Boris Akunin - Lewiatan

- Rok nienagannej służby poszedł za tysiąc franków? - Rosyjski dyplomata się uśmiechnął. - Niedrogo. Upust za hurt.

Stołownicy zaczęli komentować historię, wypowiadając naj­zupełniej sprzeczne sądy, Renata natomiast z ciekawością zer­knęła na monsieur Gauche’a, który z widocznym zadowole­niem otworzył czarną teczkę i popijając ostygłą czekoladę, sze­leścił papierami. Interesujący typ, bez dwu zdań. Co on może tam nosić? I jeszcze łokciem zasłania.

Renatę pytanie to dręczyło już od dawna. Kilkakrotnie, ko­rzystając z przywilejów przyszłej matki, usiłowała zajrzeć Gauchowi przez ramię, kiedy ten wyczyniał czary w ukochanej teczce, ale wredny wąsacz bezceremonialnie zatrzaskiwał jej swoje archiwum przed nosem i jeszcze groził palcem - ani się waż.

Dzisiaj jednak sprawy zaszły dalej. Kiedy monsieur Gauche, jak zwykle wcześniej niż inni, wstał od stołu, z tajemniczej teczki bezszelestnie wypadła samotna kartka i cichutko osiadła na podłodze. Rentier, pogrążony w jakichś podejrzanych roz­myślaniach, nie zauważył jej i wyszedł z salonu. Ledwie za­mknęły się za nim drzwi, Renata szparko uniosła nad krzesłem ociężałe w talii ciało. Ale nie ona jedna okazała się spostrze­gawcza. Dobrze wychowana miss Stamp, rącza angielska klacz, pierwsza dopadła kartki.

- O, zdaje się, że monsieur Gauche coś zgubił! - krzyknęła, zwinnie podnosząc papier i wpijając się w niego ostrymi oczka­mi. - Dogonię go i oddam.

Ale madamme Clebere wczepiła się już chwytnymi paluszka­mi w łup i ani myślała puścić.

- Co to takiego? - zapytała. - Wycinek z gazety? Bardzo cie­kawe!

Chwilę później obecni stłoczyli się wokół obu dam, tylko cymbał Japończyk dalej wymachiwał wachlarzem, a Mrs Truffo gromiła wzrokiem tak bezceremonialne naruszenie „privacy”.

Wycinek wyglądał jak następuje:

Zbrodnia stulecia

Bestialskie zabójstwo dziesię­ciu osób dokonane trzy dni te­mu na rue de Grenelle nadal bulwersuje mieszkańców Pa­ryża. Dotychczas brano pod uwagę dwie wersje wydarzeń: sprawcą miał być lekarz ma­niak bądź sekta krwiożer­czych fanatycznych Hindu­sów, wyznawców boga Śiwy Jednak nasz „Soir”, prowa­dzący niezależne śledztwo w tej sprawie, zdobył nową informację, która być może okaże się przełomowa dla śledztwa. Otóż w ciągu ostat­nich dwóch tygodni lorda Littleby dwukrotnie widziano w towarzystwie międzynaro­dowej skandalistki, Marii Saintfontaine, osoby dosko­nałe znanej policji w wielu krajach. Baron de M., bliski przyjaciel zamordowanego, zeznał, że milord, zafascyno­wany pewną kobietą, praw­dopodobnie zamierzał udać się wieczorem 15 marca do Spa na romantyczne spotka­nie. Czyżby właśnie z panią Saintfontaine? Niestety, nie­szczęsnemu kolekcjonerowi pomieszał szyki fatalny atak podagry. Redakcja nie śmie przedstawiać własnej wersji wydarzeń, czuje się jednak w obowiązku zwrócić uwagę komisarza Gauche’a na tę in­teresującą okoliczność. Więcej informacji wkrótce.

Epidemia cholery w odwrocie

Miejski departament zdrowia informuje, że ogniska cholery, z którą walczymy od lata, zostały ostatecznie zlokalizowa­ne. Energiczne działania pro­filaktyczne podjęte przez paryskich lekarzy przyniosły po­zytywne rezultaty i można mieć nadzieję, że ta niebez­pieczna epidemia, która wy­buchła jeszcze w lipcu, zostanie zażegnana.

- Do czego mu to potrzebne? - Renata, zakłopotana, zmarszczyła czoło. - Jakieś zabójstwo, jakaś cholera...

- Cholera akurat po nic - powiedział profesor Sweetchild. - Tak mu się strona wycięła. Chodzi oczywiście o morderstwo na rue de Grenelle. Nic pani nie słyszała? To głośna sprawa, pisa­ły o niej wszystkie gazety.

- Nie czytam gazet - odpowiedziała z godnością madamme Clebere. - W moim stanie nie powinnam się denerwować. Szczególnie takimi okropnymi historiami.

