Boris Akunin - Diamentowa karoca 2 - Między wierszami

– A ja na podstawie zeznań mojego sługi sporządzę szczegółowy r-rysopis człowieka, który dotknął szyi Błagolepowa. Ale dość gdybania. Może Satsumczycy jednak się zjawią.

Kuter zmarłego kapitana Błagolepowa przycumowany był na odległej od Settlementu przystani, pośród łodzi rybackich.

Dwie godziny przed świtem zasadzka została zastawiona. Japońscy policjanci zaczaili się pod pomostem, na samym kutrze i w pobliskich łodziach. Lockston ze swymi konstablami ulokował się wewnątrz magazynu na brzegu.

Było bardzo ciemno i bardzo cicho, tylko wzdychała zatoka i raz po raz spoza obłoków na krótko wyzierał księżyc.

Tkwić w magazynie z białymi policemanami Erast Pietrowicz uznał za nudne. Wolał znaleźć się wraz z Asagawą i jego ludźmi tuż obok kutra. Radcy tytularnemu i czterem policjantom dostało się stanowisko pod pirsem, po kolana w wodzie. Wystarczył kwadrans, by Fandorin zaczął marznąć, a w pół godziny później nie trafiał już zębem na ząb, lecz przyszło cierpieć, by nie ośmieszyć się przed tubylcami.

Ilekroć spomiędzy desek pomostu przesączało się światło księżyca, młody człowiek starał się przyjrzeć milkliwym sąsiadom. Żaden z nich nie miał broni palnej, a i białej również, tylko długie pałki. Jednakże podczas burdy w Rakuenie Erast Pietrowicz zdołał już dostrzec, jak sprawna to broń w rękach mistrza, i dlatego docenił kiepski na pozór ekwipunek japońskich policjantów.

Zdumiało go zwłaszcza, że z dziesiątki ludzi Asagawy czterej byli w okularach. Myśl o rosyjskim stójkowym w okularach nie mieściła się w głowie – śmiech na sali. A u funkcjonariuszy japońskich okazywało się to na porządku dziennym. Nie wytrzymawszy, Fandorin spytał cichutko inspektora, co oznacza ten dziwny fenomen: może jakąś fizjologiczną narodową skłonność do krótkowidztwa?

Inspektor odpowiedział poważnie i wyczerpująco. Wyjaśnił, że ludzie noszący godność samurajów mieli od dziecka nawyk lektury i samouctwa. U policjantów dążenie do wiedzy rozwinięte bywa szczególnie z korzyścią dla służby, lecz szkodą dla wzroku. Niemniej podobne zajęcia tolerowane są wciąż przez zwierzchność, albowiem i dziś, w czasach postępu, przedstawiciele władzy powinni być ludźmi wykształconymi, bo ludność straci dla nich szacunek, a brak szacunku dla przedstawicieli władzy jest zgubna dla społeczeństwa.

I oto szczękając zębami, po kolana w wodzie, Erast Pietrowicz rozmyślał, jakiej to strasznej pomyłki dopuścił się rząd jego kraju, gdy po wyzwoleniu chłopów nie wykorzystał szlachty na rzecz społeczeństwa. Gdybyż rozpuścić wtedy naszą żałosną policję, pełną nieuków, na wskroś sprzedajną, i zamiast niej zacząć przyjmować na stójkowych i wiejskich policjantów szlachecką młodzież! Cóż za kapitalna idea: policja górująca nad ludnością wykształceniem i doświadczeniem intelektualnym, policja jako wzór do naśladowania! Przecież tylu jest u nas w Rosji pięknoduchów i nierobów po maturze. Dziś trawią życie bez najmniejszego pożytku, a czasem z racji młodzieńczego idealizmu i żaru bezpłodnych uczuć idą na lep rewolucjonistów. Co za uszczerbek dla państwa i społeczeństwa!

Dopiero stuknąwszy czołem o szorstką belkę, Erast Pietrowicz przyłapał się na tym, że dał mimowolnie folgę bezpłodnym marzeniom. Szlachta – stójkowi, cóż za fantazje!

Potrząsnął głową, odganiając senność. Dobył z kieszeni zegarek. Trzy minuty po piątej. Mgła zaczynała szarzeć.

Gdy ciemnobłękitne wody zatoki liznął pierwszy, niepewny jeszcze promień słońca, stało się w pełni jasne, że Satsumczycy nie przyjdą.

Myślałeś: koniec,

Nie ma śladu nadziei -

Wtem promień słońca.

