Albert Baantjer - De Cock en de dansende dood

U zult mij, om hetgeen ik toen gedaan heb, wel vervloeken. Toch voel ik geen spijt. Ik heb het kindje uit zijn stoeltje gehaald en heb mijn Bonny daarin gezet. Ik pakte ook wat kleertjes en een beertje.

Het begon bij de wagen steeds sterker naar benzine te ruiken. Ik denk dat de tank leegliep. Omdat ik niet wilde dat mijn bedrog — het verwisselen van de kinderen — zou worden bemerkt, stak ik de benzine in brand met de kaars, die ik voor de begrafenis van Bonny had meegenomen. De wagen vatte onmiddellijk vlam. Van een afstandje ben ik blijven kijken. Toen de eerste mensen kwamen, ben ik weggegaan.'

De Cock zweeg en legde de brief neer. Er viel een beklemmende stilte. Aan het plafond zoemde een defecte tl-balk. De grijze speurder keek op en ontmoette de verbijsterde blik van Vledder. Daarna keek hij opzij naar de vrouw. 'Ik begrijp,' zei hij zacht, 'dat u op de brief bent ingegaan. Het is inderdaad overtuigend.'

Mevrouw Van Molenwijck reageerde ineens fel. Ze stond wild van haar stoel op en klapte met de vlakke hand op de brief op het bureau. 'Het is waar… elk woord. Ze hebben ons kind. Mijn man heeft het gezien.'

'Wanneer?'

Ze gebaarde heftig. 'Die dag. In dat kraakpand in de Keizersstraat.' Ze ging weer zitten. Rustiger. 'Als u de brief verder leest, vindt u instructies en een bedreiging om niemand verder in de affaire te mengen. Ik ken de tekst nog uit mijn hoofd: Ik ben eens op weg gegaan om een kind te begraven. Het zal mij niet zwaar vallen het weer te doen .' Ze schudde haar hoofd. 'Hoe vaak heb ik die woorden voor mijzelf herhaald?'

'Uw man ging op de instructies in?'

Ze knikte voor zich uit. 'Met een foto, die wij nog van kleine Richard hadden, ging hij naar dat cafeetje aan de gracht. De caféhouder stuurde hem door naar een oud huis in de Keizersstraat. Daar ontmoette mijn man een jonge vrouw, die zei dat zij de Colette Maesen was die de brief had geschreven.'

'Verder was er niemand?'

'Nee.'

'Hoe zag ze eruit?'

'Klein, blond, mager.'

De Cock knikte begrijpend. 'Gaat u verder.'

Mevrouw Van Molenwijck likte aan haar lippen. 'Voor alles wilden we zekerheid. Dat hadden mijn man en ik voordien afgesproken. We wilden de absolute zekerheid, dat kleine Richard leefde. Als we die zekerheid hadden, waren we bereid alles te doen om het kind weer in ons bezit te krijgen.'

'Desnoods een moord?'

Ze keek naar De Cock op. De kin iets omhoog. 'Desnoods een moord.'

De grijze speurder wuifde in haar richting. 'Colette Maesen liet het kind aan uw man zien?'

Ze knikte. 'Ze haalde het uit een kast. Mijn man was onmiddellijk overtuigd. Hij herkende kleine Richard direct. Het blonde haar… de kleertjes. Er was geen twijfel mogelijk. Mijn man wilde het onmiddellijk meenemen, maar dat stond Colette niet toe. Mijn man raakte wat vertwijfeld. Geef het kind, zei hij. Het geld krijg je. Op erewoord. Geloof me, ik kom het je zelf brengen.'

'Hoeveel vroeg ze?'

'Een half miljoen… in contanten.'

'Dat wist u?'

Mevrouw Van Molenwijck schudde het hoofd.

'In de brief werd niet over een bedrag gesproken. Maar we begrepen uiteraard dat het Colette Maesen om losgeld te doen was. Zoveel geld had mijn man natuurlijk niet bij zich.

Dat was ook niet de bedoeling. Het was aanvankelijk zuiver informatief.'

'U wilde eerst zekerheid.'

'Precies. Mijn man had maar een paar duizend gulden bij zich. Die heeft hij haar nog aangeboden.'

'Colette was niet te vermurwen?'

Mevrouw Van Molenwijck staarde voor zich uit. 'Nee,' zei ze zacht. 'Het lukte niet. Hij mocht alleen het koalabeertje meenemen om mij thuis te overtuigen.'

'En?'

Ze boog het hoofd. Haar lichtgroene ogen vulden zich met tranen. Ze drupten op haar handen en op het tasje in haar schoot. 'Het was Richards beertje. Hij had er een oortje afgetrokken. Dat had ik er zelf aangenaaid.'

