Albert Baantjer - De Cock en de dansende dood

Dokter Grootkamp knikte traag. 'Inderdaad. Jonge vakbekwame artsen.' Hij gebaarde wat loom voor zich uit. 'Maar u weet hoe dat gaat. Het is vaak een kwestie van vertrouwen. Zij… mevrouw Van Soeren, is van kind af een patiënte van mij geweest. Ik heb haar zien geboren worden. Ik had… en heb nog de hele familie Van Molenwijck in behandeling.'

De Cock fronste zijn wenkbrauwen. 'Familie Van Molenwijck?' vroeg hij.

De oude dokter glimlachte. 'Lydia… mevrouw Van Soeren,' verduidelijkte hij, 'is van geboorte een Van Molenwijck. Ze heeft tot haar huwelijk hier gewoond… bij haar ouders aan de Emmalaan.'

'En daar wonen ze nog?'

'Wie?'

'De ouders.'

Dokter Grootkamp knikte bevestigend, 'Emmalaan 239. De villa ligt iets van de weg af.' Hij blikte naar De Cock. In zijn lichte ogen glansde de argwaan. 'Ik… eh, ik begrijp het niet,' sprak hij wat aarzelend. 'Waarom heeft de recherche plotseling belangstelling voor dat oude ongeval? Dat is destijds toch grondig onderzocht? De jonge Van Soeren was in de war. Hij vergiste zich.'

De Cock knikte kalm, gelaten. 'Van Soeren vergiste zich,' herhaalde hij toonloos. 'Hij merkte afslag Horst te laat op.'

Dokter Grootkamp likte aan zijn droge lippen. 'Inderdaad,' sprak hij gehaast. 'Zo was het. Een heel normaal ongeval.'

De Cock trok de accolades rond zijn mond in een grillige lijn. 'Toch zou ik graag eens met de heer Van Molenwijck spreken.'

De oude dokter keek verschrikt op. 'Waarom? Ik bedoel: is er iets met hem? Heeft hij iets gedaan?'

De Cock antwoordde niet direct. Hij steunde met beide handen op zijn knieën en kwam uit zijn fauteuil overeind. Hij keek op de oude dokter neer, beschouwde het zilvergrijze haar. 'Begrijpt u iets van de menselijke natuur?'

Dokter Grootkamp stond op. 'De Van Molenwijcks zijn keurige mensen,' reageerde hij ineens fel. 'Het ongeval was voor hen een hele slag. Lydia was hun enige dochter. Ze waren in een onzalig moment alles kwijt. Mevrouw Van Molenwijck is nog steeds ernstig ziek. Ze heeft het ongeval nog lang niet verwerkt.' Hij ging voor De Cock staan, een beverige hand dreigend omhoog. 'Ik verbied u naar hen toe te gaan. Dat mag u niet doen. Het is medisch niet verantwoord, dat u alles weer oprakelt.'

De Cock draaide zich zonder iets te zeggen om en liep naar de wand. Hij ging aan de spreuk in gouden letters voorbij en schoof dichter naar het raam. Achter de hoge lessenaar bleef hij staan. Hij keek op en ontmoette de blik van de oude dokter. Een moment aarzelde De Cock, toen greep hij vanachter de opstand een zwart-wit beertje en hield het omhoog. 'Dokter Grootkamp, van wie is die koala?'

Het was druk in de oude Stationsstraat van Ermelo. Vrouwen in fleurige strakke pantalons en onwennige echtgenoten in shorts en open hemden flaneerden langs de vele winkeltjes. Kinderen jengelden verveeld, schreeuwden om ijs en cola. Driftige brommers knetterden uitdagend langs dicht opeen geparkeerde auto's.

De Cock stapte een rustige zijlaan in. Het intense vakantiegevoel stond hem tegen. Het lawaai belemmerde zijn denken; drukte de moorden uit zijn bewustzijn weg. Vledder liep naast hem. Zijn gezicht stond ernstig. 'Het kan toch?' riep hij wat geprikkeld.

'Wat?'

'Dat dokter Grootkamp voor zijn jeugdige patiëntjes een koalabeertje in zijn spreekkamer heeft?'

De Cock tuitte zijn lippen. 'Het kan,' zei hij simpel.

De jonge rechercheur gebaarde heftig. 'Het behoeft toch niet perse Bonny's koalabeertje te zijn? Er zijn duizenden van die beertjes. Bovendien klopt het niet. Dokter Grootkamp lijkt in niets op het signalement dat Smalle Lowietje ons van de man heeft gegeven. De dokter is veel ouder. Ik schat hem zeker op vijfenzestig, zeventig jaar.'

De Cock bromde. 'Het kost me te veel tijd om aan al de patiënten te gaan vragen hoe lang de dokter al een beertje in zijn spreekkamer heeft.'

Vledder glimlachte. 'Hij maakte op mij een sympathieke indruk. In het plaatsje waar ik vandaan kom, hadden we net zo'n dokter.'

