Albert Baantjer - De Cock en de dansende dood

'En die hielpen?'

Robert Antoine knikte. 'Lieve mensen,' zei hij zuchtend. 'Ze kenden de familie goed. Met de man heb ik nog even gesproken. Hij was niet eens zo verbaasd. Volgens hem was Fred Doornekamp niet zo'n beste. Hij had zijn ouders altijd veel verdriet gedaan. Er was van alles geweest: affaires met vrouwen, diefstalletjes en kleine verduisteringen bij een werkgever.'

'Aangifte bij de politie?'

Van Dijk schudde het hoofd. 'Volgens de buurman was de politie er nooit in gemoeid. Alles was met de mantel der liefde bedekt. De tekorten waren aangezuiverd en er was niet meer over gesproken.'

De Cock staarde voor zich uit. 'Een goede mantel,' zei hij wat afwezig.

'Wat?'

'De mantel der liefde.'

Op het gezicht van de jongeman verscheen iets van een glimlach. Er kwam ook weer wat kleur op zijn wangen. 'De buurtjes beloofden een oogje in het zeil te houden.'

De Cock knikte begrijpend.

'Die affaires met vrouwen… hadden die gevolgen?'

'Hoe bedoel je?'

'Waren er kinderen?'

Robert Antoine trok zijn schouders op. 'Dat heb ik niet gevraagd. Ik ben op het onderwerp niet onmiddellijk ingegaan. Je moet bedenken… het was een paniekerige situatie. Met de ouders was geen woord te wisselen.'

'En de buurman?'

Van Dijk maakte een mistroostig gebaartje. 'Ik kreeg de indruk dat hij zich na de eerste opwelling een beetje schaamde dat hij zijn mond voorbij had gepraat. Hij ontweek me.'

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus. 'Toen je op inlichtingen uit was… bij je vorig bezoek aan de ouders, heb je toen over vrouwen gesproken?'

'Vrijwel niet. Ik heb alleen gevraagd of Fred getrouwd was, of was geweest. Toen zeiden ze "nee" en daarmee was het onderwerp afgedaan.'

De Cock trok een grimas. 'Het is ook voor een man mogelijk om een kind te hebben, zonder getrouwd te zijn.'

Van Dijk keek fronsend naar hem op. 'Je wilt zeggen, dat mogelijk uit een van zijn affaires met vrouwen een kind werd geboren?'

'Inderdaad.'

Robert Antoine schudde resoluut het hoofd. 'Fred Doornekamp had geen kind. Althans geen kind, waarvan zijn oude moeder iets wist. Ze had het mij anders beslist verteld. Ik heb ook nergens een fotootje gezien.'

Vledder kwam tussenbeide. Hij wendde zich tot De Cock. 'Denk je,' vroeg hij met een zweem van achterdocht, 'dat Bonny een kind van Fred Doornekamp is?'

De grijze speurder spreidde zijn armen in een hulpeloos gebaar. 'Bonny is niet van Colette Maesen. Dat is de enige zekerheid, die wij hebben. Verder is alles mogelijk.'

De jonge Van Dijk knikte instemmend. 'De Cock heeft gelijk. Het kind kan zelfs van Marianne zijn.'

Vledder stond geagiteerd op. Op zijn gezicht lag een wrevelige trek. 'Het kind is noch van Marianne, noch van Fred Doornekamp,' riep hij kriegel. 'Het kind is simpel gestolen… om losgeld. Het is een geval van pure kidnapping.'

'Door drie personen?'

'Ja, Colette, Marianne en Fred. Hoe hun onderlinge taken nu precies verdeeld waren, weet ik niet, maar het was een actie van hun drieën.'

Robert Antoine gebaarde in zijn richting. 'En waarom melden de ouders zich niet bij de politie? Er is van een diefstal van een kind niets bekend.'

Vledder zuchtte omstandig. 'Omdat ze bang zijn dat er met hun kind iets gebeurt.' Hij zwaaide betogend met beide armen. 'Het is toch alles volkomen duidelijk. Die drie stelen een kind. Na de diefstal nemen ze contact op met de ouders. Onder bedreiging dat ze het kind iets zullen aandoen, leggen ze hen een zwijgplicht op. Daarna vragen ze een losgeld. Volgens afspraak meldt de vader zich bij Smalle Lowietje. Die stuurt hem door naar het kraakpand aan de Keizersstraat. Daar treft hij Colette Maesen. De onderhandelingen verlopen wat stroef. Er ontstaat onenigheid en…'

'… vader doodt Colette.'

Vledder keek naar zijn oude leermeester.

