Wiktor Suworow - Kontrola

— Ciekawe.

Praca nie posuwa się naprzód. Generalny komisarz bezpieczeństwa państwowego odsunął na bok raporty i tabele. Spojrzał w lustro. Mundur leży na nim jak ulał. W klapach błyszczą marszałkowskie gwiazdy. Taka tylko różnica, że marszałek Związku Radzieckiego zakłada do galowego munduru diamentową Gwiazdę Marszałkowską na szyję, a generalny komisarz bezpieczeństwa państwowego nie ma takiego przywileju. Ale w zasadzie, dlaczego nie miałby mieć dwóch tytułów: generalny komisarz bezpieczeństwa państwowego, marszałek Związku Radzieckiego N. I. Jeżow?

Czas zacząć się przygotowywać do tej podwójnej roli. Podniósł słuchawkę:

— Jaki kodeks obowiązuje obecnie w Armii Czerwonej?

— Towarzyszu generalny komisarzu bezpieczeństwa państwowego, Armię Czerwoną, tak jak cały naród radziecki, obowiązuje “Kodeks karny” z 1929 roku.

— I walczą też według “Kodeksu karnego”?

Słuchawka zamilkła na dłuższą chwilę:

— Towarzyszu generalny komisarzu bezpieczeństwa państwowego, mamy tu u nas na dole wielu wojskowych. Proszę o pozwolenie udania się na konsultację. Po powrocie z cel niezwłocznie zamelduję!

— Zgoda — przystał wielkodusznie generalny komisarz.

Dzwonek po upływie czterech minut.

— Towarzyszu generalny komisarzu bezpieczeństwa państwowego, Armia Czerwona działa według “Regulaminu polowego” z 1936 roku.

— Natychmiast dostarczyć jeden egzemplarz.

Towarzyszu Stalin, cały czas zajmujemy się podsłuchiwaniem nic nie znaczących rozmów, a nikt nie wpadł na pomysł, żeby zająć się statystyką. Na tych wykresach zobrazowałam dynamikę odwiedzin w mieszkaniach i daczach Jeżowa. Wydzieliłam dwudziestu najaktywniejszych.

— Zostawcie na stole, zajmę się tym w wolnej chwili.

— To nie wszystko, towarzyszu Stalin. Postanowiłam spojrzeć na to również z drugiej strony. Ciekawe, kto najczęściej bywa u Jeżowa, ale postanowiłam również ustalić, jacy szefowie terenowych organów NKWD nigdy nie odwiedzili go w domu.

Towarzysz Stalin spojrzał przeciągle na Chołowanowa. Nie odezwał się słowem, ale Chołowanow wyczytał w stalinowskich oczach: Oho. Ta mała zajdzie daleko…

I sam odpowiada wzrokiem: Staramy się, towarzyszu Stalin. Do KONTROLI byle kto nie trafia.

Nastia nie zauważyła tych spojrzeń. Rozkłada na stole wykresy i tabele.

To się czasem zdarza: nikt nie mówi tego na głos, ale wisi w powietrzu doskonały pomysł, który wszystkim równocześnie wpada do głowy. Każdy się uśmiecha. I każdy dostrzega uśmiech. I wie, że bawi ich ta sama myśl…

A myśl jest prosta: partia popełnia zbiorowe samobójstwo. Partia pozwoliła się przetrzebić. Dołem przeszedł niegroźny pożar, ale góra została wypalona niemal doszczętnle. Armia na kolanach, partia krztusi się własną krwią. Kto pozostał? Pozostali czekiści. Jedyna siła. Towarzysz Stalin cieszy się powszechnym szacunkiem, ale jest sekretarzem generalnym partii, która nie istnieje. Za towarzyszem Stalinem nie stoi żadna siła. A tymczasem NKWD…

Uśmiecha się sierżant bezpieczeństwa państwowego do swoich myśli. Najskrytszych. I drugi sierżant przy potężnej bramie też się uśmiecha. Do tych samych myśli.

Powstaje niezrozumiały obraz, towarzyszu Stalin. Towarzysz Jeżow to człowiek nadzwyczajnej gościnności. Uwielbia towarzystwo, długie nocne biesiady. W ciągu bez mała dwóch ostatnich lat przez jego dom przewinęli się wszyscy szefowie republikańskich i obwodowych zarządów NKWD. Ci, których Jeżow nie darzył sympatią, zostali rozstrzelani. Ci, co pozostali przy życiu — to jego kumple i kompani od kieliszka. W wielu obwodach i republikach Jeżow w ciągu niecałych dwóch lat zdążył wymienić dwóch, a nawet trzech szefów NKWD. Starych rozwala, mianuje nowych, zaprasza do siebie, podejmuje, poi, karmi, potem odwołuje, rozstrzeliwuje, mianuje następnych, zaprasza, częstuje… Poza jednym…

Stalin ściska brzeg stołu. Czubki palców zbielały.