- Komisarz Gauche? - zapytał podejrzliwie Regnier, jeszcze raz przebiegając wzrokiem notatkę. - Czy to aby nie nasz pan Gauche?

Miss Stamp pisnęła:

- Niemożliwe!

Nawet doktorowa w końcu podeszła. Zapowiadała się praw­dziwa sensacja, wszyscy zaczęli mówić jeden przez drugiego.

- Policja, w to jest zamieszana francuska policja! - krzyczał podekscytowany sir Reginald.

Regnier wymamrotał:

- To dlatego kapitan ciągle wypytuje mnie o salon „Wind­sor”...

Mr Truffo jak zwykle tłumaczył rozmowę żonie, Rosjanin natomiast wziął wycinek i uważnie go studiował.

- Fanatycy hinduscy to oczywista bzdura - oświadczył Sweet­child. - Od początku tak mówiłem. Po pierwsze, nie istnieje żadna seksta krwiożerczych wyznawców Śiwy. A po drugie, statuetka, jak wiadomo, szczęśliwie się odnalazła. Czy fanatyk religijny wrzuciłby ją do Sekwany?

- Tak, zagadkowa sprawa z tym złotym Śiwą - przytaknęła miss Stamp. - Pisali, że to perła kolekcji lorda Littleby Pan też tak uważa, panie profesorze?

Indolog lekceważąco wzruszył ramionami.

- Jak by to pani powiedzieć... Kolekcja lorda Littleby liczy sobie zaledwie dwadzieścia lat. W tak krótkim okresie trudno zdobyć prawdziwe rarytasy. Mówią, że nieboszczyk nieźle się obłowił podczas tłumienia powstania sipajów w pięćdziesiątym siódmym roku. Na przykład sławetnego Śiwę „podarował” lor­dowi pewien maharadża, któremu za knowania z buntownikami groził sąd polowy. A Littleby sporo lat przepracował w indyj­skiej prokuraturze wojskowej. Jego kolekcja bez wątpienia za­wiera sporo cennych okazów, tyle że jest bardzo chaotyczna.

- Ale powiedzcie mi w końcu, dlaczego zamordowano tego waszego lorda? - zażądała Renata. - Monsieur Aono też chciał­by wiedzieć, prawda? - zwróciła się o pomoc do stojącego nie­ co z boku Japończyka.

Japończyk ukłonił się z grzecznym uśmiechem, a Rosjanin zamarkował oklaski.

- Brawo, madamme Clebere. Doskonale sformułowała pani py­tanie. Śledziłem tę sprawę w prasie. Najważniejszy jest, moim zdaniem, powód przestępstwa. Klucz do całej historii. Właśnie owo „dlaczego”! W jakim celu zamordowano dziesięciu ludzi?

- Ach, to akurat proste! - Miss Stamp wzruszyła ramionami. - Morderca zamierzał ukraść najcenniejsze eksponaty, ale stra­cił zimną krew, kiedy nieoczekiwanie wpadł na gospodarza. Sądził przecież, że lorda nie ma w domu. Zastrzyki zastrzykami, ale roztrzaskać człowiekowi czaszkę to już całkiem inna sprawa. Zresztą nie wiem, nigdy nie próbowałam. - Znów wzruszyła ra­mionami. - Przestępcy puściły nerwy i nie doprowadził sprawy do końca. A ten wyrzucony Śiwa... - Miss Stamp zamyśliła się.

Może to właśnie ten ciężki przedmiot, którym rozbito głowę lorda Littleby. Całkiem prawdopodobne, że przestępca nie jest tak znów zupełnie pozbawiony ludzkich uczuć i brzydził się al­bo po prostu bał trzymać w dłoniach zakrwawione narzędzie zbrodni. Doszedł do brzegu i cisnął je do Sekwany.

- Co do narzędzia zbrodni, całkiem możliwe - pochwalił dyplomata. - Też tak uważam.

Stara panna aż zarumieniła się z zadowolenia, a potem przy­gasła, widząc rozbawione spojrzenie Renaty.

- You are saying outrageous things - zbeształa Angielkę doktorowa, kiedy przełożono jej treść rozmowy. - Shouldn’t we find a more suitable subject for table talk? [1] [1]Shouldn't we find a more suitable subject for table talk? (ang.) - Mówi pan odrażające rzeczy… Czy nie powinniśmy znaleźć odpowiedniejszego tematu do rozmowy? Ale apel bezbarwnej osoby pozostał bez odpowiedzi.

- Moim zdaniem najdziwniejsza jest w tym wszystkim śmierć służby! - włączył się do kryminalistycznej dysputy tycz­kowaty indolog. - Jakim cudem pozwolili sobie wstrzyknąć to paskudztwo? Przecież nikt nie mierzył do nich z pistoletu! By­ło wśród nich dwóch strażników, każdy miał u pasa kaburę z rewolwerem. To jest sedno zagadki!