Albert Baantjer - De Cock en de Broeders van de haat

Vledder deed het licht weer aan.

“Hoe laat verwacht je de dader?”

“Acht uur.”

De jonge rechercheur grinnikte.

“Heb je dat met hem afgesproken?”

De Cock zuchtte.

“Dat is het tijdstip waarop Petra een afspraak met hem heeft gemaakt.”

De jonge rechercheur keek op zijn horloge.

“Dan hebben we nog zeven minuten.”

De Cock knikte.

“Doe het licht maar weer uit. Ik wil niet het risico lopen dat hij de kijkgaatjes opmerkt.”

Vledder reageerde gedwee.

De oude rechercheur voelde hoe de spanning bezit van hem nam. Als zijn plan lukte, dan was ook de bewijsvoering rond.

Anders voorzag hij nog tal van problemen en moeizame verhoren. Vledder kwam dicht naast hem staan.

“Weet jij wie er komt?”

De Cock verbeterde hem.

“Ik hoop dat hij komt. Ik weet helemaal nog niet zeker of de dader zal reageren.”

Vledder ademde diep.

“Waarop?”

“Die uitnodiging van Petra.”

“Weet zij wie de dader is?” vroeg hij gespannen.

De Cock knikte.

“Ik heb het haar verteld.”

Vledder slikte.

“Hoe weet jij dat dan?”

“Dat leg ik je nog wel eens uit.”

“Wie is het?”

De Cock glimlachte.

“Dat zul je wel zien.”

Het mobieltje in de hand van De Cock speelde een zacht melodietje. Appie Keizer meldde zich.

“Een grote, zwarte wagen rijdt met gedoofde lichten de Brouwersgracht op. Ik kon het gezicht van de bestuurder niet zien. Ik heb wel het kenteken kunnen noteren.”

“Bedankt.”

Een paar seconden later meldde Fred Prins zich.

“Voor het kantoor van de stichting stopt een grote, zwarte auto.”

De Cock voelde hoe zijn hart door de spanning sneller sloeg.

In zijn halsslagader pulseerde het bloed. Een volle seconde was hij niet tot reageren in staat.

“De…eh, de deur is open,” sprak hij struikelend over zijn eigen woorden. “Als hij binnen is, zet je jouw bestelauto voor die zwarte wagen. Zeg tegen Appie Keizer dat hij zijn Golf achter die zwarte kar moet zetten. Daarna posteren jullie je bij de toegangsdeur. Als iemand naar buiten komt, arresteer je hem.”

Vledder stootte hem aan.

“Ik zie hem nu,” sprak hij fluisterend. “Hij heeft een donkere bivakmuts op zijn kop en loopt in de richting van Petra.”

De Cock gaf hem een forse duw.

“Ga.”

De jonge rechercheur stormde het kamertje uit. De Cock volgde.

Toen Vledder plotseling achter het bureau van Petra van Sliedrecht verscheen, draaide de man zich met een ruk om en vluchtte. De jonge rechercheur sprintte achter hem aan.

In zijn vlucht wierp de man Appie Keizer bij de voordeur omver en rende de donkere Brouwersgracht op. Fred Prins zette de achtervolging in en velde hem twintig meter verder met zijn specialiteit: een flying tackle .

Ook Vledder dook op de man. In een wilde greep griste hij de bivakmuts van zijn hoofd. Geschrokken keek hij omhoog naar De Cock die zwaar hijgend naderbij was gekomen.

“Het is…eh, het is Peter van de Valkenhorst,” sprak hij onthutst.

De Cock knikte.

“Zoon van Alexander de Rijke.”

De Cock deed de deur van zijn woning open. Voor hem op de stoep stond Vledder. De jonge rechercheur lachte wat verlegen.

In zijn linkerhand bungelde een bos fraaie rozen. Hij hield ze omhoog.

“Vind je ze mooi?”

De Cock schoof hoofdknikkend zijn onderlip vooruit.

“Prachtig.”

Vledder stak de rozen naar voren.

“Voor jou…om aan je vrouw te geven. Jij lijkt mij geen man die zijn vrouw wel eens met een bloemetje verwent.”

De Cock boog beschaamd zijn hoofd.

“Ik denk er nooit aan.”

Vledder stapte naar binnen.

“Adelheid is weer thuis en ze wilde vanavond mee, maar dat leek mij niet verstandig. Ze moet eerst honderd procent zijn.”

De Cock lachte.

