Albert Baantjer - De Cock en de dansende dood

'Kan dat nog?'

Van Molenwijck keek hem aan. Verbaasd. Achterdochtig. 'Ik… eh, ik begrijp u niet,' reageerde hij onzeker.

De Cock maakte een vaag gebaartje. 'Kan ze er nog buiten blijven? In hoeverre is ze erbij betrokken? Hoe diep steekt ze in deze affaire?'

Van Molenwijck lachte vreugdeloos. 'Affaire… affaire. Wat voor een affaire?' Hij zweeg even, veranderde van toon. 'Beste man,' sprak hij geduldig, 'als u over dat ongeval goed geïnformeerd wilt zijn, waarom gaat u niet naar de politie en vraagt om inzage van het dossier. Daar zult u ongetwijfeld alles in vinden.'

De Amsterdamse speurder glimlachte fijntjes. 'Alles… Heer Van Molenwijck? Ook dat u een paar dagen geleden naar Amsterdam trok om een kind op te halen?'

De mond van de man zakte open. De riem van de hond gleed uit zijn hand. 'Ik… eh…' Hij schudde zijn hoofd, traag, zonder overtuiging. 'Ik was niet in Amsterdam.'

De Cock grijnsde breed. Hij keek Van Molenwijck aan, het hoofd een beetje schuin. 'Moet ik mijn vriend en caféhouder Smalle Lowietje in Amsterdam uit zijn bloeiend etablissement halen om u te herkennen?' In zijn stem zweefde een zoet sarcasme. 'Of moet ik een beroep doen op Ouwe Kareltje, die nog dankbaar het moment gedenkt dat u hem een bankbiljet van vijfentwintig gulden gaf?'

Van Molenwijck kneep zijn lippen op elkaar. Zijn wat vlezig gezicht zag bleek. Zijn smalle neusvleugels trilden. 'Men moet zich vergissen. Ik… eh, ik weet niet waarover u het heeft.'

Het was een zwak verweer.

De Cock gebaarde naar het zandpad tussen de halfronde muurtjes. 'Laten we teruggaan naar uw huis,' sprak hij vriendelijk, overtuigend. 'We kunnen toch als verstandige mensen met elkaar praten.'

Van Molenwijck schudde koppig het hoofd. 'Ik heb u niets te zeggen.'

De Cock keek naar de man op. Zijn scherpe blik tastte het gelaat af. In de lichtbruine ogen las hij angst, onzekerheid. De mondhoeken trilden. Toch was het gezicht hem niet onsympathiek. Van de ronde wangen en de wat dikke lippen straalde een goedmoedigheid, een jovialiteit, die niet paste bij het misdrijf dat hij hem toedacht.

De grijze speurder ademde diep. 'Heer Van Molenwijck,' begon hij geduldig, 'het heeft geen zin te ontkennen dat u in

Amsterdam was. Ik weet dat en ik kan dat met bewijzen staven. Ik weet ook dat u benaderd bent over een kind… een lief blond kereltje, van wie men u een foto stuurde. Ik meen ook te begrijpen waarom u op die benadering reageerde.' Hij zweeg even voor het effect.

'Maar wat ik niet begrijp… Heer Van Molenwijck… waarom vermoordde u Colette Maesen?'

'Ik niet… ik niet… ik niet.' Van Molenwijck gilde, schreeuwde, zwaaide met beide armen. Hij raakte duidelijk buiten zinnen. De hond sprong om hem heen, blafte en jankte tegelijk.

De Cock wist met de situatie niet goed raad. Hij sprak Van Molenwijck toe, trachtte hem te kalmeren. Het lukte niet. De man raakte steeds meer van streek. Een moment overwoog hij hem bij de schouders te vatten en door elkaar te schudden, maar angst voor de agressie van de hond hield hem tegen.

'Ik niet… ik niet… ik niet.' De man bleef schreeuwen. Zijn ogen schoten wild heen en weer. Van het zandpad rende een vrouw op hem toe, angstig, met wapperende haren. Ze klemde zich aan de man vast.

Vrijwel op hetzelfde moment remde een zwarte Cadillac. De brede banden knarsten aan de rand van het asfalt. De oude dokter stapte uit. In het voorbijgaan keek hij de grijze speurder vernietigend aan. 'Ik heb u toch gezegd weg te blijven,' siste hij.

De Cock antwoordde niet. Gelaten keek hij toe hoe de oude dokter de man en mevrouw Van Molenwijck wegleidde. De hond sprong blaffend voor hen uit, de villa tegemoet. Achter uit de wagen stapte een man in een onberispelijk blauw kostuum. Een diplomatentas onder de linkerarm geklemd. Hij liep op De Cock toe, arrogant, het hoofd hoog in de nek.

