Iris Johansen - W Obliczu Oszustwa

– To nie jest żart?

– Czy ukrywałabym się, gdyby to był żart?

– Wielki Boże, Chadbourne – powiedział Kessler, wpatrując się w wymodelowaną twarz. – O ile to Chadbourne – dodał. – Wiedziałaś, nad kim pracujesz?

– Nie. Robiłam na ślepo. Nie miałam pojęcia, dopóki nie skończyłam.

– Czego chcesz ode mnie?

– Dowodu.

– DNA – stwierdził, marszcząc brwi. – Skąd mam wziąć materiał? Przypuszczam, że znów pracowałaś na autentycznej czaszce? Nie wiadomo, co zniszczyłaś.

– Była całkiem czysta. Wypalona.

– To co mam, twoim zdaniem, zrobić?

– Myślałam… o zębach. Szkliwo powinno zabezpieczyć DNA. Mógłbyś rozłupać ząb i wziąć próbkę. Czy to jest możliwe?

– Możliwe. Już tak robiono. Ale to nic pewnego.

– Spróbujesz?

– Niby dlaczego? To mnie nic nie obchodzi i może mnie wpędzić w kłopoty.

– Popilnuję cię, jak będziesz pracował – odezwał się Joe. – I jestem pewien, że pan Logan hojnie cię wynagrodzi.

– W granicach rozsądku – powiedział Logan.

Zachowują się kompletnie bez sensu – pomyślała niecierpliwie Eve. Gary się zdecydował, kiedy zobaczył twarz. Należało tylko trochę mu pomóc.

– Nie chcesz wiedzieć, czy to jest naprawdę Chadbourne, Gary? Nie chcesz być tym, który to udowodni?

Kessler milczał przez chwilę.

– Może.

Pewno, że chciał. Eve widziała podniecenie, które starał się ukryć.

– To będzie potwornie trudne – mówiła. – Myślę, że starczyłoby ci materiału na książkę.

– Wcale nie takie znów trudne – zaprotestował. – Chyba że zęby też spieprzyłaś.

– Starałam się ich w ogóle nie dotykać – powiedziała z uśmiechem. – Wiesz, że to, co robię, nie szkodzi twojej pracy. Wszystko tu jest. Czeka.

– Dokładnie wiem, o co ci chodzi – powiedział, podnosząc wzrok znad czaszki. – Nie myśl sobie.

– Nie myślę. No dobra, zrobisz to, czy mamy zawieźć czaszkę do Crawforda w Duke?

– Straszenie mnie konkurencją też ci nic nie pomoże. Wiem, że jestem najlepszy. Ale może zrobię ci tę przysługę, Duncan. Lubię cię.

– Zrobiłbyś to, nawet gdybyś mnie nienawidził. Nie będę cię jednak oszukiwać. Sytuacja jest znacznie bardziej niebezpieczna, niż wchodzenie w konflikt z prawem.

– Tyle się domyśliłem – powiedział, wzruszając ramionami. – Jestem starym człowiekiem. Przyda mi się coś, od czego podskoczy mi adrenalina. Czy mogę pracować w swoim laboratorium?

– Wolelibyśmy tego uniknąć. Wydaje się nam, że na razie jesteśmy bezpieczni, ale nie chcemy ryzykować. Czy masz jakieś inne miejsce?

– Utrudniasz, jak możesz. A w moim domowym laboratorium? – spytał po namyśle.

Eve potrząsnęła głową.

– Mam przyjaciela, który jest profesorem na Uniwersytecie Stanowym w Kennesaw, jakieś czterdzieści minut jazdy stąd. Użyczy mi swojego laboratorium.

– Świetnie.

– A co z moim asystentem?

– Niech cię zastąpi na zajęciach. Ja ci pomogę.

– Przypuszczalnie sam sobie poradzę. Ale musisz zdrapać całą tę glinę – dodał zgryźliwie. – Chcę mieć porządną, czystą powierzchnię.

– Dobrze. Najpierw jednak muszę zrobić nałożenie.

– A ja co? Mam siedzieć z założonymi rękami i czekać?

– Pospieszę się. Nałożenie jest konieczne, Gary. Zęby są bardzo ważne, a nie wiemy, ile będziesz musiał usunąć. Nie mamy dostępu do danych dentystycznych i nie możemy rezygnować z żadnego dowodu.

– Dobrze – zgodził się niechętnie. – Choć wiesz, że moje DNA wszystko załatwi.

– Wiem. Czy możesz dla nas wypożyczyć sprzęt wideo z działu dokumentacji? Mam mikser.

– Niezłe wymagania. Nie wolno wynosić cennego wyposażenia poza teren uniwersytetu.

– Nie mów, że zabierasz sprzęt poza teren.

– I tak będą narzekać.

– Wykorzystaj swój czar i wdzięk osobisty.

– Pomyślą, że zwariowałem. Raczej ich postraszę i zaszantażuję.

– Masz rację, nie powinieneś zachowywać się inaczej niż zwykle.