“Zij verdient ook wel een bloemetje.”

Vledder reageerde niet op de hint.

“Zijn de anderen er al?”

De Cock knikte.

“Appie Keizer en Fred Prins. Ze kwamen net voor jou binnen.”

Ze liepen de woonkamer in. Mevrouw De Cock kwam onmiddellijk overeind en schudde Vledder ter begroeting de hand.

Toen haar man haar de rozen overhandigde, keek ze hem verwonderd aan.

“Hoe kom jij aan dat boeket?”

“Van Vledder gekregen om jou te overhandigen.”

Mevrouw De Cock lachte.

“Waarom die omweg?”

Vledder kwam tussenbeide.

“Dan kan hij er vast aan wennen. Het is een schande. Volgens mij heeft hij nog nooit een bloemetje voor u meegebracht.”

De Cock nam plaats in zijn lederen fauteuil. Naast hem op een bijzettafeltje stonden een fles cognac Napoleon en een reeks diepbolle glazen. Klokkend schonk hij in en reikte de glazen aan.

“Ik breng een toast uit op de enkelingen in onze samenleving die nog in recht geloven.”

Mevrouw De Cock keek hem bestraffend aan.

“Dat mag je niet doen, Jurrian. Er zijn nog genoeg mensen die in recht geloven.”

De Cock trok een grijns.

“Ik heb toch een angstig gevoel dat hun aantal steeds kleiner wordt.”

Appie Keizer boog zich iets naar voren.

“Hoe is het nu met hem?”

“Peter van de Valkenhorst?”

Appie Keizer knikte.

“Toen ik Fred Prins en Dick Vledder op hem zag duiken, dacht ik: die komt er verkreukeld onder vandaan.”

De Cock glimlachte.

“Het valt reuze mee. Alleen een kapotte knie. Ik heb hem vanmiddag in de Warmoesstraat uitgebreid verhoord. Hij heeft er spijt van dat hij jou achterover heeft gekegeld. Zijn excuses. Peter van de Valkenhorst is toch wel een aardige jongen.”

Fred Prins grinnikte.

“Een man die koelbloedig drie mensen heeft vermoord, bijna vier, en op weg was om nog een moord te plegen, noem jij een aardige jongen?”

De Cock tuitte zijn lippen.

“Hij was vanmiddag zeer openhartig, maar toonde geen spijt van zijn daden.”

Fred Prins spreidde zijn armen.

“Wat bezielde die man?”

De Cock nam een klein slokje van zijn cognac en zette zijn glas neer.

“Voor alle duidelijkheid…Peter van de Valkenhorst is een zoon van Alexander de Rijke. Alexander is niet altijd homofiel geweest. Hij heeft vijf jaar samengewoond met Adriana van de Valkenhorst. Uit die relatie is zoon Peter geboren. Hij kreeg de naam van zijn moeder. Peter van de Valkenhorst adoreerde zijn vader…zijn verwekker, zoals hij hem noemde. Hij heeft ook zijn hele leven een nauw contact met hem onderhouden. Peter wist exact welke problemen zijn vader had met de leden van het bestuur van zijn stichting, de Bond van Haters van Geweld, de BHG. Peter zag in zijn vader de nieuwe Messias…een man die het vermogen bezat om de positieve factoren die in mensen sluimeren op te wekken en tot wasdom te laten komen. Volgens Peter was de moord op Alexander de Rijke geen simpele moord op een man, maar een moord op al het goede dat nog in de mensen leeft. Jezus, zo zei hij vanmiddag tegen mij, had toen hij op aarde wandelde discipelen…trouwe discipelen…onder wie één verrader, Judas Iskarioth. Alexander de Rijke was door louter Judassen omgeven.”

De Cock pauzeerde even.

“In Peter,” ging hij verder, “leeft de overtuiging dat enige leden van het bestuur van de stichting de man hebben ingehuurd die zijn vader in Amsterdam voor de deur van De Rode Hoed kil en koelbloedig neerschoot.”

Fred Prins onderbrak hem.

“Hij pleegde de moorden dus uit wraak.”

De Cock knikte.

“En omdat ze het heilige gedachtegoed van zijn vader verkwanselden.”

Appie Keizer nam het woord.

“Waarom gaven zijn slachtoffers hem toegang tot hun woning?”

De Cock gebaarde.

“Ze kenden hem als de zoon van Alexander de Rijke en waren van mening dat ze van hem niets te duchten hadden. Ze lieten hem argeloos binnen.”