Albert Baantjer - De Cock en de dansende dood

De grijze speurder geeuwde. De nacht zonder slaap deed zich gelden. 'Marianne kwam daar vaak,' sprak hij nonchalant. 'Samen met Bonny.'

De jonge rechercheur schrok duidelijk. 'Met Bonny?' herhaalde hij verbaasd.

De Cock knikte gelaten. 'Vanaf begin maart.'

Vledder grinnikte vreugdeloos. 'Bonny was er dus al. Ik bedoel… het kind is dus van haar.'

'Daar lijkt het op.'

De jonge rechercheur schudde verbijsterd het hoofd. 'Maar juist Marianne heeft altijd beweerd dat het kind van Colette was. Waarom?'

De Cock drukte zich wat omhoog. 'Om ons op een dwaalspoor te brengen, denk ik. Ik had overigens al een tijdje het vermoeden dat het kind van Marianne was. Herinner je je nog hoe Marianne reageerde, toen ik haar vertelde dat Colette nooit had gebaard?'

'Ze viel flauw.'

De Cock knikte. 'Het moet een beroerd ogenblik voor haar zijn geweest. Ze zal niet hebben verwacht dat dit bij een sectie kon blijken. Vermoedelijk zal ze in het geheel niet aan een sectie hebben gedacht.'

Vledder gebaarde heftig. 'Maar waarom dit alles?' riep hij geëmotioneerd. 'Waarom die hele maskerade? Wat had het voor zin om te beweren dat Bonny een kind van Colette was?'

De Cock grijnsde. 'Colette Maesen was dood. Zij kon niets meer zeggen. En daarmee verviel voor ons de mogelijkheid om de herkomst van het kind te achterhalen. Ik vermoed dat Marianne in die geest heeft gedacht.'

Vledder schudde geërgerd het hoofd. 'Ik zie het niet,' riep hij kriegel. 'Is de herkomst van het kind dan zo belangrijk?'

De Cock kneep zijn lippen opeen tot een smalle lijn. Zijn grof gezicht was een star strak masker. 'Er zijn omwille van die herkomst al twee moorden gepleegd,' zei hij grimmig. Ze reden een tijdje zwijgend verder. Het klaverblad van Hoevelaken kwam weer in zicht.

De Cock legde zijn hand op de arm van Vledder. 'Stop hier eens… voorzichtig.'

De jonge rechercheur bracht de wagen op de vluchtstrook tot stilstand. Hij wees door de voorruit. 'Hier ergens ontmoette Marianne Colette Maesen.'

De Cock knikte traag. 'Hoever is het van hier naar Horst?'

'Een twintig kilometer.'

De grijze man staarde voor zich uit. 'Het was midden in de nacht.' zei hij peinzend. 'Van Horst naar hier zijn aan de grote weg vrijwel geen plaatsen waar je kunt staan liften.'

De jonge Vledder keek hem verward aan. 'Denk je,' vroeg hij verbaasd, 'dat Marianne die twintig kilometer heeft gelopen.'

De Cock knikte traag. 'Met een zware rugzak op haar rug en Bonny op haar arm.'

'Maar waarom?'

'Omdat ze vluchtte… in paniek… weg van de plek waar het ongeval was gebeurd.'

Vledder liet het hoofd wat zakken en wreef met zijn hand langs zijn ogen. 'Het was ook een vreselijk ongeval,' zei hij zacht. 'Ik heb de wachtmeester gesproken, die het eerst ter plaatse was. De man heeft er nog nachtmerries van. De wagen moet met grote snelheid tegen het bruggenhoofd van het viaduct zijn gereden en kort daarna in brand zijn geraakt. Het was een laaiende vuurzee met een enorme hitte. De wachtmeester kon niets doen. Hij moest verbijsterd toezien hoe de mensen in de wagen verbrandden.'

'Verschrikkelijk.'

De jonge rechercheur knikte met een ernstig gezicht.

Tas toen de brandweer uit de omtrek met modern materieel verscheen, kon men het vuur bedwingen en de verkoolde resten bergen.'

'Heb je het proces-verbaal?'

Vledder reikte naar een grote enveloppe op de achterbank. 'Een afschrift.'

'Staat Marianne van Buuren daarin als getuige vermeld?'

De jonge rechercheur schudde het hoofd. 'Er zijn geen getuigen. Men heeft het ongeval aan de hand van gevonden sporen gereconstrueerd. Je had gelijk. De algemene opvatting is, dat de bestuurder inderdaad afslag Horst heeft gemist. Men vond kort na de afbuiging een zwiepend remspoor.'

'Op welk tijdstip kwam de melding binnen?'

'Exact zeven minuten na middernacht.'

'Hoe?'

'Via een praatpaal aan de weg.'

