Albert Baantjer - De Cock en de dansende dood

'En dat had hij gedaan?'

Ze schudde haar hoofd en zuchtte. 'Morgen,' zei hij. 'Morgen heb ik het. Morgen komen ze het mij brengen. Veel geld.'

De Cock keek haar verbaasd aan. 'En dat heeft u geloofd?' Ze knikte traag, staarde naar de dode op de vloer. 'Hij zei het op een manier… alsof het waar was.'

De Cock had moeie voeten. Hij leunde in zijn stoel achterover en tilde beide benen op zijn bureau. Een felle pijn trok uit zijn tenen omhoog en prikte in zijn kuiten. Het stemde hem somber. Hij wist wat die pijn betekende. Telkens als het slecht ging, als een onderzoek niet naar wens verliep, voelde hij zijn voeten. Hij was er in lange jaren mee vertrouwd geraakt.

'Bonny is weg,' sprak hij ernstig. 'De moordenaar heeft hem meegenomen.' Hij zuchtte met een zorgelijk gezicht. 'De gedachte dat het kind nu in handen is van iemand die zonder scrupules tot een moord in staat is, benauwt me.'

Vledder keek van zijn aantekeningen op. 'Fred Doornekamp nam het kind dus uit het Westerpark weg.'

De Cock knikte. 'Hij moet zuster Angelica vanuit de Warmoesstraat zijn gevolgd. Toen hij zijn kans schoon zag, pakte hij het kind op en liep ermee weg. Je moet bedenken dat Fred Doornekamp voor het kind geen vreemde was. Bonny had hem al een paar maal in de Keizersstraat ontmoet.'

'Wat wilde hij met het kind?'

De Cock gebaarde. 'Dat is wel duidelijk… verkopen. Hij dacht er veel geld voor te krijgen. We kunnen gevoeglijk aannemen, dat hij diezelfde avond nog heeft gebeld met iemand die belangstelling had.' Hij zweeg even. 'Misschien deed hij het wel in opdracht.'

De ogen van Vledder begonnen te glinsteren. 'Van de vrouw,' riep hij enthousiast. 'In opdracht van de vrouw die zich de volgende morgen bij Tante Marie meldde.'

'Mogelijk.'

De jonge rechercheur kwam vanachter zijn bureau vandaan. Zijn jeugdige gezicht stond strak. 'Zij deed het,' sprak hij ernstig. 'Natuurlijk. Zij vermoordde Doornekamp. Ze kregen onenigheid over de kidnapping. Toen ze niet tot een akkoord konden komen, sloeg de vrouw toe en nam het kind mee.'

De Cock plukte aan zijn onderlip. 'Jij dacht toch,' zei hij wijzend, 'dat de beide moorden door één en dezelfde dader werden gepleegd?'

'Ja.'

'Waarom vermoordde de vrouw dan Colette Maesen?'

Vledder stapte op zijn mentor toe. 'Om dezelfde reden. Begrijp je? Colette Maesen handelde in eerste instantie over het kind. Alleen was Bonny er toen niet… of de vrouw kon hem in de kast niet vinden.'

De Cock keek naar hem op. 'Als troost nam ze toen het koalabeertje mee om iemand te laten zien dat ze toch op het goede spoor was.'

Vledder keek hem weifelend aan. 'Is dat zo gek?'

De Cock schudde langzaam het hoofd. 'Het is een fraaie theorie,' zei hij bedachtzaam. 'Het overwegen waard. Rijst onmiddellijk de vraag… wie is de mysterieuze figuur op de achtergrond?'

Vledder gebaarde heftig. 'Iemand, die zoveel voor het kind wil geven, dat het een moord waard is.'

De telefoon rinkelde. De grijze speurder nam de hoorn op. 'Met De Cock,' sprak hij gelaten. In een snelle beweging nam hij zijn benen van het bureau en zat met een ruk rechtop. 'Wat?' riep hij verbaasd. 'Weg? Wanneer? Niets gezegd? Hoe laat? Bedankt.' Hij legde de hoorn op het toestel terug. Zijn gezicht stond ernstig.

Vledder keek hem gespannen aan. 'Wat is er?'

De Cock kwam langzaam uit zijn stoel overeind. 'Het was majoor Bosschaert. Marianne van Buuren is gisteravond stilletjes uit het Goodwill Centrum weggelopen. Ze heeft al haar spulletjes meegenomen en is niet teruggekeerd.'

Vledder schudde het hoofd en lachte vreugdeloos. 'Vanmorgen was ze nog bij het graf van Colette.'

De Cock reageerde niet. Hij staarde voor zich uit, ver, in het niets. Het was alsof hij de scène terugriep in zijn herinnering. In zijn ogen lag een dromerige blik. 'Ze danste,' zei hij zacht. 'Ze danste.'

