Boris Akunin - Nefrytowy Różaniec

Kiedy doszli do bramy, rzeczywiście czekał tam już zaprzężony ekwipaż. W pierwszej chwili Erast Pietrowicz odniósł wrażenie, że jak Feniks z popiołów odrodził się zniszczony wagon salonka. Ten sam emblemat z gwiazdą, lśniące lakierem boki, kryształowe latarnie w narożnikach. Tylko rozmiary były nieco mniejsze, a na przedzie zamiast lokomotywy czwórka perszeronów. Za to stangret był w cylindrze i białych rękawiczkach.

– Oto mój caravan – oznajmił z dumą pułkownik. – Drugiego takiego nie znajdzie pan na całym świecie. Wykonany na specjalne zamówienie w Londynie. Niech w Splitstone odniosą się do pana z szacunkiem. Na naszym Zachodzie jest jak wszędzie: jak cię widzą, tak cię piszą. A pełno tam awanturników, sam pan zobaczy… No, z Bogiem, chociaż ja w Niego nie wierzę. Niech pan pomoże rodakom. Kto ich ocali, jeśli nie pan i ja?

Mocno uścisnął Fandorinowi rękę. Potem uśmiechnął się nagle i powiedział tonem zwierzenia:

– Wie pan, kiedy wyjeżdżałem z Rosji – nawet się nie obejrzałem. Zawsze byłem zdania, że ojczyzna jest tam, gdzie się robi interesy. Ale ostatnio przyłapuję się na dziwnym uczuciu. – Zniżył głos, jakby przyznawał się do czegoś wstydliwego. – Żal mi Rosji. I czuję się, jakbym czymś wobec niej zawinił. Chyba się starzeję. Robię się sentymentalny. Oto pan i ja, ludzie silni, szczęściarze, porzuciliśmy ją. I świetnie nam się wiedzie. A ona ma ginąć?

– Nie w-wyolbrzymiajmy własnego znaczenia – odparł Erast Pietrowicz z lekką irytacją, „dziwne uczucie”, o którym mówił mister Star, nie było mu całkiem obce. – Przeżyła jakoś i Batu-chana, i okres smuty. Bez naszej pomocy. Rosja to d-dama z charakterem.

Ale Mawrikij Christoforowicz chyba go nie słuchał. Zmienny nastrój pułkownika znów zakreślił zygzak. Star spoglądał ponad ramieniem rozmówcy i przebiegle mrużył oczy, jakby nagle wpadł mu do głowy jakiś pomysł.

– À propos dam z charakterem – szepnął. – Niech no pan spojrzy na tę rudą ślicznotkę.

Naprzeciw bramy rezydencji znajdował się hotel Majestic, imponujący dwupiętrowy budynek w stylu paryskim. Przed oszklonymi drzwiami stała podniszczona, ale porządna bryczka, zaprzężona w parę ślicznych płomiennie rudych kasztanków. Obok przechadzała się dziewczyna w sukni podróżnej i kapeluszu, spod którego wymykały się bujne loki dokładnie takiej samej ognistej barwy. Panna pokrzykiwała na bojów hotelowych, którzy układali w bryczce niezliczone pakunki i koszyki, jednocześnie zaś z ciekawością przyglądała się karecie pułkownika Stara. Podeszła bliżej, dotknęła błyszczących drzwiczek, z zachwytem pokręciła głową. Pułkownika i Fandorina, stojących w cieniu bramy, nie zauważyła.

– Doskonała okazja – nadal cicho odezwał się Mawrikij Christoforowicz. – To jest panna Ashleen, córka starego Córka Cullighana, właściciela Dream Valley. Pewnie przyjechała do Crooktown po zakupy, a teraz wraca do domu, na ranczo. Może podwiezie pan damę? Po co ma się trząść w bryczce po zakurzonej drodze? – Star mrugnął znacząco. – A przy okazji porozmawiałby pan o kupnie doliny. Podobno tatuś świata za córką nie widzi. Dobrze?

– Nie najmowałem się do prowadzenia n-negocjacji handlowych – odparł chłodno Fandorin, próbując się przyjrzeć, czy panna jest urodziwa. Było jednak za daleko, a dziewczyna nie mogła ustać w miejscu – wciąż się kręciła.

– To nie jest polecenie, tylko prośba – powiedział z przejęciem pułkownik. – Gdyby Irlandczyk sprzedał mi dolinę, jako właściciel zaraz bym tam zaprowadził porządek. Przecież robię to nie dla siebie, ale dla ziomków…

Wreszcie dziewczyna obróciła się twarzą. Przykucnęła i obiema rękami poruszyła koło, sprawdzając miękkość resorów.

