Boris Akunin: Skrzynia na złoto

Gabunija, jako się rzekło, zaczął rozmowę od przeprosin.

– Nieładnie się wobec pana zachowałem, Nikołaju Aleksandrowiczu – powiedział bankier, ze skruchą opuszczając głowę, tak że podwójny podbródek zrobił się potrójny. – Wykorzystałem pana. Mógł pan to przypłacić życiem, chociaż Giwi i jego chłopaki mieli na pana oko.

– Żołnierze szwadronu? – pochwalił się błyskotliwą orientacją Fandorin.

Josif Guramowicz w zachwycie przewrócił oczami, składając hołd przenikliwości swego rozmówcy.

– Tak. To specjalny pododdział, który stworzyłem, kiedy się dowiedziałem, że szef wydziału bezpieczeństwa został zwerbowany przez mojego konkurenta. To był dobry pomysł: Siwy myślał, że wie o mnie wszystko, a wiedział tylko to, co ja podsuwałem Siergiejewowi. Och, ci faceci z KGB! Nie wystarczy im rola zwykłych wykonawców, zawsze chcą sami pociągać za sznurki!

Magister nachmurzył się.

– Więc celowo przydzielił mi pan do ochrony Siergiejewa, żeby złapać na haczyk Siwego? A pańscy ludzie tymczasem śledzili i mnie, i pułkownika?

– No i, oczywiście, Siwego – podjął wątek Gabunija. – Sam pan widzi, jak dobrze się wszystko ułożyło. Siwy został wystrychnięty na dudka i w dodatku pozbawiony pomocników – jego lewa ręka, Władimir Iwanowicz Siergiejew (oby Bóg wybaczył mu grzechy, bo nieboszczyk miał ich co niemiara), odrąbała prawą, czyli złego człowieka Szurika (jemu Bóg i tak nie wybaczy, więc nie będę Go o to prosił). Odrąbała – i sama uschła, jako że Giwi naszego pułkownika zastrzelił. Szkoda, oczywiście, ale cóż było robić? No nic, zatrudniam pierwszorzędnych adwokatów, dowiodą, że to była obrona konieczna. Giwi ma pozwolenie na broń, wszystko jest w największym porządku. Jego chłopcy – wielcy spryciarze – sfotografowali ukrytą kamerą spotkanie Siwego z Siergiejewem i z Szurikiem też. Film jest już w Głównym Urzędzie do Zwalczania Przestępczości Zorganizowanej. Niech się Siwy teraz tłumaczy, niech wyjaśni, jakie to ciemne interesy łączyły go z tą gnidą. Cóż, Władik nie będzie miał chwilowo głowy do Westsiboil. Hak mu w smak, skurwielowi.

Josif Guramowicz uśmiechnął się słodko, a Nicholas, patrząc w sympatyczną, okrągłą, przypominającą fałdzisty pysk buldoga twarz bankiera, poczuł niemal rozczulenie. Miał rację mądry redaktor naczelny „Teleskopu”, planując numer specjalny, poświęcony procesom cywilizacyjnym w rosyjskim biznesie. Czyż uszu człowieka Zachodu nie pieszczą takie słowa, jak „adwokaci”, „obrona konieczna”, „pozwolenie na broń”? Nie ma mowy o tym, żeby kogoś „załatwić”, „ukatrupić”, „wyeliminować”. Ałtyn mogła być dumna z bohatera numeru specjalnego.

– Oto jak u nas teraz jest, Nikołaju Aleksandrowiczu – skromnie podsumował Soso, jakby czytając w myślach Fandorina. – Wszystkie problemy rozwiązujemy w sposób kulturalny i zgodnie z prawem. Czasy piratów w rodzaju Siwego odchodzą w przeszłość. Za trzy, cztery lata takich ludzi w ogóle nie będzie.

– A zatajanie faktu, że jest się w posiadaniu skarbu, który stanowi własność państwową, to też zgodne z prawem?

Josif Guramowicz urażony wydął wargi.