'Dokter Grootkamp heeft mij gewaarschuwd. Ik ben meester Van Kralingen.'

'En?'

De man slikte. 'Ik… ik behartig de belangen van de heer Van Molenwijck.'

De Cock keek langs de keurige vouw in de pantalon en het stijf gesloten colbert omhoog naar een gezicht dat hem niet aanstond.

'U bent zijn slaaf?'

Het gelaat van de man kleurde rood.

'Uw optreden gaat alle perken te buiten. Ik zal mij over uw gedrag bij uw superieuren beklagen.' De Cock knikte traag.

'Moet u doen,' zei hij lijzig. 'Mijn naam is De Cock… met ceeooceekaa; dit voor het geval u het verkeerd mocht spellen.'

De Cock staarde stil en somber door de voorruit van de Volkswagen. Het landschap schoof in flarden aan hem voorbij. Hij overdacht de gesprekken die hij de laatste uren in Ermelo had gevoerd… boer Hemminga… zijn vrouw… de oude dokter… de angstige Van Molenwijck… de arrogante advocaat. Over een eventuele klacht maakte hij zich geen zorgen. Er waren nieuwe gezichtspunten, aanwijzingen, en die achtte hij belangrijker, dan de zoveelste reprimande van zijn oude commissaris. Hij wreef nadenkend over zijn brede kin. Toch had hij het duistere gevoel, dat hij nog ver van de oplossing was verwijderd. Hij drukte zich wat omhoog. Een koude rilling gleed langs zijn rug. Hij voelde zich moe en hongerig. Heimelijk blikte hij opzij naar Vledder aan het stuur, monsterde de grauwe trekken in het witte gezicht.

'We gaan in Amsterdam naar een restaurant,' sprak hij vriendelijk, opgewekt. 'Naar Kembang Java op het Damrak en laten ons uitgebreid Indisch verwennen. Daarna gaan we een paar uur naar bed.'

Vledder geeuwde. 'Een paar uur? Ik heb het gevoel, dat ik dagen kan slapen.'

De Cock trok een ernstig gezicht. 'We kunnen ons niet veel slaap veroorloven. Hoe sneller we de zaak tot een oplossing brengen, hoe beter het is. Als Van Molenwijck zijn hele juridische verdediging heeft gemobiliseerd, maken we weinig kans meer. Hij is een vermogend man met grote invloed in vele kringen.'

'Ben je ervan overtuigd, dat hij Colette Maesen heeft vermoord?'

De Cock trok zijn schouders op.

'Hij is in ieder geval de man die met een foto van een blond kereltje bij Smalle Lowietje kwam en door de caféhouder naar het kraakpand aan de Keizersstraat werd gestuurd om Colette Maesen te ontmoeten. De beschrijving klopt… wat deftig, ongeveer vijfenveertig jaar en grijs aan de slapen. We zullen het voor alle zekerheid vanavond nog verifiëren.'

Vledder keek hem verwonderd aan. 'Vanavond?'

'Ja.'

'Hoe?'

De Cock glimlachte fijntjes. 'De heer Van Molenwijck is nog een tijdje staatssecretaris geweest. Ik meen van Economische Zaken. Er zullen in de archieven van diverse kranten en tijdschriften beslist nog wel foto's van hem zijn. Misschien wel samen met zijn vrouw.'

De jonge rechercheur glunderde. 'We tonen de foto van de heer Van Molenwijck aan onze vriend Smalle Lowietje en aan Ouwe Kareltje. En…'

De Cock knikte, onderbrak hem. 'En de foto van mevrouw Van Molenwijck aan Tante Marie.'

'De kamerverhuurster van de Haarlemmerstraat?'

'Precies.'

Vledder keek zijn oudere collega met grote ogen aan.

'Zou zij…' vroeg hij verschrikt, 'zou zij de vrouw zijn, die Fred Doornekamp het laatst bezocht?'

De Cock wreef met duim en wijsvinger in de ooghoeken. 'Het zou mij niets verbazen,' sprak hij gelaten. 'Het ligt in de lijn.'

Vledder wipte achter het stuur. Er kwam weer wat kleur op zijn wangen. 'Dan heeft ze hem vermoord,' riep hij verbijsterd. Hij draaide zich met een ruk naar De Cock. 'Dan heeft zij Fred Doornekamp vermoord.' Hij slikte, streek met de rug van zijn hand langs zijn droge lippen. 'Dan… dan heeft ze ook het kind.'

De Cock spreidde de foto's voor zich uit. Zijn vriend en journalist Bram Brakel had ze hem snel bezorgd. De heer

Van Molenwijck in vele poses. Er waren ook opnamen van zijn vrouw, genomen bij het in gebruik nemen van een of andere nieuwe vestiging. Ze lachte innemend naar de fotograaf en knipte een lint door.