Boris Akunin - Nefrytowy Różaniec

– Oho! Jeszcze jedna obelga! – Rattler odwrócił się do „pinka” z udawanym zmieszaniem. – Co na to powiesz, Mel? Jesteś w takich sprawach autorytetem, no i w ogóle prawie sługą prawa.

– Myślę, że dwa kapelusze. Jak chcesz, to weź mój – odrzekł z zastanowieniem Scott. – Jesteś stroną obrażoną, więc ty powinieneś rozkładać.

Zagadkowa wypowiedź całkowicie zadowoliła Teda.

– No cóż, panie Pyskata Gęba, bierz pan swoją armatę i zapraszam na spacer.

Zabijaka, pogwizdując, wyszedł pierwszy. Któryś z kowbojów rzucił Erastowi Pietrowiczowi herstala.

Wszystkie naboje były na miejscu. Iglica kurka nieuszkodzona. Lufa w porządku. Bębenek też.

Niewątpliwie zanosiło się na pojedynek czy jak to się tu u nich nazywa, kiedy dwaj idioci samce próbują pozabijać się nawzajem z powodu samicy.

Trudno, powiedział sobie Erast Pietrowicz. Przestrzelę narzeczonemu rękę. Do wesela się zagoi.

Wszyscy wyczekująco patrzyli na obcego.

Właściciel saloonu, dobra dusza, podszedł i szepnął:

– Za ladą jest wyjście na dwór.

Pozostali nie byli tak miłosierni.

– Trzeba powiedzieć Ronowi trumniarzowi, że będzie miał dzisiaj robótkę.

– Hej, lalusiu, powiedz chociaż, jak się nazywasz?

– Erast Fandorin – odrzekł ten, wkładając cylinder przed uszkodzonym lustrem.

– A what ? Lepiej napisz to na papierku. Krewni przyjadą, a na nagrobku ani imienia, ani nic. Przykra sprawa.

Był najwyższy czas zakończyć cały ten cyrk. Erast Pietrowicz wyszedł na ulicę i przekonał się, że z Tedem Rattlerem bynajmniej nie pójdzie mu łatwo.

Dwa kapelusze, oznaczające stanowiska strzelców, były rozłożone bardzo daleko od siebie – w odległości co najmniej czterdziestu kroków. Dla automatycznego smith &wessona, wiszącego u pasa przeciwnika, był to dystans całkiem normalny. Ale malutki miejski rewolwer o krótkiej lufie, obliczony na szybki ogień, nie nadawał się do celnego strzelania na taką odległość. Już po raz trzeci w ostatnich dniach herstal zawodził. To nieamerykańska broń, trzeba będzie się postarać o coś większego. Oczywiście, jeśli jeszcze będzie okazja.

Sądząc ze złudnie rozluźnionej postawy, z nonszalanckiego poruszania palcami prawej ręki (dla poprawy ukrwienia przed strzelaniem), Rattler był przeciwnikiem doświadczonym i odznaczającym się zimną krwią.

Na werandę saloonu wysypali się widzowie. Można by poprosić o rewolwer któregoś z nich, ale widać po ich twarzach, że żaden by nie dał. Ted Grzechotnik to ich bożyszcze. Kowboje przyszli popatrzeć, jak zastrzeli przyjezdnego elegancika ze Wschodu. Będzie o czym porajcować w saloonie i na ranczu co najmniej przez tydzień.

Melvin Scott podjął się obowiązków ni to sędziego, ni to sekundanta. Wyglądało na to, że nie po raz pierwszy występuje w tej roli.

Wyjął z kabury jeden ze swych dwóch rewolwerów i celując gdzieś w górę, oznajmił:

– Jak brzęknie, możecie robić, co chcecie, panowie. Biegać, skakać, strzelać. Uprasza się nie trafiać w widzów i nie wybijać szyb.

W oknach tkwiło mnóstwo twarzy; na wszystkich malował się jednakowy wyraz oczekiwania i chciwej ciekawości.

Z piętra hotelu Great Western patrzył na Erasta Pietrowicza sługa Japończyk. Uniósł jedną brew. Oznaczało to: czy potrzebujesz pomocy, panie?

Fandorin gniewnie szarpnął ramieniem: idź do diabła. Wówczas Masa wygodniej rozsiadł się na parapecie, wyjął fajeczkę i zaczął ją nabijać japońskim tytoniem, przypominającym drobno posiekane końskie włosie.

