Валентин Зуб - Таямнічы надпіс

— Ён, напэўна, як і ўчора, сядзіць ля рэчкі, рыбку ловіць.

— Наперад, на рэчку! — скамандаваў правадыр чырванаскурых.

…Асцярожна краліся па непраходных нетрах першабытнага лесу індзейцы. Яны выйшлі на баявую сцежку, як сказаў Вадзік. Сціскаючы ў руках зброю, чырванаскурыя ступалі па зямлі лёгкім, пругкім крокам, чуйна прыслухоўваючыся да таямнічай цішыні, зрэдку парушаемай крыкамі дзікіх звяроў. Але вось наперадзе, у прагалінах паміж дрэў, бліснула, быццам востра наточанае лязо тамагаўка, асветленае сонцам водная роўнядзь ракі. На беразе, спіной да іх, сядзеў і мірна вудзіў рыбу бледнатвары прышэлец. Хаваючыся ў высокай траве, яны нячутна падпаўзлі да яго. Правадыр падаў умоўны знак, і, імгненна ўскочыўшы на ногі, адважныя воіны з гучным клічам «вар-вір!» накінуліся на свайго ворага, звязалі яго па руках і нагах і, узваліўшы на сябе, пацягнулі ў глыбіню лесу.

…Стаміўшыся цягнуць свайго палоннага праз густыя зараснікі, індзейскія воіны па знаку правадыра паклалі звязанага Лёшу Хрусталёва пад дрэва, а самі, аціраючы потныя твары, селі крыху воддаль.

— Пусціце! — абураўся Лёша, беспаспяхова спрабуючы вызваліцца ад вяровак, якія балюча ўпіліся ў цела. — Вы што, звар'яцелі?! Развяжыце мяне! Чуеце, зараз жа развяжыце!

— Мы індзейцы, — спакойна адказаў Вадзік, — мова бледнатварых нам не знаёмая. Толькі я, Арлінае Вока, тое-сёе разумею. Але ўсе пытанні мы вырашаем на савеце старэйшын племені. Зараз я спытаюся ў іх, ці згодны яны вызваліць цябе?

Вадзік звярнуўся да сваіх сяброў з нейкай тарабаршчынай.

— Вір-вар, — закрычалі яны ў адказ.

— Чуеш, яны не згаджаюцца…

— Хлопцы, ды кіньце вы прыдурвацца!.. Ну хоць рукі развяжыце, камары ж заядуць!..

Пашаптаўшыся аб нечым з Марыкам і Шуркам, Вадзік усё гэтак жа спакойна прамовіў:

— Члены вялікага савета гавораць, каб ты напісаў на камароў скаргу ў газету. Магчыма, яны і перастануць кусацца.

— Ах, вось яно што?! Вырашылі, значыць, адпомсціць!

— Вір-вар! Вір-вар! — загукалі Марык і Шурка.

— Маё племя не разумее, аб якой помсце гаворыш ты, бледнатвары брат мой.

Лёша зноў паспрабаваў вызваліцца ад вяровак, але гэта яму не ўдалося.

— Калі вы зараз жа мяне не развяжаце, я буду крычаць, клікаць на дапамогу.

Пераглянуўшыся з сябрукамі, Вадзік прамовіў:

— Маё племя адпусціць цябе, як толькі мы выканаем «танец перамогі».

Хлопчыкі з гучнымі крыкамі пачалі кружыцца вакол Лёшы. Яны рабілі нейкія недарэчныя рухі і строілі смешныя грымасы. Але Лёшу было не да смеху.

— Пакуль вы скончыце свой ідыёцкі танец, — намагаўся ён перакрычаць хлопчыкаў,— камары з'ядуць мяне!..

— Ну што ж, — крычаў у адказ Вадзік, — адным здраднікам будзе менш…

У гэты момант у Вадзіка з рук выпаў бубен і пакаціўся ў кусты. Ён пабег за ім, нагнуўся і раптам, схапіўшыся за руку, нема закрычаў:

— Ой, мяне змяя ўкусіла!

— Дзе? Якая змяя? — падбеглі да яго Шурка і Марык.

Убачыўшы змяю, яны спалохана адскочылі і, кінуўшы Вадзіка, пусціліся наўцёкі.

— Куды ж вы?.. — лямантаваў наўздагон ім Вадзік. — Дзік, Сакаліны Кіпцюр! Вярніцеся! Памажыце! О-ой!..

— Зараз жа развяжы мяне, — загадаў Вадзіку Лёша.

— Не магу… Не маю права…

— Калі зараз жа не развяжаш, ты загінуў!..

Вадзік, не перастаючы гучна стагнаць, развязаў Лёшу. Той, ледзь вызваліўшыся, адразу схапіў яго за руку і пачаў уважліва разглядаць дзве невялічкія ранкі. Затым туга перацягнуў вяроўкай Лёшкаву руку крыху вышэй за тое месца, дзе чырванелі сляды змяіных зубоў. Прыпаўшы да ранкі ротам, ён высмоктваў з іх і сплёўваў яд…

— Ну, здаецца, амаль усё высмактаў… Цяпер ужо не страшна, але трэба хутчэй паказацца ўрачу. Ты можаш сам ісці?

— Не, мне нешта дрэнна… Баліць рука… І ў вачах цямнее.

— Нічога, нічога, гэта зараз пройдзе. — Лёша дапамог Вадзіку падняцца. — Ну, пайшлі…

— Лёша, а ты на мяне не злуешся?

— Вось яшчэ, глупства ўсё гэта.

— А Шурка і Марык вунь якімі аказаліся.

— Ну, ведаеш, змяя каго хочаш напалохае.

— Але ж ты не спалохаўся.

— Можа, і напалохаўся б, але ж я звязаны ляжаў.

— Лёша, ты прабач мне…

— Ды кінь ты. Знайшоў пра што гаварыць… Пайшлі хутчэй у лагер. Абапрыся на маё плячо.

Параіўшыся са сваім класным кіраўніком Несцерам Фёдаравічам, вучні з сёмага «В» класа вырашылі на гэты раз пайсці па гістарычных месцах, дзе змагаўся партызанскі атрад дзядзькі Сцёпы.