Albert Baantjer - De Cock en de Broeders van de haat

“Ik geef toe,” verzuchtte hij, “dat we nog maar weinig zijn opgeschoten. Ik zie ook nog steeds geen duidelijke lijn. We hebben te maken met een vreemde moordenaar of moordenares, die zijn of haar slachtoffers eerst bedwelmt, vervolgens toeslaat en daarna een onbegrijpelijk genoegen beleeft aan het bevlekken van hun overhemd.”

De oude rechercheur keek even op.

“Maar wat rammelt er aan ons onderzoek?”

Vledder trok even zijn schouders op.

“Ik heb het gevoel,” sprak hij wat weifelend, “dat ons het elan ontbreekt…de bezieling, de geestdrift. We zijn zo tam.”

De Cock lachte.

“Ik heb eens een film gezien waarin de leider van een rechercheteam na een moord tegen zijn manschappen zei: “Arresteer de gebruikelijke verdachter.””

De oude rechercheur lachte opnieuw.

“Dat kan natuurlijk niet. We zullen toch eerst deugdelijk bewijsmateriaal moeten verzamelen voor we tot een arrestatie kunnen overgaan.”

De Cock strekte zijn wijsvinger naar Vledder uit.

“Jij was gisteravond na ons bezoek aan het café van Smalle Lowietje helemaal niet zo tam. De bezieling en geestdrift droop van je af. De wilde je niet temmen. Daarom zijn we naar Bussum gegaan.”

Vledder liet zijn hoofd wat zakken.

“Je hebt gelijk,” sprak hij gedwee. “In plaats van een verdachte Samuel Ridderspoor vonden we in hem een bijna-slachtoffer van een moord. Het was voor mij een onthutsende ervaring.”

“Heb je al geïnformeerd hoe het met hem gaat?”

Vledder knikte.

“Ze hebben hem een paar uur in Amsterdam in het AMC gehouden. Toen hij voldoende van zijn bedwelming was hersteld, is hij met een ambulancewagen van de Geneeskundige Dienst naar zijn huis in Bussum vervoerd.”

“Heb je dokter Rusteloos al op de hoogte gebracht van het feit dat de slachtoffers voor hun dood vrijwel zeker met die verkrachtingsdrug zijn verdoofd?”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Nog niet. Maar ik zie dokter Rusteloos vanmiddag op Westgaarde bij de gerechtelijke sectie op het lijk van Herman van Hogenbroek.”

De Cock plukte nadenkend aan zijn onderlip.

“Heb je de luitjes van de recherche van Gooi- en Vechtstreek gevraagd of ze Samuel Ridderspoor vandaag willen verhoren of hij zich nog iets van zijn bezoek van gisteravond kan herinneren?”

Vledder gniffelde.

“Ik heb ze niet benaderd. Dat is volgens mij ook niet nodig. Het is hun onderzoek. Het zou stom zijn als ze dat verhoor niet uit zichzelf zouden doen.”

“Je hebt gelijk.”

De jonge rechercheur verschoof iets op zijn stoel.

“Ik heb ook maar niet op dat verhoor van Gooi- en Vechtstreek gewacht. Ik heb Samuel Ridderspoor vanmorgen zelf gebeld.”

De Cock keek hem bewonderd aan.

“Dat noemt zich een man zonder elan.”

Vledder maakte een verontschuldigend gebaar.

“Ik was nieuwsgierig.”

“En?”

Vledder ademde diep.

“Samuel Ridderspoor werd gisteravond gebeld door een vrouw, die vroeg of zij hem onder vier ogen kon spreken. Ze had belangrijke aanwijzingen in verband met de moord op Alexander de Rijke.”

“Daar is hij op ingegaan?”

Vledder knikte.

“Een halfuurtje later meldde zich een vrouw bij hem aan de deur. Hij heeft die vrouw in zijn villa toegelaten. En dan houdt het op.”

De Cock boog zich met een ruk naar voren.

“Wat houdt op?”

Vledder spreidde zijn handen.

“Verder kan hij zich niets meer herinneren.”

De Cock reageerde geschokt.

“Wat was het voor een vrouw…oud…jong…dik…dun? Wat droeg ze…hoe sprak ze?”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Wat ik ook deed, hoe ik mijn vragen ook steeds anders formuleerde, ik kon niets meer uit hem krijgen. Ik heb de vragen die bij jou onmiddellijk opkwamen uiteraard ook gesteld, maar Samuel Ridderspoor zei niet in staat te zijn om die te beantwoorden.”

De Cock zuchtte diep.

