Albert Baantjer - De Cock en de dansende dood

Marianne was woedend, voelde zich bedrogen… bedrogen door de vrouw, voor wie zij de laatste maanden zoveel had gedaan. Er volgde een woordenwisseling met verwijten over en weer. Toen Colette zei, dat ze hoe dan ook de onderhandelingen met Van Molenwijck over het kind zou voortzetten, pakte Marianne een oud stuk gaspijp en sloeg Colette op het hoofd.'

'De eerste moord.'

De Cock reikte naar zijn glas. 'Als je het een moord wilt noemen.' Hij nam een teug van zijn cognac en zette zijn glas weer neer. 'Toen Marianne na het toebrengen van de klap bemerkte dat Colette niet meer leefde, werd ze radeloos. Het duurde vrij lang voor ze weer tot bezinning kwam en besefte, dat ze haar daad niet voor eeuwig verborgen kon houden. Na twee dagen van overpeinzing vond ze een oplossing.'

Vledder grijnsde. 'Ze kwam naar ons toe en zei dat Colette een graf nodig had. Toen we in de kast het kind ontdekten, vertelde ze, dat het aan Colette toebehoorde en dat ze bezig waren een man te chanteren.'

De Cock glimlachte. 'Een man,' ging hij verder, 'die een koalabeertje had meegenomen en zeker voor de dood van de arme Colette verantwoordelijk was.' Hij krabde zich wat verlegen achter in de nek. 'Ik geloof, dat we pas goed de mist ingingen toen Smalle Lowietje ons vertelde dat er inderdaad een man was geweest die naar een meisje met een blond kereltje had gevraagd.'

Mevrouw De Cock glunderde. 'Ze had jullie onderzoek heel handig in een verkeerde richting gemanoeuvreerd.'

De grijze speurder gleed met zijn hand langs zijn kin. 'Ik had van het begin af al de overtuiging dat ze… ondanks haar soms wat vreemd gedrag… bijzonder intelligent was.'

Robert Antoine schoof naar voren. 'En de tweede moord, de moord op Fred Doornekamp?'

De Cock staarde voor zich uit. 'Die is vrij simpel te verklaren. Omdat Marianne had beweerd, dat het kind van Colette was, kon ze moeilijk verhinderen dat wij het kind bij de zusters Augustinessen onderbrachten. Ze hield het echter nauwlettend in het oog, zwierf dikwijls door de Warmoesstraat en probeerde met het kind in contact te komen. Toen zuster Angelica met Bonny naar het Westerpark ging, volgde ze op een afstandje. Ze reed vanaf het Centraal Station mee met de bus en zag in het park hoe Fred Doornekamp het kind wegnam.'

Vledder slikte. 'Ze zag het?' riep hij verbaasd.

De Cock knikte. 'Ze begreep onmiddellijk wat hij met het kind voor had… dat hij er opnieuw losgeld voor zou vragen, en ging hem heimelijk na. Ze zag hem melk kopen en beschuit en bewaakte het pand aan de Haarlemmerstraat, waar hij met het kind binnenging. Het duurde lang. Daarom ging ze naar een cafeetje in de Binnen Brouwersstraat, vanwaar ze schuin de toegangsdeur van het pand in het oog hield.'

Van Dijk glimlachte. 'De Blauwe Druif.'

De Cock keek hem aan en ging gejaagd verder. 'Tegen acht uur komt Fred naar buiten. Ze wil snel het café verlaten, maar merkt tot haar schrik, dat hij recht op De Blauwe Druif toeloopt. Als Fred Doornekamp binnenstapt, speelt ze een toevallige ontmoeting. Ze is lief, aanhankelijk, zegt dat ze graag weer met hem samen wil zijn. Ze geeft toe Colette te hebben gedood, maar beweert dat de moord een vergissing was en dat ze voor zoveel geld, een half miljoen, graag bereid is afstand te doen van het kind.

Fred Doornekamp laat zich misleiden. Hij vertelt haar wat ze al weet… dat hij die middag het kind in het Westerpark heeft gestolen. Er staat dus niets meer in de weg. De overdracht van het kind en het innen van het losgeld kunnen plaatsvinden. Om tien uur die avond belt hij Van Molenwijck en krijgt zijn vrouw aan de telefoon. Ze wil het kind graag terughebben, vraagt tal van bijzonderheden, ook wanneer het ongeval gebeurde. Fred weet dat niet. Hij gaat snel naar Marianne, die achter in het café aan een tafeltje wacht. Ze zegt twaalf mei en Fred schrijft 12573 op zijn blote onderarm.

