Boris Akunin: Skrzynia na złoto

Nicholasowi zrobiło się straszliwie wstyd. Ależ z niego egoista! Tak, zadzwonił, usłyszał jej głos, upewnił się, że Ałtyn żyje, i na tym koniec. A co ona przeżywała? W ogóle o tym nie myślał. Z drugiej strony, czy mógł przypuszczać, że z powodu jakiegoś niedorobionego Anglika Ałtyn nie będzie mogła spać spokojnie i w dodatku zaplanuje zabójstwo?

Fandorin podszedł do maleńkiej dziennikarki i drżącym głosem powiedział:

– Okropnie wobec ciebie zawiniłem. Czy potrafisz mi kiedykolwiek wybaczyć?

– Nie! – odparła ze złością. – Nigdy! Nachyl się, wytrę ci krew. Nie można na ciebie patrzeć.

Nicholas, któremu Ałtyn ocierała skaleczone wargi, speszony zerkał na mimowolnych świadków tej dzikiej sceny – sekretarki. Zauważył, że młodsza szeroko otworzyła oczy, a druga, platynowowłosa, zdjęła rękę z przycisku i daje mu jakieś znaki – coś szepcze, kiwa głową, jakby chciała dodać mu odwagi czy wręcz go ponaglić. Ale o co jej właściwie chodzi?

Przeniósł wzrok na Ałtyn. Taka mała, a taka niebezpieczna i zacięta! Wybąkał niepewnie:

– I jak to sobie wyobrażasz…

Chciał powiedzieć „dalej”, ale umilkł, bo czyż sama nie powiedziała, że nigdy mu nie wybaczy? Żadne „dalej” dla nich nie istnieje. Ta myśl nagle wydała mu się nie do zniesienia.

Odpowiedź była nieoczekiwana, można nawet powiedzieć, zaskakująca.

Ałtyn obrzuciła krytycznym spojrzeniem całe dwa metry Nicholasowej postury i rzekła z westchnieniem:

– Cóż, to nie będzie łatwe. Ale nie martw się, jakoś się dopasujemy.

Nicholas uznał, że się przesłyszał – coś źle zrozumiał, ale z tyłu dobiegło stłumione parsknięcie.

To chichotała młodziutka sekretarka, zasłaniając usta dłonią. Druga patrzyła na dryblasa i maleńką brunetkę z dziwnym wyrazem twarzy, jednocześnie rozmarzonym i smutnym.

Ałtyn wzięła Fandorina za rękę.

– Dobra, Nika, rozbawiliśmy publiczność i wystarczy. Jedziemy do domu.

Szedł za nią korytarzem, starając się stawiać jak najmniejsze kroki i usiłując odgadnąć, jak brzmiało jedyne słowo, które nie zachowało się w piśmie Corneliusa. „Odsuń księgę i…”.

Odsuń – i co?

Aneks

Limeryk autorstwa Nicholasa Fandorina, ułożony dwa miesiące później, w dniu zawarcia związku małżeńskiego.

Głupi ptak tu nie zostaje,

Południe dla niego jest rajem.

Alem ja nie gęsią,

Mnie zimno nie trzęsie -

Na diabła mi ciepłe kraje?

I koń się potknie. Sakiewka złota. Amour impossible, czyli

luna w grzęzawisku. Korzenie rodu rosyjskich Fandorinów.

Odsuń się i…

Nie na darmo kapitan von Dorn gnał swego wiernego konia galopem przez ciemne ulice, nie na darmo kłuł szlachetnego wierzchowca ostrogami i smagał nahajką. Zdążył do koszar akurat na pobudkę i osobiście sprawdził gotowość bojową każdego muszkietera. O wpół do piątej cztery plutony – stu dwudziestu czterech ludzi – stały na dziedzińcu, ustawione w czworobok. Żebrowane hełmy i ostrza halabard lśniły w świetle pochodni. Cornelius uznał, że muszkietów dzisiaj lepiej na wartę nie brać – jakikolwiek sprawy przybiorą obrót, strzelać na Kremlu nie wolno, za to puścić w ruch drzewca halabard z pewnością będzie okazja.

Śniadanie – czarkę grzanego miodu i po dwa placki – żołnierze zjedli, nie wychodząc z szyku, gdyż w każdej chwili mógł przybyć umyślny z siedziby bojara. Czekali już godzinę, zaczynali marznąć. Von Dorn zarządził dla dwóch plutonów rozgrzewkę. Po kwadransie muszkieterowie wrócili na dziedziniec, wtedy pozwolił się rozgrzać dwóm pozostałym plutonom. Sam nie czuł zimna – nie stał wszak w miejscu, chodził po podwórzu. I niepokoił się – z każdą chwilą bardziej. Nie rozumiał, co się dzieje.

