Andrea Camilleri - Zapach Nocy

Komisarz wstał, a z nim wszyscy.

– Naprawdę bardzo mi przykro – powiedział.

Obecni okazali wyrozumiałość.

– Wszystko może się zdarzyć – zauważył człowiek papuga.

Sformowała się mała procesja. Na czele dziewczę, za nim komisarz, za komisarzem ojciec, za ojcem matka. Wpatrując się w poprzedzający go ruch falisty, Montalbano z dziką zazdrością pomyślał o Augellu. Dziewczyna otworzyła drzwi i podała mu rękę:

– Miło mi było pana poznać – powiedziała ustami. Oczami dodała: „Poczekaj na mnie".

Poczekał dobre pół godziny. Michela musiała się przygotować, pozbyć zaczerwienienia na nosku. Stanęła wreszcie w bramie, rozglądając się wokół. Montalbano nacisnął lekko klakson i otworzył drzwi. Dziewczyna podeszła do samochodu powoli, z obojętną miną, po czym błyskawicznie wskoczyła do środka, zatrzaskując drzwi.

– Jedźmy stąd – powiedziała.

Montalbano zdążył już stwierdzić, że Michela zapomniała włożyć biustonosz. Włączył natychmiast bieg i ruszył.

– Musiałam się wykłócić, rodzice nie chcieli, żebym wyszła, boją się, że znowu zachoruję – wyjaśniła dziewczyna, po czym spytała: – Gdzie porozmawiamy?

– Jedziemy do komisariatu?

– A jak tam spotkam tego kutasa?

W ten sposób potwierdziły się od razu najgorsze (i najlepsze) podejrzenia Montalbana.

– A zresztą komisariat mi się nie podoba.

– No to w jakimś barze?

– Nigdy w życiu. Ludzie i tak za dużo o mnie gadają. Co prawda z panem niewielkie ryzyko.

– Dlaczego?

– Mógłby pan być moim ojcem.

Cios nożem byłby już lepszy. Samochód lekko zarzucił.

– Trafiony, zatopiony – skomentowało dziewczę. – To zwykle dobry sposób na nazbyt przedsiębiorczych starszych panów. Ale wszystko zależy od tonu. – Powtórzyła niskim, lekko zachrypniętym głosem: – Mógłby pan być moim ojcem.

Udało się jej wyrazić cały smak zakazanego owocu, kazirodztwa.

Montalbano nie mógł nie wyobrazić sobie Micheli w łóżku, nagiej, ciężko dyszącej. To niebezpieczna dziewczyna – bardzo ładna, ale o perfidnym usposobieniu.

– No to dokąd jedziemy? – spytał stanowczo.

– Gdzie pan mieszka?

Boże miłosierny! To tak, jakby zabrać do domu odbezpieczony granat.

– U mnie są ludzie.

– Żonaty?

– Nie. No więc zdecydowała się pani?

– Coś mi przyszło do głowy. Proszę skręcić w drugą po prawej.

Komisarz skręcił od razu w drugą po prawej. Była to jedna z tych rzadkich już ulic, na które starczy rzucić okiem, by wiedzieć, dokąd prowadzą – prosto za miasto. Wskazują na to domy – coraz to mniejsze, zamieniające się stopniowo w rodzaj kostek otoczonych odrobiną zieleni, połączone przewodami elektrycznymi i slupami telefonicznymi, które nie biegną już w linii prostej. Nawierzchnia ustępuje trawie. Wreszcie znikają nawet te białe kostki.

– Mam jechać dalej?

– Tak. Zaraz zobaczy pan po lewej polną drogę. Jest w dobrym stanie, może pan się nie martwić o samochód.

Montalbano skręcił i po chwili znaleźli się w lasku, wśród araukarii i kęp dziko rosnącej trawy.

– Dzisiaj nikogo tu nie ma – odezwała się dziewczyna – bo to nie święto. Ale żeby pan widział, jaki tutaj ruch w soboty i w niedziele!

– Często pani tu bywa?

– Zdarza się.

Montalbano opuścił szybę i wyjął z kieszeni paczkę papierosów.

– Nie będzie pani przeszkadzać…

– Nie. Ja też poproszę.

Zaciągali się, milcząc. Po wypaleniu połowy papierosa komisarz zaczął rozmowę.

– Chciałbym się dowiedzieć czegoś więcej o tym, jak działał wymyślony przez Gargana system.

– Proszę mi stawiać konkretne pytania.

– Gdzie trzymaliście pieniądze, które on zgarniał?