De Cock liet haar een tijdje begaan. 'Wat was de afspraak?' vroeg hij na een poosje.

Ze nam een roze zakdoekje uit haar tasje en droogde haar tranen. 'Mijn man vroeg drie dagen de tijd om het geld bij elkaar te brengen. Colette vond het goed. De afspraak was, dat mijn man drie dagen later om ongeveer dezelfde tijd bij het kraakpand terug zou komen.'

'Met het geld.'

Ze beet op haar onderlip.

'Ik heb mijn man de bitterste verwijten gemaakt. Ik zei hem dat hij verkeerd had gehandeld, dat hij niet zomaar had moeten weggaan, dat hij onze Richard gewoon van die meid had moeten afpakken. Maar mijn man is te veel gentleman. Zoiets zou hij nooit hebben gekund. Daarom is het ook absurd om te denken dat hij haar heeft vermoord.'

De Cock negeerde de opmerking. 'Drie dagen later ging u mee… persoonlijk… en de hond.' Ze keek even naar hem op.

'Inderdaad. We namen Maxi mee… om ons te beschermen… mij… mijn man… en dat vele geld.'

De Cock knikte. 'En toen u in de Keizersstraat aan dat kraakpand kwam, was er niemand.' Ze schudde haar hoofd.

'Leeg… geen mens. Mijn man was radeloos. Hij had bijna dag en nacht gewerkt om het geld bij elkaar te krijgen. En dan mijn voortdurende verwijten… hij moet door een hel zijn gegaan.' Ze rolde haar roze zakdoekje tot een balletje bijeen. 'Ik heb in de buurt voorzichtig navraag gedaan en hoorde toen dat in dat pand een meisje was vermoord.'

'Dat wist u niet?'

'Absoluut niet. We hadden die drie dagen in een soort roes geleefd… geen krant ingekeken. Na ons bezoek aan de Keizersstraat hebben we in de hal van het Centraal Station een stel kranten gekocht. In onze wagen hebben we die nagekeken en toen vonden we het bericht dat in een onbewoonbaar pand aan de Keizersstraat een jonge vrouw vermoord was gevonden. We begrepen onmiddellijk dat het Colette Maesen was. Het kon vrijwel niemand anders zijn. Alles klopte… de plaats… de leeftijd… CM… de initialen van het slachtoffer. Alleen… over het kind geen woord. We begrepen er niets van. Totaal verslagen reden we naar Ermelo terug.' Ze zweeg, uitverteld, klemde haar lippen op elkaar en sloot haar handen weer om het tasje.

De Cock streek met zijn pink over de rug van zijn neus. 'Maar daarmee,' zei hij bijna achteloos, 'was de dag nog niet ten einde.'

Ze fronste haar wenkbrauwen. 'Wat bedoelt u?' De Cock glimlachte beminnelijk.

'Diezelfde avond nog kreeg u een telefoontje… zo tegen een uur of tien. Een mannenstem zei u, dat hij kleine Richard in zijn bezit had en dat u verder met hem over het losgeld kon handelen. Er kwam weer een vleugje hoop in uw hart. Maar u wilde zekerheid. Opnieuw. U vroeg de man honderduit… over het kind… over het ongeval… ook of de man wist wanneer het had plaatsgevonden. De man verliet de telefoon een paar seconden, kwam terug en zei 12 mei 1973. U was overtuigd en maakte een afspraak. De volgende morgen ging u naar Amsterdam, naar de Haarlemmerstraat. Uw man had het de vorige maal verprutst. Ditmaal zou U het doen. U was vastbesloten… hoe dan ook… het kind in uw bezit te krijgen. De man, met wie u ging onderhandelen was een moordenaar. Daarvan was u overtuigd. Hij was de man, die Colette Maesen omwille van het kind… omwille van het losgeld had vermoord. U zou geen enkel risico nemen. Toen de kamerverhuurster u had gezegd waar u moest zijn, ging u de trap op. U luisterde, voelde voorzichtig aan de kruk en bemerkte dat de deur niet op slot was. U ging naar binnen. Met een bonzend hart. De man lag op het bed… naast hem het kind. U sloop dichterbij… biddend tot God, dat hij niet wakker zou worden. En toen… met een forse klap,sloeg u toe…'

'Nee… nee.' Ze gilde, sloeg haar handen voor het gezicht. 'Hij was dood… hij was al dood.'

Vledder reikte haar een kom met water. Ze nam het aan. Haar handen beefden. De rand van de kom klepperde tegen haar tanden toen ze dronk.

De Cock keek toe. Uiterlijk onbewogen. Zijn gezicht stond strak als een masker van graniet.