś niejasnego.

— Ależ nie! — Komendant Żelechowski rozłożył ręce ruchem niemal przepraszającym. — Tylko, wiecie państwo, ten zbieg okoliczności. Pomyślałem sobie przedwczoraj: „Jaka szkoda, że nie popłynął motorówką. Nawet gdyby zasłabł, odpocząłby w łodzi i zawróciłby potem do brzegu. Żyłby w każdym razie…" Tak pomyślałem, ale teraz myślę, że nie miałem racji. Od tego czasu łódź nie wypływała przecież i możemy przypuszczać, że zatonęłaby. Stałoby się chyba to samo co dzisiaj. A wtedy… — Znowu rozłożył ręce. — To się musi samo nasunąć, prawda? Oczywiście najprawdopodobniej jest to zbieg okoliczności, ale jednak bardzo interesujący. Nie będę już państwu potrzebny, prawda? Zdaje się, że pani już wypoczęła…

— Dziękuję bardzo… — Halina spróbowała uśmiechnąć się do niego, ale uśmiech ten nie wypadł przekonywająco. — A może by pan wypił z nami filiżankę kawy? — W głosie jej również nie było przekonania. Dodała więc szybko, jak gdyby chcąc zatrzeć to wrażenie: — Marzę po prostu o filiżance kawy!

— Nie, dziękuję bardzo. Niestety za kwadrans zaczynam urzędowanie.

Mimo to ruszył wraz z nimi ku przystani, a potem, idąc obok Mroczka, wspiął się na szczyt wydmy. Halina szła przed nimi, dopinając guziki sukienki.

— Piękny ogród… — powiedział Żelechowski. — Pan sędzia lubił kwiaty. Często widywałem go z daleka przy różach.

— Znał go pan, oczywiście… — powiedział młody lekarz, żeby coś powiedzieć.

— Tak, oczywiście, ale tylko służbowo. Prywatnie raczej niewiele mieliśmy kontaktu. Jestem obcy w tych stronach. To znaczy byłem obcy, bo zaczynam się powoli! aklimatyzować…

Weszli na ścieżkę.

— Odprowadzę tylko państwa kawałeczek i zaraz zawracam, bo już najwyższy czas na mnie…

Urwał, bo w uliczce, za gęstą ścianą krzewów ktoś zapuścił motor samochodu.

— To pani doktor Jasińska. — Żelechowski uśmiechnął się na widok pytającego spojrzenia Mroczka. — Pani, Jasińska jest posiadaczką jedynego Wartburga w miasteczku i dobrze znam gang tego silnika. Ciekawa kobieta, jest dyrektorem szpitala i sąsiadką państwa. Ale wiecie państwo już o tym chyba?

— Kobieta dyrektor szpitala to rzadkie u nas. — Mroczek uniósł brwi.

— A tak. Nawet w gazetach kiedyś o tym pisali. Był z nią wywiad w prasie wojewódzkiej przed jakimś zjazdem Ligi Kobiet. Przyjechała tu, jako jedna z pierwszych. Odbudowała szpital własnymi rękami, jak to się mówi, i prowadzi go do tej pory. Bardzo zasłużona osoba i społeczniczka. W dodatku wcale nie stara. Tam, za płotem, jest jej ogród. Też wielka amatorka róż, ale zdaje się, że z pańskim stryjem nie wymieniała doświadczeń.' Nie lubili się bardzo, o ile wiem.

— Nie lubili się?

— To była jakaś stara sprawa. Nie umiałbym państwu I powiedzieć dokładnie, o co im poszło. Wiem tylko, że nie rozmawiali ze sobą prywatnie. Zwróciłem na to uwagę kilkakrotnie, bo spotykaliśmy się wszyscy od czasu do czasu przy omawianiu spraw naszego miasteczka. Oni oboje jako radni, a ja z urzędu często brałem udział w posiedzeniach. Oczywiście nie dawali nigdy publicznie

poznać po sobie, że się nie znoszą. W każdym razie nigdy nie dotarło do mnie ani jedno słowo na ten temat.

Doszli już niemal do ganku i zatrzymali się wszyscy troje.

— No, czas na mnie…

Komendant skłonił się i przyjął wyciągniętą dłoń Haliny.

— Jeszcze raz dziękujemy panu za pomoc… — Mroczek uśmiechnął się do niego.

Usłyszeli cichy szelest i odwrócili się jak na komendę. Weronika stała przed domem i wycierała piaskiem garnek po mleku.

— Dzień dobry, pani Weroniko! — Halina podeszła ku niej. — Przypaliło mi się rano. Nie umiem jeszcze dawać sobie rady z kuchnią węglową.

— Już wyczyszczone, proszę pani doktorowej… Starsza kobieta wyprostowała się, spojrzała na garnek z wyraźną satysfakcją, a później przeniosła wzrok na Halinę. W oczach jej było tyleż pobłażliwości, co nieuchwytnego niemal rozbawienia.

— Dzień dobry panu doktorowi. Dzień dobry panu kapitanowi.

Żelechowski skinął jej głową, a później uśmiechnął się raz jeszcze. Był najwyraźniej bardzo zadowolonym z życia młodym człowiekiem.

— Rzeczywiście pięknie wyczyszczone. Zawsze miałem kłopoty z czyszczeniem broni w szkole oficerskiej. Szkoda, że pani tam nie było.

Skłonił się i zawrócił ku morzu. Przez chwilę patrzyli za nim oboje. Był atletycznie zbudowany, może nieco zbyt krępy. Ale poruszał się lekko,

— Może zrobić śniadanie? — powiedziała Weronika. — Przyniosłam świeże pieczywo, bo tak sobie pomyślałam, że lepiej będzie, chociaż pani mówiła, żeby później przyjść.

— Miała pani rację. Ślicznie dziękujemy. — Mroczek skinął głową, a potem położył dłoń na ramieniu żony.

Weszli na górę. Mroczek spojrzał na zegarek.

— Już po dziewiątej. Za dwie i pół godziny pogrzeb, Musimy najpierw zajrzeć do miasteczka. Mają tutaj chyba jakąś kwiaciarnię? Inaczej będzie fatalnie: żadnych kwiatów od rodziny. W takiej malej dziurze wszyscy zwracają uwagę na te rzeczy.

Jego żona nie odpowiedziała, pochylona nad otwartą walizką. Tadeusz wziął ręcznik i wycierając głowę podszedł do okna. Zobaczył ciemno opaloną postać męską wchodzącą na szczyt wydmy i skręcającą w lewo. Postać schodziła ku morzu. Przez chwilę jeszcze dostrzegał ją. Później zniknęła za piaszczystym, pokrytym rzadkimi krzewami grzbietem.

— Ciekaw jestem, o co mu chodziło? Powiedział przecież, że zaraz zaczyna urzędowanie — mruknął młody lekarz. — Czy łażenie w kąpielówkach naokoło naszego domu uważa także za czynność służbową?

Urwał. Halina wyprostowała się, trzymając w ręce ciemną, prostą sukienkę.

— Chyba mogę w tym pójść na cmentarz? — Nie czekając jego odpowiedzi, dodała: — Zastanawiasz się, czy on rzeczywiście tak lubi poranną kąpiel w tej okolicy, że

przeciąga ją do czasu, kiedy powinien usiąść za biurkiem, czy też był tu dzisiaj z jakiegoś innego powodu? Pływa doskonale, ale trzeba przyznać, że miejsce, które sobie wybrał, jest dosyć dalekie od miasteczka, a bliskie… nas.