De Cock schoof zijn hoedje wat naar voren en wreef zich achter in de nek. 'Was er een aanwijzing dat de bestuurder bij Horst van de grote weg wilde?'

Vledder knikte. 'Ze waren op weg naar een dokter.'

'Wie… ze?'

'De slachtoffers… een echtpaar Van Soeren uit Nijkerk met hun kind. Ze hadden zo rond de klok van half twaalf dokter Grootkamp in Ermelo gebeld, dat hun kindje ademhalingsmoeilijkheden had en hoge koorts. Ze maakten zich zorgen, ze durfden de nacht niet in. Dokter Grootkamp had hen toen aangeraden zo spoedig mogelijk met het kind naar hem toe te komen.'

'En de wagen bij het viaduct was van de familie Van Soeren?'

'Ja, een staalblauwe Mercedes met het kenteken NG-19-23.'

'En in die Mercedes zat het echtpaar Van Soeren met hun kind?'

Vledder trok een droef gezicht. 'Voor zover de stoffelijke resten geïdentificeerd konden worden.'

De Cock staarde somber voor zich uit. 'Ik begrijp het,' zei hij zacht. Hij gebaarde wat loom naar de voorruit.

'Rij om het klaverblad. We gaan terug.'

'Naar Horst?'

De Cock schudde het hoofd. 'Naar Ermelo. Ik wil die dokter Grootkamp spreken.'

Vledder bracht beide handen voor zijn gezicht. 'Ik heb slaap,' zei hij protesterend.

De Cock ademde diep. 'Ik ook.' Het klonk wat hard. 'In Ermelo bij het station is een kapper. We laten ons scheren.' Hij blikte opzij naar zijn jonge collega. 'En dat is de enige concessie waartoe ik bereid ben.'

Vledder startte en liet de motor brullen. 'Slavendrijver,' siste hij van tussen zijn tanden. De reactie van De Cock ging in het lawaai verloren.

De spreekkamer van dokter Grootkamp was gezellig ingericht, wat ouderwets, intiem, met een bank, leren fauteuils en een hoge lessenaar bij het raam. Aan de wand hing een spreuk in gouden letters: een blij hart zal ene medicijn goed maken, maar een verslagen geest zal het gebeente verdrogen.

De Cock glimlachte. 'Spreuken zeventien, vers tweeëntwintig,' las hij hardop.

Een al wat oudere man in een slobberige witte jas stapte de kamer binnen. De Cock draaide zich om en liep op hem toe. 'Goedenmorgen dokter,' sprak hij beminnelijk. 'We zijn blij dat we u treffen. Wij wilden even met u praten, als het u schikt.'

Dokter Grootkamp liet zich op de brede leren bank zakken en gebaarde naar de fauteuils. 'Gaat u zitten.' Hij nam bedaard zijn brilletje af. 'Rechercheurs uit Amsterdam,' herhaalde hij. Zijn stem kraakte een beetje. 'Het lijkt mij dan wel zaak, dat ik de beide heren even helder bekijk.' Hij nam een schone zakdoek uit zijn zak, wasemde tegen de brillenglazen en poetste ze zorgvuldig schoon. Hij zette het brilletje wat beverig op en blikte van De Cock naar Vledder en terug. In zijn lichtgrijze ogen lag een bijna olijke twinkeling. 'Mijn brave dorpsgenoten hebben toch niets misdreven?'

De Cock schonk hem een wat moede glimlach. 'Waar mensen zijn, is misdaad. Daar hebben twintig eeuwen christendom nog niets aan veranderd.'

Dokter Grootkamp trok wat nonchalant zijn smalle schouders op. 'Wat zijn twintig eeuwen?' sprak hij geringschattend. 'Mensen die met Einstein zijn opgegroeid, moeten daar begrip voor hebben.' Hij keek naar de grijze speurder op. 'Weet u iets van de menselijke natuur?'

De Cock antwoordde niet. Hij kende de debatkunst van de calvinisten en voelde weinig voor een oeverloze discussie met de ongetwijfeld intelligente oude dokter. Hij plukte aan het puntje van zijn neus.

'Op twaalf mei,' begon hij zakelijk, 'gebeurde er bij Horst een ernstig ongeval. Een jong echtpaar uit Nijkerk was met hun ziek kind op weg naar u. Ze kwamen jammerlijk om het leven.'

Het gezicht van dokter Grootkamp versomberde. 'Het was tragisch,' sprak hij zacht. 'Ik heb mij later wel verwijten gemaakt. Misschien had ik beter naar Nijkerk kunnen gaan, dan zij naar Ermelo. Maar ik was moe, die avond, en lag nog geen kwartier in bed.'

De Cock schudde het hoofd. 'U hoeft zich ten opzichte van ons niet te verontschuldigen. Wat ik mij alleen afvraag… waarom ging men niet met het kind naar Nijkerk, daar zijn toch ook doktoren?'