O siódmej nie wytrzymał i udał się do bojarskiego pałacu, by się czegoś dowiedzieć. Czy kanclerz aby nie przespał wielkiej sprawy?

Nie, Artamon Siergiejewicz nie spał. Kapitan zastał go w gabinecie, gdzie Matfiejew i Iwan Artamonowicz, obaj we wzorzystych kaftanach, pod którymi pobrzękiwały kolczugi, siedzieli przy stole i – sądząc po ich nachmurzonych twarzach – omawiali jakieś skomplikowane sprawy.

– A, to ty, kapitanie. – Bojar obejrzał się na von Dorna, który stanął w drzwiach. – Zapomniałem o tobie, nie gniewaj się. Dzisiaj nie będziesz miał służby. Zwolnij swoich żołnierzy. Potem przyjdź tutaj, muszę z tobą pomówić.

Zaskoczony Cornelius rozkazał kompanii wracać do koszar, ale na wszelki wypadek trzymać się w grupach, plutonami. No bo gdyby bojar zmienił plany?

Kiedy von Dorn powtórnie zjawił się w pałacu, Artamon Siergiejewicz był już sam.

Mówił zwięźle, z chmurą na czole:

– Nocą moi wrogowie potajemnie zwołali Dumę. Zwłoki cara jeszcze nie ostygły, gdy ten pies łaciński, Taisjusz, zamiast odmawiać modlitwy przy zmarłym, rozesłał gońców i sprowadził bojarów. Waśka Halicki i Sońka rozmawiali z każdym, jednych przekabacili, innych postraszyli. Wielu z tych, których uważałem za sprzymierzeńców, przeszło do obozu wroga. To zrozumiałe – bojarom nie w smak silna władza, zawsze wybiorą słabą. A ja bym nie dopuścił do żadnej samowoli… To tyle. Carem ogłoszono Fiodora. Mnie odebrano nadzór nad wielką pieczęcią, prikazy Strzelecki, Małorosyjski i Aptekarski – pewnie, żebym nowego władcy nie otruł czy nie uraczył jakąś podejrzaną miksturą. – Matfiejew uśmiechnął się z goryczą. – Dyplomacja, czyli Prikaz Poselski, pozostaje na razie pod moją pieczą. Za miesiąc, najwyżej dwa, i to mi odbiorą, zrobią mnie wojewodą gdzieś w Cariewokokszajsku i tam, z dala od Moskwy, w końcu dobiją. Oto jak się sprawy mają, Korniej! Nie trzeba było zważać na zasady przyzwoitości, tylko jeszcze wczoraj, nad łożem śmierci cara, chwycić tamtych za gardło. Ale cóż, i koń się potknie.

Von Dorn stał wyprężony na baczność, starając się zgłębić sens tych ponurych wieści. Gwiazda Artamona Siergiejewicza świeciła jasno, aż raptem zgasła. Grozi mu zesłanie, a jaki będzie los tych, którzy wiernie mu służyli? Byłoby dobrze, gdyby jemu, Corneliusowi, pozwolono przynajmniej wrócić do pułku.

– Lepiej, żebyś przy mnie nie zostawał – powiedział Matfiejew, jakby czytając w myślach von Dorna – bo zapłacisz nie za swoje winy. Służyłeś ku memu wielkiemu zadowoleniu i należy ci się za to nagroda. Masz tu dokument, dzięki któremu bez przeszkód będziesz mógł opuścić Rosję i udać się, w jakie chcesz, strony, a na dodatek sakiewkę czerwońców. Na co mi teraz złoto? I tak całe trafi do państwowego skarbca. Zbieraj się, kapitanie, póki nie jest za późno. Wczoraj wyjechali szwedzcy kupcy, kierują się do Rewia. Posuwają się wolno, sanie mają załadowane towarami. Bez trudu ich dogonisz. No, ucałuj moją dłoń i żegnaj. Nie wspominaj źle Artamona Siergiejewicza.

Cornelius wyszedł z gabinetu do salonu, ocierając łzy. Sakiewka była solidna, ciężka. Sądząc po wadze, zawierała nie mniej niż tysiąc czerwońców.

Z weneckiego fotela wstała, na widok kapitana Aleksandra Artamonowna, zgrabna, filigranowa Saszeńka.

– Wiem wszystko – szepnęła ze wzburzeniem. – Ojciec mi powiedział. Wyjeżdżasz? No cóż, Kornieju, szukaj szczęścia, niech cię Bóg prowadzi. Wiedziałam, że niepisane nam być razem. Przedtem śmigałam hen, wysokim lotem, teraz czeka mnie bolesny upadek. Żegnaj, mon amour impossible [63] . Po rosyjsku trudno to wyrazić, a zresztą wstydzę się.