– Pamiętaj, masz wziąć w garść ten swój chudy tyłek i szybko się ze wszystkim uporać.

– Nie będę się z tobą sprzeczać.

– To dziwne. Ile czasu zabierze ci oczyszczenie czaszki?

– Godzinę do dwóch. Muszę bardzo uważać.

– Załatwię sprzęt i poszukam mojego asystenta. Powiem mu, że wyjeżdżam na kilka dni. – Kessler ruszył do wyjścia. – Zapakuj swego przyjaciela prezydenta. Zaraz wracam.

– Dzięki, Gary. Będę twoją dlużniczką – powiedziała cicho Eve.

– O tak, i na pewno oddasz mi dług.

– Dobrze to pani rozegrała – powiedział Logan, kiedy drzwi zamknęły się za Kesslerem.

– Znamy się od dawna. Joe, idź za nim, dobrze? Nie chciałam robić z tego sprawy, wolałabym jednak, żeby się sam nie kręcił.

– Mówiłaś, że na niego nie wpadną.

– Nie szkodzi. Wolę się zabezpieczyć. Namówiłam go, żeby nam pomógł, i czuję się za niego odpowiedzialna.

– A ja czuję się za ciebie odpowiedzialny.

– Proszę cię, Joe.

– Nie… – Urwał gwałtownie, gdy zobaczył wyraz jej twarzy. – Niech pan z nią zostanie, Logan. Jeśli coś jej się stanie, skręcę panu kark.

Joe energicznie zamknął za sobą drzwi. I znów groźba przemocy. Eve niewidzącym wzrokiem wpatrywała się w czaszkę.

– Jest pani gotowa? – spytał Logan.

– Jeszcze nie. Muszę zapakować Bena, a potem poszukam tu czegoś do zdjęcia gliny – odparła Eve, podchodząc do szafy. – Mógłby pan zadzwonić do Margaret i sprawdzić, kiedy moja matka znajdzie się w bezpiecznym miejscu.

– Mogę zadzwonić stąd.

– Plącze mi się pan pod nogami. Niech pan wyjdzie na korytarz i dzwoni stamtąd.

– Z przyjemnością spełniłbym pani prośbę, ale muszę się słuchać Quinna. Wolałbym nie narażać życia.

– Teraz ja panu rozkazuję. Przeszkadza mi pan. Proszę wyjść i dowiedzieć się o to, o co prosiłam, bo inaczej pojadę do domu i sama sprawdzę. I tak chciałabym tam wstąpić.

Logan podniósł ręce.

– Już idę.

Po jego wyjściu Eve odetchnęła z ulgą. Musiała na chwilę zostać sama, żeby nabrać dystansu i spojrzeć na wszystko z pewnej perspektywy. Jedynie praca mogła jej w tym pomóc. Im szybciej dotrą do tego laboratorium w Kennesaw, tym lepiej.

Znalazła trzy drewniane narzędzia, które były dostatecznie ostre, aby zdrapać glinę, a jednocześnie na tyle tępe, żeby czegoś nie zniszczyć, gdyby obsunęła się jej ręka. Włożyła je do torebki i ostrożnie zapakowała Bena do torby.

– Przepraszam cię, Ben, ale muszę zdjąć z ciebie całą tę glinę. Nakładam i zdejmuję. Całe to zamieszanie nie jest w porządku, co? Cóż nam jednak pozostało?

– Pani Duncan? Proszę otworzyć. Jestem Margaret Wilson.

Sandra uważnie przyjrzała się pulchnej kobiecie przez wizjer i porównała jej twarz ze zdjęciem.

– Pani Duncan?

– Słyszałam. – Sandra otworzyła drzwi. – Proszę wejść.

– Nie, samochód czeka. Wyjeżdżamy. Jest pani gotowa?,- Wezmę tylko walizkę. Dokąd jedziemy? – spytała Sandra, kiedy wróciła z walizką.

– Tu nie możemy rozmawiać – poinformowała Margaret, schodząc po schodach. – Niech się pani nie martwi, na pewno będzie pani bezpieczna.

– Dlaczego nie możemy tu rozmawiać? Nie… Ach, podsłuch. Myśli pani, że mój dom jest na podsłuchu?

– Tak mi powiedziano. Niech się pani pospieszy.

– Coś takiego, podsłuch – mruczała Sandra, zamykając drzwi. – Co się dzieje, do cholery?

– Miałam nadzieję, że się pani orientuje. Myślałam, że wymienimy się informacjami i dojdziemy do jakiegoś wniosku. Zazwyczaj nie mam nic przeciwko temu, żeby działać w ciemno, ale tym razem mam wątpliwości. Niech pani wsiada – powiedziała Margaret, otwierając drzwi od strony pasażera. – To jest Brad Pilton – dodała, wskazując kierowcę. – Pracuje w firmie ochroniarskiej i pilnował pani w ciągu ostatnich paru dni. Ma być naszym gorylem.