Boris Akunin - Nefrytowy Różaniec

Już siedząc we własnej bryczce, nagle spojrzała z powagą na stojącego obok Fandorina.

– Wie pan co… – I umilkła, jakby niezdecydowana. – Niech pan włoży ten swój cylinder, bo panu głowę przepali. Już wrzesień, a tak praży… Co to ja chciałam… Zatrzyma się pan przecież w Splitstone? Poza tym i tak nie ma gdzie. Są tam numery pod Głową Indianina i w Great Western. Więc niech pan weźmie numer w Great Western, dobrze?

– Ten h-hotel jest lepszy?

– Nie, gorszy. Ale tak będzie lepiej – odpowiedziała zagadkowo panna. – Niech pan obieca!

– Dlaczego mam się zatrzymać w gorszym hotelu? – spytał z uśmiechem Fandorin.

– Proszę obiecać i już. Niech mi pan da słowo dżentelmena.

Jej ogromne oczy patrzyły na niego niemal błagalnie, nie sposób było odmówić.

– Dobrze. Zatrzymam się w Great Western. Słowo honoru.

– I niech pan nie wychodzi na ulicę. Wszystko, czego pan będzie potrzebował, przyniosą panu do numeru. – Ashleen potrząsnęła swymi boskimi kędziorami, dotknęła lejców. – Wio! Jazda, jazda!

I na ostatek krzyknęła:

– Jak będą panu potrzebne konie, niech pan przyjeżdża do nas! Powiem, żeby z pana za bardzo nie zdarli!

Miasto pastuchów

„Miasto” – to słowo brzmiące dumnie, zakładające istnienie skrzyżowań, placów, gmachów użyteczności publicznej i przynajmniej dwóch, trzech tysięcy mieszkańców. W Splitstone niczego takiego nie było. Miasto, położone najbliżej Dream Valley składało się z jednej, jedynej ulicy, nad którą unosił się żółty pył. Dwa szeregi drewnianych, parterowych lub jednopiętrowych domów, na tyłach zagrody dla koni i szopy.

Przesiadłszy się na kozioł, by mieć lepszy widok, Fandorin przyglądał się osadzie, niezgrabnie uczepionej zbocza łagodnego wzgórza.

Stangret skrzywił się i odwrócił twarz, całą swoją postawą dając do zrozumienia, że patrzenie na tak nędzny widok jest poniżej jego godności.

Masa zaś powiedział:

– U nas w Rosji takiej dziury nie nazwano by nawet „siołem”, skoro nie ma w niej cerkwi.

Istotnie, kościoła nie było, stała tylko jakaś oblazła wieżyczka z dzwonem, ale bez krzyża na szczycie. Może strażnica?

– Kiedyś pewnie mieszkało tu dużo ludzi – dzielił się swymi obserwacjami Japończyk, wskazując spory cmentarz z poprzekrzywianymi nagrobkami. – Ale większość poumierała.

Erast Pietrowicz zapytał stangreta:

– Jak sądzę, Splitstone pamięta lepsze czasy?

– Wątpię, sir. Lepszych czasów nigdy tu nie było i chyba nie nadejdą – odrzekł ten pogardliwie i splunął. – Co tu dużo gadać: miasto pastuchów.

Przy wjeździe wznosiła się olbrzymia, podziurawiona kulami tablica:

SPLITSTONE

THE MOST PEACEFUL TOWN ON THE PLAINS

Firearms Must be Checked at Marshall’s Office [37]

Wieczne samochwalstwo – tę cechę Amerykanów Fandorin uważał za najbardziej męczącą. Wszystko jest u nich most , greatest albo w najgorszym razie po prostu great . Jakby chcieli sami siebie przekonać o własnej wielkości.

Jedyna ulica Splitstone nazywała się oczywiście „Broadway” i zaczynała właśnie biurem szeryfa, o którym napisano na tablicy.

Porządku należy przestrzegać. Fandorin wszedł do nędznej szopy i wręczył swojego herstala stróżowi prawa, niepokaźnemu staruszkowi z purpurowym nosem. Szeryf wziął rewolwer i nawet nabazgrał nieczytelne pokwitowanie, ale nie wiadomo czemu wyglądał na strasznie zdziwionego.

Przyczyna tej dziwnej reakcji wyjaśniła się niezwłocznie. Wszyscy przechodnie, jakich widział Erast Pietrowicz z okna karety, mieli broń, nawet podrostki. Na werandzie sklepu z szyldem „MELVIN SCOTT. TOWARY RÓŻNE”, oparłszy nogi na balustradzie, siedział człowiek ze zgasłym cygarem w ustach – ten nie wiadomo dlaczego miał nawet dwa rewolwery. Spod nisko nasuniętego kapelusza połyskiwały oczy, patrzące wprost na obcego.

