Iris Johansen - W Obliczu Oszustwa

– No tak, ty się znasz na obsesjach.

Joe trzasnął drzwiami i przeszedł szybkim krokiem przez parking.

– Bardzo gwałtowny człowiek jak na oficera policji – mruknął Logan.

– Nie jest gwałtowny, jest po prostu zły. Naprawdę nie…

– Jestem pewien, że to zrobiłby. Przez kilka minut mój kark znajdował się w niebezpieczeństwie. Muszę się mieć na baczności, gdy jest w pobliżu.

– Joe nie łamie prawa – zaoponowała ze złością. – Jest dobrym policjantem.

– Nie wątpię, choć jestem pewien, że trening w specjalnej jednostce bierze czasem górę. Zwłaszcza jeśli prawo nie działa należycie i chodzi o jego przyjaciół.

– Joe nie zabija.

– Teraz. Pytała go pani, ile ludzi zabił, kiedy był w specjalnej jednostce antyterrorystycznej?

– Nie. Nie prowadziliśmy wtedy żadnej wojny.

– Oni prowadzą różne akcje także w czasach pokoju.

– Dlaczego pan to robi? Dlaczego dąży pan do tego, żebym przestała ufać Joemu?

– Instynkt samozachowawczy – odparł z krzywym uśmiechem. – I dlatego, że chcę panią zmusić do przyznania, iż parę minut temu jedno skinienie pani głowy skazałoby mnie na śmierć.

– Niczego takiego nie przyznam.

– Niech pani będzie uczciwa.

Nie chciała być uczciwa, jeśli miałoby to oznaczać, iż nie zna Joego tak dobrze, jak jej się zdawało. Joe był jej opoką, kimś zrównoważonym i godnym najwyższego zaufania. Kiedy wszystko wokół niej rozpadało się na kawałki, Joe zawsze stał przy niej. Nie będzie się zastanawiać, czy kogoś zabił, bo to stawiałoby go w jednym rzędzie z Fraserem. Nie. Nigdy.

– Czy opowiadał pani o służbie w jednostce specjalnej?

– Nie.

– Czy wie pani, że zabił w ramach swoich obowiązków trzech ludzi, odkąd pracuje w Atlancie?

Spojrzała na niego z przerażeniem.

– Tak myślałem. Quinn nie jest głupi i dobrze panią zna. Tę część swojego życia ukrywa przed panią.

– Nie jest mordercą.

– Wcale nie twierdziłem, że jest. Zabijał w obronie własnej i hołota, którą zabił, zasłużyła sobie na to. Mówię tylko, że Quinn ma wiele twarzy i jest bardzo niebezpieczny.

– Chce pan zniszczyć moje zaufanie do niego.

– A on stara się, żeby pani nie ufała mnie. Ja się jedynie bronię.

– Nie ufam panu.

– Przynajmniej wie pani, że jesteśmy po tej samej stronie. I nie pozwolę, żeby Quinn mi to odebrał. Nie chcę walczyć jeszcze z nim, oprócz wszystkich innych osób – dodał, obserwując Joego, wchodzącego po schodach do budynku wydziału nauk ścisłych.

Eve spojrzała w tamtą stronę. Nagle zobaczyła Joego w innym świetle. Zawsze był pewien siebie i poruszał się z kocim wdziękiem, ale teraz widziała w nim także coś bezlitosnego. I czuła w nim śmierć.

– Niech pana szlag trafi!

– Wszyscy jesteśmy dzikusami – mówił spokojnie Logan. – Wszyscy zabijamy, jeśli mamy dostateczny powód. Z głodu, z zemsty, w obronie własnej… Quinn wiedział, że nie zniesie pani tego, i dlatego nie chciał, żeby znała pani tę stronę jego życia.

– I pan też by zabił? – spytała.

– Gdyby zmusiła mnie do tego sytuacja. Pani także by to zrobiła.

– Zycie jest zbyt cenne. Nie ma usprawiedliwienia dla morderstwa.

– Usprawiedliwienia nie, lecz powód…

– Nie chcę o tym rozmawiać. W ogóle nie chcę z panem rozmawiać, Logan. Niech pan mi da spokój, dobrze?

– Jasne.

Pewno, co mu szkodzi. Wypuścił na wolność jadowitego węża i teraz obserwuje, jak działa jego trucizna.

Nie pozwoli mu na to. Nie pozwoli mu zniszczyć swojego zaufania do Joego. Nie będzie się zastanawiać, przeżywać, rozważać jego słów.

– Ale sama pani wie, że to wszystko prawda – powiedział cicho Logan.