'Ja… vader doodt Colette. Na zijn daad vlucht hij in paniek. Als Fred Doornekamp later het kind uit het Westerpark onder de hoede van zuster Angelica wegneemt en opnieuw contact zoekt met de ouders, durft de vader zich niet meer te vertonen. Hij stuurt zijn vrouw naar de zolderkamer in de Haarlemmerstraat. De onderhandelingen verlopen wat stroef en…'

Vledder keek hem strak aan en kneep zijn lippen op elkaar. 'Ja… moeder doodt Fred.'

De Cock reageerde niet. Hij kwam uit zijn stoel overeind en begon door de recherchekamer te stappen. Langzaam, half waggelend. De groeven in zijn voorhoofd waren verdiept, maar de accolades rond de mond bewogen speels. Bij het fonteintje bleef hij staan en keek in de spiegel. Al een eeuwigheid liep hij in de misdaad rond. Hij was er grijs bij geworden en de jaren hadden om de ogen een web van fijne rimpeltjes geweven. Hoeveel moorden had hij in zijn lange leven als rechercheur al behandeld… dertig, veertig, of waren het er nog meer? Hij bedacht het plotseling. Niet bitter, maar met de milde gelatenheid waarmee hij gewoon was het menselijke handelen te bezien. Hij liep van het fonteintje weg en ging weer achter zijn bureau zitten. Steunend op zijn ellebogen drukte hij zich wat naar voren.

'Als,' begon hij aarzelend, 'Vledder gelijk heeft en het kind werd omwille van een losgeld gestolen, dan zal het niet eenvoudig zijn het echtpaar op te sporen. Ze behoeven zich niet meer bloot te geven. Immers, het kind, om wie alles draait, is na de moord op Fred Doornekamp weer in hun bezit. Ze kunnen rustig de loop der gebeurtenissen af-wachten.' Hij wendde zich tot Van Dijk. 'Heb je de bar nog gevonden?'

Robert Antoine knikte. 'Het was café De Blauwe Druif in de Binnen Brouwersstraat.'

'Vandaar heeft Fred Doornekamp gebeld?'

'Ja.'

'Waarheen?'

Van Dijk trok een pijnlijk gezicht. 'Dat was niet meer te achterhalen,' zei hij somber. 'Hij rekende aan de bar twee stadsgesprekken af. Maar dat betekent niets. Hij kan toch buiten de stad hebben gebeld.'

De Cock knikte begrijpend. 'Hoe laat kwam hij De Blauwe Druif binnen?'

'Acht uur. En tegen tienen ging hij weer weg. Met een meisje.'

De Cock keek hem verrast aan. 'Een meisje?'

Van Dijk knikte. 'Een knap meisje met lang zwart haar. Ze droeg een open bloes en een veelkleurige rok.'

De ogen van De Cock vernauwden. 'Marianne,' riep hij verbaasd. 'Marianne was nog bij Fred Doornekamp?'

Van Dijk trok gelaten zijn schouders op. 'Ik heb Marianne nooit gezien. Maar als de beschrijving klopt, was het Marianne.'

'Ze gingen samen weg?'

'Dat zei de barkeeper. Ze hadden ook samen in het café gezeten, achterin aan een tafeltje.'

'Kwamen ze samen binnen?'

'Nee. Het meisje was er al.'

'Er is geen vergissing mogelijk?'

'Waarover?'

'Over Fred.'

Robert Antoine schudde beslist het hoofd. 'De barkeeper van De Blauwe Druif wist direct wie ik bedoelde. Fred Doornekamp kwam vaker in de zaak. Hij kende hem ook van voornaam.'

'En Marianne?'

Van Dijk glimlachte. 'De barkeeper had haar nooit eerder gezien. Hij heeft zelfs overwogen haar uit de zaak te verwijderen.'

'Waarom?'

Robert Antoine maakte een komisch gebaartje. 'Hij dacht dat ze een gelegenheidsvrouwtje was, op jacht naar klanten.' De Cock staarde voor zich uit. Een moment leek hij besluiteloos. Toen klapte hij met de vlakke hand op zijn bureau. Het was alsof hij voor zich een besluit had genomen. Ineens was hij vol actie. Hij stond op en wees met gestrekte arm naar Robert Antoine.

'Jij bent vanmiddag bij de sectie,' zei hij gebiedend. 'Laat dokter Rusteloos het stuk gaspijp zien, dat we op de zolderkamer hebben gevonden. Hij kan het vergelijken met de hoofdwonden. Maar doe eerst de herkenning. Vraag aan de buurman of hij samen met de vader wil komen. Het lijkt mij het beste dat je de moeder thuis laat.' Hij pauzeerde even. 'En ga nog eens in op die affaires van Fred Doornekamp met vrouwen.'

Van Dijk knikte begrijpend. 'Als dokter Rusteloos klaar is, wat doe ik na de sectie?'