Boris Akunin - Nefrytowy Różaniec

Ojciec i córka wymienili spojrzenia.

– Opowiadają jakieś brednie – rzucił ze sztuczną obojętnością Cullighan. – O bandytach w czarnych chustach, o bezgłowej zjawie… Ale ludziom z doliny nie można wierzyć. Jedni to poganie, a drudzy bezbożnicy.

– I nie chciałby się pan dowiedzieć p-prawdy? Wszak dolina to pańska ziemia.

Cork chytrze przymrużył oko.

– Chciałby pan naciągnąć mnie na pieniądze? Nic z tego. Ja pana nie zatrudniałem. Skoro pułkownik płaci, to jego sprawa. Widziałaś, Ash, jaki cwany? Za jedną robotę podwójna zapłata!

Dziewczyna, należy jej oddać sprawiedliwość, zaczerwieniła się lekko – wstyd jej było za tatusia.

– Mister Fandorin nie jest taki.

Rodziciel tylko machnął ręką – że niby zna się na ludziach.

– Wiesz pan co? – podjął zniżonym głosem. – Jak pan chce dodatkowo zarobić, to niech pan powie pułkownikowi, że znalazł pan w Dream Valley jakąś rudę, która zawiera srebro czy tam złoto. Ja się na tych sprawach nie znam. Pan jest inżynierem, pan wie lepiej. I wtedy może pan liczyć na moją wdzięczność. Kapujesz pan?

Hodowca wyczekująco popatrzył na gościa.

Ten zaś spoglądał na Ashleen. A cóż ona na to?

Ani cienia zażenowania. Promiennie uśmiechnięta. A jednak niedaleko pada jabłko…

– K-kapuję. Chce pan, żeby mister Star drożej zapłacił za dolinę. Potrzebuje pan pieniędzy na rozwój interesu. Ale ja nie jestem inżynierem górnikiem i nie znam się na złożach. To raz. Poza tym nigdy nie kłamię dla osiągnięcia korzyści. To dwa.

Przez jakiś czas gospodarz patrzył na niego bez słowa, coś w myślach kalkulując. Potem zaś wygłosił dość niezrozumiałe zdanie:

– Cóż, przyjemnie mieć do czynienia z człowiekiem przyzwoitym i w miarę rozumnym.

Było jednak widać, że mister Cork stracił wszelkie zainteresowanie rozmówcą. Nie minęła nawet minuta, kiedy wstał i tłumacząc się pilnymi zajęciami, opuścił jadalnię.

Służąca chciała sprzątnąć brudne talerze i podać deser, ale Ashleen fuknęła:

– Wyjdź, Sally! Nie kręć mi się tutaj.

I gdy za dziewczyną zamknęły się drzwi, z uroczą bezpośredniością przysunęła krzesło, pochyliła się blisko twarzy Fandorina i zaszeptała:

– Jaka ja jestem głupia! Przecież już w karecie mówił pan o Dream Valley a ja to puściłam mimo uszu. Strasznie się martwię tymi pogłoskami. Przecież wiem, po co pułkownik tu pana przysłał. Jeśli to prawda, że w dolinie zagnieździła się banda, tej ziemi nikt nie kupi nawet za dziesięć tysięcy. Wtedy do końca życia zostanę starą panną! Mister Fendorin, kochany, od razu widać, że jest pan człowiekiem mądrym i doświadczonym. Niech mi pan pomoże! Niech pan nie gubi biednej dziewczyny! Przecież jest pan prawdziwym dżentelmenem, na całe sto procent! Nie tylko z manier, jak inni, ale naprawdę!

Daleko było pretensjonalnym miejskim pannom do Ashleen Cullighan. Rozmawiała z Erastem Pietrowiczem zaledwie trzeci raz, a zachowywała się tak, jakby się znali i przyjaźnili od wielu lat. Szeptała niemal w samo ucho, pasemko rudych włosów przyjemnie łaskotało policzek Fandorina, a on się nie odsuwał – i to nie tylko dlatego, że byłoby to niegrzeczne.

– Ja przecież wiem, o co tam chodzi – mówiła Ashleen, co chwila oglądając się na drzwi. – Rosjanie i mormoni tylko udają, że się nienawidzą, a tak naprawdę się zwąchali. Jestem pewna! Umyślnie rozpuszczają złe pogłoski, żeby tata obniżył im dzierżawę. A to są akurat moje własne pieniądze, wszystko dostaję ja. Nie jest tego wiele, zaledwie dwa tysiące rocznie. Ale nic więcej tata mi nie daje, wszystko topi w interesie. – Ashleen przycisnęła rękę do biustu. – Ale jeżeli dzierżawcy nie kłamią, to już prawdziwe nieszczęście… Odejdą z doliny, a nowych się nie znajdzie. Komu potrzebna ta cała Dream Valley? Łąk i pastwisk wszędzie pełno, cała preria. A w tych stronach oprócz mormonów i Rosjan nikt nie uprawia roli. I co, mam chodzić w zeszłorocznych sukniach? Kochany mister Fendorin, proszę mi obiecać jedno!

