Albert Baantjer - De Cock en de dansende dood

'Heb je ze al nagekeken?'

Vledder maakte een hulpeloos gebaartje. 'Er zat niets bij. Ik bedoel, niets dat ons verder kan helpen.'

'Geen portefeuille, mapje, notitieboek, agenda, aantekeningen?'

Vledder schudde mistroostig het hoofd. 'Ik ben alles heel zorgvuldig nagegaan. Helemaal niets.' Hij trok de lade van zijn bureau open. 'Ik heb hier een lijstje. De fles melk, de kommen, het bordje en de pot met jam zijn dactyloscopisch onderzocht. Er waren duidelijke afdrukken van Fred Doornekamp en kleine vingertjes, die vrijwel zeker van Bonny afkomstig zijn. Dan was er een smalle spijkerbroek, een groen legerjack, een T-shirt, een paar hoge, afgetrapte schoenen en een paar geitenwollen sokken. Ondergoed droeg hij niet.'

'Zat er geen papiertje in een van de zakken van het jack?'

Vledder keek wat verstoord op. 'Wat wil je toch?' Zijn stem klonk kriegelig. 'Kijk het anders zelf na.'

De Cock schudde het hoofd. Hij pakte een stoel en ging bij zijn jonge collega zitten. 'Kijk,' legde hij geduldig uit. 'Fred Doornekamp heeft gisteravond zijn vader gebeld. We kunnen gevoeglijk aannemen, dat hij het telefoonnummer van zijn ouders uit zijn hoofd kende. Maar hij moet ook contact hebben gehad met de vrouw die de volgende morgen kwam.'

Vledder knikte begrijpend. 'Je bedoelt, dat hij mogelijk dat nummer ergens genoteerd had.'

'Precies. Het zou een leidraad kunnen zijn. Het is natuurlijk mogelijk dat hij een naam wist en het nummer eenvoudig in het telefoonboek opzocht. In dat geval kwam de vrouw vermoedelijk uit Amsterdam.'

'Waarom?'

De Cock gebaarde. 'In een bar zijn in de regel geen interlokale telefoonboeken voorhanden.'

Vledder grinnikte. 'Zeker niet in een bar uit de omgeving van de Haarlemmerstraat. Maar hij kan natuurlijk "inlichtingen" hebben gebeld.'

De Cock krabde zich achter in de nek. 'Je hebt gelijk,' sprak hij somber. 'Het wordt een moeilijke zaak. Het is niet te verwachten dat een telefoniste zich iets van een dergelijke aanvraag zal herinneren. Ik hoop maar, dat Robert Antoine wat ontdekt. De bar van waaruit Fred Doornekamp belde, moet te vinden zijn.'

Vledder stond ineens rechtop. In zijn ogen lag een verschrikte blik. 'Er was een nummer,' zei hij hijgend. 'Op zijn arm.'

De Cock keek hem verbaasd aan. 'Op zijn arm?'

Vledder knikte nadrukkelijk. 'Op de binnenkant van zijn linkeronderarm. Ik zag het toen de broeders hem uitkleedden. Ik dacht, dat het een nummer was, zoals de mensen in de concentratiekampen kregen.' Hij schudde zuchtend het hoofd. 'Doornekamp kan gezien zijn leeftijd natuurlijk nooit in een concentratiekamp zijn geweest.'

'Heb je het nummer?'

Vledder beet spijtig op zijn onderlip. 'Nee… ik dacht, ik noteer het morgen wel bij de sectie.'

De Cock beende met grote stappen naar de kapstok en greep zijn oude hoedje. Vledder kwam hem na. 'Waar ga je heen?'

De Cock draaide zich half om. 'Naar het sectielokaal.'

De Cock trok het laken terug. Om de verstarde mond van de dode lag nog steeds die vreemde grijns van verwondering. De grijze speurder bleef ernaar kijken. De uitdrukking trof hem opnieuw. Hij had moeite zijn blik ervan los te maken.

De jonge Vledder tilde de linkerarm van Fred Doornekamp wat omhoog. De cijfers werden zichtbaar. Ze stonden aan de binnenkant, in de lengterichting, even onder de pols. 'Een-twee-vijf-zeven-drie,' las hij hardop.

De Cock nam zijn notitieboekje uit de binnenzak van zijn colbert en schreef het nummer op. Hij borg het boekje weg, liep naar de grote wasbak in de hoek van het lokaal en maakte een punt van een handdoek vochtig. Daarna ging hij terug naar de dode en wreef met de handdoek zachtjes over de cijfers op de arm. Ze vervaagden. De grijze speurder keek naar het blauw, dat op de handdoek achterbleef. 'Ballpoint,' stelde hij vast.

Vledder knikte instemmend. 'Een getal van vijf cijfers,' zei hij peinzend.