– Załatwione – poinformował Joe, otwierając drzwi i pomagając Eve wysiąść z samochodu. – Teren jest czysty. Kessler siedzi sam. Pozbył się swojego asystenta, Boba Spencera.

Eve wzięła torbę z czaszką.

– Co powiedziałeś Gary’emu?

– Mniej więcej, o co chodzi, choć nie wspominałem o niespodziance, którą masz w torbie. Miałaś rację, jest zainteresowany. Chodźmy, niech się weźmie do roboty – rzekł, biorąc od niej torbę, a drugą ręką przytrzymując Eve za łokieć.

– Zaczynam się czuć jak persona non grata – powiedział Logan, wysiadając z samochodu. – Mam nadzieję, iż nie mają państwo nic przeciwko temu, żebym też poszedł do Kesslera?

– Owszem, mam – odparł Joe. – Ale wytrzymam pańskie towarzystwo, jeśli nie będzie pan przeszkadzał.

Przyspieszył kroku, prowadząc Eve przez parking.

– Ile to potrwa?

– Jeśli Kessler znajdzie dość materiału, żeby pobrać próbkę DNA, nie powinno mu to zabrać dużo czasu. Martwi mnie natomiast praca laboratoryjna. Badanie DNA może trwać miesiącami.

– Jak będziesz miała dobrą próbkę, ja się zajmę przyspieszeniem badania – mówił Joe, otwierając przed nią drzwi do budynku. – Nie ma problemu. Jestem dobry w przyspieszaniu spraw. To jedna z moich… – Przerwał i spojrzał na nią zmrużonymi oczyma. – Dlaczego tak mi się przyglądasz?

Eve prędko odwróciła wzrok.

– Nie wiem, o co ci chodzi.

– Wiesz bardzo dobrze.

Strząsnęła z siebie jego dłoń i szła dalej.

– Przestań nudzić, Joe. Nic się nie stało.

– Nie jestem pewien – powiedział, spoglądając na Logana.

Eve otworzyła drzwi laboratorium i zobaczyła Kesslera, który siedział za biurkiem i jadł kanapkę. Podniósł głowę i obrzucił ją groźnym spojrzeniem.

– Podobno chcesz mnie wyprawić na tamten świat, Duncan. Wielkie dzięki.

– Masz musztardę na wąsach.

Eve wzięła torbę od Joego i stanęła przed Kesslerem. Wzięła z biurka serwetkę i wytarła mu usta i szczeciniaste siwe wąsy.

– Strasznie niechlujnie jesz, Gary.

– Jedzenie powinno być przyjemnością dokonywaną w samotności. Nie wiem, dlaczego wchodzi tu jakaś kobieta i mnie krytykuje. Zwłaszcza że przyszła na żebry. W co się wplątałaś, Duncan? – spytał, odgryzając kolejny kęs kanapki.

– Szukam pomocy.

– Jeżeli wiadomości podają prawdę, powinnaś szukać pomocy u adwokata, a nie u mnie. Pan jest Logan, tak?

Logan kiwnął głową.

Kessler uśmiechnął się chytrze.

– Podobno ma pan mnóstwo pieniędzy.

– Trochę mam.

– Chce się pan nimi podzielić? Dziś jest inaczej niż za czasów mojej młodości. My, genialni naukowcy, potrzebujemy sponsorów.

– Być może dojdziemy do porozumienia.

– Daj spokój, Gary – powiedziała Eve, otwierając torbę. – Dobrze wiesz, że jeśli sprawa cię zainteresuje, pomożesz nam za darmo.

– Za dużo mielesz językiem, Duncan. Odrobina chciwości nikomu nie zaszkodziła. Poza tym może się zmieniłem, odkąd ostatnio współpracowaliśmy.

Mówił z roztargnieniem, utkwiwszy wzrok w torbie. Był wyraźnie zainteresowany. W tej chwili przypominał dzieciaka, który chce jak najszybciej rozpakować prezent gwiazdkowy.

– Wysłałaś przodem Quinna, żeby rozbudzić moją ciekawość. Nie podejrzewałbym cię o taki brak subtelności.

– Robię to, co przynosi rezultaty – odparła z uśmiechem.

– Skoro wplątałaś się w kłopoty, musi to być coś szalenie intrygującego – kontynuował Kessler, nie spuszczając wzroku z torby. – Zazwyczaj nie zachowujesz się głupio.

– Dziękuję. Eve czekała.

– No więc, co to jest? – zapytał niecierpliwie. Eve otworzyła torbę i ostrożnie wyjęła czaszkę.

– Ty mi powiedz.

– O cholera – szepnął.

Wziął czaszkę i postawił na biurku.