Wczepiła się gorącymi paluszkami w jego nadgarstek.

– Jeżeli mormoni są w zmowie z Rosjanami, nie wejdzie pan z nimi w konszachty, ale wszystko ujawni! Dream Valley nie może stracić na wartości!

Jej zarumienioną buzię dzieliły od twarzy Fandorina jakieś cztery cale, nie więcej. Erast Pietrowicz wciągnął nozdrzami aromat dziewczęcej skóry i spuścił oczy. Wyszło jednak jeszcze gorzej.

Z góry, przez rozchylony kołnierzyk koszuli, otwierał się cudowny widok na falującą w zdenerwowaniu pierś dziewczyny. Wtedy w karecie krępował się zaglądać jej w dekolt, toteż dopiero teraz odkrył niezwykle ponętne zjawisko: piersi Ashleen nie były piegowate, lecz matowo białe, jak to się zdarza u blondynek, u rudych zaś praktycznie nigdy.

– Niech mi pan da słowo honoru, że nie będzie pan grać przeciwko mnie – szepnęła i jej rozchylone usta lekko zadrżały.

W innych okolicznościach Fandorin uznałby, że dziewczyna chce, by ją pocałował. Wiedział jednak świetnie, że po prostu walczy o swój posag. Chce wyjść za mąż za swego grzechotnika.

– Słowo honoru – rzekł Erast Pietrowicz i wstał.

Promień światła w królestwie ciemności

Przenocowali w Splitstone i ruszyli w drogę wczesnym rankiem.

O kilka mil od miasteczka równina dochodziła do skał. Początkowo niewysokie, stopniowo pięły się coraz wyżej, wyżej, aż do górskiego grzbietu z ostrymi, poszczerbionymi wierzchołkami.

Wąski wąwóz Bottle-Neck, Szyjka Butelki, przypominał pęknięcie w kamiennym murze. Zrobić drogi w szczelinie dzierżawcy nie zdążyli (a może nie chcieli), toteż można się było tu poruszać jedynie piechotą albo w siodle. Kuźma Kuźmicz objuczył swoimi zakupami dwa muły, które prowadził za uprząż. Fandorin jechał obok na swojej kasztance (rzeczywiście bardzo spokojnej i posłusznej). Masa truchtał z tyłu na pękatym, kosmatym kucu, od czasu do czasu wydając melodyjny brzęk, kiedy jego imponujące ostrogi zahaczały o skałę.

W połowie drogi wydarzyła się drobna przygoda. Jeden z mułów poślizgnął się, omal nie upadł, i na ziemi znalazł się cały ładunek: nowy lemiesz do pługa i płócienny worek. Lemiesz nie ucierpiał, ale worek pękł i wysypały się z niego różne różności: cynowe naczynia, książki, odzież, wśród której mignęło coś jaskrawoczerwonego ze złotym połyskiem.

– Co to? – zainteresował się Masa.

– Książka. – Łukow pośpiesznie upychał rzeczy z powrotem. – Autor Czechow. Chyba ktoś nowy. Jewdokia zamówiła; w zeszłym kwartale wypracowała najwięcej osobogodzin i należy jej się nagroda od zarządu.

– Nie, to.

Japończyk wyciągnął już schowany w worku intrygujący przedmiot. Był to czerwony gorset z czarnymi wstążkami, a w ślad za nim ukazały się różowe pantalony obszyte koronką.

Przewodniczący odebrał Masie damskie intymne fatałaszki i upchnął je głębiej.

– To dla dzieci. Kobiety potną na kawałki i poszyją sukienki dla lalek. Dzieci to nasza przyszłość, niczego im nie żałujemy.

– Sukienki dla lalek? Z p-paryskiej bielizny?

Kuźma Kuźmicz prostodusznie podniósł na Fandorina swoje niebieskie oczka.

– Oj, ja się na takich rzeczach zupełnie nie znam. Poprosiłem pana Scotta, żeby zamówił w guberni coś jedwabnego, koniecznie ze wstążkami, i żeby było kolorowe. Może nic innego tam nie mieli. Albo chciał z nas zadrwić. Sam pan widział, jaki to człowiek: złośliwy, niedelikatny.

Erast Pietrowicz nic na to nie odrzekł. W końcu to nie jego sprawa.