Die avond neemt hij haar mee naar zijn pas gehuurde kamer. Marianne verenigt zich weer met het kind… en besluit er nooit meer afstand van te doen. 's Nachts glipt ze ongemerkt uit bed, gaat de straat op en zoekt in oude slooppanden in de buurt naar een stuk gaspijp, dat haar bij een vorige gelegenheid zulke goede diensten had bewezen.' De Cock zweeg. Zijn keel voelde droog. Hij had de laatste episode afgeraffeld, gejaagd, gehaast, alsof hij snel naar een einde wilde. Hij reikte naar zijn glas en dronk het leeg. De gezichten van de beide jonge rechercheurs voor hem stonden strak, ernstig. Er lagen denkrimpels in hun voorhoofd. Ze zochten duidelijk naar onvolkomenheden, hiaten in zijn verhaal. Mevrouw De Cock keek hem aan. Er lag een peinzende blik in haar ogen. Ze stond op, liep naar de keuken en kwam terug met schalen vol lekkernijen. De Cock vulde opnieuw de glazen. Robert Antoine prees de kwaliteiten van mevrouw De Cock als gastvrouw. Het gesprek werd algemener, verliep opgewekt, luchtig. De trieste affaire, die hen zo lang en intensief had beziggehouden, gleed naar de achtergrond, zakte weg.

De Cock had er vrede mee. Na het derde glas voelde hij de moeheid uit zijn benen trekken. Herinneringen kwamen los. Tastend in zijn geheugen vond hij steeds nieuwe anekdotes uit zijn rijke rechercheleven.

Het was al laat toen de beide jonge rechercheurs vertrokken. De Cock bracht hen tot de deur en wuifde tot afscheid. Toen hij in de huiskamer terugkwam, nestelde hij zich in zijn fauteuil en strekte behaaglijk zijn benen. Zijn vrouw kwam bij hem op de leuning zitten. Het verbaasde hem. Ze deed dat al jaren niet meer. 'Het kind is van Marianne.'

Ze sprak het kalm uit, overtuigend, als een onaantastbare waarheid.

Hij keek naar haar omhoog. 'Ik begrijp je niet,' reageerde hij zwakjes.

Ze glimlachte. 'Hij is kleine Richard niet… hij is niet het kleinkind van de familie Van Molenwijck.'

De Cock staarde voor zich uit. 'Ze zijn ervan overtuigd,' zei hij strak.

'Wie?'

'De heer en mevrouw Van Molenwijck. De volijverige meester Van Kralingen was al doende het officiële overlijden van de kleine Richard ongedaan te maken. Op basis van mijn proces-verbaal zal dat zeker lukken. Er bestaat bij hen geen enkele twijfel. Ik heb vanmiddag ook foto's gezien en ik moet je zeggen dat de gelijkenis werkelijk frappeert.'

Er kwam een wat harde trek om de mond van mevrouw De Cock. ' Maar het is Mariannes kind.'

De grijze speurder knikte gelaten. 'Er heeft nooit een verwisseling van kinderen plaatsgehad. Het was een verzinsel van Fred Doornekamp. In het koffiehuis… in dat tijdschrift moet hem de gelijkenis van Richard van Soeren met zijn Bonny direct zijn opgevallen.'

'Zijn Bonny?'

'Ja. Hij was Bonny's natuurlijke vader. Toen zijn ouders hun pleegdochter uit huis zonden, was Marianne al zwanger. Fred wist dat. Hij liet haar rustig wegsturen, stak geen hand naar haar uit. En Marianne was te trots om op haar zwangerschap te wijzen. Het was min of meer een toeval, dat ze elkaar na jaren in Amsterdam weer troffen.'

Mevrouw De Cock knikte begrijpend. 'Fred Doornekamp is dood,' sprak ze berustend. 'Daar hoeft geen wereldse rechter meer aan te pas te komen.' Ze keek naar haar man op. 'Wat gebeurde er nu werkelijk in die nacht van het ongeval?'

De Cock streek met zijn hand over het grijze haar. 'Marianne had een onrustige natuur. Ze ging 's avonds, als Bonny sliep, vaak naar het strand van Horst. Ze wandelde dan langs het water en danste op het zand. Ze zag het ongeval gebeuren en ging erop af. De man en de vrouw zaten dood op de voorbank. Het achterportier was opengesprongen. Kleine Richard was gelijk met een stapel kleertjes en zijn beertje naar buiten geslingerd. Het kind leefde nog. Ze pakte het op en legde het voorzichtig op de achterbank. Daarna pakte ze het koalabeertje op en zocht de verspreide kleertjes bijeen. Terwijl ze daarmee bezig was, vloog de wagen plotseling in brand. Het was direct zo hevig, zo fel, dat ze er niet meer bij kon komen. Ze zag het kind voor haar ogen verbranden.'