“Jammer. Echt jammer. Ik had gehoopt dat wij via hem dichter bij de oplossing zouden komen.”

Vledder knikte instemmend.

“Dat is het…jammer. Samuel Ridderspoor beklaagde zich er steeds over dat de beelden uit zijn herinnering zo vaag waren…zo zonder contouren. Hij sprak van een trillend televisiebeeld.”

De Cock zuchtte opnieuw.

“Die vrouw,” sprak hij vertwijfeld, “moet toch op de een of andere manier indruk op hem hebben gemaakt.”

Vledder knikte.

“Ridderspoor herinnerde zich wel dat de vrouw nogal vreemd en verward op hem overkwam. Of ze met haar figuur geen raad wist. Vermoedelijk, zei hij, droeg ze een zwarte pruik…was ze vermomd.”

“Vermomd?”

Vledder knikte.

“Dat zei hij.”

De Cock snoof.

“Met zo’n wildvreemde vrouw,” sprak hij hoofdschuddend, “die vreemd en verward bij je overkomt, van wie je bovendien denkt dat ze zich heeft vermomd, ga je toch niet gezellig een wijntje drinken?”

Zijn stem droop van sarcasme.

Vledder glimlachte.

“Misschien was ze in zijn ogen toch charmant, lief en aantrekkelijk?”

De Cock staarde secondelang nadenkend voor zich uit.

“In ieder geval was die tante zo helder van geest, dat ze het glas waaruit ze had gedronken en waarop vermoedelijk haar vingerafdrukken stonden, bij haar overhaaste vlucht heeft meegenomen.”

De oude rechercheur pauzeerde even.

“En dan nog iets.”

Vledder keek naar hem op.

“Wat?”

De Cock trok een grijns.

“Was het wel een vrouw?”

Duidelijk wat gespannen blikte De Cock omhoog naar de grote klok boven de toegangsdeur van de grote recherchekamer. Het was bijna elf uur. Een paar seconden later schoof de oude rechercheur nerveus op zijn stoel heen en weer en blikte opnieuw naar de klok. Hij voelde zich blijkbaar niet op zijn gemak. Vledder keek hem aan. Het onrustige gedrag van zijn oudere collega viel hem op.

“Wat is er?”

De Cock gebaarde wat gespannen in de richting van de toegangsdeur tot de grote recherchekamer.

“Ik ben benieuwd of ze komt.”

“Wie?”

“Ik heb haar om elf uur ontboden.”

Vledder boog zich naar voren.

“Wie?” vroeg hij scherper.

De Cock kuchte even.

“Petra van Sliedrecht.”

In de ogen van Vledder glansde een twinkeling.

“Ga je haar eindelijk aanpakken?”

De Cock antwoordde niet direct.

“Ik…eh,” reageerde hij aarzelend, “ik durf Petra van Sliedrecht niet te arresteren. Daarvoor hebben wij tegen haar onvoldoende bewijzen. Het zijn niet veel meer dan gevoelens van onvrede over haar gedrag. Wat voor mij sterk telt…bij Samuel Ridderspoor in de keuken heb ik haar parfum niet geroken.”

Vledder grijnsde.

“Misschien heeft ze een ander parfum.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Ik heb een sterke reuk. Volgens mij was er rond het lichaam van Samuel Ridderspoor helemaal geen parfumlucht.” Hij zweeg even. “Ik heb haar ook gevraagd om de bewijzen van chantage, gepleegd door Friedrich Heinrich von Bodenwerder mee te brengen.”

“Heeft ze dat beloofd?”

De Cock antwoordde wat onzeker.

“Ze zou kijken of ze er nog waren.”

Vledder keek hem verwonderd aan.

“Dat snap ik niet.”

De Cock reageerde geduldig.

“Toen ik vannacht na ons onderzoek in Bussum thuis kwam, heb ik haar uit bed gebeld. Ze schrok van de mededeling dat er een moordaanslag op Ridderspoor was gepleegd en ik realiseerde mij op hetzelfde moment dat wij gisteravond in Bussum een fout hebben begaan.”

“Een fout?”

De Cock knikte.

“Ik was gisteravond niet scherp genoeg. Wij koesterden al enige tijd verdenking tegen Petra van Sliedrecht. Toen wij in zijn huis de verdoofde Samuel Ridderspoor ontdekten, hadden wij onmiddellijk de wachtcommandant Recherche aan het Hoofdbureau moeten bellen met het verzoek om haar woning en ook het kantoor van de stichting in de gaten te houden om te zien of zij daar met een grote zwarte wagen uit Bussum arriveerde.”