De Cock streek met de rug van zijn hand langs zijn neus en snoof. 'Hij wilde niet dat wij naar de familie Van der Molenwijck gingen,' reageerde hij wat humeurig. 'En als je mij vraagt, hangt hij nu aan de telefoon en bereidt hen voor op onze komst.'

Vledder lachte vrijuit. 'Wat wil je? Het is zijn goed recht. Hij beschermt zijn patiënten.'

De Cock klemde zijn lippen op elkaar. 'De oude man moet mijn onderzoek niet belemmeren,' zei hij scherp. 'Dan krijgt hij last met me.'

Vledder keek hem van terzijde verbaasd aan. 'Je bent onredelijk. Ik kan mij de houding van dokter Grootkamp best voorstellen. Het openscheuren van oude wonden is nooit bevorderlijk voor de genezing.'

De Cock bleef staan, draaide zich naar zijn jonge collega. Zijn anders zo goedmoedig uiterlijk leek een donderwolk kort voor de ontlading. 'Er zijn in Amsterdam twee mensen omgekomen,' beet hij hem toe. 'Herinner je je? Jonge mensen.' Hij schudde wild het hoofd. 'Ze reden niet tegen een viaduct. Het was geen ongeval. Ze werden koelbloedig vermoord.'

De Emmalaan was een lange statige laan met brede kastanjes en rijzige beuken. De villa's lagen ver van de weg, soms ruim, open, omzoomd door fraaie gazons, soms intiem verscholen in het groen.

Op de hoek van een smal dwarspad bleef De Cock staan. Twee lage, halfronde muurtjes met lantaarns van zwaar smeedwerk markeerden de toegang tot nummer 239. De grijze speurder nam een roodbonte zakdoek uit zijn broekzak, schoof zijn oude hoedje wat naar achteren en wiste het zweet van zijn voorhoofd. 'Hier moet het dan zijn,' sprak hij loom.

Vledder gebaarde naar het brede zandpad, dat slingerend naar een kapitale villa voerde. 'Hebben we een last tot binnentreden?' vroeg hij schertsend.

De Cock borg zijn zakdoek weg en lachte. 'Zolang ons de toegang niet wordt geweigerd…' Hij maakte zijn zin niet af en staarde voor zich uit. Van het zandpad kwam een stevig gebouwde man. Hij droeg een knickerbocker en een colbert van ruige tweed. Naast hem, aan een riem, liep een grote zwarte hond. De Cock keek de man scherp, onderzoekend aan, monsterde het blozende gezicht, het zwarte, al wat grijzende haar, en deed een stap naar voren. 'Heer Van Molenwijck?'

De man reageerde zichtbaar verstoord. 'Ja?' sprak hij kribbig.

De Cock lichtte beleefd zijn hoedje en toonde zijn beminnelijkste glimlach. 'Mijn naam is De Cock… met ceeooceekaa.' Hij gebaarde schuin achter zich. 'Mijn collega Vledder. Wij zijn rechercheurs van politie uit Amsterdam.'

'Rechercheurs?'

De Cock knikte overtuigend. 'Wij zijn naar Ermelo gekomen om met u te praten over een tragisch auto-ongeval, dat nu ruim drie maanden geleden bij de afslag Horst plaatsvond.'

De heer Van Molenwijck keek de grijze man secondenlang peilend aan. 'Ik… eh, ik begrijp niet,' begon hij weifelend, 'wat daar nog over te zeggen valt. De politie hier in Ermelo heeft het terdege onderzocht.'

De Cock knikte peinzend voor zich uit. 'Dat zei de oude dokter ook al.'

'De oude dokter?'

De Cock glimlachte. 'Dokter Grootkamp… wij waren al bij hem. Een beminnelijk man… erg begaan met het lot van zijn patiënten. Hij vertelde ons dat uw dochter bij het ongeval was betrokken.'

Het gezicht van Van Molenwijck werd hard. Het blozende verdween. 'En mijn schoonzoon,' sprak hij bits. 'En mijn kleinkind. Ze vonden alledrie tegelijk de dood. U begrijpt dat het mij pijnlijk valt om…' Hij stokte, schudde resoluut het hoofd. 'Ik weiger er ook verder iets over te zeggen.' Hij trok wild aan de riem, draaide zich om en liep weg. De Cock ging hem na. De hond aan de riem gromde, richtte zijn kop op en trok zijn bovenlip omhoog. Het weerhield de rechercheur niet. Hij stapte naast Van Molenwijck voort.

'Ik neem met uw weigering geen genoegen,' zei hij scherp. 'Als u mij niets wilt zeggen, ga ik naar uw vrouw. Misschien is zij mededeelzamer.'

Van Molenwijck bleef met een ruk staan en draaide zich naar hem toe. Zijn bruine ogen flikkerden kwaadaardig. 'U laat haar met rust… hoort u.' Hij sprak fel, hard, met een ondertoon van dreiging. 'U laat mijn vrouw er buiten.'