W ogóle zresztą nie brakowało ludzi, chcących się przyjrzeć wytwornemu ekwipażowi. Mężczyźni w szerokoskrzydłych kapeluszach i butach z ostrogami przeprowadzali karetę wzrokiem. Wielu wyglądało z okien. Mister Star miał rację: jego przedstawiciela natychmiast zauważono. Powitało go jednak milczenie – gapie nie odzywali się ani słowem, tylko w skupieniu poruszali szczękami, od czasu do czasu spluwając brązowym tytoniowym sokiem.

Stangret zatrzymał perszerony w samym środku miasteczka, między dwoma największymi budynkami – też drewnianymi, ale z pewną pretensją do elegancji. Budynek po lewej stronie (saloon pod Głową Indianina) ozdobiono kolumnami i balkonikami, a budynek po lewej (restauracja, saloon i hotel Great Western) postawił na kolory – na fasadzie powiewały aż cztery pasiasto-gwiaździste sztandary plus ogromna flaga stanu Wyoming: biały bizon na błękitnym polu.

Pamiętając o słowie danym perle prerii, Fandorin kazał Masie zanieść bagaże na prawo. Stangret pożegnał się, z trudem zawrócił potężną karetą, omal nie przewracając tarasu jednego z saloonów, i majestatycznie opuścił żałosne „miasto pastuchów”.

Fandorin chciał w ślad za kamerdynerem wejść na schody hotelu Great Western, kiedy z tyłu dało się słyszeć:

– Erast Pietrowicz? Pan Fandorin?

Na schodach Głowy Indianina stał niemłody mężczyzna z zaniedbaną rzadką brodą. Patrzył na przybyłego z przymilnym uśmiechem. Nawet gdyby ten człowiek nie odezwał się po rosyjsku, co do jego przynależności narodowej nie mogło być cienia wątpliwości. Spod bezkształtnej białej panamy, jakie zwykle noszą letnicy w Jałcie, zwisały ostrzyżone po chłopsku włosy; tołstojowska koszula przepasana rzemykiem; zgrzebne portki wpuszczone w jałowicze buty z cholewami – Amerykanie nie potrafią takich robić. Fandorin skłonił się lekko i nieznajomy uśmiechnął się jeszcze przymilniej.

– Serdecznie witamy w naszych stronach! Jestem Łukow, Kuźma Kuźmicz, do usług. Przewodniczący wspólnoty „Promień Światła”.

Rodak drobnym kroczkiem przeszedł przez drogę i wyciągnął białą, dziwnie gładką jak na farmera dłoń.

– Bardzom rad! Tak na pana czekaliśmy, tak czekaliśmy! Przyjechałem tu do gminy odebrać ze sklepu deliwery, a w telegrafie kejbl od czcigodnego Mawrikija Christoforowicza. Od rana na pana czekamy. Już nawet zamówiłem lencz w restauracji, bardzo suty, z winem – aby pana należycie ugościć. – Szerokim gestem wskazał Głowę Indianina. – Bardzo proszę posilić się po podróży. Trzy dania, i nawet z winem!

Kiedy Fandorin próbował się wymówić od „bardzo sutego lunchu”, Kuźma Kuźmicz ogromnie się zdenerwował:

– Ależ jak to, jak to! To by było nie po naszemu, nie po rosyjsku! Z góry zapłaciłem, ze środków wspólnoty – zarząd zatwierdził, dla znakomitego gościa. Fulkors, trzy dania! Z winem!

Kładł szczególny nacisk na wino, najwidoczniej zakładając, że wszyscy prywatni detektywi lubią sobie popić. A może obiad z winem był dla komuny poważnym wydatkiem. Ta ostatnia myśl przesądziła sprawę.

– Tysiączne d-dzięki – powiedział Fandorin i ruszył za Łukowem pod Głowę Indianina, łamiąc w ten sposób dane słowo i rezygnując z pysznego japońskiego obiadu (placuszki ryżowe, marynowane warzywa, zielona herbata), który Masa spałaszuje teraz sam.

– Po cóż ma pan się ekspensować na houtel? – gruchał przewodniczący, wybiegając naprzód i otwierając jedno skrzydło drzwi. – Mógłby się pan zatrzymać u nas w dolinie.

– Tu jest t-telegraf – wyjaśnił krótko Fandorin, rozglądając się po „restauracji”.

Lokal był z kategorii wyjątkowo niewyszukanych. W Rosji nie nazwano by go nawet traktiernią, ale karczmą lub szynkiem, jako że poczesne miejsce zajmował tu długi szynkwas z butelkami i szklankami.