Robert Antoine van Dijk kwam gehaast de recherchekamer binnenstappen. Hij nam een stoel bij het bureau van De Cock en legde zijn notitieboekje voor zich neer. 'Fred… of voluit Frederik Hendrik Doornekamp,' las hij hardop, 'werd zevenentwintig jaar geleden in Amersfoort geboren. Toen hij veertien jaar was, verhuisde de familie naar Amsterdam, waar Fred de middelbare school afliep. Op aandringen van zijn vader begon hij aan een rechtenstudie. Fred was bijzonder politiek geïnteresseerd. Hij zat in allerlei studentenorganisaties. Hij kreeg daarover onenigheid met zijn wat autoritaire vader en verliet het huis. Hoewel moeder nadien een algehele verzoening tot stand bracht, bleef Fred buitenshuis. Hij komt op onregelmatige tijden op bezoek, meestal als zijn financiële middelen zijn uitgeput.'

'Werk?'

'Hij is een poosje aan zo'n zogenaamde rechtswinkel verbonden geweest.'

'Hier in Amsterdam?'

'Inderdaad. Dan heeft hij nog een tijdje voor een uitzendbureau gewerkt. Ook daar was niets ten nadele van hem bekend.'

'Heroïne?'

Van Dijk schudde het hoofd. 'Ik heb diverse junkies in de stad gesproken. Ze kennen hem niet. Noch als handelaar, noch als gebruiker.'

'Je bent bij zijn ouders geweest?'

Robert Antoine knikte. 'Je wilde toch wat informaties over hem? Door al die tips over dat verdwenen kind was ik er nog steeds niet toe gekomen.'

De Cock keek hem aan. 'Je hebt thuis beslist nog wel een mooi donkerblauw kostuum en een nette das.'

De jonge rechercheur blikte wat argwanend terug. 'Dat… eh, dat heb ik.'

De Cock zuchtte omstandig. 'Trek het aan. Ga terug naar de ouders en vertel hen dat hun zoon is overleden.'

Robert Antoine slikte. Zijn adamsappel wipte op en neer. 'Is… eh, is Fred Doornekamp dood?'

De Cock knikte. 'Vledder en ik hebben hem vanmorgen op een zolderkamertje aan de Haarlemmerstraat gevonden. Hij werd vermoord.'

De jongeman keek hem verbijsterd aan. 'En gisteravond heeft hij nog met zijn vader gebeld.'

'Hoe laat?'

'Tegen tien uur.'

'Waarvandaan?' Van Dijk trok zijn schouders op. 'Zijn vader dacht aan een café, een bar. Er was nogal harde muziek op de achtergrond.'

De Cock knikte begrijpend. 'Waarom belde hij?' Robert Antoine maakte een vaag gebaartje. 'Fred zei dat hij een poosje uit Amsterdam wegging, dat zijn ouders zich niet ongerust behoefden te maken, als hij een tijdje niet kwam opdagen.'

'Heeft hij gezegd waar hij heen ging?'

'Nee.'

De Cock wreef zich peinzend over zijn breed gezicht. Hij draaide zich langzaam om en begon door de kamer te stappen, traag, half waggelend in zijn zo typische slenterpas. De pijn was uit zijn voeten verdwenen. Zijn hersenen werkten weer op volle toeren. De tweede moord had hem verrast, overrompeld, en aan de zaak een wending gegeven die hij niet had voorzien.

Bij het bureau van Vledder bleef hij staan. Hij hield zijn wijsvinger gebarend voor zijn neus. 'Fred Doornekamp,' sprak hij recapitulerend, 'belde tegen tien uur zijn vader en zei dat hij een poosje uit de stad zou verdwijnen. Volgens Tante Marie was het tien uur toen hij zijn hoofd om haar deur stak en zei dat hij terug was. Daar zit weinig ruimte tussen. De plaats vanwaar Fred Doornekamp belde, lag dus niet ver.'

Hij wendde zich tot Robert Antoine. 'Ga de ouders van Doornekamp waarschuwen. Voor bijzonderheden verwijs je ze maar naar mij. Doe het wel voorzichtig en een beetje tactisch.' Hij pauzeerde even. 'Dan ga je naar de Haarlemmerstraat en onderzoekt daar in de directe omgeving vanuit welke bar Fred Doornekamp gisteravond om tien uur belde. Misschien weet men nog welke andere telefoongesprekken hij heeft gevoerd… wat hij voor de gesprekken moest betalen.'

Van Dijk knikte begrijpend. 'En dan?'

'Dan kom je terug hier naar de Kit.'

Toen Robert Antoine was vertrokken, liep De Cock terug naar Vledder. 'Waar heb je de spullen van Fred Doornekamp?'

'Welke spullen?'

'Die uit het zolderkamertje zijn gekomen.'

Vledder wees achter zich. 'In het hok van de inbeslaggenomen goederen.'