Wiktor Suworow: Wybór

Tytuł oryginalny: Выбор

Tłumaczył Andrzej Mietkowski

· Nastia Strzelecka vel Anastasia de Streleza (alias Feniks) – infantka

· Chołowanow (alias Gryf) – wicedyrektor Instytutu Rewolucji Światowej

· Rudolf Mazur – czarodziej

· Towarzysz Stalin – dyrektor Instytutu Rewolucji Światowej, sekretarz generalny WKP(b)

· Szyrmanow – szef specgrupy KONTROLI

· Towarzysz Beria – ludowy komisarz spraw wewnętrznych NKWD

· Kniaź Mahmud Sagałajew – dowódca Kompieńskiego Pułku Lejbgwardii

· Rotmistrz Szewców – szef sztabu Kompieńskiego Pułku Lejbgwardii

· Towarzysz Jeżów – ludowy komisarz transportu wodnego NKWT, generalny komisarz bezpieczeństwa państwowego

· Wujaszek Wasia – kat-filmowiec

· Ma.ka.ry – specoperator, snąjper-egzekutor

· Towarzysz Akazis – wzorowy czekista

· Melor Kabalawa – komendant specpociągu

· Seńor Jerveza – dłużnik, bywalec Saint-Denis

· Michaił Szołochow, Konstantin Simonow – pisarze

· Mikołaj Kuzniecow (alias Puch) – kajzer niemiecki

· Towarzysz Zawieniagin – były dyrektor Kombinatu Polimetalurgicznego NKWD

· Frau Bertina – dyrektorka szkoły z internatem

· Kombryg Seriebriański – czekista z krwi i kości

· Towarzysz Trilisser – komandarm drugiego stopnia

· Zaraza – mandatariuszka grupy hiszpańskiej

· John Hussell – tajny doradca prezydenta USA

· Sasza Jurin – kapitan drewnowca

· Śledczy Iwanowa – cóż za kobieta!

· Wspaniały Rodriguez

· Malarz wiedeński

· Edek – szyfrant-telegrafista

· Rotmistrz Sinielnikow

· Esauł Ławrentjew

· Drągal z młotkiem

· Wykidajło Heinz

· Ciech Ciechowicz – speckonduktor w specwagonie

· Ponadto: ochroniarze, delegaci, czekiści, grąfolodzy, akustycy, dziwki, oprawcy, publiczność cyrkowa, kapusie, psy, Abwehra, robotnicy, chłopi, finansiści, Kozacy, Inteligencja pracująca, bywalcy „Demokracji”, owczarze, szerokie masy…

Nie macie chwili do namysłu. Oczekuję odpowiedzi natychmiast, bez zastanowienia. Pytanie – i już odpowiedź.

– Rozumiem.

– Nawet nie natychmiast. Chcę usłyszeć odpowiedź, zanim jeszcze wypowiem ostatnią sylabę pytania.

– Rozumiem.

– Pytanie będzie raczej nieoczekiwane, ale dacie odpowiedź, nim zdążę je do końca zadać.

– Rozumiem.

– Chcę poznać wasz pierwszy impuls, pierwszy odruch. Waszą jednoznaczną zgodę, albo równie kategoryczną odmowę.

– Rozumiem.

– Gotowa?

– Gotowa.

– Pytanie brzmi: czy chcecie zostać królową Hiszp…?

– Chcę, towarzyszu Stalin.

Już dawno przestał omijać kałuże. Bo i po co. Wiatr zerwał mu kapelusz z głowy, rzęsisty deszcz zmoczył go do suchej nitki, do ostatniego gwoździa w zelówkach. Nasączył płaszcz i marynarkę. Przemoczył tak, że ukryta w kieszeni chustka nadaje się tylko do wyżęcia.

Deszcz zacina bezlitośnie – a on idzie przed siebie, maszeruje przez wiatr i słotę. Maszeruje donikąd. Idzie noc, potem dzień, znowu noc. Zmókł nie tylko od góry do dołu, od czubka głowy do pasa i w dół, ale i od dołu do góry – od zelówek do pasa i wyżej. Po cóż miałby obchodzić kałuże?

Kroczy z ciemności w ciemność. Idzie nastroszony, głowa otulona kołnierzem. Kołnierz jest ciężki, przesiąkł wodą. Za pazuchę zaciekają cienkie strumyczki wilgoci. Jeżeli wtuli się szyję w kołnierz, nie jest tak zimno. Dlatego wtula szyję w kołnierz, próbując się rozgrzać. Ziąb!