– No wie pan, nie można zrobić wszystkiego od razu. Zaledwie wczoraj łazić po drzewach i żywcem pożerać się nawzajem, a dzisiaj nie przechodzić przez ulicę na czerwonym świetle. Zmiany muszą się dokonywać stopniowo, powoli. Drogą ewolucji. Jakieś niewielkie przekręty są dopuszczalne, to ludzka rzecz. Ale mokra robota to już, wybaczy pan, anachronizm. Najpierw ja kogoś załatwię, a potem ktoś inny mnie albo moje dziecko? A! – ożywił się Gabunija i podszedł do wbudowanego w ścianę regału. – Wielka nowina! Moja Sabrinka spodziewa się dziecka, sama mi powiedziała. Mam pięćdziesiąt dwa lata, myślałem, że już nic z tego! Wyobraża pan sobie, stanąłem przed nią i bełkoczę jak idiota: „Moje dziecko, moje dziecko!”. A ta diablica się śmieje: „Skąd wiesz, może wcale nie twoje?”. Och, Nikołaju Aleksandrowiczu, pół nocy nie spałem, takie mnie dręczyły wątpliwości. Kiedyś, oczywiście, dłużej bym się gryzł, ale teraz porozmyślałem trochę, zjadłem dwa ciastka i usnąłem. A to dzięki temu, że pan mi otworzył oczy na całą sytuację. Ja i Sabrinka tworzymy idealną parę. Więc cierpię, przeżywam męki zazdrości, a w duszy czuję błogość i spokój. Jestem panu niewymownie wdzięczny. Wypijmy za miłość i za małego Gabuniję!

Zza drzwiczek w regale niczym za dotknięciem różdżki czarodziejskiej ukazała się pękata butelka, dwa kieliszki i patera z czekoladkami.

– Ja obecnie w ogóle nie piję – oświadczył Fandorin, postanawiając nie dać po sobie poznać, że wyrazy wdzięczności sprawiły mu przyjemność. – Poza tym chciałbym pana powiadomić, że nie mogę przyjąć pańskiej propozycji co do sprzedaży oprawy. Należy przestrzegać zasad prawa, obowiązujących w kraju, w którym się przebywa. A zatem proszę mi zwrócić oprawę, ja zaś przekażę ją przedstawicielom władz miejskich. Nie będę też nalegał, by wypłacono mi nagrodę od razu. Może być płatna w ratach lub później, za pewien czas, gdy już rosyjska gospodarka okrzepnie.

Josif Guramowicz z posępną miną żuł czekoladkę. Westchnął przy tym ciężko parę razy.

– Ach, Nikołaju Aleksandrowiczu, mój drogi, nie chciałem pana martwić, ale cóż, widzę, że będę musiał. Proszę wziąć swoją oprawę, leży tam, w pudle od skanera. Eksperci twierdzą, że przedstawia jedynie wartość historyczną – to dzieło rosyjskich mistrzów z połowy szesnastego wieku. Natomiast jej realna cena jest niewielka. Srebro niezbyt wysokiej próby i parę setek kamyków. Ściśle biorąc, sześćset sześćdziesiąt. Było o sześć więcej, ale pewnie wypadły – zostały po nich puste miejsca. To nie żółte szafiry ani opale. A właściwie w ogóle nie kamienie szlachetne, lecz szlifowane kawałki szkła wulkanicznego. Z pewnością w średniowieczu uważane ono było w Rosji za wielką rzadkość. Ale teraz mamy tego dobra dosłownie pół Kamczatki. Okazuje się, że Siwy niepotrzebnie rozpętał całą tę aferę.

– No i bardzo dobrze – rzekł niezbyt przejęty Fandorin. – Oddam oprawę do muzeum, niech tam zostanie jako pamiątka po Corneliusie von Dornie. I napiszę artykuł. W końcu moje znalezisko stanowi pośredni dowód na potwierdzenie wersji, że Biblioteka Iwana Groźnego istniała naprawdę, nie tylko w legendzie. Skoro księga Zamoleusa wchodziła w skład kolekcji, to spis Dabiełowa nie jest fikcyjnym wymysłem, lecz zasługującym na zaufanie dokumentem. Może i nie dokonałem epokowego odkrycia, ale to już coś. Żegnam, panie Gabunija. Zasiedziałem się trochę w Moskwie. Czas do domu, do Anglii.

Wyciągnął do bankiera rękę, ale Josif Guramowicz nie podał mu swojej, tylko ujął go za łokieć.

– Niech pan powie, Nikołaju Aleksandrowiczu, po co chce pan wracać do Anglii? I jaką satysfakcję może dać mężczyźnie dokonywanie „nieepokowych odkryć”? Proszę mi wierzyć, łykanie kurzu w archiwach i pisanie naukowych książek – to nie dla pana, jak mi Bóg miły. Giwi co wieczór przynosił mi kasety ze zdjęciami zrobionymi ukrytą kamerą. Jak pan chodził po ulicach, oglądał domy, robił notatki. Patrzyłem na pana i zdumiewałem się. Anglika jakby ktoś odmienił! Był nie ten sam – energiczny, zaangażowany, szczęśliwy! Nucił piosenkę o Suliko! Od razu widać: człowiek robi to, do czego został stworzony. Wie pan, co to takiego, do czego ma pan prawdziwy talent?

– Nie – odparł Fandorin, z uwagą wysłuchawszy słów Gabunii – nie wiem. A raczej wiem, że nie mam żadnych specjalnych talentów. Podobnie zresztą jak większość ludzi.