Albert Baantjer - De Cock en de dansende dood

De grijze speurder maakte een vaag gebaartje. 'Een jongeman… met een kindje.'

'Jij ook al?'

De Cock onderdrukte zijn verrassing. Hij keek haar onderzoekend aan. 'Hoezo… jij ook al?'

Ze bewoog haar hoofd iets schuin. 'Vanmorgen was hier al een vrouw.'

'Hoe laat?'

'Half tien.'

'Wat voor een vrouw?'

Ze trok wat onwillig haar schouders op. 'Een net mens… een dame… om zo te zeggen.'

'Ze kwam bij jou, net als ik, en vroeg naar een jongeman met een kindje?'

'Ja.'

'En toen?'

'Toen heb ik haar naar boven gestuurd. Naar de zolder. Kamer negen.'

'En verder?'

Ze keek naar hem op. Een blik van onbegrip in haar oude ogen. 'Verder… verder niets. Ik heb haar niet meer teruggezien.'

Ze liepen de trap op. Tante Marie voorop. Een bos sleutels puilde uit de zak van haar jasschort met bloemetjes. Afgezakte kousen hingen in ruime plooien om haar magere benen. Haar grote brede voeten staken in flanellen pantoffels. De greep om de leuning was vast. Moeizaam, hijgend, trok ze zich omhoog.

Op het volgende portaal bleef ze staan. 'Het mens kan natuurlijk langs mijn deur zijn geglipt. Dat doen de anderen ook als ze geen geld hebben voor de huur.' De Cock knikte begrijpend en beduidde haar verder te gaan. Ze liep mokkend door. Midden op de trap bleef ze weer staan. 'Normaal neem ik geen kinderen in mijn huis,' zei ze verklarend. 'Maar dat joch zei, dat zijn vrouw het open en bloot met een ander hield… dat hij het niet langer kon aanzien… dat hij het kind had opgepakt en was weggegaan.'

De Cock keek langs haar heen omhoog. 'Hoe ver nog?'

'Twee trappen.' Ze strompelde verder. 'Als het kind lastig wordt, gaat hij er toch mooi met kind en al uit. Ik heb hier geen crèche.'

'Heb je vanmorgen de krant niet gelezen?'

Ze schudde haar hoofd. 'Ik leg liever een kaartje. Voor rottigheid heb ik geen krant nodig. Ik heb aan mijzelf genoeg.' Ze keek langs haar schouder naar beneden. 'Is er wat met het kind?'

De Cock antwoordde niet.

Toen ze de zolderverdieping hadden bereikt, slofte ze door een nauwe gang naar een deur met een metalen negen. Ze wachtte even tot haar ademhaling weer wat op peil was en klopte toen zacht, bescheiden. Er kwam geen reactie.

Ze klopte opnieuw en luisterde met haar oor tegen de deur. 'Zeker niet thuis,' zei ze half omdraaiend. Ze balde een kno-kerige hand tot een vuist en bonsde op het bovenpaneel. Toen het geluid was weggeëbd, bleef de stilte. Na een paar seconden vatte ze de kruk, deed de deur halfopen en keek naar binnen.

De Cock zag aan haar rug dat ze schrok. Hij legde een hand op haar schouder en trok haar zachtjes terug. Haar rimpelig gelaat zag asgrauw en haar ogen puilden haast uit de kassen. 'O God,' lispelde ze ontsteld. 'O grote God.'

De Cock duwde haar opzij en drukte de deur met zijn voet verder open. In het kamertje, op ruim een halve meter van een omgewoeld bed, lag Fred Doornekamp. Met grote opengesperde ogen staarde hij naar de zoldering. Om zijn lippen lag een verstarde grijns. Vreemd, verwrongen. Het was alsof hij het nog niet vatte, alsof hij luisterde naar een grap waarvan hij de pointe niet begreep.

Vledder keek over zijn brede schouder. 'Dood?'

De Cock knikte traag. 'Vermoord.'

Rechercheur De Cock liet zijn scherpe blik door het zolderkamertje dwalen. Haast mechanisch nam hij alles in zich op. Hij had voor dergelijke situaties een bijna fotografisch geheugen met liefde en aandacht voor elk detail. Het licht uit een schuin dakraam viel op een laag tafeltje met een vergeeld marmeren blad. Er stonden twee kommen, een vuil bordje en een fles, nog voor driekwart gevuld met melk. Er lagen broodkruimels en een aangebroken pakje margarine. Een wit plastic lepeltje stak in een open jampot. Aan een ruw afgescheurde rol ontbraken enkele beschuiten.