De Cock gooide de handdoek in een mand. 'Als het een telefoonnummer is, kunnen we de grote steden in ons land uitsluiten. Die hebben meestal zes of meer cijfers. Blijft de vraag: welk kengetal moet ervoor?' Hij vatte het laken en schoof het weer over het hoofd van de dode. Hij deed het traag, omzichtig, met een gebaar van haast ingetogen piëteit. 'Hoe laat is morgen de sectie?'

'Vier uur in de middag. Dokter Rusteloos kon niet veel vroeger komen. Hij had nog een autopsie in Nijmegen en een in Den Bosch.'

De Cock schoof zijn lippen in een tuitje. 'Dan hebben we morgenochtend nooit tijd voor de herkenning. Het lijkt mij het beste dat Robert Antoine dat doet. Hij heeft al contact met de ouders.'

Vledder deed het licht uit en sloot het sectielokaal zorgvuldig af. Over het brede trottoir liepen ze terug naar de wagen. De Cock trok zijn hoedje wat naar voren. Het regende. Een zachte, miezerige motregen viel op hen neer. Ze stapten in, reden van de Overtoom weg en trokken linksaf de Nassaukade op. De Cock keek naar de zwaaiende ruitenwissers. 'Een-twee-vijf-zeven-drie,' mompelde hij in het ritme. 'Fred Doornekamp zal de plaats wel hebben gekend.'

Vledder keek hem van terzijde aan. 'Je bedoelt, dat hij daarom het kengetal niet noteerde?'

De Cock wuifde voor zich uit. 'Als hij de plaats wist, kon hij het kengetal in elk telefoonboek vinden.'

Vledder snoof. 'We hebben er feitelijk niets aan. Zonder kengetal is het nummer voor ons onderzoek voorlopig van weinig waarde. Je kunt er op korte termijn vrijwel niets mee doen.'

De Cock schoof zijn hoedje tot achter in de nek. 'Colette Maesen is dood,' zei hij somber, 'en Fred Doornekamp is dood. En beiden wisten wie belangstelling voor het kind had.' Hij drukte zich wat omhoog, keek om zich heen en herkende de Rozengracht. 'Ga naar de Oude Zijds Voorburgwal,' zei hij strak.

Vledder keek hem verwonderd aan. 'Wat moeten we daar doen?'

De Cock zakte weer terug. 'Praten,' zei hij loom, 'met de majoor.'

'Goedenavond heren.' De wat hese stem van majoor Bosschaert klonk warm. 'Komen jullie ons Marianne terugbrengen?'

De Cock schudde triest het hoofd. 'Ik weet niet waar ze uithangt. Ik heb alleen een onbestemd gevoel dat ze in moeilijkheden is.'

'Waarom?'

De Cock gebaarde wat vaag. 'We hebben vanmorgen een jongeman, met wie Marianne wel omgang had, vermoord in een zolderkamertje gevonden.'

'Heeft zij daar iets mee te maken?'

De grijze speurder spreidde zijn armen in een hulpeloos gebaar. 'Dat vraag ik mij af.' Hij zweeg even, keek de vrouw voor hem ernstig aan. 'Er is,' begon hij weifelend, 'een wetenschap, noem het een geheim, rondom een kind. Van dat geheim waren… zo is mijn stellige overtuiging, drie mensen op de hoogte: Colette Maesen, een jonge vrouw, verslaafd aan heroïne… Fred Doornekamp, de jongeman, van wie ik u sprak, en Marianne.' Hij zweeg even voor het effect. 'Colette Maesen en Fred Doornekamp hebben beiden, vrij kort na elkaar, op een gewelddadige wijze de dood gevonden…'

Majoor Bosschaert zuchtte. 'Ik begrijp het. U bent bang, dat nu ook Marianne in gevaar verkeert.'

De Cock knikte traag. 'Het is zaak dat we haar zo gauw mogelijk vinden. Ik geloof niet dat ze zich haar situatie bewust is. Ze weet waarschijnlijk ook niet vanwaar het gevaar komt.'

'Weet u het?'

De Cock liet het hoofd wat zakken. 'Ik moet u tot mijn spijt bekennen dat we nog volkomen in het duister tasten.' Hij pauzeerde, keek op. 'Heeft u veel met Marianne gesproken?'

Majoor Bosschaert schudde het hoofd. 'Ik heb niet zoveel contact met haar gehad. Zuster Anneke wel. Zij trok zich het lot van Marianne sterk aan.'

De Cock plukte wat verlegen aan zijn neus. 'Zouden we met zuster Anneke mogen praten?'

Majoor Bosschaert aarzelde en trok een wat bedenkelijk gezicht. 'Het Leger des Heils is in principe geen verlengstuk van de politie. Ik bedoel… als Marianne vertrouwelijke mededelingen heeft gedaan…'