— …jedynym wyjątkiem: w żadnym mieszkaniu Jeżowa, w żadnej daczy Jeżowa nie był ani razu szef Zarządu NKWD z Kujbyszewa.

— Boczarow.

— Tak jest, towarzyszu Stalin. Starszy major bezpieczeństwa państwowego Boczarow. Powiem więcej. Z analizy wynika, że Jeżow i Boczarow ani razu nie znaleźli się razem w jednej restauracji, w jednym teatrze, w jednym sanatorium, w jednym pociągu. Przez półtora roku Jeżow rozstrzelał trzynaście tysięcy dwustu czterdziestu kadrowych czekistów. Skoro Jeżow nie lubi Boczarowa, to dlaczego go nie rozstrzelał? Jeżeli go nie lubi, to dlaczego mianował go na tak odpowiedzialne stanowisko?

Towarzysz Stalin i towarzysz Chołowanow znów wymienili spojrzenia.

— Potraficie to wytłumaczyć, towarzyszko Strzelecka?

— Towarzyszu Stalin, to niewytłumaczalna zagadka…

Spojrzał złowrogo:

— Boicie się nazywać rzeczy po imieniu?

— Boję się. Boję się, ponieważ dysponuję tylko jednym, jedynym faktem. Nie chciałabym wyciągać zbyt daleko idących wniosków… To może być czysty zbieg okoliczności.

— W NKWD nie ma żadnych zbiegów okoliczności.

— Skoro tak, to wniosek jest prosty: Jeżowa i Boczarowa łączy wspólna tajemnica. Postanowili okazywać na zewnątrz, że między nimi panują stosunki wyłącznie służbowe. I przedobrzyli. Wszystko pozostałoby niezauważone, gdyby nie statystyka. A statystyka jest nieubłagana: z żadnym z podwładnych Jeżow nie utrzymuje tylko i wyłącznie stosunków służbowych.

— Czy mogłybyście wyrazić to jasno?

— Spisek.

Szef Zarządu NKWD w Kujbyszewie, starszy major bezpieczeństwa państwowego Boczarow, jest sam w podziemnym korytarzu. W podziemnym korytarzu władzy. Nad jego głową wznosi się sto trzydzieści metrów litej skały. To tu, w zakolu Wołgi w Górach Żygulowskich, znajduje się przyszła stolica Europy. Tylko na jedno pytanie nie ma na razie odpowiedzi: kto będzie w tej stolicy rządzić? Stalin-Dupalin kopie sobie grób. Wkrótce wykosi całą partię i zostanie sam jak palec. Za plecami Stalina stoi trzech pretendentów: Jeżow, Frynowski, Berman. Taki triumwirat. No i on, Boczarow. Ci trzej może i przejmą władzę, ogólne kierownictwo, ale to on kontroluje systemy łączności w powstającym centrum.

Ci w Moskwie mogą sobie teoretyzować do usranej śmierci, a tymczasem on, Boczarow, pozbierał z całego GUŁAG-u ekspertów od łączności rządowej. I wszyscy byli zgodni: nie do pomyślenia jest, by wódz pozostawił drugą stolicę na pastwę losu. Skoro Stalin koncentruje w Górach Żygulowskich sieci łączności, to znaczy, że zaopatrzył się w specjalny mechanizm sterujący, który uruchamia i blokuje systemy komunikacji.

Boczarow pokazał fachowcom żygulowskie podziemia załadowane aparaturą telekomunikacyjną. Eksperci uważnie wszystko obejrzeli i wskazali: tutaj, to miejsce w płycie pancernej, właśnie tutaj Stalin podłączy to urządzenie, które pod względem komplikacji nie ustępuje najlepszym maszynom szyfrującym, a gabaryty ma mniej więcej wielkiego atlasu geograficznego. Oto wnęka w głównym panelu sterowania. Po umieszczeniu w niej tego urządzenia będzie można uruchomić wszystkie systemy łączności. Po jego wyjęciu nikt nie będzie w stanie wykorzystać podziemnego miasta do kierowania krajem.

Boczarowowi został jeszcze jeden problem do rozstrzygnięcia: kto i gdzie wykonał Dupalinowi to zabezpieczenie. Musiało być zamówione za granicą. Dupalin ma kilku godnych zaufania ludzi: osobistego sekretarza Poskriebyszewa, szefa ochrony Własika. Ale Dupalin nigdy nie pozwoliłby im na wyjazd z kraju. Zamówienie za granicą mógł złożyć tylko jeden człowiek. Chołowanow.