Wyjście było tylko jedno – skrócić dystans. Poruszając się zrywami i robiąc uniki przed kulami, zbliżyć się do przeciwnika na jakieś piętnaście kroków i dopiero wtedy strzelać. Najgorzej będzie, jeśli Rattler zacznie strzelać z biodra, nie celując – wtedy można się nadziać na przypadkową kulę. Najbezpieczniejszy będzie potrójny przewrót do przodu, ale jedno ubranie jest już bezpowrotnie stracone, tylko tego jeszcze brakuje, by zniszczyć ostatnie. Lepiej chyba zaryzykować. A w ogóle ciekawe, w co celuje Melvin Scott. Chyba nie do wrony?

Huknął strzał, natychmiast zagłuszony głębokim i nawet dość melodyjnym „Bommm!” – kula trafiła w dzwon na wieżyczce, której Erast Pietrowicz początkowo omal nie wziął za kościół.

Rozpoczął się pojedynek.

Nie spuszczając z oczu prawej ręki Teda, Fandorin sprężył się do skoku. O niczym innym już nie myślał, dwaj pozostali Przewodnicy usunęli się w cień, pozostał tylko jeden, a ten wiedział, co do niego należy.

Rattler jednak nie śpieszył się, nie zaczynał strzelać. Wszystko jasne: chce, żeby pierwszy strzelił ze swego straszaka wróg – potem sąd weźmie to pod uwagę.

Krok naprzód. Jeszcze jeden. Jeszcze.

Grzechotnik chyba przejrzał tę taktykę. Jego dłoń wykonała błyskawiczny ruch i już trzymała rewolwer. Ale wystrzał nadal nie padał. Lufa poruszała się leciutko, w takt nierównomiernych, to w lewo, to w prawo kroczków Fandorina.

Niedobrze. Ten Otello jest bardziej niebezpieczny, niż się wydawał na pierwszy rzut oka. Za nic nie dopuści przeciwnika na piętnaście kroków. Trzeba będzie jednakowoż ubrudzić czarne ubranie. A kurz jest tu u nich czerwony, z domieszką gliny; Masa pewnie tego nie doczyści.

Erast Pietrowicz zerwał z głowy cylinder, którego już doprawdy nie było sensu niszczyć, i rzucił w bok. Cylinder wzleciał w górę, zatoczył łuk i wylądowałby dokładnie na parapecie obok Masy, ale Rattler poruszył lufą wypluwając z niej kłąb ognia i nakrycie głowy zakręciło się i upadło z dziurą w denku.

Co za łotr! Drugi londyński cylinder w ciągu czterech dni!

Wokół rozległa się wrzawa, oklaski. Na skupionej twarzy Grzechotnika mignął krótki chełpliwy uśmieszek.

Teraz!

Jeszcze sekunda i rozwścieczony Erast Pietrowicz odpowiedziałby na numer z przestrzeleniem cylindra własną sztuczką jeszcze efektowniejszą: w Splitstone chyba raczej nie widziano potrójnego salta ze śrubą i strzelaniem w pozycji „do góry nogami”, ale w tej chwili z tyłu dobiegł szybki tętent kopyta i przeraźliwy krzyk:

– Ted! Teddy! Ani mi się waż!

Rattlerowi opadła szczęka, opuścił rękę ze smith &wessonem.

Ulicą pozostawiając za sobą kłąb kurzu, pędziła galopem miss Cullighan. Osadziła konia między przeciwnikami i zakręciła się w miejscu.

Panna zdążyła się przebrać. Zamiast jedwabnej sukni – kurtka i spodnie, zamiast kapelusika – białe sombrero. O dziwo, nawet w tym dziwacznym stroju było jej do twarzy.

– Obiecał mi pan przecież nie chodzić pod Głowę Indianina! – krzyknęła z wyrzutem do Fandorina. – Dał mi pan słowo dżentelmena!

– Ale ja w-właściwie…

– A ciebie, przeklęty idioto, przestanę kochać, zobaczysz! – krzyknęła Ashleen na narzeczonego. – Co mi obiecywałeś? Wszyscy mężczyźni to łgarze! Powiem tacie i wyrzuci cię z rancza! Będzie tylko zadowolony!

– Ash, co ty? No co ty? – wymamrotał Ted, cofając się przed szczerzącym zęby końskim pyskiem. – Ja przecież tylko…

– Zamknij się, durniu! Nie chcę na ciebie patrzeć!

Widzowie obserwowali kłótnię zakochanych z taką samą chciwą ciekawością jak przedtem pojedynek. Z rozrywkami w Splitstone musiało być zaiste kiepsko.

A Erastowi Pietrowiczowi zrobiło się żal dziewczyny. Mogłaby sobie znaleźć lepszego konkurenta niż ten wredny grzechotnik.

Ranczo „Dwa Księżyce”

Ktoś dotknął z tyłu jego ramienia.

Był to sekundant, sklepikarz i miejscowy agent Pinkertona w jednej osobie.