Dopóki pan spał, Masa zdążył uporać się z mnóstwem ważnych spraw. Wymagało to odpowiedzialnego, przemyślanego podejścia – wszak nie co dzień zaczyna się życie na nowo.

O gaijinach Masa wiedział mało, o panu zaś prawie w ogóle nic, dlatego też – rzecz jasna – truchlał, by nie palnąć głupstwa, ale duszę miał pełną oddania i stanowczości, a to grunt.

Shirota-san jeszcze wczoraj przedstawił mu jego obowiązki: prowadzić gospodarstwo, kupować prowiant, przygotowywać posiłki, czyścić ubranie – jednym słowem robić wszystko, żeby pan o nic nie musiał się troszczyć. Na wydatki Masa otrzymał dwadzieścia jenów, a do tego pensję za miesiąc z góry.

Pensja była hojna i zużył ją tak, jak się godzi wiernemu wasalowi, to jest na to, by zyskać godny swej służby wygląd.

Yakuza przezwiskiem Borsuk umarł wraz z szajką Chorei-gumi. Teraz w tym samym ciele zrodził się nowy człowiek imieniem Shibata-san, nie: raczej mister Masa, który winien był odpowiadać swemu mianu.

Przede wszystkim Masa udał się do cyrulika i kazał sobie obciąć pokryty laką warkoczyk i ostrzyc się. Rezultat był, oczywista, kiepski: z góry biel, czerń po bokach, niby łysina u starszych gaijinów. Ale włosy rosły Masie w okamgnieniu, za dwa dni łeb pokryje szczecina, a za miesiąc puści się cudny jeżyk. Każdy zobaczy, że jego właściciel to człek nowoczesny, z europejskim szykiem. Nie darmo wszyscy w Tokio nucą kuplety:

Kropnij w główkę jegomościa,

Co warkoczyk z laki ma,

A usłyszysz odgłos czczości,

Bo rozumu ani źdźbła.

Kropnij w główkę jegomościa

Który ostrzygł się do cna,

A usłyszysz plusk mądrości:

Łebski - olej w głowie ma.

Masa popukał się w świeżo ostrzyżone ciemię i poczuł satysfakcję. No, a pokąd nie odrosną włosy, można pochodzić w kapeluszu. Za ledwie trzydzieści senów nabył w handelku starzyzną elegancki filcowy melonik, lekko tylko wytarty.

Tam też się przebrał: kupił marynarkę, koszulę ze sztywnym gorsem i mankietami, kraciaste pantalony. Przerzucił stos butów, trzewików, sztybletów, lecz z gaijińskim obuwiem postanowił na razie poczekać: nazbyt już było idiotyczne, niewygodne, a zdejmuje się i wkłada strasznie długo. Pozostał przy swoich drewnianych sandałach - geta.

W nowej postaci prawdziwego cudzoziemca wybrał się do jednej z dawnych przyjaciółek, która najęła się za służącą przy rodzinie amerykańskiego misjonarza: żeby, po pierwsze, pokazać się w całym nowomodnym szyku, a po drugie – wypytać o gaijińskie nawyki i obyczaje. Zdobył wiele zadziwiających i niezbędnych informacji, aczkolwiek nie bez trudu, bo nierozgarnięta dziewucha pchała się z czułościami, całego go obśliniła. A przecież przyszedł nie na igraszki, ale za interesem.

Teraz Masa czuł się dostatecznie uzbrojony, by przystąpić do służby.

Szczęśliwym trafem pan wrócił do domu dopiero o świcie i spał prawie do południa – nie zbrakło czasu, aby przygotować się jak należy.

Masa przyrządził eleganckie śniadanie: zaparzył wyborną jęczmienną herbatę, rozłożył na drewnianej tacy kęski morskiej skolopendry, żółty kawior uni, przejrzyste skrawki ika, skomponował pięknie marynowane śliwki z kiszoną rzodkwią, ugotował najdroższy ryż i oprószył go siekanymi morskimi wodorostami, zwłaszcza zaś godne pochwały było śnieżnobiałe świeżutkie tofu z aromatyczną, subtelnie brunatną pastą nattō. Stosownie do pory roku tacę zdobiły drobne żółte chryzantemy.

Wniósł to cudo do sypialni. Bezszelestnie siadł na podłodze i zaczął czekać, kiedyż wreszcie pan się zbudzi, ale ów nie otwierał oczu, oddychał cicho, regularnie i tylko z lekka drgały mu długie rzęsy.