Znawca kobiecej urody Masa nie odrywał od niej nieruchomych oczu. A więc ładna.

– No, chyba że dla ziomków – rzekł sucho Fandorin. – Ale czy panna Cullighan zechce wsiąść do karety z nieznajomym mężczyzną?

Perła prerii

Zadanie nie było łatwe. Jak nawiązać rozmowę z panną, której nie było się przedstawionym?

Mister Star wykręcił się od tej ryzykownej misji, tłumacząc się swymi napiętymi stosunkami z Cullighanem ojcem. Jeszcze raz pośpiesznie życzył Fandorinowi powodzenia w szlachetnej sprawie i zrejterował za bramę.

Erast Pietrowicz został sam. Przyszło mu na myśl, że byłoby wspaniale, gdyby panna Cullighan coś upuściła. On by podniósł, ona by podziękowała. I – od słowa do słowa – znajomość zostałaby zawarta.

Ashleen Cullighan, niestety, jednak nie zamierzała ułatwiać Fandorinowi zadania. Sądząc z jej zręcznych, pewnych ruchów, ta dziewczyna rzadko coś upuszczała.

Dotknęła paluszkiem brązowej lwiej mordy na piaście koła. Wyprostowała się i obeszła karetę od tyłu. Tu zainteresowała ją część bagażowa. Wspięła się na palce, a ponieważ było za wysoko, podskoczyła.

Młode damy w Bostonie i w Nowym Jorku, nie mówiąc już o Europejkach, nie zachowują się na ulicy z taką swobodą. A może, uwzględniając oddalenie od siedzib cywilizacji, po prostu podejść, uchylić kapelusza i ją zagadnąć, zawahał się Erast Pietrowicz.

Właśnie stangret i Masa zaczęli przypinać rzemieniami bagaże na tyle karety. Panna Cullighan z ciekawością wpatrzyła się w Japończyka, który udawał, że jej nie zauważa. Potem odwróciła się nagle, spostrzegła wciąż bijącego się z myślami Fandorina i wykrzyknęła:

– To pański Chińczyk? Jaki śmieszny! A pan co, pojedzie karetą pułkownika Stara? Kim pan jest dla niego?

Tylko ładna młoda kobieta może sobie pozwolić na takie zachowanie i nie wydać się obcesowa czy wulgarna, pomyślał Erast Pietrowicz i zrobił kilka kroków naprzód.

Po pierwsze, uchylił cylindra. Po drugie, przedstawił się. Po trzecie, wyjaśnił, że Masa nie jest Chińczykiem, tylko Japończykiem. Po czwarte, oznajmił, że wybiera się do Splitstone. Po piąte, chciał powiedzieć, że jest partnerem w interesach pana Stara, ale nie zdążył, bo dziewczyna, usłyszawszy o Splitstone, klasnęła w ręce.

– Ojej, naprawdę? To jest nam po drodze! Mój tata ma niedaleko Splitstone ranczo, „Double C”. Na pewno pan słyszał. Nie? No jak to, wszyscy wiedzą, nasze krowy mają piętno „Dwa księżyce”. Jestem Ashleen Cullighan. Skoro wybieramy się w jedną stronę, czy mogę pojechać z panem karetą? Tyle o niej słyszałam! – Kiedy lekko oszołomiony Fandorin nie odpowiedział, chwyciła go za rękę. – Bardzo proszę!

A Erast Pietrowicz w dalszym ciągu nie mógł wykrztusić ani słowa. Nie ze zmieszania. Po prostu osłupiał na widok takiej piękności.

Gdyby ktoś zobaczył pannę Cullighan na fotografii, zapewne nie uznałby jej za piękność: kości policzkowe zbyt wystające, usta niemal po afrykańsku wydatne, no i te piegi na nosie. Natomiast zdolny malarz, zwłaszcza impresjonista, niewątpliwie uchwyciłby cały blask pełnokrwistej radości życia, bijący z tej twarzyczki: rozjarzone szmaragdowozielone oczy; biel cery, no i oczywiście aureolę niesfornych rudych włosów, płonących w słońcu jak ogień. Ashleen była wysoka, niemal dorównywała wzrostem Fandorinowi, a jej palce, ściskające jego nadgarstek, chyba bez trudu zgniotłyby włoski orzech.

Erastowi Pietrowiczowi przypomniała się piosenka, śpiewana kilka lat temu w paryskich café chantanach. Miała tytuł Perła prerii i opiewała przeżycia dzielnego łowcy bizonów, któremu złamała serce czerwonoskóra uwodzicielka.

Czy już nie zobaczę cię, miła,

W wieczornych blasków feerii?

Twa strzała mi serce przeszyła,