Bij het hoofd van het slachtoffer, op de vloer, lag een smal stuk gaspijp van ongeveer een meter. Aan het einde, bij een kniestuk, kleefden blonde haren in geronnen bloed. De Cock knielde bij het slachtoffer neer en bezag de wonden. Ze schemerden rossig door het blonde haar. Omdat de dode starende ogen hem hinderden, drukte hij ze toe. Daarna stond hij op en zocht naar bloedspatten. Ze zaten vrij laag, nog beneden de knik, waar de wand met het dak schuin omhoog liep. Hij wees ze Vledder aan. 'Wat denk je?' vroeg hij.

De jonge Vledder bezag de situatie.

'De tweede… en volgende slagen,' formuleerde hij voorzichtig, 'werden toegebracht toen het slachtoffer op de grond lag.'

De Cock knikte instemmend.

'Ik denk dat hij in zijn slaap werd verrast.'

Vledder keek hem aan. 'Je bedoelt, dat hij de eerste slag kreeg toen hij nog in bed lag?'

De Cock schoof zijn dikke onderlip naar voren. 'Bij de eerste slag ontstaan geen bloedspatten. Aan het bed zijn ook geen bloedsporen te ontdekken. Toen het slachtoffer, vermoedelijk als reactie op de eerste klap, van het bed op de grond rolde, sloeg de dader opnieuw toe… op het hoofd en in de wond, die bij de eerste klap was ontstaan.'

Vledder zuchtte omstandig. 'Toen spatte het bloed weg.'

De Cock wreef nadenkend over zijn kin. 'Of het slachtoffer bij die eerste klap werkelijk sliep, is natuurlijk slechts een veronderstelling. Het is ook heel goed mogelijk, dat hij van zijn bezoeker of bezoekster niets vreesde en liggend in zijn bed met hem of haar converseerde.'

Vledder keek op het slachtoffer neer en schudde meewarig het hoofd. 'Hoe het ook zij… Fred Doornekamp heeft weinig kansen gehad.' Hij klemde zijn lippen op elkaar. 'Het wordt tijd, dat we de moordenaar vatten. Wie weet wie zijn derde slachtoffer is.'

De Cock keek zijn jonge collega fronsend aan. 'Je wilt zeggen, dat degene die Colette Maesen doodde, ook verantwoordelijk is voor de moord op Fred Doornekamp?'

Vledder knikte overtuigend. 'Hetzelfde type moord.'

De Cock reageerde niet. Hij wendde zich tot de kamerverhuurster, die nog steeds in de deuropening stond. Tante Marie had zich van haar schrik hersteld. Ze had zich weer duidelijk in bedwang. Op haar wangen lag weer wat kleur. De Cock wees naar het lijk op de vloer. 'Hoe laat kwam hij gisteren?' vroeg hij.

Ze maakte een vaag gebaartje. 'Drie uur… half vier. Het kan ook wat later zijn geweest.'

De Cock tastte in de binnenzak van zijn colbert en nam daaruit een van de fotootjes, die zuster Maria van Bonny had gemaakt. 'Met dit kind?'

Ze nam het fotootje van de rechercheur over en bekeek het aandachtig. 'Ja… met dit kind. En een plastic zak met boodschappen.'

'Is er nog bezoek voor hem geweest?'

'Wanneer?'

'Gisteren.'

Ze schudde haar hoofd.

'Hij is wel even weggeweest, zo om een uur of acht. Hij moest bellen, zei hij, en vroeg of ik even op het kind wilde passen.'

'Dat hebt u gedaan?'

Ze knikte. 'Ik ben even wezen kijken.' De harde trekken in haar gezicht verzachtten. 'Het sliep zo rustig. Net een engeltje.'

'Met open deur? Ik bedoel, de deur van de kamer was niet op slot?'

Ze schudde haar hoofd. 'Dat kon niet.'

De Cock bekeek het slot. Het zag er volkomen gaaf uit. 'Waarom niet?' vroeg hij verwonderd.

Ze glimlachte. 'De vorige huurder heeft de sleutel meegenomen.'

'Dan had u hem toch een reservesleutel kunnen geven?'

Ze grijnsde en klopte op de bos sleutels in haar jasschort. 'Ik blijf graag baas in eigen huis. Als ik hem deze sleutel had gegeven, dan had ik zelf niets meer. Er zijn van elke kamer maar twee sleutels.'

De Cock knikte begrijpend. 'Hoe laat kwam hij thuis?'

'Om een uur of tien.'

'Alleen?'

Ze trok haar schouders op. 'Hij stak even zijn hoofd bij mij om de deur en zei dat hij terug was. Of er toen verder nog iemand op de gang stond, weet ik niet.' Ze grinnikte. 'Ik ben niet zo preuts. Van mij mag het. Ze knoeien maar aan. Als ze de huur maar betalen.'