Wiatr nie zadowolił się kapeluszem, próbuje jeszcze zedrzeć palto. Wicher dmie ze wszystkich stron naraz. Nietutejszy wicher. Skandynawski. Niesie ze sobą zapach śniegu i straszliwy ziąb. Dlatego szczękał zębami, ale już przestał. Skurcz ściągnął mięśnie i szczękanie ustało.

Deszcz też nietutejszy, nie berliński. Długie, przezroczyste krople z kryształkami lodu w środku. Krople nie z gatunku „plask-plask”, ale raczej „dum-dum”. Zacinają w czarne szyby wygaszonych okien. Trafiając pod podeszwy – szeleszczą i chrzęszczą. Nasączywszy trzewiki pod wpływem ciepła przemieniają się w zwyczajne krople deszczu i chlupią w butach, jak zdezelowane tłoki. Ciężkie nasączone nogawki oblepiają łydki i uda.

Woda wypływa z nich strumykami – jedne wprost do cholewek butów, inne na ziemię. A z mroku wlepiają się weń straszne oczy: RUDOLF MAZUR – CZARODZIEJ.

Towarzyszu Chołowanow, co wam mówi nazwisko Rudolf Mazur?

– Towarzyszu Stalin, to światowej sławy sztukmistrz i hipnotyzer.

– Towarzyszu Chołowanow, tyle to ja sam wiem. Każdy to wie. Nie chcę wysłuchiwać od was tego, co wie każdy. Macie informować mnie o tym, czego nie wie nikt, łącznie ze mną.

– Towarzyszu Stalin, mam dla was takie informacje.

W przemoczonego wbijają się z sąsiedniego muru te same oczy: RUDOLF MAZUR – CZARODZIEJ. Na następnym domu to samo. Świdrujący wzrok czarodzieja przenika ciemność z każdego berlińskiego muru.

Deszcz zacina po trzypiętrowych afiszach. Wiatr porywa z dachów strumienie wody, ciska w oczy czarodzieja. W zamglonym świetle latarni magnetyczny wzrok przenika wodny pył.

Przemoczony staje w mroku. Woda zalewa mu twarz, jak na afiszach. Zerka pod nogi, potem zbiera się w sobie i spogląda w oczy czarodzieja.

Kto to taki ten Rudolf Mazur? Jakiej narodowości?

– Zjeździł cały świat. W każdym kraju czuje się jak w domu, zna chyba wszystkie języki. Pochodzenie nieokreślone, od kilku miesięcy mieszka w Berlinie, ale Niemcy nie uważają go za swego.

– A za kogo?

– Za Polaka.

– A Polacy?

– Za Rosjanina.

– To w takim razie za kogo mają go Rosjanie?

– Za rodowitego Niemca, towarzyszu Stalin.

Na ogromne postrzępione afisze RUDOLF MAZUR -

CZARODZIEJ tu i ówdzie nalepione zostały niewielkie plakaciki. Na szkarłatnym tle ta sama podobizna, to samo magnetyczne spojrzenie. Tylko treść odmienna: RUDOLF MAZUR – WRÓG NARODU I VATERLANDU. A pod zdjęciem – jedynka z wieloma zerami. Uśmiechnął się: Gestapo wysoko ceni ludzi.

Moskwa. Nieprzenikniona noc. I ciężka ulewa.

Deszcz ze śniegiem. A raczej nie deszcz i nie śnieg, tylko coś pomiędzy: wielkie krople z kryształkami wewnątrz. Można by pomyśleć, że skoro zwykłe krople uderzają tak rytmicznie, to krople z kryształkami powinny bębnić niczym werbel. Nic podobnego – osiadają mięciutko na oknach. Krople nadnaturalnej wielkości, jak grusze Miczurina *[*Iwan Miczurin – rosyjski sadownik, twórca nowatorskich metod hodowlanych. „Zasługi Miczurina dla nauki rosyjskiej i światowej są olbrzymie. Udało mu się mianowicie – pierwszemu w świecie – skrzyżować jadalne jabłko z jadalną gruszką i wyhodować nowy, odporny na mrozy, niejadalny owoc. Udowodnił w ten sposób, że wszystkie teorie genetyczne są niesłuszne” – cyt. za: W. Jeroflejew, „Moskwa-Pietuszki”, Kontra, Londyn 1976, przypis N. Stawisky’ego [przyp. tłum.] z podręcznika biologii dla klas piątych.