Валентин Зуб - Таямнічы надпіс

— Як? Калі? — Марык і Шурка нават пра камарыныя ўкусы забыліся.

— Гэта і быў мой сакрэт. Але цяпер, пасля клятвы, у мяне ад вас сакрэтаў няма. Дык вось, слухайце… Некалі індзейцы кідалі свае ахвяры ў мурашнік. Гэта лічылася самай страшэннай карай…

— Ну, а што далей, кажы хутчэй, — прыспешыў Марык.

— А чаму б нам не кінуць у мурашнік Лёшку Хрусталева?

— Што ты, — спалохаўся Шурка, — ды нас жа са школы выганяць.

— Не хвалюйся. Мы ўсё хітра зробім. Гуляючы ў індзейцаў, захопім яго ў палон, звяжам і быццам «выпадкова» пакладзем каля мурашніка. Паляжыць з паўгадзінкі, а потым вызвалім і скажам: «Прабач, браток, не заўважылі…»

— Вось гэта здорава! — Марык быў у захапленні.— Ну і галава ў цябе, Вадзік.

— Галава і два вухі. А дзе ж ты знойдзеш гэты мурашнік, калі яго тут і заваду няма? — засумняваўся Шурка.

— Такой бяды, — адказаў Вадзік. — Мурашак нам заменяць камары. Іх тут хоць адбаўляй. А Лёшка звязаны і не зможа ад іх бараніцца. Зразумелі?

— Дык я ж і кажу, што ў цябе сапраўдная галава, — рассмяяўся Марык.

— А цяпер, — Вадзік абвёў іх позіркам чырванаскурага правадыра, — я вас буду вучыць, як трэба гуляць у індзейцаў. Я ўсё ўжо для гульні падрыхтаваў.

І ён выцягнуў з кустоў бубен, гусіныя пёры, пластылін, кавалкі нейкай стракатай тканіны, лукі і стрэлы.

— Навошта ўсё гэта? — здзівіўся Марык.

— Ты думаеш, ператварыцца ў індзейцаў так лёгка? Не, браток, на гэта таксама трэба здаць экзамен. Перш-наперш мы павінны забыць свае імёны. Будзем зваць адзін аднаго па-індзейску. Я з гэтага моманту ўжо не Вадзік, а правадыр племені — Арлінае Вока. Ты, Марык, мой першы намеснік, — Сакаліны Кіпцюр. А ты, Шурка, — Аленевы Хвост!

— Хвост?.. Ну, тады гуляйце без мяне. Не хачу быць хвастом. У мяне іх і ў школе хапае, ніяк адчапіцца не магу.

— Тады сам прыдумай сабе імя. Шурка падумаў крыху і сказаў:

— Клічце мяне Дзік.

— А цяпер мы павінны прыняць знешні выгляд індзейцаў. Бачылі, якімі іх малююць у кніжках? У іх арліныя насы, на галавах тарчаць пёры, а на шыі — пацеркі са звярыных зубоў.

Вадзік раздаў хлопцам пацеркі і стужкі з прымацаванымі да іх гусінымі пёрамі. Тыя начапілі ўсё гэта на сябе. Правадыр, агледзеўшы сваіх прыяцеляў, застаўся задаволены.

— А дзе ж мы возьмем арліныя насы? — спытаўся Марык.

— Самі зробім, — Вадзік паказаў на пластылін. — Вось… Навошта ж ты, Шурка, бярэш зялёны пластылін? Насы павінны быць чырвоныя!

— Чырвоныя насы бываюць толькі ў п'яніц.

— А дзе ты бачыў індзейца з зялёным носам?

— Ды не чапай ты яго, — умяшаўся Марык, — няхай лепіць хоць чорны нос.

Хлопчыкі старанна ўзяліся за справу, і неўзабаве насы ў іх значна падаўжэлі, хаця на арліныя былі не дужа падобны. Тым не меней правадыр зноў выказаў сваё задавальненне:

— Ну, цяпер вы сапраўдныя індзейцы: засталіся дробязі, зрабіць з пластыліну знакі і прыклеіць іх на лоб.

— Якія яшчэ знакі?

— Ну вось я, напрыклад, Арлінае Вока. Гэта значыць, што ў мяне на лбе павінна быць вока.

— А калі я Дзік, як жа я вылеплю дзіка? Я і не ўмею, — разгублена кажа Шурка.

— І зусім не абавязкова дзіка, — адказаў яму Марык. — Дастаткова свіны лыч. Давай я табе вылеплю.

Шурка падышоў да Марыка, і той, вылепеўшы нешта падобнае на свіны лыч, прымацаваў яму на лоб.

— Ну, што скажаш, Арлінае Вока? — спытаўся Шурка ў Вадзіка.

— Проста цудоўна, Дзік… Цяпер мы яшчэ павінны выбраць сабе баявы кліч, з якім будзем кідацца на ворагаў. Я прапаную такі…— і Вадзік закрычаў на ўвесь лес: — Вар-вір!..

— Не, — запярэчыў Шурка, — я прапаную наадварот: «Вір-вар».

— Добра, чаго там спрачацца, прымем і той і гэты. Толькі няхай «вар-вір» азначае «так», а «вір-вар» — «не». Калі я буду аб чым-небудзь у вас пытацца, вы, калі згодныя, крычыце «вар-вір», а калі не — «вір-вар». Дамовіліся?

— Вар-вір, — у адзін голас выгукнулі Шурка і Марык.

— А цяпер пачнем гульню. Спачатку трэба распаліць вогнішча, а потым развучыць «танец перамогі».

Хлопчыкі хутка сабралі сухое галлё і распалілі агонь. Вадзік, узяўшы ў рукі бубен, пачаў біць у яго з усяе сілы і, дзіка вырачыўшы вочы, закружыўся ў «баявым танцы». Шурка і Марык старанна пераймалі ўсе яго рухі. Яны бегалі вакол вогнішча, прысядалі, махалі рукамі, скакалі праз агонь і нешта крычалі. Нарэшце Вадзік спыніўся і, крыху аддыхаўшыся, раздаў сябрам лукі і калчаны са стрэламі.

— А цяпер, сябры мае, у паход!

— А дзе ж мы знойдзем Хрусталёва? — спытаўся Шурка.

— Ды цяпер яго якраз лягчэй за ўсё знайсці,— сказаў Марык.