– No więc czasem Gargano sam przychodził z czekami; wtedy ja, Mariastella albo Giacomo zanosiliśmy je do depozytu w tutejszej filii Kasy Kredytowej. Robiliśmy tak samo, kiedy klienci zgłaszali się z wpłatami do naszej placówki. Po pewnym czasie Gargano przelewał te pieniądze na konto w banku w Bolonii. Jednak z tego, co wiemy, tam też długo nie leżały. Szły chyba do Szwajcarii albo do Liechtensteinu, albo jeszcze gdzieś.

– Dlaczego?

– Też pytanie! Bo Gargano musiał nimi obracać, żeby dawały zysk. Tak w każdym razie myśleliśmy.

– A teraz co pani myśli?

– Że składał pieniądze za granicą, żeby w odpowiedniej chwili wszystkich wyrolować.

– I panią też…

– Wyrolował? Nie, nie powierzyłam mu ani jednego lira. Nie mogłabym, nawet gdybym chciała; poznał pan tatusia, prawda? Ale nam gwizdnął dwa miesiące pensji.

– Przepraszam, mogę spytać panią o coś bardzo osobistego?

– Ależ proszę bardzo!

– Czy Gargano próbował się z panią przespać?

Michela wybuchnęła śmiechem nagłym i niepowstrzymanym. Fiołkowe oczy zrobiły się jaśniejsze, bo aż zaszły łzami. Montalbano dał jej się wyśmiać, zachodząc w głowę, co też tak zabawnego było w jego pytaniu. Michela opanowała się wreszcie.

– Oficjalnie się do mnie zalecał. Zalecał się też do biednej Mariastelli, była o mnie okropnie zazdrosna. Czekoladki, kwiaty – takie rzeczy. Ale gdybym mu pewnego dnia powiedziała, że jestem gotowa pójść z nim do łóżka, to wie pan, co by się stało?

– Nie wiem. Proszę mi powiedzieć.

– Zemdlałby. Gargano był gejem.

Komisarz osłupiał. Coś takiego nigdy nie przyszłoby mu na myśl. Przezwyciężył jednak zaskoczenie i zaraz zaczął się zastanawiać, czy homoseksualizm Gargana ma znaczenie dla prowadzonego śledztwa. Może tak, a może nie; w każdymi razie Mimi nic mu o tym nie mówił.

– Jest pani pewna? Sam to pani powiedział?

– Jestem bardziej niż pewna, ale on nigdy nie wspomniał o tym ani słowem. Zrozumieliśmy się od razu, po pierwszym spojrzeniu.

– Czy pani zasygnalizowała to… tę okoliczność, albo lepiej – to odniesione przez panią wrażenie – wicekomisarzowi Augello?

– Augello ustami stawiał mi pytania, ale oczami żądał ode mnie czegoś zupełnie innego. Powiem szczerze, że nie wiem, czy mu to powiedziałam, temu głupiemu kutasowi.

– Proszę mi wybaczyć, ale skąd u pani tyle niechęci do Augella?

– Było tak, panie komisarzu: przespałam się z nim, bo mi się podobał. A on, kiedy od niego wychodziłam, cały goły, z ręcznikiem na ptaszku, zawiadomił mnie, że jest zaręczony i że niebawem bierze ślub. Czy ja go o coś pytałam? Zachował się obrzydliwie, pożałowałam, że poszłam z nim do łóżka. To wszystko. Teraz chciałabym w ogóle go zapomnieć.

– Czy panna Cosentino wiedziała, że Gargano…

– Panie komisarzu, nawet gdyby Gargano zamienił się nagle we wstrętne monstrum, no, powiedzmy w potwornego robaka Kafki, ona dalej by go uwielbiała w swoim miłosnym szale, niczego nie zauważając. Wydaje mi się zresztą, że biedna Mariastella nie umie odróżnić koguta od kury.

Ta Michela Manganaro zadziwia go bez końca. Teraz znowu wyskoczyła z Przemianą Kafki.

– Podoba się pani?

– Kto? Mariastella?

– Nie, Kafka.

– Przeczytałam całego, od Procesu po Listy do Mileny. Będziemy tu rozmawiać o literaturze?

Montalbano zainkasował cios.

– A Giacomo Pellegrino?

– No pewno, on zrozumiał od razu, może nawet trochę wcześniej niż ja, bo sam też taki jest. I uprzedzając pańskie pytanie, dodam, że tego także nie powiedziałam, kiedy mnie przesłuchiwał Augello.

Pellegrino też? Montalbano nie był pewien, czy dobrze zrozumiał. Chciał usłyszeć potwierdzenie.